Green Day

Green Day
Το λογότυπο των Green Day (πάνω). Οι Green Day ζωντανά στη Ρώμη (κάτω).
Πληροφορίες
Προέλευση	Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Μουσικά είδη	Πανκ ροκ, εναλλακτική ροκ
Παρουσία	1987–σήμερα
Δισκογραφική εταιρεία	Lookout!, Reprise
Μέλη	Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ Μάικ Ντερντ Τρε Κουλ
Πρώην μέλη	Τζον Κιφμέγιερ Τζέισον Γουάιτ
Ιστότοπος
http://www.greenday.com/
wikidata (π)

Οι Green Day είναι αμερικανικό πανκ ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1986 στην Καλιφόρνια και αποτελείται από τους Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ (φωνητικά, κιθάρα) και Μάικ Ντερντ (μπάσο, βοηθητικά φωνητικά). Πρώην μέλος της μπάντας ήταν ο Τζον Κιφμέγιερ ή Αλ Σομπράντε (ντραμς, βοηθητικά φωνητικά), ο οποίος αποχώρησε πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, Kerplunk, και αντικαταστάθηκε με τον Τρε Κουλ (ντραμς). Επίσημο μέλος του συγκροτήματος έγινε ο Τζέισον Γουάιτ (κιθάρα) από το 2012 έως το 2016, καθώς συμμετείχε ως μέλος για τις συναυλίες από το 1999.^[1]

Οι Green Day ήταν αρχικά μέλη της πανκ ροκ σκηνής του κλαμπ 924 Gilman Street στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια. Οι πρώιμες κυκλοφορίες τους έγιναν από την ανεξάρτητη εταιρεία Lookout! Records. Το 1994, το άλμπουμ Dookie (που κυκλοφόρησε από την Reprise Records) σημείωσε τεράστια επιτυχία και πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια κομμάτια στις Ηνωμένες Πολιτείες.^[2]

Πολλές φορές έχουν δοθεί τα εύσημα στους Green Day, μαζί με τις άλλες καλιφορνέζικες μπάντες όπως οι Sublime,^[3] Bad Religion, The Offspring, και Rancid, για τη διεύρυνση και την αναγέννηση της πανκ ροκ στο mainstream κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών.^[4]

Τα τρία άλμπουμ που ακολούθησαν το Dookie, Insomniac, Nimrod και Warning δεν σημείωσαν την τεράστια επιτυχία του Dookie, ωστόσο ήταν επιτυχημένα, αφού τα Insomniac και Nimrod έγιναν διπλά πλατινένια, ενώ το Warning χρυσό.^[5] Η ροκ όπερα American Idiot (2004), κατάφερε να ελκύσει και νεαρότερο κοινό και πούλησε 6 εκατομμύρια κομμάτια στις Ηνωμένες Πολιτείες.^[5] Το 21st Century Breakdown (2009) επίτευξε την καλύτερη θέση της μπάντας στα charts μέχρι εκείνη τη στιγμή.^[6]

Η μπάντα έχει πουλήσει πάνω από 85 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως,^[7] και έχει κερδίσει πέντε Βραβεία Γκράμι: Καλύτερο Άλμπουμ Εναλλακτικής Μουσικής για το Dookie, Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ για το American Idiot, Δίσκος της Χρονιάς για το τραγούδι Boulevard of Broken Dreams, Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ για δεύτερη φορά για το 21st Century Breakdown και Καλύτερη Μουσική Παράσταση για το American Idiot: The Original Broadway Cast Recording.

Ιστορία

Διαμόρφωση και τα χρόνια στην Lookout! (1987–1993)

Το 1986, οι παιδικοί φίλοι Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ και Μάικ Ντερντ, και οι δύο σε ηλικία 14 ετών, έφτιαξαν ένα συγκρότημα δύο ατόμων ονόματι Sweet Children.^[8][9] Το 1987, έγινε η πρώτη τους συναυλία έγινε στο Rod's Hickory Pit στο Βαλέχο της Καλιφόρνια,^[10] όπου εργαζόταν η μητέρα του Άρμστρονγκ. Έκαναν λίγες ζωντανές εμφανίσεις, αλλά κατάφεραν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της Skene! Records, μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας από την Μινεάπολη των ΗΠΑ, για την οποία ηχογράφησαν κάποια τραγούδια που όμως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.^[11]

Το 1989, στο συγκρότημα εισήχθη ο Τζον Κιφμάιερ, γνωστός και ως Αλ Σομπράντε. Το όνομα της μπάντας Sweet Children άλλαξε, διότι υπήρχε το τοπικό συγκρότημα Sweet Baby,^[12] και έγινε Green Day, συμβολίζοντας την συμπάθειά τους για την κάνναβη.^[13][14] Έπαιξαν για πρώτη φορά ως Green Day στο Contra Costa College, ένα κολέγιο διετούς φοίτησης στο Σαν Πάμπλο της Καλιφόρνια, στο οποίο παρακολουθούσε μαθήματα ο Σομπράντε.

