Γρηγόριος Μεζεβίρης

Γρηγόριος Μεζεβίρης
Αρχηγός ΓΕΝ
Περίοδος 11 Απριλίου 1945 – 14 Οκτωβρίου 1946
Προκάτοχος	Αντιναύαρχος Πέτρος Βούλγαρης
Διάδοχος	Υποναύαρχος Αλφρέδος Λεοντόπουλος
Περίοδος 2 Φεβρουαρίου 1947 – 20 Σεπτεμβρίου 1947
Διάδοχος	Αντιναύαρχος Περικλής Αντωνόπουλος
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	4 Ιανουαρίου 1891 (1891-01-04), Πειραιάς
Θάνατος	23 Οκτωβρίου 1978 (87 ετών) Αθήνα
Εθνότητα	Έλληνας
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Σπουδές	Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (έως 1910)
Επάγγελμα	Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού
Βραβεύσεις	Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικα
Ιστοσελίδα	[1]
Στρατιωτική υπηρεσία
Υπηρεσία/κλάδος	Πολεμικό Ναυτικό
Βαθμός	Αντιναύαρχος
Μάχες/πόλεμοι	Βαλκανικοί Πόλεμοι Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

Ο Γρηγόριος Μεζεβίρης (4 Ιανουαρίου 1891-23 Οκτωβρίου 1978) ήταν Έλληνας Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Διετέλεσε δύο φορές Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού.^[1]

Βιογραφία

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 4 Ιανουαρίου του 1891. Γονείς του ήταν ο Στέφανος Μεζεβίρης, δικηγόρος από τον Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας και η Κλεαρίστη Πριμίδη.

Στρατιωτική Σταδιοδρομία

Το 1906 εισήχθη στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, από όπου και αποφοίτησε στις 17 Ιουλίου του 1910, με το βαθμό του Σημαιοφόρου. Από τον Ιούλιο του 1910 και κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, υπηρέτησε στο Θωρηκτό Ψαρά. Από τις 28 Ιανουαρίου του 1913 διετέλεσε ύπαρχος του τορπιλοβόλου Νικόπολις, μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους όταν και, ως νεοπροαχθείς Ανθυποπλοίαρχος, τέθηκε επί κεφαλής Ναυτικού Αγήματος στη Μακεδονία. Τον Νοέμβριο του 1913 τέθηκε αρχικά ύπαρχος και εν συνεχεία Κυβερνήτης του υποβρυχίου Δελφίν (Ι).

Τον Φεβρουάριο του 1915 προήχθη σε Υποπλοίαρχο. Ακολούθως, μετά τον Μάιο, τοποθετήθηκε διαδοχικά αξιωματικός πυροβολικού στο Θωρηκτό Λήμνος, αξιωματικός ηλεκτρισμού στο Θωρηκτό Αβέρωφ, εκτελώντας παράλληλα χρέη αρχιεπιστολέως του αρχηγού της Θωρηκτής Μοίρας. Το 1917 μετατίθεται στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Ένα χρόνο αργότερα, τίθεται ύπαρχος του Λόγχη και στη συνέχεια του Κεραυνός.

Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου: Τον Ιούλιο του 1919 αναλαμβάνει χρέη Υποδιοικητή και στη συνέχεια Διοικητή της Τορπιλικής Σχολής του ΠΝ. Προάγεται σε Πλωτάρχη τον Μάρτιο του 1920.

Τον Σεπτέμβριο του 1920 μετατίθεται στη Διεύθυνση Ραδιοτηλεγραφικής Υπηρεσίας (ΔΡΥΝ) του Ναυτικού. Μετεκπαιδεύεται στο Παρίσι, στην Ανωτέρα Ηλεκτρονική Σχολή (γαλλικά: École Supérieure d'Ingénieurs en Électrotechnique et Électronique‎‎), όπου αποκτά δίπλωμα ραδιοηλεκτρολόγου μηχανικού. Από τον Ιούλιο του 1921 αναλαμβάνει την αναδιοργάνωση του τεχνικού τμήματος της ΔΡΥΝ και την ίδρυση σχολών βαθμοφόρων τηλεγραφητών και εξειδίκευσης μαχίμων υποπλοιάρχων στις οποίες διδάσκει, παράλληλα με την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Τον Ιούνιο του 1924 προάγεται σε Αντιπλοίαρχο και τον Αύγουστο αναλαμβάνει διευθυντής της ΔΡΥΝ.

