Max von Laue

Max von Laue
Max von Laue
Rođenje	(1879-10-09) 9. oktobar 1879. Pfaffendorf, Kraljevina Pruska, Njemačko Carstvo
Smrt	24. april 1960(1960-04-24) (80 godina) Zapadni Berlin, Zapadna Njemačka

Max von Laue (Koblenz, 9. oktobar 1879 – Zapadni Berlin, 24. april 1960) bio je njemački fizičar. Dobitnik je Nobelove nagrade za fiziku 1914. godine za otkriće difrakcije x-zraka na kristalima.^[1][2]

Doktorirao je 1906. godine na Univerzitetu Ludwig Maximilian u Münchenu. Od 1912. bio je profesor fizike na Univerzitetu u Zürichu, od 1919. direktor zavoda za teorijsku fiziku Univerzitetu u Berlinu, od 1951. direktor instituta za fizikalno-hemijska istraživanja "Max Planck" u Berlinu. Da bi dokazao valnu prirodu rendgenskih zraka, predložio je 1912. da se kao optička rešetka upotrijebi kristal i tako postigne ogib (difrakcija) rendgenskih zraka. Eksperimente su izveli Paul Knipping i Walter Friedrich te pokazali da su rendgenske zrake elektromagnetske naravi. To je bio početak rendgenske strukturne analize. Za istraživanja ogiba rendgenskih zraka u kristalima dobio je 1914. Nobelovu nagradu za fiziku.^[3]

Pored svojih naučnih poduhvata sa doprinosima u optici, kristalografiji, kvantnoj teoriji i teoriji relativnosti, Laue je imao niz administrativnih pozicija koje su unaprijedile i vodile njemačko naučno istraživanje i razvoj tokom četiri decenije. Snažan protivnik nacizma, bio je ključan u ponovnom uspostavljanju i organizaciji njemačke nauke nakon Drugog svjetskog rata.

Reference

1. "Max von Laue | German physicist". Encyclopedia Britannica. Pristupljeno 28. 3. 2016.
2. "Max Theodor Felix von Laue - Oxford Reference". doi:10.1093/oi/authority.20110803100053665.
3. "Laue, Max von | Hrvatska enciklopedija". www.enciklopedija.hr. Pristupljeno 6. 10. 2022.

Nedovršeni članak Max von Laue koji govori o fizici treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.