PROFILBARU.COM

Casa de Bonaparte
	dinastía
Formáu por	Príncipe de Canino y Musignano (es) , Emperador de los franceses (es) , Re di Roma, Reinu d'Holanda y Napoleón II Bonaparte
Estáu	Francia
Fundador/a	Napoleón Bonaparte
Propiedaes	Maison des Milelli, Ajaccio (en)

D'orixe italianu, la Casa de Bonaparte, Dinastía Bonaparte o Casa Imperial de Francia (orixinalmente Buonaparte) son tolos descendientes de Carlo Buonaparte y María Leticia Ramolino, padres del emperador francés Napoleón Bonaparte, quien foi escoyíu primer cónsul de Francia el 10 de payares de 1799 cola ayuda del so hermanu, Luciano Bonaparte, presidente del Conseyu de los Quinientos en Saint-Cloud. Napoleón I foi coronáu emperador de los franceses de 1804 a 1815; la familia Bonaparte tamién tuvo reis n'España, Holanda, Nápoles, Westfalia y un segundu emperador de los franceses, Napoleón III. Les persones que sofitaben el reináu de los Bonaparte yeren llamaos Bonapartistas.

La familia, formalmente conocida como Buonaparte (equivalente a «bon partíu»), yera parte de la nobleza inferior italiana proveniente de Toscana, d'orixe lombardu asitiada en Lunigiana. D'ende la familia treslladar a Florencia y ellí estremóse en dos: La orixinal, Buonaparte-Sarzana, quedó asitiada en Florencia y la caña de Francesco Buonaparte, que se treslladó a Córcega nel sieglu XVI cuando la islla yera posesión xenovesa. L'escudu d'armes orixinal de los Buonaparte ye en campu de gules, una doble barra d'oru acompañada a lo cimero y no baxo d'una estrella de cinco puntes del mesmu metal. Dichu escudu presentábase afatáu de cascu y lambrequín de gules y oru. En 1804, Napoleón camudó l'escudu d'armes de los Buonaparte por l'escudu d'armes imperial Bonaparte. El cambéu aplicar a tolos Bonaparte, sacante Luciano Bonaparte.

Siguiendo la so conquista n'Europa occidental, Napoleón Bonaparte coronó al so hermanu Xosé Bonaparte (1768–1844) de primeres rei de Nápoles (1806–1808) y dempués rei d'España (1808–1813); tamién nomó al so tercer hermanu Luis (1784–1860) rei de Westfalia (1807–1813), una pequeña rexón del norte d'Alemaña.

El fíu de Napoleón, Napoleón Francisco José Carlos Bonaparte (1811–1832), foi fechu rei de Roma (1811–1814), y proclamáu emperador como Napoleón II el 22 de xunu de 1815, tres l'abdicación del so padre (de resultes de la derrota na batalla de Waterloo), dexando de selo'l día 7 de xunetu del mesmu añu, cola entrada de los aliaos y partidarios de Lluis XVIII en París.^[1] Carlos Luis Napoleón Bonaparte (1808–1873), fíu de Luis Bonaparte, foi presidente de Francia de 1848 a 1852 y emperador de 1852 a 1870 col nome de Napoleón III; el so fíu, Eugène Bonaparte (1856–1879) tamién llamáu'l príncipe imperial, morrió combatiendo a los zulús en Natal, Sudáfrica. Cola so muerte, la casa de Bonaparte perdió la mayor parte de la so influencia política.

A pesar del so orixe humilde, ye considerada anguaño como una de les Dinastíes más influyentes y poderoses de la historia moderna, llegando a gobernar les 3/4 partes d'Europa centro-occidental y exercer una inmensa inflúi sobre'l desenvolvimientu de la historia militar y política contemporánea.

