Masaccio (Engelse uitspraak (VK): m|æ|ˈ|s|æ|tʃ|i|oʊ, Engelse uitspraak (VSA): m|ə|ˈ|s|ɑː|tʃ|i|oʊ|,_|m|ə|ˈ|z|ɑː|tʃ|(|i|)|oʊ,[1][2][3]Italiaans: maˈzattʃo; 21 Desember 1401 – somer 1428), gebore as Tommaso di Ser Giovanni di Simone, was 'n Florentynse kunstenaar wat beskou word as die eerste groot Italiaanse skilder van die Quattrocentotydperk van die Italiaanse Renaissance. Masaccio was volgens Vasari as gevolg van sy vaardigheid wat betref die namaak van natuurtonele en die herskepping van lewensgetroue figure en bewegings, sowel as die vermoë om 'n oortuigende atmosfeer van drie-dimensionaliteit te skep, die beste skilder van sy generasie gewees.[4] Hy het van naakfigure en voorverkortings in sy figure gebruik gemaak. Die tegniek was selde voor hom van gebruik gemaak.[5]
Die naam Masaccio is 'n humoristiese weergawe van Maso (kort vir for Tommaso), wat "lomp" (ook "onhandig") of "rommelig(e)" Tom beteken. Die naam kon dalk geskep gewees het ten einde hom van sy hoof teenstander of opponent; wat ook Maso genoem is, en weldra bekend sou staan as Masolino ("klein/delikate Tom"); te onderskei.
Ten spyte van sy kort loopbaan het hy 'n diepgaande invloed op ander kunstenaars uitgeoefen. Hy word beskou as die kunstenaar wat die vroeë Italiaanse Renaissance in die skilderkuns begin het met sy werk in die middel - en laat-1420's. Hy was een van die eerste kunstenaars om lineêre perspektief in sy skilderkuns te gebruik, met die gebruikmaking van sulke tegnieke soos verdwijnpunt wat sodoende vir die eerste keer in kuns gebruik is. Hy het wegbeweeg van die Internasionaal Gotiese styl en die uitvoerige ornamentasie van kunstenaars soos Gentile da Fabriano, na 'n meer naturalistiese styl wat gebruik gemaak het van perspektief en chiaroscuro vir groter realisme.
Masaccio het op die jeugdige ouderdom van ses-en-twintig jaar beswyk. Min is bekend oor die presiese omstandighede van sy dood.[6] Nadat hy verneem het van Masaccio se dood het die groot meester Filippo Brunelleschi gesê: "Ons het 'n enorme verlies gely." [7]
Vroeë lewe
Masaccio was gebore as die seun van Giovanni di Simone Cassai en Jacopa di Martinozzo in Castel San Giovanni di Altura, nou San Giovanni Valdarno (vandag deel van die provinsie van Arezzo, Toskane).[8] Sy vader was 'n notaris en sy moeder die dogter van 'n herbergier van Barberino di Mugello, te wete 'n dorpie geleë 'n paar myl noord van Florence. Sy familienaam, Cassai, is afkomstig van die bedryf van sy oupa aan vaderskant, Simone, en grootoom Lorenzo, wat kabinetmakers en timmermanne was (casse, derhalwe cassai). Masaccio se vader het in 1406 gesterf toe hy slegs nog maar vyf jaar oud was; later dieselfde jaar was sy broer Giovanni (1406–1486), vernoem na sy vader, gebore. Hy sou ook 'n skilder word, met die noemnaam lo Scheggia wat "die splinter" beteken het.[9] In 1412 is Monna Jacopa getroud met 'n bejaarde apteker genaamd Tedesco di maestro Feo wat reeds sewe dogters gehad het, waarvan een grootgeword het om met die enigste ander gedokumenteerde skilder van Castel San Giovanni,Mariotto di Cristofano, te trou. (1393–1457).
Daar is geen beskikbare bewysmateriaal wat Masaccio se artistieke opvoeding betref nie,[10] alhoewel Renaissance skilders gewoonlik op die leeftyd van twaalf jaar 'n vakleerlingskap onder 'n gevestigde meester begin het. Masaccio sou in all waarskynlikheid na Florence moes trek om opleiding te ontvang, maar hy was nie gedokumenteer in die stad totdat hy aangesluit het by die skildersgilde (die Arte de' Medici e Speziali) as 'n onafhanklike meester op 7 Januarie 1422 nie, toe hy geteken het as "Masus S. Johannis Simonis pictor populi S. Nicholae de Florentia."
