PROFILBARU.COM

Міхась Міхайлавіч Міцкевіч
Міхась Міхайлавіч Міцкевіч
Род дзейнасці	перакладчык, пісьменнік, публіцыст, педагог, грамадскі дзеяч, дзеяч культуры, рэлігійны дзеяч
Дата нараджэння	13 (25) ліпеня 1897
Месца нараджэння	Альбуць, Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	25 кастрычніка 1991 (94 гады)
Месца смерці	Нью-Ёрк, штат Нью-Ёрк, ЗША;
Месца пахавання	Беларускія могілкі ў Іст-Брансуіку;
Веравызнанне	БАПЦ
Бацька	Міхал Казіміравіч Міцкевіч
Маці	Ганна Юр’еўна Міцкевіч
Месца працы	Беларус; Голас царквы (1955);
Альма-матар	Нясвіжская настаўніцкая семінарыя (1917);
Член у	Беларускае пралетарскае студэнцкае зямляцтва; Беларуска-амерыканскае задзіночанне;
	Творы ў Вікікрыніцах

Міхась (Міхаіл) Міхайлавіч Міцкевіч (13 (25) ліпеня 1897, леснічоўка Альбуць^[1], цяпер у Стаўбцоўскім раёне Мінскай вобласці — 25 кастрычніка 1991, Нью-Ёрк; Псеўданімы: Антось Галіна, Міхась Мяцёлка; Крыптанімы: М, М-ч) — беларускі пісьменнік, публіцыст, перакладчык, педагог, грамадска-культурны і рэлігійны дзеяч беларускага замежжа (Германія, ЗША). Малодшы брат Якуба Коласа.

Біяграфія

Вучыўся ў Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі, у 1917 годзе яе закончыў. У 1910-х гадах удзельнік нацыянальнага руху, дэлегат 1-га Усебеларускага кангрэсу. У 1919—1920 гадах выкладаў беларускую мову ў Мінскай беларускай гімназіі. У 1920—1930-х гадах настаўнічаў.

Пасля далучэння Заходняй Беларусі да БССР працаваў настаўнікам і дырэктарам школы ў Мікалаеўшчыне (1939—1941). Падчас нямецкай акупацыі працаваў інспектарам беларускіх школаў на Стаўбцоўшчыне. З лета 1944 года ў эміграцыі — спачатку ў Чэхіі, потым у Заходняй Германіі. Вёў настаўніцкую і асветніцкую дзейнасць сярод беларусаў, што апынуліся ў лагерах для перамешчаных асоб. Працаваў інспектарам пачатковых беларускіх школак, якія дзейнічалі ў лагерах. Стварыў для гэтых школак 10 чытанак, большасць якіх надрукавана ў 1947—1949 гадах. З 1950 года ў Нью-Ёрку (ЗША), уладкаваўся настаўнікам у беларускую школу, пазней быў вартаўніком цвінтара.

Актыўны дзеяч Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы, браў удзел у яе стварэнні (1948), абраны сакратаром яе вышэйшага праўлення (1949). Уваходзіў у склад рэдакцыі часопіса «Беларус», быў рэдактарам часопіса «Голас Царквы». Займаўся перакладам літургічных тэкстаў з царкоўнаславянскай на беларускую мову.

Уласнай сям’і не меў.

Памёр 25 кастрычніка 1991 года ў Нью-Ёрку. Пахаваны на беларускіх могілках у Іст-Брансуіку ў штаце Нью-Джэрсі (ЗША).

Творчасць

З 1917 года займаўся літаратурнай і перакладчыцкай справай. Друкаваўся ў газетах «Вольная Беларусь», «Беларусь», «Звон» і іншых. Быў заўважаны М. Багдановічам і М. Гарэцкім. У 1917 г. у суаўтарстве з Я. Лёсікам выйшла кніга-апавяданне «Як Мікіта бараніў сваіх»^[2].

На эміграцыі стаў аўтарам чатырох чытанак для дзяцей, а таксама п’есаў «Калядны вечар» (Нью-Ёрк, 1966), «Цудоўная ноч» (Нью-Ёрк, 1967) і інш. Напісаў артыкулы пра Я. Коласа, Я. Купалу, М. Багдановіча і іншых пісьменнікаў. Перакладаў на беларускую мову кананічныя і службоўныя тэксты, у тым ліку «Святое Евангелле», перавыдадзенае ў Мінску з рукапісаў у 2021 г.^[2]

Зноскі

↑ Даніла Міцкевіч. Любіць і помніць: Успамінае сын Якуба Коласа. — Мн .: Полымя, 2000. — С. 157. — 286 с. — 2 500 экз. — ISBN 985-07-0363-6-3.
↑ ^а ^б Галіна Антось – Белліт (бел.) (21 жніўня 2023). Праверана 3 жніўня 2024.

Літаратура

Галіна Антось. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 4. — С. 461. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 4).
Галіна Антось. Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — С. 455. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0.
Галіна Антось. Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 1993. — Т. 2. Верабей — Іваноў. — С. 92. — 541 с.; іл.. — ISBN 5-85700-075-0.
Гардзіенка А. Біяграмы // Юрэвіч Л. Літаратурны рух на эміграцыі. — Мн.: Бібліятэчка «Беларускага гістарычнага агляду», 2002.