Λίγο αργότερα, ο Larry Livermore, ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης εταιρείας Lookout! Records, ήταν σε ένα από τα σόου τους. Το συγκρότημα, όπως είπε, έπαιζε "Σαν τους Beatles στο Shea Stadium" και γι' αυτό φρόντισε να υπογράψει μαζί τους συμβόλαιο. Στα τέλη του 1989, κυκλοφόρησε το πρώτο τους extended play υπό τον τίτλο 1,000 Hours και γρήγορα το ακολούθησε το πρώτο τους άλμπουμ, το 39/Smooth, στις αρχές του 1990. Το βιβλιαράκι στίχων το δίσκου περιείχε ένα γράμμα, το οποίο έλεγε ότι η εταιρεία προσπάθησε να υπογράψει συμβόλαιο με το συγκρότημα. Περιείχε επίσης και το γράμμα-απάντηση του συγκροτήματος, το οποίο έλεγε ότι δεν δέχονταν και ότι θα έμεναν στην Lookout!Records, καθώς η I.R.S. Records ήταν "ξεπεσμένη".

Αργότερα εκείνο τον χρόνο ηχογράφησαν ακόμα δύο EP, ονόματι Slappy και Sweet Children, τα οποία περιείχαν και κάποια κομμάτια που είχαν ηχογραφήσει παλιότερα με την Skene! Records. Το 1991, με την Lookout! κυκλοφόρησαν το 1,039/Smoothed Out Slappy Hours, μια συλλογή των προηγούμενων EP και LP. Στα τέλη του 1990 και λίγο μετά την πρώτη τους περιοδεία, ο Σομπράντε αποφάσισε να πάει στο κολέγιο και αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Τρε Κουλ, πράγμα που ο Σομπράντε δέχθηκε με ευγένεια.^[15] Όταν έγινε ξεκάθαρο ότι ο Σομπράντε δεν θα μπορούσε να είναι με το συγκρότημα συνεχώς, η παρουσία του Τρε Κουλ έγινε μόνιμη.^[16]

Το συγκρότημα βρέθηκε σε περιοδεία το μεγαλύτερο μέρος του 1992 και του 1993 και έδωσε κάποιες συναυλίες στην Ευρώπη. Μέχρι το 2000, το Kerplunk πούλησε 50 χιλιάδες κομμάτια στις ΗΠΑ.^[16]

Σημαντική επιτυχία (1994–1996)

Η επιτυχία του Kerplunk ώθησε το συγκρότημα να αφήσει την Lookout! και να συνεργαστεί με την Reprise Records, καθώς απέσπασε την προσοχή του παραγωγού Rob Cavallo. Το ότι υπέγραψαν με την Reprise τους αντάμειψε με φοβερές πωλήσεις, όμως το μέχρι τότε κοινό τους άρχισε να τους κατακρίνει, επειδή πήραν έναν πιο εμπορικό δρόμο. Το 1999, ο Άρμστρονγκ δήλωσε: "δεν μπορούσα να επιστρέψω στην πανκ σκηνή, όπου θα ήμασταν ή η μεγαλύτερη επιτυχία στον κόσμο ή η μεγαλύτερη αποτυχία... Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να προχωρήσω".^[17]

Ηχογράφησαν το Dookie με την βοήθεια του παραγωγού Rob Cavallo, το οποίο κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1994 και ηχογραφήθηκε σε 3 εβδομάδες.^[18] Το Dookie σημείωσε τεράστια επιτυχία και τα τραγούδια Longview, Basket Case και When I Come Around έφτασαν την πρώτη θέση των Modern Rock Tracks Charts του MTV.