Coronaciones feches pola familia

Emperadores Franceses

Napoleón I

Napoleón I (15 d'agostu de 1769 – 5 de mayu de 1821). Foi emperador, militar y home d'estáu perteneciente a la Casa de Bonaparte. Xeneral mientres parte del periodu de la Revolución francesa, victoriosu n'Italia, foi artífiz del golpe d'estáu de 18 de Brumario que-y convirtió en gobernante de Francia como Primer Cónsul de la República dende payares de 1799 a mayu de 1804, pa convertise dempués n'emperador de Francia y rei d'Italia dende mayu de 1804 hasta abril de 1814 y nuevamente por un curtiu ralu de marzu a xunu de 1815.

Napoleón ye consideráu un xeniu militar, habiendo comandado campañes militares bien esitoses, magar tamién encaxó estrueldoses derrotes. Les sos guerres de conquista convertir hasta entós nes mayores guerres conocíes n'Europa, arreyando a un númberu de soldaos enxamás vistu nos ejército hasta entós.

Mientres el periodu de pocu más d'una década, adquirió'l control de cuasi tol occidente y parte central d'Europa por conquistes o aliances y namái foi tres la so derrota na Batalla de les Naciones cerca de Leipzig n'ochobre de 1813 que se vio obligáu a abdicar unos meses más tarde. Tornó a Francia no que ye conocíu como los Cien Díes y foi decisivamente derrotáu na Batalla de Waterloo en Bélxica, el 18 de xunu de 1815, siendo exilado a la islla de Santa Lena onde finó.

Amás de polos sos proezas militares, a Napoleón tamién se-y conoz pol establecimientu del Códigu Napoleónicu y ye consideráu por dalgunos un monarca allumáu pola so estraordinaria capacidá de trabayu; taba en dellos llugares cuasi coles mesmes. La so memoria prodixosa y el so inigualable lucidez, dexáben-y conocer y recordar el más mínimu detalle. Nada dexaba llibráu al azar y nun consentir que daquién improvisara. Otros, sicasí, considerar un dictador tiránicu que les sos guerres causaron la muerte de millones de persones. De xuru, ye'l personaxe que marcó l'entamu del sieglu XIX y la posterior evolución de la Europa que güei conocemos.

Napoleón II

Napoleón II, Emperador de los franceses (20 de marzu de 1811 – 22 de xunetu de 1832), de nome completu Napoleón Francisco José Carlos Bonaparte. Yera fíu de Napoleón Bonaparte y de María Luisa. Dende la so nacencia'l so padre Napoleón nomar rei de Roma, anque nunca desempeñó esti cargu.

Tres los Cien Díes, na abdicación nel Palaciu del Elíseo, Napoleón noma al so fíu Napoleón II emperador de los franceses, pero Napoleón II taba en Viena, polo que s'esllee l'imperiu y pásase a la monarquía al mandu de Lluis XVIII.

Napoleón III

Carlos Luis Napoleón Bonaparte (20 d'abril de 1808 – 9 de xineru de 1873). Foi'l primer presidente de la Segunda República Francesa en 1848 y depués emperador, sol nome de Napoleón III siendo'l postreru monarca que reinó nesti país.

Fíu de Luis, hermanu de Napoleón I y rei d'Holanda y de Hortensia de Beauharnais, fía de la emperatriz Josefina, faise herederu de los derechos dinásticos dempués de les muertes socesives del so hermanu mayor y de Napoleón II.

La so filosofía política ye un amiestu de romanticismu, lliberalismu autoritariu, y socialismu utópico, anque nos últimos años foi un insigne defensor del tradicionalismu y de la civilización católica, queriendo llevar a cabu un arreglu frente al anticlericalismu y l'ateísmu de la Revolución francesa.

Reyes d'Holanda

Lluis I

Luis Napoleón Bonaparte o Lluis I d'Holanda (Lodewijk Napoleon en neerlandés) (2 de setiembre de 1779 – 25 de xunetu de 1844) foi unu de los trés hermanos del emperador Napoleón I de Francia. Foi nomáu rei d'Holanda en 1806.