Eerste werke
Die eerste werke wat aan Masaccio toegeskryf word is die San Giovenale Triptiek (1422), wat nou in die Museum van Cascia di Reggello naby Florence gehuisves word, en die Maagd en Kind met die heilige Anna (Sant'Anna Metterza) (c. 1424) in die Uffizi.
San Giovenale Triptiek (1422)
Die San Giovenale altaarstuk was in 1961 in die kerk van San Giovenale by Cascia di Reggello, naby Masaccio se tuisdorp, ontdek. Dit beeld die Maagd en Kind met engele in die sentrale paneel; die heiliges Bartolomeus en Blaise op die linkerpaneel; en die heiliges Juvenal (d.i. San Giovenale) en Abbe Antonie op die regterpaneel, uit. Die skildery het die meeste van sy oorspronklike raamwerk verloor en die oppervlak daarvan is erg beskadig.[11] Nietemin was Masaccio se doelwit die daarstelling van drie-dimensionaliteit deur volumetriese figure en voorverkorte vorms. Die werk word alom waardeer as 'n hernuwing van Giotto se benadering, eerder as 'n voortsetting van kontemporêre modes van die dag.
Masolino & Masaccio, Maagd en Kind met die heilige Anna (c. 1424), Uffizi
Die tweede werk was miskien Masaccio se eerste samewerking met die ouer en alreeds-beroemde kunstenaar, Masolino da Panicale (1383/4–c. 1436) gewees. Die omstandighede van die twee kunstenaars se samewerking is egter onbekend; aangesien Masolini heelwat ouer was wil dit voorkom asof hy Masaccio onder sy tutorskap geneem het. Die verdeling van arbeid in die Maagd en Kind met die heilige Anna is egter van so 'n aard dat dit moeilik is om te sien hoe die ouer kunstenaar die beherende figuur in die werk kon wees.[12] Daar word geglo dat Masolino die figuur van die heilige Anna en die engele geskilder het wat die bekleedsel agter haar vashou, terwyl Masaccio die belangriker figure van die Maag en Kind op hul troon geskilder het. Masolini se figure is delikaat, grasievol en ietwat plat, terwyl Masaccio se figure solied en stewig is.
Volwassenheid
Masaccio kon in Florence die werke van Giotto studeer, en het vriende geword met Filippo Brunelleschi en Donatello. Volgens Vasari het Masaccio in 1423 op hulle aandrang na Rome gereis saam met Masolino: van daardie oomblik af was hy bevry gewees van alle Gotiese en Bisantynse kunsinvloede, soos gesien kan word in sy altaarstuk vir die Karmeliete-kerk in Pisa. Die spore van antieke Romeinse en Griekse kuns wat teenwoordig is in sommige van Masaccio se werke het hul oorsprong vermoedelik te danke aan hierdie reis: hulle moes ook teenwoordig gewees het in 'n verlore Sagra (vandag bekend as gevolg van tekeninge en sketse, insluitende een deur Michelangelo), te wete 'n fresko wat aangevra is vir die inwyding van die kerk van Santa Maria del Carmine in Florence (19 April 1422). Dit was vernietig toe die kerk se klooster herbou was aan die einde van die 16de eeu.
Die Eerbetoon-geld , fresko in die Brancacci-kapel in Santa Maria del Carmine, Florence
Brancacci-kapel
In 1424 het die duo preciso e noto ('welbekende duo') van Masaccio en Masolino opdrag van die magtige en welgestelde Felice Brancacci ontvang om 'n siklus van fresko's vir die Brancacci-kapel in die kerk van Santa Maria del Carmine di Firenze in Florence uit te voer. Terwyl die twee kunstenaars waarskynlik gelyktydig gewerk het, het hulle slegs omstreeks 1425 met skilderwerk begin. Die kapel was om onbekende redes onvoltooid gelaat. Dit was in die 1480's deur Filippino Lippi voltooi. Die ikonografie van die fresco-versiering is ietwat ongewoon; terwyl die meerderheid van die fresco's die lewe van die heilige Petrus verteenwoordig, beeld twee tonele, aan weerskante van die drumpel van die kapelruimte geleë, die versoeking en verdrywing van Adam en Eva uit. In die geheel stel die fresko's 'n relaas van die lewe van die heilige Petrus voor asof dit die verhaal van verlossing is.[13]
Die styl van Masaccio se tonele toon veral die invloed van Giotto. Die figure is ontsaglik groot, swaar en solied; emosies word uitgedruk deur gesigte en gebare; en daar is 'n sterk indruk van naturalisme wat deur die skilderye geskep word. Anders as Giotto, gebruik Masaccio egter lineêre en atmosferiese perspektief, rigtinggewende lig en chiaroscuro, wat die voorstelling van vorm deur lig en kleur sonder buitelyne is. As gevolg daarvan is sy fresko's selfs meer oortuigend-lewensgetrou as dié van sy trecento-voorganger.