Εκείνον τον χρόνο, οι Green Day πήγαν σε μια περιοδεία με το συγκρότημα Pansy Division. Την ίδια εποχή εμφανίστηκαν στο Lollappalooza Festival και στο Woodstock 1994, όπου και ξεκίνησαν πόλεμο με λάσπη. Κατά την διάρκεια της συναυλίας, ένας φύλακας ασφαλείας μπέρδεψε τον μπασίστα Μάικ Ντερντ για κάποιον θαυμαστή που είχε ανέβει στην σκηνή και του έριξε μια μπουνιά, σπάζοντας του μερικά δόντια.^[19] Εκατομμύρια άνθρωποι είδαν την συναυλία τους στην τηλεόραση, και έτσι το Woodstock 1994 ώθησε στο να αυξηθεί η δημοσιότητα και την αναγνώρισή τους. Το 1995, το Dookie απέσπασε ένα Βραβείο Γκράμι για το Καλύτερο Εναλλακτικό Άλμπουμ και το συγκρότημα έλαβε υποψηφιότητα σε εννέα κατηγορίες των MTV Video Music Awards, συμπεριλαμβανομένου και του Βίντεο της Χρονιάς.

Το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο Insomniac κυκλοφόρησε το 1995 και, σύμφωνα με μια εκδοχή, πήρε αυτόν τον τίτλο, επειδή ο Άρμστρονγκ είχε αϋπνία κατά την εποχή που ηχογράφησης, λόγω του κλάματος του γιου του, Τζόι.^[20]

Το κοινό υποδέχτηκε θερμά το νέο δίσκο, το ίδιο και τα μουσικά περιοδικά, απέσπασε καλές κριτικές. Παρ' όλο που δεν γνώρισε την επιτυχία του Dookie, μέχρι το 2012 πούλησε περισσότερα από 3 εκατομμύρια κομμάτια στις ΗΠΑ.^[21] Μετά τις κριτικές που δέχτηκε, οι οποίες ανέφεραν ότι ήταν φανερά πιο σκοτεινός δίσκος, συγκριτικά με το πιο μελωδικό Dookie. Ο δίσκος κέρδισε πολλές υποψηφιότητες για Βραβεία Γκράμι και MTV Video Music Award. Το συγκρότημα ακύρωσε την ευρωπαϊκή του περιοδεία λόγω εξάντλησης.^[22]

Μέσα χρόνια και μείωση εμπορικής επιτυχίας (1997–2002)

Το 1997, οι Green Day συνεργάστηκαν ξανά με τον Rob Cavallo και συμφώνησαν πως πρέπει να αλλάξει ο ήχος τους. Κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Nimrod, το οποίο είχε εντελώς διαφορετικό ύφος από τις προηγούμενες δουλειές τους, όπως είδη μουσικής pop-punk και surf rock. Το τραγούδι που έκανε τη διαφορά ήταν μια ακουστική μπαλάντα με τίτλο "Time of your life (Good Riddance)", που τους χάρισε ένα Video Music Award για το καλύτερο εναλλακτικό βιντεοκλίπ. Επίσης αυτό το τραγούδι ήταν το πιο δημοφιλές τραγούδι γάμου για το 2002.

Οι Green Day κυκλοφόρησαν το Warning, το οποίο διαθέτει ύφος παρόμοιο με το Nimrod. Δέχθηκε μέτρια υποδοχή από τα περιοδικά μουσικής και χαμηλές πωλήσεις, σε σύγκριση με τους προηγούμενους δίσκους, καθώς έγινε μία φορά χρυσό. Το μουσικό κοινό απογοητεύτηκε, το ίδιο και τα μέλη του συγκροτήματος. Η μέτρια πορεία του δίσκου οδήγησε σε φήμες, σχετικά με αποχωρήσεις μελών, ή ακόμα και για διάλυση της μπάντας. Ακολούθησε η κυκλοφορία ενός best-of album, πράγμα που πολλαπλασίασε αυτές τις φήμες.

Ανακτημένη επιτυχία (2003–2006)

Το 2002, οι Green Day κυκλοφόρησαν την συλλογή τραγουδιών Shenanigans, και έπειτα έκαναν περιοδεία με τους Blink-182, στο Pop Disaster Tour. Το καλοκαίρι του 2003, το συγκρότημα ηχογράφησε νέο υλικό για το επερχόμενο άλμπουμ του, που θα ονομαζόταν Cigarettes and Valentines. Μόλις ολοκλήρωσαν 20 κομμάτια, ανακάλυψαν πως τα master tapes είχαν κλαπεί. Αν και απογοητευμένοι, οι Άρμστρονγκ, Ντερντ και Τρε Κουλ, αντί να ηχογραφήσουν τα κλεμμένα κομμάτια ξανά, αποφάσισαν να γράψουν νέα τραγούδια και να δημιουργήσουν ένα νέο άλμπουμ.

