Ο Εδμόνδος του Γούντστοκ, 1ος κόμης του Κεντ (Edmond de Woodstock, 5 Αυγούστου1301 - 19 Μαρτίου1330) από τον Οίκο του Ανζού, 1ος Κόμης του Κεντ από την πέμπτη δημιουργία ήταν μικρότερος γιος του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας και της δεύτερης συζύγου του του Μαργαρίτα της Γαλλίας. Ο Εδμόνδος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας και πεθερός του Εδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα, εκτελέστηκε (1330) από τον ανιψιό του Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Ο πατέρας του ήθελε να του δώσει μεγάλες παροχές και τίτλους αλλά ακυρώθηκαν επειδή ο Εδουάρδος Β΄ τους έδωσε στον ερωμένο του Πιρς Γκάβεστον, ο Εδμόνδος έμεινε όμως πιστός στον ετεροθαλή αδελφό του, είχε σημαντικό ρόλο στη διοίκηση και βοήθησε στην καταστολή της επανάστασης (1321 - 1322) γι'αυτό ο Εδουάρδος Β΄ του παραχώρησε την κομητεία του Κεντ.
Σταδιακά δυσαρεστήθηκε και ο ίδιος για τη μεγάλη εύνοια στην οικογένεια Ντεσπένσερ, συμμετείχε και αυτός στην επανάσταση εναντίον του Εδουάρδου Β΄ του στο πλευρό της Ισαβέλλας και του Ρογήρου Μόρτιμερ όταν ο βασιλιάς εκθρονίστηκε (1326). Ο Εδμόνδος στη συνέχεια απέτυχε να έχει ενεργό ρόλο στη διοίκηση του βασιλείου και όταν αποκαλύφθηκε ότι σχεδίαζε συνωμοσία εναντίον του νεαρού ανιψιού του εκτελέστηκε (1330).
Ο Εδουάρδος Β΄ ακυρώνει τους τίτλους του
Ο πατέρας του είχε πολλά παιδιά από την πρώτη σύζυγο του Ελεονώρα της Καστίλης αλλά από τους γιους επέζησε μονάχα ο μικρότερος Εδουάρδος, μετά τον θάνατο της παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Γαλλίδα πριγκίπισσα Μαργαρίτα με την οποία απέκτησε τον Τόμας (1300) και τον Εδμόνδο (1301) σε ηλικία 62 ετών, όταν πέθανε ο ίδιος ήταν μόλις 6 ετών.[4] Ο Εδμόνδος ήταν εγγονός από μητέρα του Φιλίππου Γ΄ του Τρομερού, πήρε το ψευδώνυμο Γούντστοκ από τον τόπο που γεννήθηκε όπως τα περισσότερα μέλη των Πλανταγενετών.[5]
Ο Εδουάρδος Α΄ έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τους μικρότερους γιους του αν και έμενε αλλού, πριν τον θάνατο του τους παραχώρησε πολλά εδάφη, χρήματα και τίτλους, στον Εδμόνδο τον Μάιο του 1307 υποσχέθηκε 7.000 μάρκα ετήσιο εισόδημα στα οποία πρόσθεσε αμέσως άλλα 1000.[6][7] Κληροδότησε την κομητεία του Νόρφλοκ στον Τόμας και την κομητεία της Κορνουάλης στον Εδμόνδο αλλά πέθανε πριν ολοκληρωθεί η παραχώρηση. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Εδουάρδος Β΄ παρέδωσε την Κορνουάλη στον Πιρς Γκάβεστον ακυρώνοντας τη διαθήκη του πατέρα του, αυτό εξόργισε τα μικρά ετεροθαλή αδέλφια του.[8] Ο βασιλιάς για να τα εξευμενίσει ξεκίνησε αμέσως μεγάλες παραχωρήσεις (1315, 1319) και τους έδωσε ετήσιο εισόδημα 2.000 μάρκων, ο Εδμόνδος δέχθηκε το κάστρο του Γκλόστερ ενώ δημιούργησε για λογαριασμό τους την κομητεία του Κεντ στις 28 Ιουλίου 1321.[9]
Στο πλευρό του αδελφού του
