Σαρλ Ρενάρ

Σαρλ Ρενάρ
Ο Σαρλ Ρενάρ το 1884
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Charles Renard (Γαλλικά)
Γέννηση	23  Νοεμβρίου 1847[1][2][3] Damblain
Θάνατος	13  Απριλίου 1905[3] Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[4]
Σπουδές	Πολυτεχνική Σχολή (1866–1869)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μηχανικός αεροπόρος[5] αεροναύτης[6]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής Βραβείο Πονσελέ (1907) officier de l’Instruction publique
Συνεργάτης	Georges Espitallier και Αρτύρ Κονσταντέν Κρεμπς
Σχετικά πολυμέσα

Το La France του 1884, το πρώτο πλήρως ελεγχόμενο αερόπλοιο

Πιστοποιητικό κατοχής μεριδίου της Société Francaise des Trains Renard SA, ημερομηνία έκδοσης 29 Ιανουαρίου 1907

Ο Σαρλ Ρενάρ (γαλλικά: Charles Renard‎‎, Νταμπλαίν, 23 Νοεμβρίου 1847 – Παρίσι, 13 Απριλίου 1905), ήταν Γάλλος στρατιωτικός μηχανικός.

Αερόπλοια

Μετά τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-1871 άρχισε να εργάζεται στον σχεδιασμό αερόπλοιων στο τμήμα αεροναυτικής του Γαλλικού Στρατού. Το 1884, μαζί με τον Αρτύρ Κ. Κρεμπς και τον αδελφό του Πωλ, κατασκεύασε το La France, το οποίο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 9 Αυγούστου 1884 στο Σαλαί Μεντόν, κάνοντας μια κυκλική πτήση διάρκειας 23 λεπτών. Πρόκειται για την πρώτη φορά που ιπτάμενη μηχανή πραγματοποίησε πτήση η οποία κατέληξε στο σημείο της απογείωσής της.^[7] Το 1889 εκτέθηκε στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού.

Προτιμώμενοι αριθμοί

Εισήγαγε επίσης ένα πλέον ευρέως χρησιμοποιούμενο σύστημα προτιμώμενων αριθμών γνωστό ως αριθμοί Ρενάρ το οποίο ονομάστηκε αργότερα προς τιμήν του και απέκτησε διεθνή αναγνώριση ISO 3. Βοήθησε τον Γαλλικό Στρατό να περιορίσει τον αριθμό των διαφορετικών σχοινιών αεροστάτων που διέθετε στα αποθέματά του από 425 στα 17.^[8]

Οδικός Συρμός

Ο συνταγματάρχης Ρενάρ εφηύρε τον Οδικό Συρμό Ρενάρ που αναπτύχθηκε αρχικά από την εταιρεία Darracq, που τον παρουσίασε το 1903 ενώ αναπτύχθηκε περαιτέρω στην Αγγλία από την Daimler. Η κύρια μονάδα κινητήρα που παράγει την ισχύ μεταδίδει την ενέργεια μέσω ενός συνεχούς άξονα που είναι ενωμένος μεταξύ των βαγονιών με έναν καθολικό σύνδεσμο με τους κινητήριους τροχούς κάθε βαγονιού. Κάθε ένα από αυτά, που έχει έξι τροχούς, είναι το κεντρικό ζεύγος και είναι επενδυμένο με σίδηρο, ώστε οι κραδασμοί από το οδόστρωμα να απορροφώνται από τα ελατήρια και τα ελαστικά στους άλλους τροχούς. Κάθε βαγόνι κατευθύνεται από αυτό που βρίσκεται μπροστά του μέσω μιας σειράς ράβδων και συνδέσμων και όταν ένα τρένο Renard παίρνει μια στροφή κάθε βαγόνι ακολουθεί ακριβώς την πορεία του προηγουμένου του.^[9] Τροφοδοτούνταν από έναν κινητήρα 16,1 λίτρων Daimler.^[10]

Ακαδημία

Πιεσμένος από την άρνηση της γαλλικής κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει τα πειράματά του καθώς και την απόρριψη της αίτησης του να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1905.^[11] Η Ακαδημία αναγνώρισε τα επιτεύγματά του με το βραβείο Prix Plumey το 1902^[12] και το βραβείο Prix Poncelet που το απονεμήθηκε μετά το θάνατό του το 1907.^[13]

Παραπομπές

1. (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//2291/39. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
2. birth certificate. diffusion.ad88.ligeo-archives.com/ark:/50275/vta568fe6518fa08/daogrp/0/layout:linear/idsearch:RECH_f3fc64fbdec3d11264e65a2e86daee3c#id:669023795?gallery=true&brightness=100.00&contrast=100.00&center=1091.58949589451,-1809.9636989624348&zoom=7. Ανακτήθηκε στις 9  Νοεμβρίου 2018.
3. GeneaStar. renardlouis.
4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb10607837f. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
5. Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
6. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
7. Hallion 2003, σελ. 87
8. «Preferred Numbers». www.sizes.com. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2018. 
9. The Commercial Motor-vehicle And Boat Exhibition. The Times, Monday, 11-03-1907, σελ. 4, τχ. 38277
10. Lord Montagu and David Burgess-Wise Daimler Century; Stephens 1995 (ISBN 1-85260-494-8)
11. Hallion 2003, σελ. 88
12. «Séance du 22 décembre». Le Moniteur scientifique du Doctor Quesneville: 139. February 1903. http://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=uc1.c2557120;view=1up;seq=147. 
13. «Prizes Awarded by the Paris Academy of Sciences». Nature 77: 138–139. 12-12-1907. doi:10.1038/077138a0. https://books.google.com/books?id=C5lFAAAAYAAJ&pg=PA138. 

• Hallion, Richard P., Taking Flight. New York: Oxford University Press, 2003 (ISBN 0-1951-6035-5)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Charles Renard
• US Centennial of Flight Commission