Η Βυζακηνή, λατιν.: Byzacena ή Byzacium, αρχαία ελληνικά: Βυζάκιον [1], ήταν μία ύστερη ρωμαϊκή επαρχία στο κεντρικό τμήμα της ρωμαϊκής Βόρειας Αφρικής, που τώρα είναι περίπου η Τυνησία, χωρισμένη από την Ανθυπατική Αφρική (Africa Proconsularis).
Στα τέλη του 3ου αι. ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός διαίρεσε τη μεγάλη ρωμαϊκή επαρχία της Ανθυπατικής Αφρικής σε τρεις μικρότερες επαρχίες: Ζευγιτανή (Zeugitana) στο βορρά, που εξακολουθεί να κυβερνάται από έναν ανθύπατο και αναφέρεται ως Ανθυπατική. Η Βυζακηνή στα γειτονικά της νότια, και η Τριπολιτανία στα γειτονικά νότια, που αντιστοιχεί περίπου στη νοτιοανατολική Τυνησία και τη βορειοδυτική Λιβύη. Η Βυζακηνή αντιστοιχούσε περίπου στην ανατολική Τυνησία ή στη σύγχρονη τυνησιακή περιοχή του Σαχέλ.
Το Αρδουμέντον (Hadrumetum) (σημερινό Σους, Sousse) έγινε η πρωτεύουσα της νεοσύστατης επαρχίας, της οποίας ο κυβερνήτης είχε τον βαθμό του υπατικού (consularis). Την περίοδο αυτή η μητροπολιτική αρχιεπισκοπή Βυζακηνής ήταν, μετά τη μεγάλη μητρόπολη Καρχηδόνας, η σημαντικότερη πόλη της Ρωμαϊκής (Βόρειας) Αφρικής δυτικά της Αιγύπτου και τού Πατριάρχη της Αλεξανδρείας.
Οι αρχαίες επισκοπικές έδρες της Βυζακηνής καταγράφονται στην Ποντιφική Επετηρίδα (Annuario Pontificio) ως τίτλος: [2]