H σχέση του Εδουάρδου Β΄ με τον Γκάβεστον δημιούργησε σκληρό κύμα συγκρούσεων στη βασιλική αυλή και η εκτέλεση του Γκάβεστον από τους βαρόνους (1312) έφερε τη χώρα στα πρόθυρα του εμφύλιου.[10] Ο Εδμόνδος με την ενηλικίωση του έγινε φανατικός οπαδός του ετεροθαλούς αδελφού του με βασική προτεραιότητα τη συμφιλίωση, ήταν ο πρωταγωνιστής στην υπογραφή της Συνθήκης του Λικ που εκτόνωσε προσωρινά την κατάσταση (1318).[11] Την άνοιξη του 1320 ήταν επικεφαλής της αποστολής που συνάντησε τον πάπα Ιωάννη ΚΒ΄ στη θερινή του κατοικία στην Αβινιόν με αίτημα να απαλλάξει τον Εδουάρδο Β΄ από τους όρκους στους βαρόνους, την ίδια χρονιά συνόδευσε τον αδελφό του στην Αμιένη όπου έδωσε όρκο υποτέλειας στον Γάλλο βασιλιά, τον Οκτώβριο του 1320 έκανε τη σύσταση του πρώτου Κοινοβουλίου.[12]
Η πολιτική ένταση κλιμακώθηκε την περίοδο 1321 - 1322, ο πρίγκηπας Εδμόνδος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης των βαρόνων εναντίον των Ντεσπένσερ.[13] Όταν ο βασιλικός οικονόμος Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ στράφηκε εναντίον του βασιλιά ο Εδμόνδος του Γούντστοκ τον υποστήριξε, στο Κοινοβούλιο τον Ιούλιο του 1321 ο Εδμόνδος συμφώνησε προσωρινά στην εξορία των Ντεσπένσερ, λίγο αργότερα δήλωσε ότι το έκανε υπό πίεση και τον Νοέμβριο ακύρωσε την εξορία.[5]
Τον Οκτώβριο ο Εδμόνδος ανέλαβε τον αγώνα εναντίον του Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ συμμετέχοντας στην πολιορκία του κάστρου του Λιντς στο Κεντ όπου ο Μπαρθόλομιου αναγκάστηκε να παραδοθεί, ο Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του Εδουάρδου Β΄ και εγγονός του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας ήταν αρχηγός των εξεγερμένων βαρόνων.[14] Ο Εδμόνδος ο οποίος συμμετείχε στην Ουαλική εκστρατεία μαζί με τον κόμη του Σάρρεϋ ανέλαβε να συλλάβει τον Λάνκαστερ στο κάστρο του Πόντεφρακτ, η σύλληψη του Λάνκαστερ έγινε στις 17 Μαρτίου 1322 στη μάχη του Μπόρομπριτζ από τον Άντριου Χάρκλεϊ, 1ο κόμη του Κάρλαϊλ.[15] Ο Εδμόνδος ανήκε στο δικαστικό συμβούλιο που καταδίκασε τον ξάδελφο του Λάνκαστερ σε θάνατο για προδοσία.
Η μάχη στους αντάρτες φαίνεται ότι προσωρινά είχε κερδηθεί, ο Εδμόνδος κατέλαβε το κάστρο του Γουόλινγκφορντ από τον Μαυρίκιο του Μπέρκλεϊ τον Ιανουάριο του 1323 κάτι που του έδωσε μεγάλη προσωπική επιτυχία. Πήρε στην Ουαλία τα εδάφη που κατασχέθηκαν από τον Ρογήρο Μόρτιμερ αλλά τη μερίδα του λέοντος στα λάφυρα της νίκης τα πήραν οι Ντεσπένσερ, πατέρας και γιος είχαν αντίστοιχα εισοδήματα 3.000 και 7.000 λίρες ενώ ο Εδμόνδος του Γούντστοκ μόνο 1.570.[16]
Αποτυχίες του Εδουάρδου Β΄
Τον Αύγουστο του 1322 ακολούθησε νέα αποτυχημένη εκστρατεία στη Σκωτία με συντριβή των Άγγλων από τις δυνάμεις του Ροβέρτου Μπρους στις 14 Οκτωβρίου 1322, ο Εδουάρδος Β΄ για να αποφύγει τη σύλληψη δραπέτευσε στη Γιορκ.[17] Η ανικανότητα του βασιλιά ακόμα και στη διαπραγμάτευση ανάγκασε τον Άντριου Χάρκλεϊ ο οποίος είχε συλλάβει τον Λάνκαστερ να κλείσει μονομερή συμφωνία με τον Ροβέρτο Μπρους εν άγνοια του, ο Εδουάρδος Β΄ όταν το έμαθε οργισμένος διέταξε το κρέμασμα και τον αποκεφαλισμό του παρά τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει.[5][18] Ο Εδμόνδος ανέλαβε τη διαπραγμάτευση με τους Σκωτσέζους και στις 30 Μαΐου 1323 έκλεισε ειρήνη 13 ετών με τον Ροβέρτο Μπρους.
