Το 1294 διαδέχτηκε τον πατέρα του και υποστήριξε τον πεθερό του βασιλιά Αδόλφο του Νασσάου εναντίον του θείου του,Αλβέρτου της Αυστρίας (των Αψβούργων).[6] Μετά το θάνατο του Αδόλφου, ο Ροδόλφος προσχώρησε στο κόμμα του Αλβέρτου, αλλά η ισχυρή και δυναστική πολιτική του νέου βασιλιά τελικά προκάλεσε μια νέα σύγκρουση. Το 1301 ο Αλβέρτος άσκησε πίεση στον Ροδόλφο και τον έκανε να δεχθεί τον νεότερο αδελφό του Λουδοβίκο Δ΄ ως συγκυβερνήτη. Το 1308, μετά τη δολοφονία του Αλβέρτου, ο Ροδόλφος ψήφισε για Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον Ερρίκο του Λουξεμβούργου και στη συνέχεια συνόδευσε τον νέο ηγεμόνα στην Ιταλία.
Ένας εμφύλιος πόλεμος εναντίον του αδελφού του, Λουδοβίκου Δ΄, που οφειλόταν σε νέες τους διαφορές σχετικά με την κατάτμηση των εδαφών τους, τελείωσε το 1313 με μια συνθήκη ειρήνης που έγινε στο Μόναχο. Ο Λουδοβίκος Δ΄ εξελέγη βασιλιάς της Γερμανίας το 1314, αλλά τότε ο Ροδόλφος είχε ψηφίσει τον αντίπαλό του Φρειδερίκο τον Δίκαιο (των Αψβούργων). Το 1317, μετά από μία άλλη μακρά διαμάχη με τον Λουδοβίκο Δ΄, έχασε την παλατινή κομητεία του Ρήνου και συμφωνήθηκε να εγκαταλείψει ο Ροδόλφος το αξίωμά του, μέχρι να τελειώσει η σύγκρουση του Λουδοβίκου Δ΄ με τους Αψβούργους. Όμως στη συνέχεια ο Ροδόλφος πέθανε το 1319, κατά πάσα πιθανότητα στη Αγγλία.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Παβίας του 1329, ο Λουδοβίκος Δ΄ χορήγησε την παλατινή κομητεία του Ρήνου στους γιους του Ροδόλφου, Ροδόλφο Β΄ "τον τυφλό" (δούκα της Βαυαρίας) και Ρούπερτ Α΄ (Εκλέκτορα του Ρήνου), καθώς και στον εγγονό του Ροδόλφου, Ρούπερτ Β΄ (Εκλέκτορα του Ρήνου) γιο του Αδόλφου (Εκλέκτορα του Ρήνου). Με αυτό τον τρόπο, ο Ροδόλφος Α΄ και ο εγγονός του Ρούπερτ Β΄, έγιναν στο τέλος οι πρόγονοι και, κατά τη διαδοχή του Παλατινάτου, οι παλαιότεροι του Οίκου των Βίττελσμπαχ,[7] οι οποίοι επέστρεψαν στην εξουσία και στη Βαυαρία το 1777, μετά την εξαφάνιση του νεότερου κλάδου της (Βαυαρικής) διαδοχής, δηλαδή τους απογόνους του Λουδοβίκου Δ΄.
↑Herde, Peter (1995). "From Adolf of Nassau to Louis of Bavaria, 1292-1347," in Rosamond McKitterick, Timothy Reuter, David Abulafia, Michael Jones, and C. T. Allmand, επιμ. (1995). The New Cambridge Medieval History (Volume 6: c.1300-c.1415). Cambridge University Press. ISBN0-521-36290-3.CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: editors list (link)