Ειδικός Γραμματέας

Ο θεσμός του Ειδικού Γραμματέα εισήχθη για πρώτη φορά στη Δημόσια Διοίκηση με το άρθρο 28 του Ν. 1558/1985 «Κυβέρνηση και Κυβερνητικά όργανα».^[1] Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στη Βουλή του Νόμου 1586/1986: «Βαθμολογική διάρθρωση των θέσεων του Δημοσίου, Ν.Π.Δ.Δ. και των Ο.Τ.Α.», ο θεσμός του Ειδικού Γραμματέα, αλλά και του Συντονιστή Διοίκησης, επικρίθηκαν έντονα από την τότε αντιπολίτευση (Νέα Δημοκρατία), βουλευτές της οποίας, επεσήμαναν, μεταξύ των άλλων, ότι η κυβέρνηση (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) επαναφέρει το θεσμό των Γενικών Διευθυντών και Αναπληρωτών Γενικών Διευθυντών με άλλη ονομασία και με μια σημαντική διαφοροποίηση, ότι, δηλαδή, με το νέο θεσμό, κομματικά και πολιτικά, ελέγχεται καλύτερα η Δημόσια Διοίκηση, γι’ αυτό και τα πρόσωπα που θα καταλαμβάνουν τις θέσεις αυτές, δεν θα επιλέγονται με αξιοκρατικά κριτήρια από υπηρεσιακό συμβούλιο. Και κατ’ αυτό τον τρόπο, μέσω της εισαγωγής των Ειδικών Γραμματέων στις κεντρικές υπηρεσίες, στους οργανισμούς και στα Ν.Π.Δ.Δ., υποστηρίχτηκε, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα είναι ελεύθεροι να εργάζονται, σύμφωνα με το καθήκον τους.^[2]

Ως βασικός αντίλογος στις προαναφερόμενες αιτιάσεις, προβλήθηκε από την κυβέρνηση η άποψη, ότι: «Οι Ειδικοί Γραμματείς προβλέφθηκαν προκειμένου να συντονίζουν τη λειτουργία των Υπηρεσιών που προΐστανται, έχοντας την ευθύνη για την ποιότητα του έργου και την αποδοτικότητά τους και δεν θεωρούνται ως υπερκείμενοι βαθμοί στην πυραμίδα της δημόσιας διοίκησης».^[3]

Υποσημειώσεις - Παραπομπές

1. Με την εισαγωγή του θεσμού αυτού, «η διείσδυση των πολιτικών στο παραδοσιακό έργο του δημοσιοϋπαλληλικού σώματος κατέβηκε ένα ακόμα σκαλοπάτι, από το επίπεδο δηλαδή του Γενικού Γραμματέα στο επίπεδο του Ειδικού Γραμματέα». Σ. Φλογαΐτη, «Το Ελληνικό Διοικητικό Σύστημα» Αθήνα-Κομοτηνή - 1987, σελ. 243.
2. Πρακτικά Βουλής, Συνεδρίαση της 24-2-1986, σελ. 4402 - 4415.
3. Πρακτικά Βουλής, Συνεδρίαση ΝΘ’ της 8-1-1986, σελ. 2814.