PROFILBARU.COM

Мікола Арочка
Мікола Арочка
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Мікалай Мікалаевіч Арочка
Дата нараджэння	10 снежня 1930
Месца нараджэння	Вецявічы, Азярніцкі сельсавет, Слонімскі раён, Баранавіцкая вобласць, БССР, СССР;
Дата смерці	2 сакавіка 2013 (82 гады)
Месца смерці	Вецявічы, Азярніцкі сельсавет, Слонімскі раён, Гродзенская вобласць, Беларусь;
Пахаванне	Вецявічы;
Грамадзянства	Беларусь;
Альма-матар	філалагічны факультэт БДУ;
Месца працы	Сельское хозяйство Белорусии; Літаратура і мастацтва; Інстытут літаратуразнаўства НАНБ;
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт і літаратуразнавец
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз беларускіх пісьменнікаў;

Мікола Арочка (10 снежня 1930, в. Вецявічы, цяпер Слонімскі раён — 2 сакавіка 2013^[1], в. Вецявічы, Слонімскі раён) — беларускі паэт і літаратуразнавец. Доктар філалагічных навук.

Біяграфія

Нарадзіўся 10 снежня 1930 года ў сялянскай сям’і.

Скончыў Азярніцкую сярэднюю школу (1951), паступіў на філалагічны факультэт БДУ, які скончыў у 1956 годзе^[2]. Працаваў у часопісе «Сельская гаспадарка Беларусі» (1956—1960) і ў газеце «Літаратура і мастацтва» (1962). Скончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР (1966). У 1966 — пачатку 1990-х гг. — навуковы супрацоўнік Інстытута літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР.

Член Саюза пісьменнікаў Беларусі з 1975 года^[3].

Памёр 2 сакавіка 2013 года ў вёсцы Вецявічы Слонімскага раёна, дзе і пахаваны^[3].

Творчасць

Дэбютаваў у друку вершамі ў 1949 годзе (баранавіцкая абласная газета «Чырвоная звязда»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Не ўсе лугі пакошаны» (1958), «Ветраломная паласа» (1962), «Крылатае семя» (1967), «Кветкі бяссмертніка» (1972), «Матчына жыта» (1978), «Колас на ржышчы» (1980), «Бяздоннае» (1985), «Падземныя замкі» (1986), драматычных паэм «Курганне. Крэва» (1982), «Судны дзень Скарыны» (1990), кніжкі вершаў для дзяцей «У птушынай вёсцы» (1964) і аповесці «Хай расце маладая таполя» (1964).

Асноўныя рысы паэзіі Арочкі — сардэчнасць, засяроджаны роздум пра жыццё і час; пазней — паглыбленне філасофскага пачатку, зварот да перажытага падчас вайны (паэма «Матчына жыта») і гістарычнага мінулага (паэма «Курганне»)^[2].

Аўтар крытыка-літаратуразнаўчых кніг «Валянцін Таўлай» (1969), «Галоўная служба паэзіі» (1974), «Беларуская савецкая паэма» (1979), «Саюз часу і майстэрства» (1981), «Максім Танк: Жыццё ў паэзіі» (1984), «Поэзия и война» (1987). Адзін з аўтараў «Истории белорусской советской литературы» (1977).

Перакладаў з рускай, латышскай, польскай і англійскай моў. У тым ліку пераклаў паасобныя творы А. Пракоф’ева, Я. Райніса, У. Бранеўскага і Дж. Байрана^[2].

Зноскі

↑ Памёр Мікола Арочка
↑ ^а ^б ^в Арочко Микола // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 30. — 737 с..
↑ ^а ^б Аблажэй — Брыль – Белліт (бел.) (14 ліпеня 2023). Праверана 18 ліпеня 2024.

Літаратура

Арочка Мікола // Беларускія пісьменнікі (1917—1990): Даведнік / Склад. А. К. Гардзіцкі. Нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — 653 с.: іл. — 22 000 экз. — ISBN 5-340-00709-X.
Арочка Мікола // Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 1992—1995.