Οι σχέσεις της Αγγλίας με τη Γαλλία βρέθηκαν σε κρίση με την άνοδο στον θρόνο του Καρόλου Δ΄ της Γαλλίας ο οποίος απαίτησε από τον κουνιάδο του με την απειλή κατάσχεσης να έρθει να του δώσει όρκο υποτέλειας για την Ακουιτανία. Ο Εδουάρδος Β΄ δεν επιθυμούσε τον πόλεμο και έστειλε τον Εδμόνδο με τον Αλέξανδρο ντε Μπίκνορ αρχιεπίσκοπο του Δουβλίνου στο Παρίσι για διαπραγματεύσεις οι οποίες απέτυχαν. Ο Άγγλος βασιλιάς στις 20 Ιουλίου 1324 διόρισε τον Εδμόνδο αρχιστράτηγο των Αγγλικών δυνάμεων στη Γαλλία αλλά οι ενισχύσεις που του υποσχέθηκε δεν ήρθαν ποτέ.[5][19][20] Στη σύντομη μάχη που ακολούθησε οι Γάλλοι τους συνέτριψαν καταλαμβάνοντας όλα τα Αγγλικά εδάφη στη χερσόνησο, στις 22 Σεπτεμβρίου ο Εδμόνδος του Γούντστοκ αναγκάστηκε να παραδοθεί και να ζητήσει εξάμηνη ανακωχή.[20]
Πτώση του Εδουάρδου Β΄
Η Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) με τον Ούγο Ντεσπένσερ τον νεώτερο και τον κόμη του Αραντέλ πριν την εκτέλεση τους - μικρογραφία του 15ου αιώνα.
Ο Εδουάρδος Β΄ έστειλε τη σύζυγο του Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) να διαπραγματευτεί με τον Γάλλο βασιλιά αλλά η βασίλισσα με δόλο υπερασπίστηκε τον αδελφό της, έκλεισε συμφωνία με την οποία αναγκάστηκε ο Άγγλος βασιλιάς να στείλει τον μικρό τους γιο και διάδοχο Εδουάρδο να δώσει όρκο υποτέλειας στον θείο του για την Ακουιτανία. Η Ισαβέλλα πήγε μαζί με τον γιο της στη Γαλλία και δεν επέστρεψε, στο Παρίσι βρήκε τον εξόριστο βαρόνο Ρογήρο Μόρτιμερ και μαζί με τον αδελφό της ξεκίνησε την εκστρατεία ανατροπής του Εδουάρδου Β΄, ο Εδμόνδος του Γούντστοκ που ήταν πάντα πιστός στον βασιλιά αιφνίδια άλλαξε στάση και πήγε στο πλευρό της Ισαβέλλας.[21] Ο Εδουάρδος Β΄ όταν έμαθε την αλλαγή στάσης του ετεροθαλούς αδελφού του έκανε τον Μάρτιο του 1326 κατάσχεση των εδαφών του στην Αγγλία.[5]
Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η Ισαβέλλα και ο Μόρτιμερ επιτέθηκαν με μεγάλο στρατό στην Αγγλία, τους ενίσχυσε ο Γουλιέλμος Α΄ του Αινώ αφού πρώτα έγινε ο γάμος του μικρού διαδόχου Εδουάρδου με την κόρη του Φιλίππη του Αινώ. Σύμμαχοι τους ήταν ο Εδμόνδος, ο αδελφός του Τόμας και ο Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του βασιλιά και αδελφός του εκτελεσθέντος Τόμας Λάνκαστερ. Υποστήριξε τον ανιψιό του Εδουάρδο Γ΄, δέχτηκε τους τίτλους και τα εδάφη που ανήκαν στους Ντεσπένσερ και στον κόμη του Αραντέλ που εκτελέστηκαν. Ο Εδμόνδος και ο Ερρίκος Λάνκαστερ δέχτηκαν εδάφη στα σύνορα με τη Σκωτία αλλά σύντομα ο Εδμόνδος τα έχασε όλα από τον Ερρίκο Λάνκαστερ, αυτό ενόχλησε έντονα τον Εδουάρδο Γ΄ που επιτέθηκε στη μητέρα του και τον ερωμένο της Ρογήρο Μόρτιμερ.[22] Το φθινόπωρο του 1328 ο Εδμόνδος του Γούντστοκ, ο αδελφός του Τόμας και ο Ερρίκος του Λάνκαστερ συνωμότησαν εναντίον της Ισαβέλλας και του Μόρτιμερ αλλά όταν είδαν ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα εγκατέλειψαν την προσπάθεια.[23]
Εκτέλεση του Εδμόνδου
