Гета ва Уле (снежань 1941 — восень 1942) — яўрэйскае гета, месца прымусовага перасялення яўрэяў пасёлка Ула Бешанковіцкага раёна і бліжэйшых населеных пунктаў падчас Халакосту.
Ула была занятая нямецкімі войскамі 7 ліпеня 1941 года. Акупацыя доўжылася амаль тры гады — да 26 чэрвеня 1944 года[1][2].
Перапіс насельніцтва 1923 года ўстанавіў, што ва Уле пражывала 1068 яўрэяў — 54,2 % усіх жыхароў, а перад Вялікай Айчыннай вайной — 516 (520[2]). З іх мужчыны прызыўнога ўзросту служылі ў Чырвонай Арміі, а з пакінутых эвакуявацца паспелі толькі нешматлікія[3].
Немцы, рэалізуючы нацысцкую праграму знішчэння яўрэяў, у снежні 1941 года арганізавалі ў пасёлку гета на месцы цяперашняга ПТВ № 3. У стары драўляны будынак райвыканкама, фактычна ў хлеў, сагналі ўсіх габрэяў Улы. Частка мясцовых жыхароў марадзёрствавалі ў пакінутых габрэйскіх дамах разам з немцамі[3][4][2].
Яўрэяў прымусілі насіць вопратку з жоўтай зоркай, за іх перасоўваннямі пастаянна сачылі беларускія паліцаі, не дазваляючы без дазволу пакідаць гета. Яўрэяў выпускалі толькі ў пошуках ежы і на прымусовыя работы. Усіх вязняў, у тым ліку старых, жанчын, дзяцей і хворых, прымушалі працаваць на цяжкіх працах[4][2].
5 снежня 1941 года ля былога ваеннага гарадка немцы расстралялі каля 350 яўрэяў[5].
Ульскае гета праіснавала да восені (17 студзеня[2]) 1942 года, і з яго вязняў у жывых засталіся адзінкі.
У 1948 годзе Яўгена Рыгораўна Розенблюм (Алуф) з сястрой прывезлі з габрэйскіх могілак безназоўны надмагільны камень на месца брацкай магілы, паставілі агароджу і маленькі абеліск. Рыгор Пудзель, чые бацькі і сястра былі забітыя ва Ульскім гета, у 1974 годзе прывёз з Ленінграда мармуровыя пліты для абеліска — адну з новым тэкстам і яшчэ адну для апраўлення каменя са старым надпісам. У 1979 годзе пахаванне было пераабсталявана і ўладкавана мясцовымі ўладамі[3][4].
На помніку ахвярам генацыду яўрэяў ва Уле напісана: «Таварыш, агалі галаву перад памяццю загінуўшых. На гэтым месцы спачываюць 320 жыхароў Улы: дзяцей, жанчын, старых, па-зверску закапаных і закапаных жыўцом нямецка-фашысцкімі катамі». На думку мясцовых жыхароў, сведак расстрэлаў, тут пахавана больш за 360 (350[2]) чалавек[3][4].