Уладзімір Аляксеевіч Шаліхін

Уладзімір Аляксеевіч Шаліхін
Род дзейнасці вядучы, піяніст, спявак, дыктар, канцэртмайстар
Дата нараджэння 21 студзеня 1930(1930-01-21)
Месца нараджэння
Дата смерці 1 верасня 2002(2002-09-01) (72 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Жонка Лілія Стасевіч
Дзеці дачка Кацярына
Месца працы
Альма-матар
Узнагароды і прэміі
Заслужаны дзеяч мастацтваў Беларускай ССР

Уладзімір Аляксеевіч Шаліхін (21 студзеня 1930, Гомель[1] — 1 верасня 2002[2], Мінск) — беларускі савецкі піяніст, дыктар Беларускага радыё і тэлебачання, вядучы канцэртаў у Белдзяржфілармоніі, настаўнік[1], спявак і акцёр.

Біяграфія

Нарадзіўся 21 студзеня 1930 года ў Гомелі ў сям’і рабочага шклозавода і хатняй гаспадыні. У 1937 годзе бацька быў абвінавачаны ў трацкізме і асуджаны на тры гады. Пасля вызвалення з пачаткам вайны быў мабілізаваны і загінуў на фронце.

Маленькі Валодзя ўпершыню выканаў песню «О мое солнце» перад дамашнімі і суседзямі калі яму было толькі тры гады. У час вайны і пасля выступаў у ваенных шпіталях перад раненымі байцамі.

У 1951 годзе скончыў Гомельскае музычнае вучылішча па класах вакалу, фартэпіяна і харавога дырыжыравання. На выпускных экзаменах па фартэпіяна прысутнічаў вядомы беларускі кампазітар Уладзімір Алоўнікаў, які параіў маладому музыканту паступаць у Беларускую дзяржаўную кансерваторыю. Так Шаліхін паступіў на класы фартэпіяна і вакалу. Маючы прыродны гучны і прыемны голас, ён паспрабаваў сябе ў якасці дыктара на Гомельскім радыё, а пасля заканчэння кансерваторыі папрасіў направіць яго на Беларускае радыё у Мінску.

Тэлебачанне і радыё

На радыё Уладзімір Шаліхін пачаў працаваць дыктарам з 1952 года. Быў вучнем такіх майстроў як Ілья Курган і Любоў Бацвіннік.

З 1956 года Шаліхін пачаў працаваць на толькі што створаным Беларускім тэлебачанні[3]. Акрамя работы дыктарам, вёў розныя тэле- і радыёперадачы: канцэрт па заяўках «Сябрам дарагім», перадачы «Якая ты, музыка?», «Я з 70-х», «Вахта ўраджаю», «Жывуць сярод нас героі», «Наша пошта», «Кінаафіша», «Камертон», «Актава», «Танцуйте з намі», «Пра музыку ад А да Я» і іншыя. У 1970-х гадах стаў адным з асноўных дыктараў «Панарамы навін» [4] (а пасля «Панарамы» і «Навін» калі яны выходзілі як асобныя праграмы), разам з Зінаідай Бандарэнка вёў трансляцыі са святочных мерапрыемстваў[5].

Да Шаліхіна дыктары «вяшчалі». Ён жа першым вырашыў, што з гледачом трэба размаўляць, вытрымаўшы нямала спрэчак з начальствам. На тэлебачанні гэта стала сапраўднай рэвалюцыяй[6]. Пісаў цікавыя артыкулы, тонкія рэцэнзіі і сцэнары перадач. Чалавек з глыбокімі ведамі і шырокім кругаглядам, бліскуча валодаў дарам імправізацыі, быў аўтарам і рэдактарам адначасова, таму што большасць радыё- і тэлеперадач ён вёў у жывым эфіры. Уладзімір Шаліхін увайшоў у гісторыю як аўтар і выканаўца 25 радыёперадач з цыклу «Выдатныя майстры сусветнага музычнага мастацтва»[7]. Акрамя дыктарства і вядзення музычных праграм, быў таксама спартыўным каментатарам, распрацаваў цыкл праграм для дзяцей «Тэлебачанне — школе»[6].

Вера Ропат, дыктар Беларускага тэлебачання ў 1975—2003 годзе, ўспамінае гісторыю з праграмы «Панарама». Зараз гэта анекдот, а тады Шаліхін атрымаў вымову. Вера і Уладзімір чыталі міжнародныя падзеі. У студыю заляцела муха і села на Шаліхіна. «Карэспандэнты ТАСС паведамляюць: сёння самалёты iзраiльскай авiяцыi бамбiлi Лiван», — паведаміў Уладзімір Аляксеевіч і выразна адмахнуўся … За кадрам стаяў такі рогат, што асістэнт рэжысёра ніяк не магла памяняць застаўку. Пасля гэтага за адсутнасцю мух у студыі сталі сачыць асабліва пільна.[6][8]

Музыка і спевы

У 1968 годзе пад уласны акампанемент Уладзімір Шаліхін даў два канцэрты ў Доме работнікаў мастацтваў[9]. У першым спяваў старадаўнія рамансы, у праграме другога вечара былі песні з вакальных цыклаў Ф. Шуберта і Р. Шумана, рамансы С. Рахманінава і М. Балакірава. На творчых вечарах ён не раз сам выступаў у якасці выканаўцы вакальных твораў і старадаўніх рамансаў[6]. На працягу 18 гадоў У. Шаліхін акампанаваў студэнтам-вакалістам. Удзельнічаў у IV Міжнароднага конкурсу імя П. Чайкоўскага ў Маскве — акампанаваў спеваку Валерыю Кучынскаму, які стаў тады лаўрэатам.

