Οι χώρες δεν είχαν παραδώσει την εθνική κυριαρχία τους ή την ανεξαρτησία τους, αλλά στην πράξη, δεν ήταν αυτόνομες, με τον κοινό μονάρχη να φέρει την κυριαρχία και, πρακτικά, να ηγείται της εξωτερικής πολιτικής· αποκλίνοντα συμφέροντα (ειδικά η δυσαρέσκεια της Σουηδικής αριστοκρατίας για τον κυρίαρχο ρόλο της Δανίας και του Χόλσταϊν) οδήγησαν σε μια σύγκρουση που θα εμπόδιζε την ένωση σε αρκετά διαστήματα από τη δεκαετία του 1430 μέχρι τη διάλυση της το 1523 όταν ο Γουσταύος Α' της Σουηδίας έγινε βασιλιάς της Σουηδίας.
Το Γράμμα της Ένωσης από τον Ιούλιο του 1397. Ποτέ δεν έλαβε πραγματική ισχύ.
Η ένωση αποτέλεσε έργο της Βασίλισσας Μαργαρίτας Α΄ της Δανίας (1353–1412), κόρης του Βασιλιά Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας. Στην ηλικία των δέκα ετών, παντρεύτηκε τον Βασιλιά Χάακον ΣΤ΄ της Νορβηγίας και της Σουηδίας, ο οποίος ήταν γιος του Βασιλιά Μάγκνους Δ΄ της Σουηδίας και της Νορβηγίας. Η Μαργαρίτα πέτυχε να αναγνωριστεί ο γιος της Όλαφ ως διάδοχος του θρόνου της Δανίας. Το 1376 ο Όλαφ παρέλαβε το στέμμα της Δανίας από τον παππού του από την πλευρά της μητέρας της ως Βασιλιάς Όλουφ Γ΄, με τη μητέρα του ως φύλακα. Όταν ο Χάακον ΣΤ΄ πέθανε το 1380, ο Όλαφ παρέλαβε επίσης το νορβηγικό στέμμα. Τα δυο βασίλεια ενώθηκαν σε μια ιδιωτική ένωση υπό ένα παιδί-βασιλιά, με τη μητέρα του ως φύλακά του. Ο Όλαφ είχε επίσης σχέδια για τον θρόνο της Σουηδίας (σε αντίθεση με τον Αλβέρτο του Μέκλενμπουργκ) από το 1385 μέχρι το 1387.
