Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. Pues añadiles tu mesmu o avisar al autor principal del artículu na so páxina d'alderique pegando: {{subst:Avisu referencies|Santiago de Cuba}} ~~~~
Santiago de Cuba ye una ciudá de Cuba, asitiada nel este de la islla. Ye la segunda ciudá más importante del país por cuenta de la so economía y población. Foi capital de l'antigua provincia d'Oriente y anguaño ser de la provincia del mesmu nome. Foi fundada en 1515 pol conquistador español Diego Velázquez de Cuéllar, ente les primeres siete villes de Cuba. El conquistador Hernán Cortés foi'l primer alcalde de la ciudá y dellí partió escontra la conquista de Méxicu. De Santiago partió tamién el conquistador y esplorador Pánfilo de Narváez col títulu d'Adelantado amás del títulu de Gobernador camín de les mariñes de Florida en viaxe d'esploración, viaxe que terminó en fracasu y costó-y la vida a Narváez.
Foi la primer capital de Cuba cuntando con condiciones xeográfiques escepcionales. Pola badea santiaguera entraron los primeros esclavos negros a Cuba y collos fuertes raigaños africanos y españoles.
Situación xeográfica
Santiago de Cuba atopar nel sureste de la isla, nes coordenaes 20°01'17.42" N, 75°49'45.75" O. Históricamente, Santiago de Cuba foi la segunda ciudá más importante de Cuba, por detrás de L'Habana. Cuenta con una badea coneutada col Mar Caribe y ye un importante puertu. El conceyu Santiago de Cuba, onde s'atopa la so ciudá capital, ye'l más pobláu de Cuba.
La ciudá foi creciendo al fondu del so badea y ta arrodiada, en tierra firme, pola Sierra Maestra. Esto condiciona'l clima templao y húmedo del llugar, al empar que dexa almirar formosos paisaxes con una rica composición d'elementos urbanos, naturales y marinos coles mesmes. Tien un relieve irregular, lo cual contribuyó al desenvolvimientu d'un escenariu urbanu onde les aveníes y cais empínense o baxen.
Población
En 2010 la ciudá de Santiago de Cuba tenía una población (urbana) de 445.399 habitantes.[1] Según la mesma fonte'l conceyu, nel mesmu añu, cuntaba con 492.891 habitantes.
Censos hasta'l 2002; estimaciones ente 2003 y 2010
Historia
Santiago de Cuba ta allugada nel Caribe y tien una situación xeográfica privilexada, gracies a la cual foi la primer capital de Cuba dende la so fundación en 1515 hasta 1556. Constitúi una ciudá escepcional, combina valores y curiosos qu'amuesen la idiosincrasia de la so xente, la cultura y historia del llugar, amás del esfrute de la naturaleza exótica. Ye conocida como la Ciudá Héroe de Cuba, títulu que foi concedíu pol sofitu del so pueblu a les xestes llibertaries de los cubanos.
Cristóbal Colón yá columbrara la so magnífica y abrigada badea dende los sos primeros viaxes a América. Los primeros conquistadores y colonizadores de Cuba afitaron nella la so capital dende 1522, fecha en que se-y declaró oficialmente “ciudá”. La Ilesia católica tuvo igualmente la sede primada del arzobispáu na isla, títulu qu'entá ostenta.
Santiago de Cuba foi atacada por corsarios, pirates y filibusteros, qu'andaben en busca de riqueces que formaben parte de lo qu'heredara esti territoriu. En 1554 el pirata francés François Le Clerc tamién conocíu como Jambe de Bois (Pata de Palu) escaló la ciudá de Santiago de Cuba, fuxendo d'ella con un botín de 80000 pesos.
La Guerra de los Diez Años atopó un positivu sofitu nes xurisdicciones de Santiago, a pesar de ser una contorna fuertemente defendida pola so condición de centru políticu-económicu. Les xestes independentistes abasnaron a una gran cantidá de santiagueras y santiagueros.
Santiago foi amás tierra d'acoyida pa tolos tresmanaos del Mar Caribe, dende les Antilles Menores hasta les Mayores, ensin escaecer principalmente los refuxaos provenientes de la vecina Haití y de l'alloñada Louisiana, dambes ex-colonies franceses. Más tarde a finales del sieglu 19 y principios del 20 acoyería les nueves folaes d'inmigrantes catalanes, xamaicanos y chinos. El so mestizaje y singular posición xeográfica fadríen de Santiago un llugar onde se cocinara un ajiaco” ensin par a tou lo llargo y anchu del país, un “ajiaco” que güei se define como Nacionalidá Cubana.