Τον Σεπτέμβριο του 2004, κυκλοφόρησαν το American Idiot. Το άλμπουμ είναι πανκ/ροκ όπερα,^[23] η οποία εξιστορεί τη μίζερη ζωή του αυτοαποκαλούμενου "Jesus of Suburbia", ενός νεαρού εφήβου που ζει σε μια προαστιακή γειτονιά. Αγανακτισμένος από την καταπίεση και τη διπροσωπία των κοντινών του προσώπων και την αδικία από τους πολιτικούς αρχηγούς της εποχής, αποφασίζει να κάνει την επανάστασή του.^[23]

Το άλμπουμ σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, αφού πούλησε πάνω από 15 εκατομμύρια κομμάτια παγκοσμίως και κέρδισε δεκάδες βραβεία. Κυκλοφόρησε δύο μήνες μετά την εκλογή του τότε Προέδρου της Αμερικής, Τζορτζ Μπους, και θεωρήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας μέσω της τέχνης.^[24]

Το Νοέμβριο του 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο live CD και DVD του συγκροτήματος, με το όνομα Bullet in a Bible. Το υλικό ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε το βράδυ της 18ης και 19ης Ιουνίου 2005, στο Milton Keynes National Bowl στην Αγγλία.

Το 21st Century Breakdown και η θεατρική εκδοχή του American Idiot (2007–2010)

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν υπήρχαν πληροφορίες σχετικά με τους Green Day. Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν πως οι Green Day είχαν διαλυθεί, αφού το συγκρότημα από τα τέλη του 2005 δεν είχε κάνει δημόσια εμφάνιση. Στις 10 Οκτωβρίου του 2008, ένα μικρής διάρκειας video αναρτήθηκε στο Youtube. Το συγκεκριμένο video έδειχνε τους Green Day με τον παραγωγό Butch Vig να ηχογραφούν τραγούδια για το νέο δίσκο του συγκροτήματος. Όμως ακόμα δεν υπήρχε καμία επίσημη ανακοίνωση από το συγκρότημα σχετικά με τη νέα του δισκογραφική δουλειά.

Οι αλλαγές στην επίσημη ιστοσελίδα των Green Day, αλλά και οι νέες συνεντεύξεις τους, που είχαν αρχίσει να δημοσιεύονται σε περιοδικά, αποκάλυπταν επιτέλους ορισμένα καινούργια στοιχεία για το νέο δίσκο. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2009, οι Green Day πραγματοποίησαν την πρώτη τους δημόσια εμφάνιση, μετά από 4 χρόνια, στα βραβεία Grammy. Την ίδια μέρα, στην επίσημη ιστοσελίδα των Green Day ανακοινώθηκε πως στις 15 Μαΐου του 2009 θα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος των Green Day, με όνομα "21st Century Breakdown". Μέχρι εκείνη την ημέρα δημοσιεύονταν όλο και περισσότερες συνεντεύξεις του συγκροτήματος.

Στις 7 Απριλίου του 2009, οι Green Day οργάνωσαν την πρώτη τους συναυλία ύστερα από 3,5 χρόνια σε ένα κλαμπ χωρητικότητας 500 ατόμων στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί παρουσίασαν τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονταν στο νέο δίσκο. Τελικά, στις 15 Μαΐου, κυκλοφόρησε το 21st Century Breakdown. Στις πρώτες 3 μέρες κυκλοφορίας του, ο δίσκος πούλησε 200.000 αντίτυπα. Την 1η Ιουλίου, το άλμπουμ γίνεται χρυσό, καθώς έχει πουλήσει πάνω από 500.000 αντίτυπα. Περίπου στις αρχές του Χειμώνα, μια δημοσίευση γνωστού περιοδικού έδειξε πως το άλμπουμ είχε πουλήσει πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην ειδική έκδοση του μουσικού περιοδικού Rolling Stone για το τέλος της δεκαετίας (2000-2009), οι αναγνώστες ανέδειξαν τους Green Day σαν καλύτερους καλλιτέχνες της δεκαετίας, το American Idiot σαν καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας και το τραγούδι Boulevard of Broken Dreams σαν το καλύτερο κομμάτι των περασμένων 10 ετών. Στις 31 Ιανουαρίου του 2010, το 21st Century Breakdown απέσπασε το Grammy Καλύτερου Ροκ Άλμπουμ.

