Ο Γιόχαν Λούντβιχ "Λουτς" Γκραφ Σβερίν φον Κρόζιγκ (Johann Ludwig "Lutz" Graf Schwerin von Krosigk[2], 22 Αυγούστου 1887 - 4 Μαρτίου 1977) ήταν Γερμανός πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας σε όλη την διάρκεια της κυβέρνησης του Αδόλφου Χίτλερ (1933-1945) ενώ μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ υπήρξε για ένα μικρό χρονικό διάστημα Καγκελάριος στην βραχύβια Κυβέρνηση του Φλένσμπουργκ.
Το Υπουργείο Οικονομικών του Lutz Schwerin von Krosigk ήταν ένας από τους βασικούς πυλώνες της δημοσιονομικής στήριξης του ναζισμού.Το καθεστώς ιδιοποιήθηκε περιβόητα τις περιουσίες των Εβραίων που διώχθηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση με την απόφαση του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης για συνεργασία με το ναζιστικό καθεστώς.
Πρώιμα χρόνια και Δημοκρατία της Βαϊμάρης
Γεννήθηκε ως Γιόχαν Λούντβιχ φον Κρόζιγκ στο Ράτμαντσντορφ του Άνχαλτ το 1887. Ο πατέρας του καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της περιοχής, ενώ η μητέρα του ήταν κόρη ενός Κόμη φον Σβερίν. Σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στο Χάλλε της Σαξονίας, στη Λωζάνη και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (με υποτροφία).[3] Πολέμησε κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο φτάνοντας το βαθμό του υπολοχαγού, τραυματίστηκε κατά τη διάρκειά του και παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρούν Σταυρό.[3] Με το τέλος του πολέμου και τη συνθηκολόγηση των Κεντρικών Δυνάμεων παντρεύτηκε την Βαρώνη Έρενγκαρντ φον Πλέτενμπεργκ (Freiin Ehrengard von Plettenberg), με την οποία απέκτησε τέσσερις γιους και πέντε κόρες.[3] Το 1922 έγινε Oberregierungsrat, δηλαδή ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος - πλέον, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης - και το 1929 υπουργικός διευθυντής στο τμήμα Προϋπολογισμού του Υπουργείου Οικονομικών. Το 1931 εισήλθε στο τμήμα των αποζημιώσεων, το οποίο όπως ήταν προφανές ασχολείτο με την καταβολή αποζημιώσεων στους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.[3]
Γ' Ράιχ
Πριν και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Όντας "μη-αντάρτης" και συντηρητικός πολιτικός[4] ο οποίος δεν ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, ο φον Κρόζιγκ διορίστηκε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας από τον Καγκελάριο Φραντς φον Πάπεν το 1932 και κράτησε τη θέση του κατ' εντολή του Προέδρου Πάουλ φον Χίντεμπουργκ υπό τον μετέπειτα Καγκελάριο Κουρτ φον Σλάιχερ.[3] Την ίδια θέση ανέλαβε και διατήρησε καθ' όλη την διάρκεια της κυβέρνησης του Αδόλφου Χίτλερ.
Αρκετά μέλη της οικογένειας του φον Κρόζιγκ αναμίχθηκαν στις διάφορες απόπειρες δολοφονίας του Χίτλερ. Ο ίδιος σπάνια έκανε δημόσιες εμφανίσεις και ο Χίτλερ δεν πραγματοποιούσε συχνές κυβερνητικές συνελεύσεις, λόγω του απολυταρχικού χαρακτήρα του καθεστώτος του.
Τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Η Κυβέρνηση του Φλένσμπουργκ διαλύεται. Βρετανοί στρατιώτες συλλαμβάνουν τον Μέγα Ναύαρχο Ντένιτς, τον Υπουργό Εξοπλισμών Σπέερ και τον Στρατηγό Γιοντλ.