Пачынаючы з 1951 года Шаліхін правёў у Беларускай дзяржаўнай філармоніі больш за 11 тысяч канцэртаў[9]. Запомніўся слухачам тым, што выходзіў без паперкі, гаварыў ад душы і заўсёды дакладна аб’яўляў аўтараў і выканаўцаў.[10] Добра ведаў тое, пра што казаў і з захапленнем слухаў выканаўцаў. Уладзімір Аляксеевіч быў гарачым прыхільнікам Мантсерат Кабалье. У 1996 годзе вялікая спявачка павінна была прыехаць у Мінск. Білеты на канцэрт расхапалі загадзя. Вядомы канцэртмайстар стаў абіваць парогі арганізатараў, і нарэшце яму сказалі: «Мы вас пусцім на канцэрт, але за гэта вы яго правядзеце!» Так ён апынуўся на адной сцэне з Кабалье.

Памёр 1 верасня 2002 года ў Мінску ад анкалагічнага захворвання[6].

Кніга

Напісаў кнігу «Сэрца памятае», якая выйшла ў 2000 годзе, пра выбітных дзеячоў культуры XX стагоддзя, якіх Шаліхін ведаў асабіста і з кім падтрымліваў сяброўскія адносіны. У 2003 годзе фонд Дзяржаўнага музея гісторыі музычнай і тэатральнай культуры набыў асабісты архіў Уладзіміра Шаліхіна[9]. Сярод унікальных матэрыялаў архіва — багатая калекцыя аўтографаў знакамітых дзеячаў сусветнага мастацтва — музыкаў, спевакоў, акцёраў, дырыжораў, кампазітараў, з якімі давялося размаўляць У. Шаліхіну на працягу амаль паўвекавога творчага шляху. Гэта фатаграфіі з памятнымі надпісамі Ларысы Александроўскай і Івана Казлоўскага, Святаслава Рыхтэра і Дзмітрыя Шастаковіча, Марыі Калас і Любові Арловай[11]

Фільмаграфія

Сям’я

  • З 1958 года жыў у цывільным браку з дыктаркай Ліліяй Стасевіч.
  • Дачка — Кацярына Уладзіміраўна Шаліхіна[13][14].

Бібліяграфія

  • «Сердце помнит…» : альбом-книга / В. А. Шелихин. — Минск : Четыре четверти, 2000. — 222 с.

Узнагароды

Ушанаванне памяці

  • Уладзімір Шаліхін. «Нашы. Рэтра» на «Беларусь 1» — 15 студзеня 2015 года[8][15].
  • «Святло далёкай зоркі» — Беларускае тэлебачанне, 21 студзеня 2016 года.[16]

Зноскі

  1. ↑ а б Шаліхін Уладзімір Аляксеевіч — Беларусь у асобах і падзеях (nlb.by).
  2. ↑ Умер первый белорусский телеведущий Владимир Шелихин(руск.).
  3. ↑ Владимиру Шелихину сегодня исполнилось бы 85 (tvr.by)(руск.).
  4. ↑ Куда исчезли белорусские дикторы? (kp.by)(руск.).(недаступная спасылка)
  5. ↑ Фантастычны лёс Зінаіды Бандарэнка (nn.by).
  6. ↑ а б в г д sb.by.
  7. ↑ Шелихин, Владимир Алексеевич (gomelstreet.by)(руск.). Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2020.
  8. ↑ а б Владимир Шелихин. НАШИ — YouTube(руск.).
  9. ↑ а б в «Рыцар мастацтва» - Часопіс «Літаратура і Мастацтва» № 4 29 студзеня 2010 г..
  10. ↑ Владимир Шелихин (tvr.by).
  11. ↑ Вечер памяти Владимира Шелихина(руск.). — Белорусская государственная филармония (philharmonic.by).
  12. ↑ Владимир Шелихин — актёр — фильмография — актёры — знаменитости в кино (руск.). — Кино-Театр. РУ (kino-teatr.ru).
  13. ↑ Белорусскому языку научила теща (руск.). — Хартия’97 :: Новости Беларуси 30.07.2018.
  14. ↑ Как актёр Роман Филиппов увёл девушку у Высоцкого и обрел счастье всей своей жизни(руск.). — kulturologia.ru.
  15. ↑ Уладзімір Шаліхін. «Нашы. Рэтра» на «Беларусь 1». — tvr.by.
  16. ↑ Беларусь 3 — телепрограма на 21 січня 2016. — tv-programm.com.ua.(недаступная спасылка)

Літаратура

  • Тэатральная Беларусь : энцыклапедыя : [у 2 т.]. — Мінск, 2003. — Т. 2.
  • Республика Беларусь : энциклопедия : [в 7 т.]. — Минск, 2008. — Т. 7.
  • Регионы Беларуси : энциклопедия : в 7 т. — Минск, 2013. — Т. 3, кн. 2 : Гомельская область.

Спасылкі

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!