3,11 εκτάρια στο Λορς, ΈσσηΓερμανία με 14825 εκτάρια περιβάλλουσα περιοχή.
Ιστορικό εγγραφής
Εγγραφή
1991 (15 συνεδρίαση)
Το Αββαείο του Λορς (γερμανικά: Reichsabtei Lorsch) είναι μία παλαιά Αυτοκρατορική Μονή στο ΛορςΓερμανίας, περίπου 10 χλμ. ανατολικά του Βορμς. Ήταν ένα από τα πιο φημισμένα μοναστήρια της Καρολίγγειας Αυτοκρατορίας. Ακόμα και σε ερειπωμένη κατάσταση, τα ερείπια του βρίσκονται μεταξύ των πιο σημαντικών προ-Ρομανικού–Καρολίγγειου στυλ κτιρίων στη Γερμανία. Το χρονικό του, όπως καταγράφηκε στον Κώδικα του Λορς που συγκεντρώθηκε περί το 1170 (τώρα στο κρατικό αρχείο στο Βύρτσμπουργκ) είναι ένα θεμελιώδες έγγραφο για την πρώιμη μεσαιωνική ιστορία της Γερμανίας. Ένα άλλο περίφημο έγγραφο από τη μοναστική βιβλιοθήκη είναι ο Χρυσός Κώδικας του Λορς. Το 1991 το ερειπωμένο αββαείο αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.[5]
Ιστορία
Ίδρυση
Το αββαείο ιδρύθηκε το 764 από τον Φράγκο Κόμη Κάνκορ και τη χήρα μητέρα του Βιλσβίντα ως ιδιόκτητη εκκλησία και μοναστήρι στο κτήμα τους, Λορίσσα. Ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Πέτρο και τον Άγιο Παύλο. Οι ιδρυτές ανέθεσαν την διαχείρισή του στον ανιψιό του Κάνκορ Χρόντεγκανγκ, Αρχιεπίσκοπο του Μετς, που έγινε ο πρώτος ηγούμενος του. Οι ευσεβείς ιδρυτές εμπλούτισαν τη νέα μονή με περαιτέρω δωρεές. Για να προωθήσει τη δημοτικότητα της Μονής ως ιερό και τόπο προσκυνήματος, ο Χρόνεντανγκ έλαβε από τον Πάπα Παύλο Α΄ το σώμα του Αγίου Ναζάριου, που μαρτύρησε στη Ρώμη με τρεις συντρόφους του υπό τον Διοκλητιανό.[6]
Την 11 Ιουλίου 765, τα ιερά λείψανα έφτασαν και με μεγάλη ευλάβεια κατατέθηκαν στη βασιλική της μονής. Το 766 ο Χρόνεντανγκ παραιτήθηκε από το αξίωμα του ηγουμένου, υπέρ των άλλων καθηκόντων του ως Αρχιεπίσκοπος του Μετς. Τότε έστειλε τον αδερφό του Γκούντελαντ στο Λορς ως διάδοχό του, μαζί με 14 Βενεδικτίνους μοναχούς.
Την ίδια χρονιά, υπήρξε μια διαμάχη σχετικά με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας μεταξύ του Γκούντελαντ και του υιού του Κάνκορ και η μονή μεταφέρθηκε σε έναν αμμόλοφο της Εποχής των Παγετώνων, μερικές εκατοντάδες μέτρα από την αρχική του θέση σε ένα μικρό νησί στο Βέστνιτζ. Το 772 Γκούντελαντ αποτάθηκε στην ανώτατη αρχή, τον Καρλομάγνο, και ευνοήθηκε. Ο Γκούντελαντ έδωσε το αββαείο με όλες του τις ιδιοκτησίες στον βασιλιά, μετατρέποντάς το σε ένα Βασιλικό αββαείο.[6]
Το αββαείο και η βασιλική στη συνέχεια μετονομάστηκαν προς τιμήν του Αγίου Ναζάριου: η κύρια εκκλησία των Αγίων Πέτρου, Παύλου, και Ναζάριου εγκαινιάστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο του Μάιντς τον Σεπτέμβρια 774, παρουσία του Καρλομάγνου.