Nació en Ajaccio, Córcega. El so hermanu Napoleón Bonaparte nomar rei d'Holanda en 1806. El so hermanu quería que fuera un simple gobernador pero Luis tomóse les sos obligaciones bien en serio llegando a gobernar de forma autónoma. Adoptó'l nome holandés de Rei Lodewijk I, intentó aprender holandés y ser un gobernante responsable ya independiente. Esto nun prestó a Napoleón, quien-y obligó a abdicar en 1810.

Mientres el reináu de Napoleón I, Luis foi nomáu Conde de Saint-Leu y en 1808 Condestable de Francia, un títulu puramente honoríficu. Morrió'l 25 de xunetu de 1846.

Lluis II

Napoleón Luis Bonaparte o Lluis II d'Holanda (11 d'ochobre de 1804 – 17 de marzu de 1831) foi unu de los fíos de Luis Bonaparte, Rei d'Holanda y de Hortensia de Beauharnais. El so padre yera l'hermanu más nuevu de Napoleón I y la so madre foi la fía de Josefina de Beauharnais. L'hermanu mayor de Lluis II, Napoleón Carlos Bonaparte, morrió en 1807 cuando tenía solo 4 años. A la so muerte, Napoleón Luis foi nomáu'l Real príncipe del reinu d'Holanda. La muerte del so hermanu tamién lu convirtió nel sobrín más vieyu de Napoleón I, quien naquel momentu nun tenía fíos (nun los tuvo hasta 1811). Pola abdicación del so padre, Luis Napoleón foi coronáu rei d'Holanda col nome de Lluis II d'Holanda.

Rei de Nápoles y d'España

Xosé I

Xosé Bonaparte, tamién conocíu como Pepe Botella nació en Corte (Córcega), el 7 de xineru de 1768 y morrió en Florencia el 28 de xunetu de 1844.

Hermanu mayor del Emperador Napoleón Bonaparte de Francia, casó con Marie Julie Clary, fía d'un comerciante de Marsella, en 1794 y tuvo con ella trés fíos, de les cualos namái sobrevivieron dos, Zenaïde Laetitia Julie Bonaparte y Charlote Napoléone Bonaparte.

Estudió lleis en Pisa (Italia). En 1796 tomó parte na campaña de Napoleón n'Italia. Al añu siguiente, mientres la Primer República Francesa, actuó como diplomáticu, primero na corte de Parma y dempués en Roma. Foi miembru del Conseyu de los Quinientos, l'órganu llexislativu inferior na dómina del Direutoriu, en 1798. Mientres les Guerres Napoleóniques actuó como unviáu del so hermanu y robló trataos con Estaos Xuníos, Austria, Gran Bretaña y la Santa Sede. Dende 1806 hasta 1808, Xosé Bonaparte gobernó'l reinu de Nápoles por nomamientu del so hermanu.

El 6 de xunetu de 1808, el so hermanu nomar rei d'España. La so llegada a Madrid asocedió en plena Guerra de la Independencia, tres la sulevación popular del 2 de mayu de 1808 contra les tropes napoleóniques.

Promulgó la Constitución de Bayona nun intentu de ganase'l sofitu de los ilustraos españoles (los llamaos francesaos), ensin llograr faer trunfar el programa reformista del so gobiernu. El fechu de que fora impuestu pol invasor según les sos midíes lliberales ya ilustraes atopar cola hostilidá popular y ayenáron-y el sofitu del pueblu español, inclusive de munchos de los mesmos ilustraos.

José tuvo que fuxir de Madrid ante la derrota de les tropes franceses na Batalla de Bailén anque la intervención del propiu Emperador Bonaparte, xunto col gruesu del so exércitu, consiguió que pudiera establecer el so gobiernu na capital.

Tres la derrota na Batalla de los Arapiles, el 22 de xunetu de 1812, abandonó Madrid pa dir escontra Francia; y al so pasu por Vitoria, foi algamáu poles tropes del Duque de Wellington que ganaron al so exércitu. Salió d'España definitivamente'l 13 de xunu de 1813 ensin el so pervalible «equipaxe», que consistía nes xoyes de la corona española y obres d'arte, p'abellugase en Francia, onde permaneció hasta la cayida de Napoleón Bonaparte.