Στις 8 Ιουνίου του 2010 κυκλοφόρησε το βιντεοπαιχνίδι Green Day: Rock Band, βασισμένο στο συγκρότημα. Αφηγείται την πορεία του συγκροτήματος και δίνει την ευκαιρία στους παίκτες να παίξουν όλα τα τραγούδια από τα Dookie, American Idiot, και 21st Century Breakdown, αλλά και επιλεγμένα τραγούδια από άλλους δίσκους τους.^[25][26]

Κατά τη διάρκεια του 21st Century Breakdown World Tour, τα μέλη της μπάντας δήλωσαν πως γράφουν νέο υλικό.^[27] Σε μία συνέντευξη στο περιοδικό Kerrang!, ο Άρμστρονγκ μίλησε για το νέο άλμπουμ: "Κάναμε κάποια demos στο Βερολίνο, κάποια στη Στοκχόλμη, κάποια έξω από τη Γλασκώβη και κάποια στο Άμστερνταμ. Θέλαμε [τα τραγούδια] σε κάποια πρώιμη μορφή".^[28] Επίσης, τα μέλη ανέφεραν ότι ηχογραφούσαν ένα δίσκο της live περιοδείας, που περιλαμβάνει ακυκλοφόρητα τραγούδια του Cigarettes and Valentines. Τον Οκτώβριο του 2012, ο Ντερντ δήλωσε, σε συνέντευξη στο Radio W, ότι η μπάντα ολοκλήρωσε τη διαδικασία της γραφής το ένατου στούντιο άλμπουμ τους. Επίσης, ανέφερε ότι ένα νέο live άλμπουμ είναι "πολύ πιθανό" να κυκλοφορήσει.^[29] Τα live CD/DVD και CD/Blu-ray, με τίτλο Awesome as Fuck, κυκλοφόρησαν στις 22 Μαρτίου του 2011.^[30][31]

¡Uno! ¡Dos! ¡Tré! (2011–2014)

Το Rock and Roll Hall of Fame και Revolution Radio (2015–παρόν)

Μέλη

Τρέχοντα μέλη Billie Joe Armstrong – φωνή, κιθάρα, πιάνο, φυσαρμόνικα (1987–σήμερα) Mike Dirnt – μπάσο, φωνητικά (1987–σήμερα) Tré Cool – ντραμς, κρουστά, φωνητικά (1990–σήμερα) Jason White  – κιθάρα, φωνητικά (2012–σήμερα) (μέλος περιοδείας 1999–2012) Μέλη περιοδείας Jason Freese  – αρμόνιο, πιάνο, σαξόφωνο, τρομπόνι, φωνητικά (2004-σήμερα) Jeff Matika  – ρυθμική κιθάρα, φωνητικά (2009-σήμερα)

Πρώην μέλη John Kiffmeyer  – ντραμς, κρουστά (1987–1990) Πρώην μέλη περιοδείας Timmy Chunks  – κιθάρα (1997–1999) Gabrial McNair – τρομπόνι, σαξόφωνο (1999–2001) Kurt Lohmiller  – τρομπέτα, τρομπέτα, κρουστά, φωνητικά (1999–2004) Mike Pelino  – κιθάρα, φωνητικά (2004–2005) Ronnie Blake  – τρομπέτα, τρομπέτα, κρουστά, φωνητικά (2004–2005)

Δισκογραφία

Στούντιο άλμπουμ 39/Smooth (1990) Kerplunk (1992) Dookie (1994) Insomniac (1995) Nimrod (1997) Warning (Green Day) (2000) American Idiot (2004) 21st Century Breakdown (2009) ¡Uno! (2012) ¡Dos! (2012) ¡Tré! (2012) Revolution Radio (2016) Father of All Motherfuckers (2020) Saviors (2024)

Ζωντανά άλμπουμ Live Tracks (1994) Foot in Mouth (1996) Bowling Bowling Bowling Parking Parking (1996) Tune In, Tokyo... (2001) Bullet in a Bible (2005) Last Night on Earth: Live in Tokyo (2009) Awesome as F**k (2011) On the Radio (2012) Συλλογές 1,039/Smoothed Out Slappy Hours (1991) International Superhits (2001) Shenanigans (2002) Demolicious (2014) DVD Bullet in a Bible (2005) Awesome as F**k (2011) ¡Cuatro! (2013) EP 1,000 Hours (1989) Slappy (1990) Sweet Children (1990) The Network Money Money 2020 (2003) Foxboro Hot Tubs Stop Drop and Roll!!! (2008)