Η θέση του Εδμόνδου κατόπιν έπεσε στη βασιλική αυλή, συνόδευσε τη βασίλισσα Φιλίππη στη στέψη της τον Ιανουάριο του 1330 αλλά οι εμφανίσεις του ήταν όλο και λιγότερες, όταν κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι ο Εδουάρδος Β΄ ήταν ακόμα ζωντανός συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του βασιλιά. Οι φήμες κυκλοφόρησαν με πρωτοβουλία της Ισαβέλλας και του Μόρτιμερ για να ρίξουν τον Εδμόνδο στην παγίδα. Το κοινοβούλιο καταδίκασε τον Εδμόνδο του Γούντστοκ σε θάνατο ως προδότη τον Μάρτιο του 1330, όταν το άκουσε έπεσε στα πόδια του νεαρού Εδουάρδου Γ΄ και τον παρακάλεσε να επέμβει να του χαρίσουν τη ζωή και ο ίδιος θα περπατήσει από το Ουίντσεστερ στο Λονδίνο με ένα σκοινί στον λαιμό.[24] Ο νεαρός βασιλιάς αρνήθηκε τις παρακλήσεις του επειδή φοβήθηκε ότι αν ήταν πραγματικά ζωντανός ο πατέρας του θα το πληρώσει ο ίδιος με τον θρόνο του, κανένας όμως δεν τολμούσε να σηκώσει το χέρι του να αποκεφαλίσει έναν πρίγκηπα από τη δυναστεία των Πλανταγενετών. Ο Εδμόνδος αποκεφαλίστηκε από έναν καταδικασμένο σε θάνατο αφού πρώτα του είχαν υποσχεθεί ότι αν το κάνει θα του χαρίσουν τη ζωή, το σώμα του τάφηκε αρχικά στη Φραγκισκιανή εκκλησία του Ουίντσεστερ, από εκεί μεταφέρθηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ (1331).[25]
Οικογένεια
Με τη σύζυγο του Μαργαρίτα Γουέικ (1325), 3η βαρόνη του Λίντελ (1297 - 1349) και χήρα του Ιωάννη Κόμυν απέκτησε:
Ιωάννα του Κεντ 1328-1385, παντρεύτηκε πρώτα τον Τόμας Χόλλαντ 1ο κόμη του Κεντ, μετά τον Γουίλιαμ ντε Μόνταγκιου 2ο κόμη του Σόλσμπερυ και έπειτα τον Εδουάρδο του Γούντστοκ τον Μαύρο Πρίγκιπα, διάδοχο της Αγγλίας.
Μετά την εκτέλεση του Εδμόνδου του Γούντστοκ, οι τίτλοι και τα κτήματά του πέρασαν στον 4χρονο γιο του Εδμόνδο, και όταν αυτός πέθανε πρόωρα την επόμενη χρονιά (1331), στον μικρότερο αδελφό του Ιωάννη.
Πρόγονοι
Πρόγονοι του Εδμόνδου του Γούντστοκ, 1ου κόμη του Κεντ
Barrow, G. W. S. (1965). Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland. London: Eyre & Spottiswoode.
Denholm–Young, Noël (1969). The Country Gentry in the Fourteenth Century: With Special Reference to the Heraldic Rolls of Arms. Oxford: Clarendon.
Given-Wilson, Chris (1996). The English Nobility in the Late Middle Ages. London: Routledge.
Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: Edward of Caernarfon, His Life, His Reign, and Its Aftermath, 1284–1330. Montreal, London: McGill-Queens University Press.
Lawne, Penny (2010). "Edmund of Woodstock, Earl of Kent (1301–1330): a study of personal loyalty". In Chris Given-Wilson (ed.). Fourteenth Century England VI. Boydell & Brewer. pp. 27–48.
Marshall, Alison (2006). "The childhood and household of Edward II's half-brothers, Thomas of Brotherton and Edmund of Woodstock". In Gwilym Dodd and Anthony Musson (eds.). The Reign of Edward II: New Perspectives. Boydell & Brewer. pp. 190–204.
McKisack, May (1959). The Fourteenth Century: 1307–1399. Oxford: Oxford University Press.
Maddicot, J.R. (1970). Thomas of Lancaster, 1307–1322. Oxford: Oxford University Press.
Phillips, J.R.S. (1972). Aymer de Valence, Earl of Pembroke 1307–1324. Oxford: Oxford University Press.
Powicke, Maurice; E.B. Fryde (1961). Handbook of British Chronology (2nd ed.). London: Royal Historical Society.
Prestwich, Michael (1980). The Three Edwards: War and State in England 1272–1377. London: Weidenfeld and Nicolson.
Prestwich, Michael (1997) [1988]. Edward I (updated ed.). New Haven: Yale University Press.
Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England: 1225-1360 (new ed.). Oxford: Oxford University Press.
Tuck, Anthony (1985). Crown and Nobility 1272-1461: Political Conflict in Late Medieval England. London: Fontana.
Waugh, Scott L. (2004). "Edmund, first earl of Kent (1301–1330)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