Werke van die kapel
Toe dit in die 1980's skoongemaak is, het Masaccio se fresko, Die Uitdrywing (1426–1427) die bykomende vyeblare verloor.
Die Uitdrywing beeld 'n benoude Adam en Eva uit wat deur 'n dreigende engel uit die tuin gejaag word. Adam bedek sy hele gesig om sy skaamte rugbaar te maak, terwyl die skaamte vereis dat Eva sekere dele van haar liggaam bedek. Die fresko het 'n groot invloed op Michelangelo en sy werk gehad. 'n Ander groot werk is Die Eerbetoon-geld waarin Jesus en die apostels as neo-klassieke argetipes uitgebeeld word. Wetenskaplikes het al dikwels opgemerk dat die skaduwees van die figure deur die venster van die kapel wegval, asof die figure daardeur verlig is; dit is nog verdere bewyse van sy versiendheid, en is ook 'n huldiging van Masaccio se innoverende genialiteit. In die Opstanding van die Seun van Theophilus het hy 'n sypaadjie in perspektief; omraam deur groot geboue om 'n driedimensionele ruimte te verkry waarin die figure in verhouding staan tot hul omgewing; geskilder. In die opsig was hy 'n pionier in die toepassing van die nuutgevonde perspektief-reëls. Op September 1425 het Masolino egter die werk opgesê en na Hongarye vertrek. Dit is nie bekend of dit weens geldkwessies met Felice of 'n artistieke geskil met Masaccio was nie. Daar word ook aanvaar dat Masolino hierdie reis van die begin af beplan het, en dat hy 'n medewerker nodig gehad het wat kon voortgaan met die werk na sy vertrek. Masaccio het egter die fresko's in 1426 onvoltooid gelaat ten einde sy aandag te kan toespits op ander opdragte, waarskynlik van dieselfde beskermheer afkomstig. Daar is egter ook al voorgestel dat die onbenydenswaardige finansiële posisie van Felice Brancacci onvoldoende was om vir verdere werk te betaal, en dus het die skilder elders werk gesoek.
Opstanding van die Seun van Theophilus
Masaccio het in 1427 teruggekeer om weer in die Carmine aan die Opstanding van die Seun van Theophilus te werk, maar dit blykbaar ook onvoltooid gelaat, hoewel daar ook beweer is dat die skildery later in die 15de eeu eeu erg beskadig is omdat dit portrette van die Brancacci-familie; wat destyds as vyande van die Medicifamilie uitgesonder is, bevat het. [14] Hierdie skildery is óf gerestoureer óf meer as vyftig jaar later deur Filippino Lippi voltooi. Sommige van die tonele deur Masaccio en Masolino is in 1771 tydens 'n brand vernietig; ons dra slegs kennis van hulle danksy die biografie van Vasari. Die oorblywende dele is grootliks deur rook en roet beskadig. In die twintigste eeu het die verwydering van marmerblaaie wat twee dele van die skilderye bedek het die oorspronklike voorkoms van die werk onthul. [15]
Pisa-altaarstuk
Op 19 Februarie 1426 was Masaccio deur Giuliano di Colino degli Scarsi da San Giusto versoek om 'n groot altaarstuk te skilder (vir 'n som van 80 florins) te wete; die Pisa-altaarstuk. Dit was bedoel vir San Giusto se kapel in die kerk van Santa Maria del Carmine in Pisa. Die werk was in die 18de eeu afgebreek en versprei, en slegs elf van die ongeveer twintig oorspronklike panele is in verskillende versamelings van regoor die wêreld herontdek.[16] Die sentrale paneel van die altaarstuk (Die Madonna en Kind) is tans in die Nasionale Galery, Londen. Alhoewel dit erg beskadig is, bevat die werk 'n beeldhoukundige en menslike Madonna, sowel as 'n oortuigende perspektief-uitbeelding van haar troon. Masaccio het waarskynlik slegs in Pisa daaraan gewerk, en heen en weer geskuif na Florence waar hy nog aan die Brancacci-kapel gewerk het. In hierdie jare het Donatello ook in Pisa gewerk aan 'n monument vir kardinaal Rinaldo Brancacci wat na Napels gestuur moes word. Daar word bespiegel dat Masaccio se eerste proefsteke in plastisiteit en perspektief gebaseer was op Donatello se beeldhouwerk, voordat hy Brunelleschi se meer wetenskaplike benadering tot perspektief kon bestudeer.