Επιρροή
Πολλά θαύματα λέγεται ότι σφυρηλατήθηκαν με τη μεσολάβηση του Αγίου Ναζάριου του Λορς, και προσκυνητές από όλα τα μέρη της Ευρώπης προσέρχονται σε μεγάλους αριθμούς να επισκεφθούν το ιερό. Κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα η βιβλιοθήκη και το συγγραφείο του Λορς το έκαναν ένα από τα πολιτιστικά κέντρα της Γερμανίας και οι 4 διασωζόμενοι κατάλογοι του 9ου αιώνα δείχνουν ότι είχε άφθονα Κλασικά και Χριστιανικά κείμενα.[7] Ορισμένα Καρολίγγεια χειρόγραφα είναι πιο γνωστά από τα γκόσπελ του Λορς, τον Χρυσό Κώδικα του Λορς, που τώρα είναι χωρισμένο ανάμεσα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού και την Βιβλιοθήκη Βαθυαναιο, Άλμπα Ιουλία, Ρουμανία. Τα προξενικά δίπτυχα του Αναστάσιου (ύπατου το 517) από σκαλισμένο ελεφαντόδοντο που είχαν επαναχρησιμοποιηθεί για τις συνδέσεις τους είναι αστικά κλασικιστικά έργα τέχνης από μόνα τους, και ενσαρκώσεις της κλασικής Βυζαντινής παράδοσης, όπως περάστηκε στο Λορς την εποχή του Καρλομάγνου.[8]
Το 876, λίγο μετά το θάνατο του Λουδοβίκου του Γερμανικού το αββαείο έγινε ο τόπος ταφής για τον πρώτο «Γερμανο» βασιλιά. Ο γιος του, Λουδοβίκος ο Νεότερος (απεβ. 882) και ο εγγονός του, Χιούγκο (απεβ. 879), επίσης θάφτηκαν στο Λορς. Το εκκλησάκι της ταφής αργότερα συνέχισε να υπηρετεί ως Βασιλικό νεκροταφείο, π. χ. για την Κουνιγούνδη της Σουαβίας (απεβ. μετά 915), τη σύζυγο του πρώτου μη-Καρολιγγειανού βασιλιά, Κορράδου Α΄).[6]
Πάπες και αυτοκράτορες επανειλημμένα ευνόησαν το αββαείο με προνόμια και κτήματα από τις Άλπεις έως τη Βόρεια Θάλασσα, έτσι ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε όχι μόνο υπέρμετρα πλούσιο, αλλά και μια θέση πολιτικής επιρροής. Ανακηρύχθηκε αυτόνομο πριγκιπάτο, που υπόκειται άμεσα και αποκλειστικά στον αυτοκράτορα.
Από το 895-956, το αββαείο δεν είχε το δικαίωμα να εκλέξει τους ηγουμένους του, διορίζονταν από τον βασιλιά. Ο Αυτοκράτορας Όθων Α΄ αποκατέστησε αυτό το δικαίωμα στο Λορς. Μια αντιπαράθεση μεταξύ του κυβερνήτη και του ηγουμένου για την κατασκευή του κάστρου Στάρκενμπουργκ εντός του οπτικού πεδίου της Μονής είχε ως αποτέλεσμα διένεξη του ηγούμενος Ούνταλριτς με τον βασιλιά στο Τρέμπουρ με 1200 έφιππους στρατιώτες. Μέχρι το 1090 το Λορς είχε δεχτεί επισκέψεις βασιλέων/αυτοκρατόρων περίπου 20 φορές. Το 1052 o Πάπας Λέων Θ΄ ήρθε να καθαγιάσει ένα βωμό στο ταφικό παρεκκλήσι των ανατολικών Καρολιγγειανών.[6]
Το αββαείο που απολάμβανε ηγεμονικά εδαφικά δικαιώματα, ενεπλάκη σε αρκετές έριδες και ορισμένους πολέμους. Κατόπιν διοίκησης από 46 ηγουμένους από το τάγμα του Βενέδικτου, ο Κορράδος, ο τελευταίος από τους ηγούμενους, καθαιρέθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄ το 1226, και μέσω της επιρροής του Φρειδερίκου Β΄ το Λορς πέρασε στην κατοχή του Ζίγκφριντ Γ΄, Αρχιεπίσκοπου του Μάιντς, το 1232, σηματοδοτώντας το τέλος της περιόδου πολιτιστικής και πολιτικής ανεξαρτησίας του Λορς.
