Pastinaca sativa, la chirivía, ye una raigañu que s'emplega como hortoliza, bien rellacionada cola cenahoria, anque más pálida y con un sabor bien distinto. Ye una planta biañal. El so cultivu remontar a tiempos antiguos en Eurasia: antes de la importación de la pataca tres el descubrimientu d'América, la chirivía ocupaba'l so llugar.
Ilustración
Descripción
Ye una especie biañal, similar a la cenahoria. Los sos raigaños tienen un raigañu principal pivotante, carnosa y gruesa, ablancazada a amarellentada (d'un color marfil cremosu), y raigaños secundarios fines. El sistema caulinar, nel primer añu, componer d'un tarmu curtiu d'onde salen les fueyes formando una roseta. Fueyes grandes, de 40 cm, con llargos pecíolos na base, de llámina imparipinnada, con foliolos dentaos o lobulaos, verdosos escuros. Nel segundu añu, emite ramificaciones y llega a 80 cm d'altor. Nos ápices de les cañes broten les umbeles con flores pequeñes, blanques-verdoses y inconspicuas. De la polinización entomófila fructifica en esquizocarpos alaos nos sos márxenes, castañales, con una grana en cada mericarpio.
== Nutrición consúmese la raigañu primariu y parte del hipocótilo cocida, en guisos y sopes (da sabor anisado.)
Nun crecer en clima templáu, precisa xelaes pa desenvolver el so sabor. Ye especial pa rexones con curties temporaes de crecedera. Gusta de los terrenes arenosos, y/o limosos; los magrizos, y cascayosos nun son bonos pa los sos raigaños, produciendo deformaciones y tamañu curtiu.
Les granes llántense de primeres de la primavera. Colléchase a la fin del branu, dempués de la primer xelada, y sigue mientres la seronda, hasta la conxelación del suelu.
Más que n'otres especies de vexetales, la viabilidá de les sos granes deteriórase si almacenar enforma tiempu. Cada añu precisa grana fresca.