Masaccio het in of op omtrent 1427 'n prestigeryke opdrag ontvang om 'n fresko van die Heilige Drie-eenheid te skep vir die Dominikaanse kerk van Santa Maria Novella in Florence. Daar bestaan geen kontemporêre dokumente wat die beskermheer van die fresko identifiseer nie, maar onlangs is verwysings na die eienaarskap van 'n graftombe teen die voet van die fresko in die rekords van die Berti-familie van die Santa Maria Novella-kwartier van Florence gevind; hierdie werkersklas-familie het groot toegewydheid aan die Heilige Drie-eenheid getoon, en kon dalk Masaccio se skildery aangevra het.[17] Dit is waarskynlik die manlike beskermheer wat aan die linkerkant van die Maagd verteenwoordig word in die skildery, terwyl sy vrou aan die regterkant van die heilige Johannes die Evangelis uitgebeeld word. Die fresko, wat deur baie as Masaccio se meesterwerk beskou word, is die vroegste oorblywende skildery om gebruik te maak van sistematiese lineêre perspektief, wat moontlik deur Masaccio bedink is met die bystand van Brunelleschi[18].
Volgens die rekonstruksie[19] het Masaccio begin deur 'n rowwe skets van die komposisie en perspektieflyne op die muur te maak. Die skets of tekening was bedek met vars pleister vir die skep van die fresko. Ten einde die akkurate oordrag van die perspektieflyne vanaf die skets na die pleister te verseker, het Masaccio 'n spyker by die verdwynpunt onder die basis van die kruis ingevoeg en lyne daaraan vasgeheg, wat hy ingedruk het (of ingekerf het) in die pleister. Die merke van die voorbereidingswerk is steeds sigbaar.
Die heilige figure en die skenkers word verteenwoordig bo 'n beeld van 'n geraamte wat op 'n sarkofaag rus. 'n Inskripsie wat skynbaar in die muur bo die geraamte ingekerf is lees: "Io fui gia quel che voi siete e quel ch'io sono voi anco sarete" (Ek was eens wat jy nou is en wat ek is, sal jy nog wees). Hierdie geraamte is duidelik 'n verwysing na Adam, wie se sonde die dood na die mens gebring het, en 'n herinnering aan kykers is dat hul tyd op aarde van verbygaande of verganklike aard is. Die fresko sinspeel daarop dat dit slegs deur geloof in die Drie-eenheid is dat 'n mens die dood kan oorkom.[20] Die Heilige Gees kan gesien word in die vorm van 'n duif bo Jesus Christus.[21] Die kombinasie van drie-eenheid, dood, verganklikheid en verval "kan geïnterpreteer word as 'n transposisie van die Golgotha-kapel"[19] in die Kerk van die Heilige Graf in Jerusalem.
Ander skilderye
Masaccio het twee ander werke naamlik; 'n toneel van die geboorte van Christus en 'n Aankondiging (nou verlore) gemaak voordat hy vir Rome vertrek het waar sy metgesel Masolini besig was met 'n fresko van tonele uit die lewe van die heilige Katrina in die Basilica di San Clemente. Dit is nooit bevestig dat Masaccio inderdaad meegewerk het op die stuk nie, alhoewel dit moontlik is dat hy bygedra het tot Masolini se triptiek vir die altaar van die Santa Maria Maggiore met sy paneel wat die heilige Hieronymus en heilige Johannes die Doper uitbeeld, welke nou in die Nasionale Galery in Londen gehuisves word. Masaccio het aan die einde van 1428 beswyk. Volgens legende was hy deur 'n jaloerse mededinger vergiftig.[22]Slegs vier fresko's wat onweerlegbaar van Masaccio afkomstig is, bestaan steeds, alhoewel ander werke ten minste gedeeltelik aan hom toegeskryf kan word.
Erfenis
Masaccio het die skilderkuns diep beïnvloed. Baie is van mening dat hy die vroeë Italiaanse Renaissance in skilderkuns begin het. Volgens Vasari het byna al die "mees gevierde" Florentynse "beeldhouers en skilders" sy fresko's uitvoerig gestudeer ten einde die "voorskrifte en reëls van die skilderkuns te leer en te begryp". Hy het die rigting van die Italiaanse skilderkuns getransformeer deur dit weg te beweeg van die idealisering van Gotiese kuns, en dit vir die eerste keer voorgestel as iets wat deel is van 'n meer diepliggende, natuurlike en humanistiese wêreld. Masaccio het bygevolg 'n groot aantal kunstenaars beïnvloed; beide voor en na sy afsterwe. Sy invloed is veral merkbaar in die werke van mindere Florentynse meesters soos Andrea di Giusto, Giovanni dal Ponte, en andere, wat gepoog het om sy gloeiende, lewensgetroue vorme na te maak.
