Ο Αλκιβιάδης Α´ ή Αλκιβιάδης μείζων, ως ο μεγαλύτερος σε έκταση από τους δύο ομώνυμους πλατωνικούς διαλόγους, που αμφισβητούνται για τη γνησιότητά τους, γράφτηκε μεταξύ 399 π.Χ. και 371 π.Χ.[1] Ο Θράσυλλος ο γραμματικός τους συμπεριέλαβε στους ψευδεπίγραφους πλατωνικούς διαλόγους μαζί με τον Ίππαρχο και τους Εραστές.
Άνοιγμα διαλόγου
Με αφορμή την πρόθεση του Αλκιβιάδη να εμφανιστεί στην Εκκλησία του Δήμου ως σύμβουλος των Αθηναίων, ο Σωκράτης αρχίζει μαζί του ένα διάλογο, με θέμα τη σχέση της πολιτικής και παιδείας.[103a].
Πολιτική, παιδεία και αυτογνωσία
Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι η πολιτική πρέπει να στηριχθεί στην παιδεία και η παιδεία στην αυτογνωσία (Το γνώθι σαυτόν) και στην ανάταση της ψυχής προς το θείο.[109d κ.ε.].
Ο Αλκιβιάδης δεύτερος, που είναι και συντομότερος, έχει ως θέμα την προσευχή προς τους θεούς και τον τρόπο που πρέπει να γίνεται. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι δεν είναι καλό να ζητάει κάποιος πράγματα, τις συνέπειες των οποίων αγνοεί και θεωρεί ότι η γνώση μπορεί να είναι επιβλαβής όταν είναι αποσπασματική και δεν συνοδεύεται από την ικανότητα κατανόησης του βελτίστου, δηλαδή του αγαθού.