Ο φον Κρόζιγκ παρέμεινε στην αφάνεια ως το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Μάιο του 1945. Την Πρωτομαγιά του 1945, μία μέρα μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ, του έγινε πρόταση να αναλάβει καθήκοντα Καγκελαρίου της Κυβέρνησης του Φλένσμπουργκ με επικεφαλής τον Μέγα Ναύαρχο Καρλ Ντένιτς, σύμφωνα με τη διαθήκη του Χίτλερ. Μετά την αυτοκτονία του Γιόζεφ Γκαίμπελς την ίδια μέρα, ο Ντένιτς είχε πλέον τη θέση του Προέδρου του Ράιχ (Reichspräsident). Ο φον Κρόζιγκ αρνήθηκε, αλλά δέχτηκε να αναλάβει τη θέση του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εξωτερικών.[3][4]
Μοιραία η κατάσταση στην κεντρική και νότια Γερμανία, με τους Συμμάχους να προελαύνουν ταχέως, περιόρισε τη δικαιοδοσία της νέας Κυβέρνησης στην ευρύτερη περιοχή του Φλένσμπουργκ, κοντά στα σύνορα με τη Δανία, όπου ήταν εγκατεστημένο το αρχηγείο του Ντένιτς, τοποθεσία από την οποία η νέα κυβέρνηση έλαβε το όνομά της. Ο Ντένιτς και ο φον Κρόζιγκ προσπάθησαν να διαπραγματευτούν ανακωχή με τους Δυτικούς Συμμάχους, ενώ οι ισχνές Γερμανικές δυνάμεις μάχονταν με τους Σοβιετικούς σε έναν άνισο αγώνα στα ανατολικά. Στις 7 Μαΐου ο Ντένιτς ενέκρινε την υπογραφή του Γερμανικού Συμφώνου Παράδοσης στους συμμάχους, η οποία έλαβε χώρα στη Ρενς, παρόντος του Αμερικανού Στρατηγού Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και αργότερα αυτού στο καθημαγμένο Βερολίνο, την οποία υπέγραψε ο Στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ μπροστά στα μέλη της Σοβιετικής αντιπροσωπείας και του Στρατάρχη Γκεόργκι Ζούκοφ. Η επινίκια ομιλία του Ουίνστον Τσώρτσιλ στο Λονδίνο έδειξε την de facto αναγνώριση της Κυβέρνησης του Φλένσμπουργκ, καθώς ανέφερε πως το γερμανικό Σύμφωνο Παράδοσης ήταν εγκεκριμένο από «τον Μέγα Ναύαρχο Ντένιτς, τον διορισμένο επικεφαλής του Γερμανικού Κράτους». Ωστόσο, μετά την άνευ όρων παράδοση, όπως απαίτησαν οι Σύμμαχοι, η κυβέρνηση δεν αναγνωρίστηκε επίσημα από τους Συμμάχους και διαλύθηκε όταν τα μέλη της συνελήφθησαν από Βρετανικές δυνάμεις στις 23 Μαΐου 1945 στο Φλένσμπουργκ.[3]
Ο φον Κρόζιγκ δικάστηκε στις Δίκες της Νυρεμβέργης μαζί με άλλα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης της Ναζιστικής Γερμανίας. Κρίθηκε ένοχος στη Δίκη των Υπουργών το 1949 και καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση. Εξέτισε δύο μόνο χρόνια πριν του δοθεί αμνηστία το 1951.[3][4]
Μεταπολεμικά
Ο φον Κρόζιγκ συνέγραψε πολλά βιβλία σχετικά με την οικονομική πολιτική μετά τον πόλεμο, καθώς και δύο εκδοχές των απομνημονευμάτων του.[3][4] Υπήρξε από τους πρώτους που αναφέρθηκαν στο "Σιδηρούν παραπέτασμα" που έπεφτε πάνω απ' την Ευρώπη σε ένα διάγγελμα προς τον γερμανικό λαό στις 2 Μαΐου 1945, φράση την οποία είχε πάρει από ένα άρθρο του Γκέμπελς.[5]
Staatsbankrott (Studie über die deutsche Finanzpolitik von 1920 bis 1945) ("Κρατική Χρεωκοπία" - Μελέτη περί της γερμανικής Οικονομικής Πολιτικής από το 1920 ως το 1945), 1975[3]
Memoiren (Απομνημονεύματα) (συντομευμένη εκδοχή των "Προσωπικών Αναμνήσεων"), 1977[3]
.svg)
.svg)
.svg)