El 26 de xunetu de 1953 produzse l'asaltu al Cuartel Moncada, lleváu a cabu por mozu revolucionarios empobinaos por Fidel Castro. Anque l'aición revolucionaria fracasó, cumplióse'l so oxetivu inmediatu.
El 30 de payares de 1956 produzse'l llevantamientu de Santiago de Cuba y salen a les cais per primer vegada les milicies verde olivar del Movimientu 26 de Xunetu, con brazalete coloráu y negru, decidíes a enfrentase al tiranu pa sofitar el desembarcu de Fidel proveniente de Túxpam (Méxicu) con 81 acompañantes. Nesta aición dolorosamente morrieron Pepito Tey, Otto Parellada y Tony Alomá.
Con posterioridá al desembarcu del Granma el 2 d'avientu de 1956 axúntase Frank País con Fidel na Sierra Maestra y prométe-y fortalecer la guerrilla colos combatientes de la clandestinidá. Esti plan contribuyó a que se llograra la victoria. Nos díes finales de 1958, les tropes empobinaes pol Comandante Fidel Castro y les que taben al mandu de los comandantes Huber Matos y Juan Almeida sitiaron la ciudá.
El 31 d'avientu'l Exércitu Rebalbu atopábase empresto al asaltu final pa tomar la ciudá, sofitáu polos grupos qu'operaben na clandestinidá. A la fin de la nueche del 1º de xineru dende'l balcón central del Conceyu, asitiáu anguaño frente al Parque Verdes, Fidel proclamó'l trunfu definitivu de la Revolución Cubana.
Arquiteutura
Catedral de Santiago de Cuba
Na ciudá coinciden estilos arquiteutónicos múltiples, dende'l colonial y barrocu hasta'l neoclásicu y el racionalismu más depuráu, pasando pol vanguardismo y el art decó, ye por ello que xeneralmente se califica como una ciudá d'estilu eclécticu.
A pesar de la inclemencies del tiempu y los importantes seísmos rexistraos na rexón oriental de Cuba, caltiénense importantes muestres de l'arquiteutura colonial santiaguera. Nes cais del Cascu Históricu pueden apreciase les sos cases coloniales coles carauterístiques parés d'adobe, cubriciones a dos agües de texas cerámiques, grandes ventanales y patios interiores axardinaos.
La imaxe que conocemos güei del aniellu fundacional de la ciudá y los sos edificios circundantes, como la fachada principal de la Catedral, el Conceyu, l'Hotel Casa Granda y el Club San Carlos, son obra del arquiteutu ya inxenieru civil santiaguero Carlos Segrera, quien fora mientres munchos años arquiteutu municipal. Con él empecipió'l progresu urbanísticu y arquiteutónicu en Santiago de Cuba. Les sos obres van dende'l Cascu Históricu hasta l'aristocráticu barriu Vista Allegre.
Son d'especial interés los parques arbolaos, les cais gradiaes, les construcciones coloniales con inmensos ventanales y apertaos balcones. En Santiago de Cuba caltienen ayalgues históricos como la primer casa d'América, la primer catedral de Cuba, el Castiellu de San Pedro de la Roca o'l primer muséu cubanu.
La so cultura
Santiago de Cuba ye'l trubiecu d'una gran cantidá de los xéneros musicales de Cuba. Foi reconocida como'l trubiecu del son y el boleru, la trova tradicional y la espresión coral tienen un fondu enraigono. Ellí nacieron grandes músicos, como Sindo Garay, Ñico Fardelín, Eliades Ochoa, Compay Segundo, Olga Guillot, por solo mentar dalgunos.
Ye ensin dulda una ciudá escepcional, na que se combinen múltiples valores que dexen al visitante entrar en contautu cola idiosincrasia de la so xente, la cultura y historia del llugar, mientres esfruta de la naturaleza exótica.
Les fiestes populares de mayor importancia son "L'Antroxu Santiaguero", los meyores del país y "La Fiesta del Fueu".
.png)