↑Vasari, Giorgio, "The Lives of the Artists" Translated by Julia Conaway Bondanella and Peter Bondanella, Oxford World Classics.
↑John T. Spike, Masaccio, New York: 1996, 21-64, and Diane Cole Ahl, The Cambridge Companion to Masaccio, Cambridge, 2002, 3-5.
↑Wat Giovanni se loopbaan betref sien Luciano Bellosi en Margaret Haines, Lo Scheggia, Florence, 1999.
↑Vasari (II, 295) impliseer dat Masolino Masaccio se leermeester was, maar die vroeg bekendste werk deur Masaccio (die San Giovenale Triptiek) is geskilder in 'n styl wat so verskil van Masolino se benadering dat dit moeilik is om die twee te vereenselwig (Luciano Berti, "Masaccio 1422," Commentari 12 (1961) 84-107. Kenners kan nie ooreenstem op enige leermeester vir die jong kunstenaar nie, alhoewel verskeie name (Mariotto di Cristofano, Bicci di Lorenzo, Niccolo di ser Lapo) al in die verband genoem is. Kenners het onlangs ook voorgestel dat hy opgelei kon wees as 'n manuskrip helper. Roberto Bellucci en Cecilia Frosinini, "Masaccio: Technique in Context," in The Cambridge Companion to Masaccio, red. Diane Cole Ahl, Cambridge, 2002, 105-122.
↑Roberto Bellucci and Cecilia Frosinini, "The San Giovenale Altarpiece," in The Panel Paintings of Masolino and Masaccio, red. Carl Brandon Strehlke, Milaan, 2002, 69-79; Dillian Gordon, "The Altarpieces of Masaccio," in The Cambridge Companion to Masaccio, red. Diane Cole Ahl, Cambridge, 2002, 124-126.
↑Roberto Longhi, "Fatti di Masolino e di Masaccio," Critica d'arte 25-6 (1940) 145-191.
↑Umberto Baldini and Ornella Casazza, The Brancacci Chapel, New York, 1990; Diane Cole Ahl, "The Brancacci Chapel," in The Cambridge Companion to Masaccio, red. Diane Cole Ahl, Cambridge, 2002, 138-157; J.T. Spike, “The Brancacci Code,” in Watching Art: Writings in Honor of James Beck, ed. L. Catterson and M. Zucker (Todi: Ediart, 2006), pp. 247–54.
↑Casazza, Ornella. 1990. Masaccio and the Brancacci Chapel. Antella, Firenze, Italy: Scala. p. 46. OCLC25093965
↑Casazza, Ornella. 1990. Masaccio and the Brancacci Chapel. Antella, Firenze, Italy: Scala. p. 15. OCLC25093965
↑Jill Dunkerton and Dillian Gordon, "The Pisa Altarpiece", in The Panel Paintings of Masolino and Masaccio: The Role of Technique, red. Carl Brandon Strehlke, Milaan, 2002, 89-109.
↑Rita Maria Comanducci, "'L'altare Nostro de la Trinità': Masaccio's Trinity and the Berti Family," The Burlington Magazine, 145 (2003) 14-21. Die meeste skolastici was van oordeel dat die Lenzi-familie die fresko aangevra het: Ugo Procacci, "Nuove testimonianze su Masaccio," Commentari, 27 (1976) 233-4; Rona Goffen, Masaccio's "Trinity," Cambridge, 1998; Timothy Verdon, "Masaccio's Trinity," in The Cambridge Companion to Masaccio, red. Diane Cole Ahl, Cambridge, 2002, 158-160.
↑ 19,019,1B. Deimling, Early Renaissance Art in Florence and Central Italy, in R. Tolman (ed.), The Art of Italian Renaissance, Konemann, 1995, p. 244-246
↑Alessandro Cortesi, "Una lettura teologica," in La Trinità di Masaccio: il restauro dell'anno duemila, red. Cristina Danti, Florence, 2002, 49-56; Verdon, 158-161.
↑Cothren, Marilyn Stokstad Michael W. (2010). Art History Portable, Book 4 14th-17th Century Art (4th red., Portable uitg.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall. ISBN978-0205790944.
-Cappella_Brancacci-Adamo_Eva_Cacciata_Paradiso_terrestre-Masaccio-_Photo_Paolo_Villa_FOTO9202_tris.jpg)