Παραπομπές

1. «Billie Joe Armstrong on Green Day's Provocative New LP». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-10-12. https://web.archive.org/web/20161012140554/http://www.rollingstone.com/music/features/billie-joe-armstrong-on-green-days-topical-new-lp-w433483. Ανακτήθηκε στις 2017-08-31. 
2. «Green Day Album Discography». ThoughtCo. https://www.thoughtco.com/green-day-album-discography-3245288. Ανακτήθηκε στις 2017-08-23. 
3. Luciano, Phil. «Sublime to perform with new singer» (στα αγγλικά). Journal Star. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-04-02. https://web.archive.org/web/20120402235442/http://www.pjstar.com/entertainment/x1850043729/Sublime-to-perform-with-new-singer. Ανακτήθηκε στις 2017-08-23. 
4. «How Green Day's Dookie Fertilized A Punk-Rock Revival» (στα αγγλικά). MTV News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-05-25. https://web.archive.org/web/20130525101144/http://www.mtv.com/news/articles/1491001/green-days-dookie-pop-punk-fertilizer.jhtml. Ανακτήθηκε στις 2017-08-23. 
5. «Rock On The Net: Green Day Info Page». www.rockonthenet.com. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
6. «Green Day Announce New Album Title!: Rock music news on Rocklouder». 12 Φεβρουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
7. «Green Day Join Rock and Roll Hall of Fame's Class of 2015». Diffuser.fm (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
8. LLC, SPIN Media (Σεπτεμβρίου 1994). SPIN. SPIN Media LLC. 
9. «Green Day News». Loudwire (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
10. «Green Day on PureVolume» (στα αγγλικά). PureVolume. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-01-24. https://web.archive.org/web/20120124233318/http://www.purevolume.com/Vhawk. Ανακτήθηκε στις 2017-08-23. 
11. Egerdahl, Kjersti (2010). Green Day: A Musical Biography. ABC-CLIO. ISBN 9780313365973. 
12. «25 Worst Original Names of Famous Bands». Rolling Stone. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
13. «Metropolis - Music and Concerts: Green Day». archive.metropolis.co.jp. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
14. Cannabis Culture (2010-04-14), Bill Maher and Green Day's Billy Joe Talk About Marijuana, https://www.youtube.com/watch?v=kG-1ibZOJzk, ανακτήθηκε στις 2017-08-23 
15. Small, Doug (2005). Omnibus Presents the Story of Green Day. Omnibus Press. σελ. 19. 
16. Thompson, Dave (2000). "Green Day." Alternative Rock. San Francisco: Miller Freeman Books. 
17. Smith, RJ (1999). "Top 90 Albums of the 90's." SPIN. 
18. «The Biography Channel - Green Day Biography». 15 Οκτωβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2017. 
19. «Woodstock 1994 concert review». www.ram.org. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2017. 
20. «Winston Smith Gallery: God Told Me to Skin You Alive (Insomniac), 1995». 29 Νοεμβρίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2017. 
21. «Green Day: The Billboard Cover Story». Billboard. http://www.billboard.com/articles/news/481423/green-day-the-billboard-cover-story. Ανακτήθηκε στις 2017-09-01. 
22. «Green Day August 1996». 27 Οκτωβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2017. 
23. Downs, David. «Punk Rock Opera». East Bay Express. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
24. «Bookmarkable URL intermediate page». ehis.ebscohost.com. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}
25. «Green Day: Rock Band - Release date, pricing, export and preorder info! - Rock Band Forums». 14 Μαρτίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
26. «Green Day Rock Band Preview». G4tv.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
27. «Digital Videos | Episodes (TV Series) | VH1». VH1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
28. «Kerrang! Green Day new album exclusive!». 22 Μαρτίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
29. «Mike Dirnt, bajista de la agrupación Green Day, habla en exclusiva con W Radio | Nem-Catacoa». 13 Δεκεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 
30. «Green Day Confirms 'Awesome as F**k' Live Album in New Trailer». Billboard. http://www.billboard.com/articles/news/473709/green-day-confirms-awesome-as-fk-live-album-in-new-trailer. Ανακτήθηκε στις 2017-08-23. 
31. «PRESS RELEASE :: News :: Greenday.com». 17 Ιουλίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Green Day

• Επίσημη ιστοσελίδα
• Green Day, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
• Green Day, επίσημος λογαριασμός στο Twitter.