Treslladóse entós a Estaos Xuníos, onde se construyó una casona en Point Breeze, Filadelfia, lujosamente amoblada y con una impresionante coleición de llibros raros y obres d'arte; moró ellí, ensin la compañía de la so muyer, que curiaba de les sos fíes n'Europa, pero con una amante estauxunidense, col títulu de conde de Survilliers, apurríu a obres de beneficencia y a protexer a los bonapartistas emigraos per mediu de la Masonería hasta 1841, cuando recibió autorización pa instalase en Florencia. Morrió nesa ciudá en 1844 pero'l so cuerpu recibió sepultura en París.

Rei de Westfalia

Jerónimo I

Jerónimo Bonaparte (15 de payares de 1784 – 24 de xunu de 1860) foi l'hermanu menor del emperador Napoleón I de Francia.

El so nome de bautismu foi Rolando Bonaparte. Nació en Ajaccio, Córcega. Sirvió na marina francesa antes de treslladase a los Estaos Xuníos onde se casó con Elizabeth Patterson, fía d'un comerciante de Baltimore. Del matrimoniu nació un fíu, Jerónimo Napoleón Bonaparte. Poco dempués, Napoleón anuló'l matrimoniu del so hermanu.

Foi nomáu rei de Westfalia, reinu de curtia duración creáu por Napoleón nos estaos del norte d'Alemaña (1807–1813). Jerónimo casar en segundes nupcias con Catharina de Württemberg cola que tuvo otru fíu, Napoleón José Carlos Pablo Bonaparte (1822–1891), conocíu tamién como'l príncipe Napoleón. Tuvo tamién una fía, Matilde Bonaparte que se convirtió en anfitriona de la intelectualidá mientres el Segundu Imperiu Francés. Dempués de la disolución del reinu, llogró'l títulu de Príncipe de Montfort.

Tres el destierru del so hermanu, Jerónimo treslladar a Italia onde casóse con Giustina Pecori-Suárez, vilba d'un noble italianu.

Cuando'l so sobrín Luis Napoleón convertir en presidente de Francia en 1848, Jerónimo foi nomáu gobernador d'Invalidar en París, llugar nel que taba soterráu'l so hermanu mayor, Napoleón I. Más tarde foi nomáu mariscal y presidente del Senáu. Foi confirmáu nel so títulu de príncipe francés.

Morrió'l 24 de xunu de 1860 en Villegenis. Ta soterráu en Invalidar 039;' de París.

Gran Duquesa de Toscana

Elisa I

María Ana Elisa Bonaparte, Gran Duquesa de Toscana (13 de xineru de 1777 – 7 d'agostu de 1820), hermana menor de Napoleón.

Foi'l cuartu descendiente que sobrevivió, ente los cualos yera la hermana mayor, de Carlos Bonaparte y Leticia Ramolino. Elisa nació en Ajaccio, Córcega. Yera una de les hermanes menores de Xosé Bonaparte, Napoleón I de Francia y de Lucien Bonaparte, y mayor que Luis Bonaparte, Paulina Bonaparte, Carlota Bonaparte y Jerónimo Bonaparte. La so afilada llingua causó-y problemes col so hermanu Napoleón en delles ocasiones.

Casóse con un noble corsu, Félix Pascual Bacciochi, con apenes 20 años, el 1 de mayu de 1797. Tuvieron cuatro fíos.

Félix Napoléon Bacciochi (1798–1799).
Elisa Napoléone Bacciochi (1806–1869), que se casó con Felipe, Conde Camerata-Passioneï de Mazzoleni.
Jerónimo Carlos Bacciochi (1810–1811).
Federico Napoléon Bacciochi (1813–1833).

El so hermanu Napoleón Bonaparte establecer como un miembru de la Familia Imperial del Primer Imperiu Francés el 18 de mayu de 1804. Recibió'l títulu de La so Alteza Imperial. El 19 de marzu de 1805, Napoleón nomar Princesa de Lucca y Piombino, en 1805.

