Ο Ιωάννης B΄ (1426 - 1 Απριλίου1488) ο οποίος μερικές φορές αναφέρεται ως "Ιωάννης ο καλός" ή "μάστιγα της Αγγλίας" από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν δούκας της Βουρβόνης και Κόμης του Κλερμόν (1456 - 1488),[5] ονομάστηκε μάστιγα της Αγγλίας λόγω της βοήθειας που είχε προσφέρει να διώξει τους Άγγλους από τη Γαλλία.[6]
Βιογραφία
Ο Ιωάννης Β΄ της Βουρβόνης ως προσκυνητής φορώντας το ένδυμα του "Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ"
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος στο δουκάτο του Καρόλου Α΄ δούκα της Βουρβόνης και της Αγνής των Βαλουά, κόρης τού Ιωάννη του Άφοβου, δούκα της Βουργουνδίας[6]. Έγινε κοντόσταυλος της Γαλλίας (1483) από τον αδελφό του Πέτρο, σε μια προσπάθεια του Πέτρου να εκτοπίσει τον Ιωάννη Β΄, ο οποίος ήταν απειλή για την αντιβασιλεία εκείνου.
Προνόμια από τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΑ΄
Σε μια προσπάθειά του να κερδίσει με το μέρος του δυσαρεστημένους ευγενείς, ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΑ΄ άρχισε να μοιράζει μεγαλοπρεπή δώρα και τίτλους σε έμπιστους γι' αυτόν άτομα· ο Ιωάννης Β΄ των Βουρβόνων ήταν ένας από αυτούς.[7] O Λουδοβίκος ΙΑ΄ έδωσε το χέρι της νόθης κόρης του Μαργαρίτας στον μεγαλύτερο νόθο γιο του Ιωάννη Β΄, τον Λουδοβίκο των Βουρβόνων. Ο γάμος έγινε στο Παρίσι με απίστευτη μεγαλοπρέπεια, που εντυπωσίασε τον Ιωάννη Β΄.[7]
Διαδοχή
Νυμφεύτηκε τρεις φορές, την τρίτη σε ηλικία 62 ετών, λίγο πριν τον θάνατό του με τη εικοσάχρονη Ιωάννα των Βουρβόνων, κόρη τού Ιωάννη Η΄ κόμη του Βαντόμ, αλλά δεν κατόρθωσε να αποκτήσει γιους.
Διάδοχος του Ιωάννη Β΄ ήταν ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος Β΄. Η διαδοχή ήταν εξαιρετικά ταραχώδης, αφού ο άλλος αδελφός τους Πέτρος Β΄ και η σύζυγός του Άννα της Γαλλίας αμφισβήτησαν τη διαδοχή, πιέζοντας για πολλές ημέρες τον Κάρολο Β΄ να αρνηθεί τους τίτλους του έναντι χρημάτων.[8]
Οικογένεια
Ο Ιωάννης Β΄ ντε Μπουρμπόν δεν άφησε διαδόχους. Νυμφεύτηκε τρεις φορές: πρώτα με την Ιωάννα των Βαλουά, κόρη τού Καρόλου Ζ΄ της Γαλλίας. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Έπειτα με την Αικατερίνη των Αρμανιάκ, κόρη τού Ιακώβου δούκα του Νεμούρ και είχε τέκνο:
↑de Commynes, Philippe, Jean de Troyes, and Andrew Richard Scoble, The memoirs of Philip de Commines, Lord of Argenton, (George Bell and sons:London, 1906)
↑ 6,06,1Bingham, Denis (1890). The Marriages of the Bourbons. New York: Scribner and Welford. p26
↑ 7,07,1Bingham, Denis (1890). The Marriages of the Bourbons. New York: Scribner and Welford. p27
↑Bingham, Denis (1890). The Marriages of the Bourbons. New York: Scribner and Welford. p28
Πηγές
de Commynes, Philippe, Jean de Troyes, and Andrew Richard Scoble, The memoirs of Philip de Commines, Lord of Argenton, (George Bell and sons:London, 1906)
Bingham, Denis (1890). The Marriages of the Bourbons. New York: Scribner and Welford.
