Лібурны, таксама лібурнцы ці лібурнійцы (лац.: Liburni, стар.-грэч.: Λιβυρνοί) — антычны народ, магчыма, роднасны ілірыйцам ці венетам. Іх вобласць рассялення знаходзілася на ўсходнім узбярэжжы Адрыятычнага мора ў вобласці горада Ядар (сучасны Задар) і распасціралася ад ракі Крка на поўдні да бухты Кварнер на поўначы. У антычныя часы гэта вобласць насіла назву Лібурнія.
На поўдні суседнічалі з далматамі, на поўначы з венетамі і істрамі.
Лібурнская мова вядомая па нешматлікіх тапонімах; з упэўненасцю можна гаварыць толькі пра яго прыналежнасць да індаеўрапейскіх «кентумным», з меншай доляй верагоднасці — пра сваяцтва з венецкай.
У эпоху бронзавага веку на тэрыторыі, якая прыкладна адпавядае пазнейшаму рассяленню лібурнаў, існавала археалагічная кастэльерская культура.
У антычны перыяд лібурны былі вядомыя як умелыя мараплаўцы і піраты. Яны стварылі тып лёгкай галеры, якая ў іх гонар атрымала назву «лібурна». Пазней лібурну выкарыстоўвалі і рымляне.
З моманту ўзнікнення ў Адрыятыцы старажытнагрэчаскіх калоній лібурны зведалі грэчаскі культурны ўплыў.
У II стагоддзі да н.э. лібурны трапляюць пад уплыў Рыма. У часы кіравання Юлія Цэзара лібурны страцілі аўтаномію і былі ўключаны ў склад імперыі. Падчас грамадзянскай вайны Цэзара падтрымаў кантынгент лібурнскіх караблёў. Лібурны ўдзельнічалі ў панонскім паўстанні (9 да н.э.), задушаным Актавіянам. Пасля гэтага лібурнская вобласць была ўключана ў склад правінцыі Далмацыя.