Tres la so separación, Napoleón nomar, Gran Duquesa de Toscana el 3 de marzu de 1809. El puestu tuviera vacante primeramente dende l'abdicación de Fernandu III de Toscana en 1801 y Toscana fuera incorporada al Reinu de Etruria hasta 1807. Y tres la perda de poder del so hermanu, volvió col so home.

Elisa foi Gran Duquesa de Toscana hasta'l 1 de febreru de 1814, cuando Fernandu III foi restauráu nel so tronu. Pasó los últimos años de la so vida recluyida. Morrió en Trieste. Foi soterrada na Basílica de San Petronio de Boloña. Foi la única hermana de Napoleón que nun lo sobrevivió.

Sieglu XXI

Agora que los Bonaparte nun tener corona, Francia ye una república semipresidencialista con territorios n'América, África, Oceanía y la mesma Europa como la so parte hexemónica. La Casa de Bonaparte constitúi una familia noble que'l so bon númberu de miembros tán dedicándose a la política democrática.

Al empar, la Casa de Bonaparte participa en campañes de filantropía y beneficencia. Y per otru llau, les aspiraciones bonapartistas siguen aspirando'l reestablecimientu de la corona napoleónica. L'herederu de Napoleón Bonaparte ye'l mozu Juan Cristóbal Bonaparte, dedicáu al mundu de les finances.

Xenealoxía

Carlo Buonaparte
│
├──> Xosé Bonaparte (1768-1844)
│ └──> Julia Josefina Bonaparte (1796-1796)
│ └──> Zénaïde Laetitia Julie Bonaparte (1801-1854)
│ └──> Charlote Napoléone Bonaparte (1802-1839)
├──> Napoleón Bonaparte
│ └──>Napoleón II
├──> Luciano Bonaparte
│ └──>2 fíes cola so primer esposa, Katherina Boyer
│ └──>10 fíos cola so segunda esposa, Alexandrine von Bleschamps, ente ellos:
│ └──>Pierre Napoleon Bonaparte
│ └──>Louis Lucien Bonaparte
│ └──>Charles Lucien Bonaparte
├──> Elisa Bonaparte (1777-1820)
│ └──>5 fíos
├──> Luis Bonaparte, Rei d'Holanda.
│ └──> Napoleón Carlos Bonaparte (1802-1807)
│ └──> Napoleón Luis Bonaparte (1804-1831)
│ └──> Napoleón III (1832-1870)
│ │ └──> Napoleón IV (1870-1879)
│ └──> Eugène Bonaparte (1856-1879)
├──> Paulina Bonaparte (1780-1825)
├──> Carolina Bonaparte (1782-1839)
└──> Jerónimo Bonaparte (1784-1860)
├──> 1 fíu con Elizabeth Patterson Bonaparte.
│ └──> Jerónimo Napoleón Bonaparte
│ ├──> Carlos Xosé Bonaparte (1851-1921)
│ └──> Jerónimo Napoleón Bonaparte II (1830-1893)
│ ├──> Louise-Eugénie Bonaparte (1873-1923)
│ └──> Jerónimo Napoleón Carlos Bonaparte (1878-1945)
└──> 3 fíos cola so segunda esposa, Catalina de Württemberg, incluyendo a:
└──>Napoleón José Carlos Pablo Bonaparte
└──> Napoleón Víctor Bonaparte (Napoleón V Víctor)(1862-1926)
└──> Luis Napoleón Bonaparte (Napoleón VI Luis)(1914-1997)
└──> Carlos Napoleón Bonaparte  (*1950)
└──> Juan Cristóbal Bonaparte (Napoleón VII Juan)(*1986)

Ver tamién

Fuentes (parciales)

« Famille Bonaparte », en Marie-Nicolas Bouillet et Alexis Chassang (dir.), Dictionnaire universel d'histoire et de géographie, 1878 (Wikisource en francés).
L' Histoire de la famille Bonaparte escrita por Félix Wouters, París, 1850 y por MM. Ambrosini et Huart, 1860.

Referencies

↑ [1][2]

Enllaces esternos

[1] [1][2]

[1]