PROFILBARU.COM

П’ер Міньяр
П’ер Міньяр
	фр.: Pierre Mignard
Дата нараджэння	17 лістапада 1612[…]
Месца нараджэння	Труа, дэпартамент Об, рэгіён Шампань — Ардэны, Францыя;
Дата смерці	30 мая 1695[…] (82 гады)
Месца смерці	Парыж, Каралеўства Францыя;
Месца пахавання	Канвент якабінцаў на вуліцы Сен-Жак[d];
Грамадзянства	Францыя;
Дзеці	Кацярына-Маргарыта Міньяр[d]
Род дзейнасці	мастак, мастак-манументаліст, дызайнер, дзеяч выяўленчага мастацтва
Жанр	партрэт, гістарычны жывапіс і рэлігійнае мастацтва[d]
Мастацкі кірунак	класіцызм і жывапіс барока[d]
Уплыў	Жан Бушэ[d] і Сімон Вуэ
Уплыў на	Жак Агар[d] і Нікаля Флейгельс[d]
Член у	Каралеўская акадэмія жывапісу і скульптуры (1695);
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

П’ер Мінья́р, таксама — Міньяр Рымскі (фр.: Pierre Mignard; 17 лістапада 1612, Труа, Шампань, Францыя — 30 мая 1695, Парыж), — французскі жывапісец акадэмічнага кірунку часоў праўлення «караля-сонца» Людовіка XIV, малодшы брат Нікаля Міньяра. Меў мянушку Рымскі, каб адрознівацца ад брата.

Біяграфія

З 1624 года П’ер вучыўся ў атэлье Жана Бушэ ў Буржы. Вярнуўшыся ў Труа, працаваў у скульптара Франсуа Жанці. Неўзабаве з’ехаў у Фантэнбло, дзе вывучаў творчасць Прыматыча, Роса і Мартэна Фрэмінэ, Шарля Лебрэна і пазнаёміўся з жывапісцам і тэарэтыкам мастацтва Дзюфрэснэ.

У 1635 годзе мастак адправіўся ў Рым, дзе зарабіў гучную вядомасць. Там ён пазнаёміўся з Пусэнам і Ганнай Авалара, якая праз шмат гадоў стане яго жонкай, і ад якой ён меў чатырох дзяцей. Выпрабаваў уплыў рымскай і балонскай школ жывапісу, такіх майстроў як Агасціна Карачы, Франчэска Альбані, Даменікіна, П’етра да Картоны, Андрэа Сакі, Джавані Сасаферата. Разам з іншымі мастакамі, па замове брата кардынала Рышэлье А. Л. дзю Плесі, здымаў копіі з фрэсак Агасціна і Анібале Карачы ў палацца Фарнезэ.

Стаўшы знакамітым у Італіі, Міньяр у 1657 годзе быў выкліканы да двара Людовіка XIV. Сапернічаючы з Лебрэнам, Міньяр становіцца кіраўніком Акадэміі Святога Лукі ў Парыжы, якая супрацьстаіць Каралеўскай Акадэміі. У 1690 годзе, пасля смерці Лебрэна, Міньяр стаў галоўным прыдворным мастаком, дырэктарам каралеўскіх мастацкіх музеяў і мануфактур, членам і прафесарам парыжскай Акадэміі жывапісу і скульптуры, а затым яе рэктарам і канцлерам. У гэты час, амаль у 80-гадовым узросце, ён стварае праекты роспісаў у Саборы Інвалідаў, якія да гэтага часу захоўваюцца ў Луўры, распісвае два плафоны ў малых апартаментах караля ў Версальскім палацы (фрагменты — у музеях у Грэноблі, Ліле, Тулузе, Дынане і ў замку Фантэнбло) і піша серыю тонкіх па каларыце рэлігійных карцін: «Хрыстос і самарыцянка», 1690, (Луўр); «Святая Цэцылія», 1691, (Луўр); «Вера» і «Надзея», 1692. П’ер Міньяр памёр 30 мая 1695 года, працуючы над сваім «Аўтапартрэтам у выглядзе Святога Лукі» (музей Труа), і пахаваны ў манастыры якабінцаў у Парыжы. На доме, дзе ён памёр, па адрасе вуліца Рышэлье, 23, знаходзіцца мемарыяльная дошка ў яго гонар.