У 1966 годзе, дзякуючы выкананню песні «Памяць сэрца» (песня-лаўрэат у намінацыі «лепшая савецкая песня»)[3]Ігара Лучанка і Міхала Ясеня, Віктар стаў пераможцам «Першага Усесаюзнага конкурсу на лепшую савецкую песню і на лепшае выкананне песні» ў Маскве[1][4]. У 1967 годзе атрымаў званне лаўрэата Міжнароднага конкурсу «Залаты Арфей(руск.) (бел.» у Балгарыі, падзяліўшы 2-ю прэмію з бельгійкай Тоніяй[1][5]. У 1968 годзе з песняй «Гэй, ухнем» (муз. А. Колкера(руск.) (бел. — сл. К. Рыжова(руск.) (бел.) спявак выступіў на Міжнародным фестывалі песні ў Сопаце(руск.) (бел..
У 1971 годзе Віктар Вуячыч і кампазітар Ігар Лучанок удзельнічалі ў Міжнародным фестывалі ў Чылі, дзе ім пашчасціла сустрэцца з паэтам Пабла Неруда, спеваком Віктарам Хара(руск.) (бел., прэзідэнтам Сальвадорам Альендэ. Там ўпершыню была выкананая песня «Верасы» (на беларускай мове, на вершы Іосіфа Скурко).
У 1973 годзе на Міжнародным фестывалі сучаснай эстраднай песні ў Японіі Віктар атрымаў Вялікі спецыяльны прыз (выканаў песню «Спадчына» на музыку Ігара Лучанка і вершы Янкі Купалы)[1].
Спявак гастраляваў па Савецкім Саюзе і выступаў у многіх краінах свету — на ўсіх кантынентах. Творчую дапамогу і падтрымку яму аказваў інструментальны ансамбль «Тоніка». Цікавы факт: музычным кіраўніком гэтага калектыву каля двух гадоў быў (да пераходу ў 1969 годзе ў ВІА «Поющие гитары(руск.) (бел.») малады музыка Юрый Антонаў, якога пасля службы ў арміі запрасіў да сябе В. Вуячыч[6].
Пасля 1991 Вуячыч выступаў практычна толькі ў Беларусі, супрацоўнічаючы з дзяржрадыё і Беларускай дзяржаўнай філармоніяй. На працягу некалькіх гадоў, да апошніх дзён, працаваў мастацкім кіраўніком Дзяржаўнага аб'яднання «Белканцэрт», а таксама працягваў рэпеціраваць і выступаць[7][8].
У 1992-96 мастацкі кіраўнік Рэспубліканскай дырэкцыі эстрадна-цыркавога мастацтва. З 1996 — Дзяржаўнага аб'яднання «Белканцэрт».
Творчую індывідуальнасць Вуячыча вызначаў мастацкі густ, своеасаблівае прачытанне песні, выкананне яе ў лепшых традыцыях савецкіх спевакоў, строгі, зацікаўлены падыход да рэпертуару[1].
Рэпертуар спевака быў багаты і разнастайны: эстрадныя і ваенна-патрыятычныя песні, оперныя арыі, старадаўнія рамансы. Доўгія гады ён супрацоўнічаў з многімі беларускімі кампазітарамі, беларуская эстрадная песня займала вялікае месца ў яго творчасці[1].
Жонка — Святлана Сямёнаўна Вуячыч (у дзявоцтве Яскевіч). З самага заснавання працуе ў Дзяржаўным ансамблі танца Беларусі, Народная артыстка Беларусі[9]
Сын — Андрэй (нар. у 1963 г.), скончыў універсітэт, валодае двума замежнымі мовамі
Унукі — Аляксей (скончыў радыётэхнічны інстытут) і Мікіта
Віктар Вуячыч стаяў ля вытокаў Магілёўскага фестывалю «Залаты шлягер». Пасля смерці спевака арганізатары «Залатога шлягера» заснавалі спецыяльны прыз яго імя, якім узнагароджваліся лепшыя канкурсанты[10].
У верасні 2004 года на доме № 7 па вуліцы Я. Купалы, у Мінску, дзе жыў Віктар Вуячыч, устаноўлена мемарыяльная дошка[11].
3 снежня 2008 года ў Вялікай зале Белдзяржфілармоніі адбыўся вечар памяці Народнага артыста Беларусі Віктара Вуячыча з удзелам майстроў мастацтваў[12][13].
У кастрычніку 2010 года ў станіцы Прыдарожнай(руск.) (бел. Краснадарскага краю адкрыта мемарыяльная дошка памяці Віктара Вуячыча (работы беларускага скульптара Івана Міско)[14][15].
↑ абвгдеёжзВуячич Виктор Лукьянович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 129. — 737 с.