Ένα χρόνο αργότερα, αναλαμβάνει τη θέση του Ναυτικού Ακολούθου στην Πρεσβεία της Ελλάδας στο Παρίσι. Από τη θέση αυτή, λαμβάνει μέρος ως παρατηρητής στη Συνδιάσκεψη Αφοπλισμού της Κοινωνία των Εθνών στη Γενεύη και ασχολείται με την υπόθεση του Θωρηκτού Σαλαμίς.^[2]

Τον Ιανουάριο του 1930 αναλαμβάνει πάλι τη θέση του Διευθυντή της ΔΡΥΝ. Μετά τον Μάιο του 1931 αναλαμβάνει Κυβερνήτης των αντιτορπιλικών Λέων και Ύδρα και συγχρόνως Διοικητής Στολίσκου. Με την προαγωγή του σε Πλοίαρχο τον Φεβρουάριο του 1934, αναλαμβάνει τη διοίκηση της Ναυτικής Σχολής Πολέμου και εν συνεχεία τη διεύθυνση της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Ναυτικών.

Στη συνέχεια αναλαμβάνει:

•Από τον Απρίλιο του 1935 Διοικητής Στολίσκου Αντιτορπιλικών,

•από τις αρχές του 1936 Διευθυντής της Γ' Διεύθυνσης του Γ.Ε.Ν. και πάλι Διοικητής Στολίσκου Αντιτορπιλικών,

•Από τον Δεκέμβριο του 1937 ξανά Διοικητής της Ναυτικής Σχολής Πολέμου,

•Από τον Ιούλιο του 1938 Ανώτερος Διοικητής Παράκτιας Άμυνας^[3]. Σε αυτή τη θέση τον βρίσκει το γεγονός του τορπιλισμού της Έλλης.^[4]

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Από τον Νοέμβριο του 1939 μέχρι και τη συνθηκολόγηση τον Απρίλιο του 1941, ο Πλοίαρχος Μεζεβίρης παραμένει Ανώτερος Διοικητής των 10 αντιτορπιλικών πλοίων του Στόλου, επιβαίνοντας στο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄.Μετά τον βομβαρδισμό του στις 13 Απριλίου του 1941, υψώνει το σήμα του στο Αετός και στη συνέχεια στο Ύδρα. Μετά τη βύθιση του Ύδρα στις 22 Απριλίου, εισάγεται στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.

Μετά την αποθεραπεία του, κατορθώνει να διαφύγει στη Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας, τον Φεβρουάριο του 1943. Κατόπιν προάγεται σε Υποναύαρχο. Μεταβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου διαπραγματεύεται με το βρετανικό Ναυαρχείο την παραχώρηση νέων πολεμικών πλοίων, προς αντικατάσταση των απωλειών τού Ναυτικού. Καταφέρνει να παραχωρηθούν 8 πλοία, μεταξύ των οποίων το Κρήτη, το Κριεζής και το Τομπάζης. Έλαβε επίσης μέρος στην καταστολή της Στάσης του Ναυτικού, στο πλευρό του Πέτρου Βούλγαρη^[5]

Τον Σεπτέμβριο του 1944 τοποθετήθηκε δεύτερο μέλος του Ελληνικού Ναυαρχείου στη Μέση Ανατολή και Υπαρχηγός Γ.Ε.Ν., έως τον Απρίλιο του 1945 όταν και ονομάσθη Ναύαρχος Αρχηγός και Αρχηγός του Γ.Ε.Ν.

Τον Ιούνιο του 1949 με τον βαθμό του Αντιναυάρχου ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Επιθεωρητού του Β.Ν. μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1949, όταν και αποστρατεύτηκε.

Μετά την αποστρατεία του, διετέλεσε για μια οκταετία Τεχνικός Σύμβουλος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας^[6], συνέγραψε πέντε συγγράματα σχετικά με τη ναυτική στρατηγική και άρθρα στην εφημερίδα Εστία και το περιοδικό Ναυτική Επιθεώρηση. Υπήρξε επίσης εξωτερικός καθηγητής της Ναυτικής στρατηγικής στην Σχολή Εθνικής Άμυνας και τη Ναυτική Σχολή Πολέμου.