Την περίοδο 1232-1248 το Λορς χρησιμοποιήθηκε από τους Κιστερκιανούς.[6]
Μεταγενέστερη ιστορία
Το 1248 Πρεμονστρατενσιανοί μοναχοί από το Αββαείο των Αγίων Πάντων ανέλαβαν τη διαχείριση της μονής με την έγκριση του Πάπα Κελεστίνου Δ΄. Το 1461, η μονή υποθηκεύτηκε στο Εκλογικό Παλατινάτο. Το 1556, ο Εκλέκτορας του Παλατινάτου Όθων Ερρίκος εφάρμοσε Μεταρρύθμιση στο φέουδό του και διέλυσε τα μοναστήρια.
Μετέφερε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης στη Χαϊδελβέργη, όπου σχηματίστηκε η περίφημη Βιβλιοθήκη Παλατίνα, λίγο προτού διαλυθεί το Λορς το 1557/1563. Οι υπόλοιποι θρησκευόμενοι ένοικοι της μονής συνταξιοδοτήθηκαν και στάλθηκαν μακριά. Το 1623, μετά την κατάληψη της Χαϊδελβέργης, ο Μαξιμιλιανός Α΄ εκλέκτορας της Βαυαρίας πρόσφερε την περίφημη βιβλιοθήκη, με 196 χειρόγραφα, στον Πάπα Γρηγόριο ΙΕ΄.[9] Ο Λέων Αλλάτιος στάλθηκε να επιβλέψει την μεταφορά τους στη Ρώμη, όπου ενσωματώθηκαν στη βιβλιοθήκη του Βατικανού ως «Βιβλιοθήκη Παλατίνα».
Η ερειπωμένη εκκλησία
Καταστροφή του αββαείου
Κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου το Λορς και οι γείτονές του υπέφεραν πολύ. Το 1621 Ισπανικά στρατεύματα λεηλάτησαν τη μονή και τα περισσότερα από τα κτίρια στο Λορς καταστράφηκαν. Όταν ο Αρχιεπίσκοπος του Μάιντς επανανέκτησε την κατοχή του το 1623, η περιοχή επέστρεψε στην Καθολική πίστη. Ωστόσο, το αββαείο παρέμεινε ερείπιο και λειτούργησε ως πηγή οικοδομικών υλικών για την περιοχή.[6]
Η πιο στενάχωρη περίοδος για το Λορς ήταν κατά τη διάρκεια των πολέμων του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας στα τέλη του 17ου αιώνα. Ολόκληρα χωριά στην περιοχή ερειπώθηκαν, τα σπίτια των αγροτών κάηκαν, και οι Γάλλοι στρατιώτες έκαψαν το παλιά κτίρια του αββαείου. Ένα μέρος που είχε μείνει ανέπαφο χρησίμευσε ως αποθήκη καπνού τα χρόνια προ του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.[10]
↑James W. Thompson, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη (Νέα Υόρκη) το 1957, σ. 80-82; Chauncey Ε. Φιντς, «Κατάλογοι και Άλλα Χειρόγραφα από Lorsch» Συναλλαγές και Διαδικασίες του Αμερικανικού Φιλολογικού Συλλόγου99 (1968) σελ 165-179.
↑Margaret H. Longhurst και Charles Ρούφους Μόρι, «Τα Εξώφυλλα του Lorsch Ευαγγέλια», Speculum3.1 (ιανουάριος 1928:64-74). ο Τσαρλς Ρούφους Μόρι, «Τα Εξώφυλλα του Lorsch Ευαγγέλια», Speculum4.4 (οκτώβριος 1929):411-429).
