Οι Rush σχηματίστηκαν στο Τορόντο από τον κιθαρίστα Άλεξ Λάιφσον, τον μπασίστα και τραγουδιστή Τζεφ Τζόουνς και το ντράμερ Τζον Ράτσεϊ. Μέσα στον πρώτο μήνα ύπαρξης του σχήματος ο Τζέντι Λι αντικατέστησε τον Τζόουνς και από το 1971 και έπειτα αυτή η σύνθεση σταθεροποιήθηκε παραμένοντας για τρία χρόνια.
Το 1973 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, μία διασκευή στο "Not Fade Away" του Μπάντι Χόλι, ανεβαίνοντας στο # 88 των καναδικών τσαρτ. Λόγω διαφορών με την εταιρεία του, το συγκρότημα αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική εταιρεία με την ονομασία "Moon Records", μέσω της οποίας κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους, το Μάρτιο του 1974, ενώ τέσσερις μήνες αργότερα ο δίσκος εκδόθηκε από τη "Mercury Records", μπαίνοντας στο Top-100 του Καναδά.
Μετά την κυκλοφορία του "Rush", ο Ράτσεϊ αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω προβλημάτων υγείας, για να αντικατασταθεί από το Νιλ Πιρτ στα τέλη Ιουλίου του 1974.
Εμπορική επιτυχία
Το "Fly by Night" του 1975 συνέχισε στο μουσικό μοτίβο του πρώτου τους δίσκου, αλλά η στιχουργική, την οποία είχε αναλάβει ο Πιρτ, περιελάμβανε επική και φανταστική θεματολογία. Το άλμπουμ ανέβηκε στο # 9 στον Καναδά και οι Rush ηχογράφησαν το διάδοχο του λίγους μήνες αργότερα, με τίτλο "Caress of Steel". Λόγω της μικρής εμπορικής επιτυχίας του δίσκου, η εταιρεία που τους εκπροσωπούσε τους ζήτησε να ηχογραφήσουν πιο εμπορικά κομμάτια για το επόμενο τους άλμπουμ, με το συγκρότημα να αγνοεί αυτή την επιθυμία δημιουργώντας το "2112", του οποίου την πρώτη πλευρά καταλαμβάνει το ομώνυμο εικοσάλεπτο κομμάτι. Ο δίσκος ανέβηκε στο # 5 στην πατρίδα τους και έχει βραβευθεί ως τριπλά πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1980, οι Rush κυκλοφόρησαν το Top-5 άλμπουμ "Permanent Waves", εισάγοντας στον ήχο τους στοιχεία από ρέγκε και ηλεκτρονική μουσική. Ο δίσκος περιείχε τη μεγάλη επιτυχία "The Spirit of Radio" και έγινε πλατινένιος. Η δημοτικότητα του συγκροτήματος έφθασε στο απόγειο της με το "Moving Pictures" του 1981, το οποίο έχει γίνει τετραπλά πλατινένιο σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά. Το άλμπουμ συνοδευόταν από τις μεγάλες επιτυχίες "Limelight" και "Tom Sawyer".
Το αστέρι των Rush στο Walk of Fame του Καναδά
Τον Οκτώβριο του 1981, οι Rush κυκλοφόρησαν το δεύτερο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο τους, "Exit... Stage Left", ανεβαίνοντας για άλλη μια φορά στο Top-10.
Το 1989 κυκλοφόρησε ο τρίτος ζωντανός τους δίσκος με τίτλο "A Show of Hands", ενώ στα τέλη της χρονιάς ακολούθησε ο 13ος στούντιο δίσκος τους με τίτλο "Presto", ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το ξεκίνημα της επιστροφής των Rush στον κλασικό κιθαριστικό ήχο με τον οποίο καθιερώθηκαν.
Η επιστροφή
Στο ύφος του "Presto" συνέχισε και το "Roll the Bones" του 1991, το οποίο ανέβηκε στο # 3 των αμερικάνικων τσαρτ και έγινε πλατινένιο. Σε αυτό το δίσκο το συγκρότημα πειραματίστηκε με φανκ και Χιπ χοπ στοιχεία, ενώ στο "Counterparts" του 1993 ο ήχος των Rush βασίζεται περισσότερο στην κιθάρα του Λάιφσον, όπως και στο "Test for Echo" του 1996, δύο άλμπουμ τα οποία ανέβηκαν στο Top-5 και έγιναν χρυσά.
Μετά το τέλος της περιοδείας για το "Test for Echo", το συγκρότημα αποχώρησε από την ενεργό δράση για πέντε χρόνια, λόγω προσωπικής τραγωδίας την οποία βίωνε ο Νιλ Πιρτ, ο οποίος σε διάστημα δέκα μηνών έχασε την κόρη και τη σύζυγο του.
Σ' αυτή την περίοδο η "Atlantic" κυκλοφόρησε το τριπλό, ζωντανά ηχογραφημένο "Different Stages", ενώ ο Πιρτ επέστρεψε το 2001, με το συγκρότημα να ηχογραφεί το "Vapor Trails", ενώ ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το τριπλό ζωντανό CD και DVD "Rush in Rio". Το 2004, κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Feedback", το οποίο αποτελούνταν από διασκευές και είχε σκοπό τον εορτασμό των τριάντα χρόνων από το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος.
Ακολούθησε το "Snakes & Arrows" του 2006, το οποίο ανέβηκε στην τρίτη θέση του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών πουλώντας 93.000 αντίτυπα στην πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του.[1] Στην περιοδεία του άλμπουμ, ηχογραφήθηκε το ζωντανό "Snakes & Arrows Live".
Το 2015, το συγκρότημα πραγματοποίησε την περιοδεία R40, γιορτάζοντας την τεσσαρακοστή επέτειο από την ένταξη του Νιλ Πιρτ στο συγκρότημα.[4] Στις 7 Δεκεμβρίου2015, ο Πιρτ ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τις περιοδείες και τις ζωντανές εμφανίσεις των Rush.[5]
Στις 19 Ιανουαρίου 2018, ο Άλεξ Λαιφσόν ανέφερε σε συνέντευξη του ότι το συγκρότημα δεν θα ξαναπραγματοποιήσει περιοδεία ούτε θα ηχογραφήσει ξανά.[6]