Διακρίσεις

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, τιμήθηκε με τα ακόλουθα ελληνικά και ξένα παράσημα^[7]:

1. Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος
2. Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος
3. Ανώτερος Ταξιάρχης Γεωργίου Α΄ μετά ξιφών
4. Πολεμικός Σταυρός
5. Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων
6. Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας
7. Μετάλλια Βαλκανικών πολέμων
8. Διασυμμαχικό Μετάλλιο Νίκης
9. Αναμνηστικό μετάλλιο πολέμου 1940-1941
10. Αναμνηστικό μετάλλιο πολέμου 1940-1945
11. Σταυρός Αγώνος Βασιλικού Ναυτικού 1940-1944
12. Χρυσό μετάλλιο του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας
13. Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής
14. Ταξιάρχης του Τάγματος Ναυτικής Αξίας (γαλλικά: Ordre du Mérite Maritime‎‎)
15. Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Η απονομή το 1947)
16. Τάγμα του Ανατέλλοντος Ηλίου, Χρυσάκτινο με ροζέτα.

Συγγράματα

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, συνέγραψε τα ακόλουθα βιβλία και συγγράματα:

'Τεχνικού περιεχομένου'

1. Ηλεκτροτεχνία (δίτομο,1916 – 17)
2. Εγχειρίδιον ηλεκτρομηχανικού (1920)
3. Στοιχεία ασυρμάτου τηλεγράφου (1922)
4. Μαθήματα Ηλεκτρισμού Σχολής Ν. Δοκίμων (1922-1924)
5. Θεωρία ασυρμάτου τηλεγράφου (1923)
6. Ασύρματος τηλεγραφία συνεχών κυμάτων (1930)

'Ναυτικής Στρατηγικής και Τακτικής'

1. Η Μεσόγειος και η στρατηγική της σημασία (1957)
2. Τα Νέα Όπλα και η στρατηγική και τακτική χρησιμοποίησις των (1959)
3. Τα πορίσματα του ναυτικού πολέμου της Μεσογείου 1939-45 (1961)
4. Η Μάχη του Ατλαντικού και ο υποβρύχιος πόλεμος 1914-18,1939-45 (1964)
5. Ο πόλεμος του Ειρηνικού, 1941- 45 (1967)

Και επίσης εκατό περίπου άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» και είκοσι τρεις μελέτες και άρθρα επί θεμάτων της ναυτικής επιστήμης που δημοσιεύτηκαν στη «Ναυτική Επιθεώρηση».[2] Αρχειοθετήθηκε 2021-07-16 στο Wayback Machine.

Τέλος, συνέγραψε την αυτοβιογραφία του, "Τέσσαρες δεκαετηρίδες εις την Υπηρεσίαν του Β. Ναυτικού (1971)"^[8]

Προσωπική ζωή

Στις 28.5.1912 παντρεύτηκε την Μαργαρίτα Ιωάννου Αγελάστου, της χιώτικης οικογένειας των Αγέλαστων^[9] και στις 19.3.1913 γεννήθηκε η κόρη του Αλίκη, η οποία στις 27.12.1942 παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Περικλέους Κουκλέλη, οικονομολόγο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο Γρηγόριος Μεζεβίρης πέθανε στην Αθήνα στις 23.10.1978.

Παραπομπές

1. «Πολεμικό Ναυτικό - Επίσημη Ιστοσελίδα - Διατελέσαντες Αρχηγοί ΓΕΝ». www.hellenicnavy.gr. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2021. 
2. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2021. 
3. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2021. 
4. «Ο τορπιλισμός της ΕΛΛΗΣ το Ναυτικό επί ποδός πολέμου». www.tinos.biz. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2021. 
5. «themutiny - ccouclelis». sites.google.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2021. 
6. Τσίμας, Παύλος (2014). Ο φερετζές και το πηλήκιο: Το πολιτικό μυθιστόρημα της ελληνικής τηλεόρασης. Αθήνα: Μεταίχμιο. σελ. 150. 
7. «Ναύαρχος Γρηγόριος Μεζεβίρης: Άξιος της Πατρίδος – ΜΑΧΗΤΗΣ». maxitis.gr. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2021. 
8. «Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος». 
9. «agelastos.com». ^{[νεκρός σύνδεσμος]}

Βιβλιογραφία

Γρηγορίου Μεζεβίρη, Αντιναυάρχου ε.α. "Τέσσαρες δεκαετηρίδες εις την Υπηρεσίαν του Β. Ναυτικού (1971)"