Die geheue van water is die beweerde vermoë van water om 'n "geheue" te behou van stowwe wat voorheen daarin opgelos was, selfs na 'n arbitrêre aantal reeksverdunnings. Dit word as 'n meganisme aangevoer waardeur homeopatiese middels sou kon werk, selfs wanneer hulle verdun is tot op die punt dat nie 'n enkele molekule van die oorspronklike stof oorbly nie.
Die geheue van water is nie met standaard fisiese chemie versoenbaar nie en word nie deur die wetenskaplike gemeenskap aanvaar nie. In 1988 het Jacques Benveniste 'n omstrede studie in Nature gepubliseer wat 'n watergeheue effek ondersteun het. Die studie is vergesel deur kommentaar van redakteur John Maddox wat lesers aangeraai het om hulle eie oordeel voor te behou totdat die resultate gereproduseer sou word. In die jare na die publikasie is verskeie eksperimente uitgevoer deur Benveniste se span, die VSA se Departement van Verdediging,[1] BBC se Horizon program en ander navorsers. Geen span het egter ooit Benveniste se resultate onder beheerde toestande herhaal nie.
Benveniste se studie
Benveniste was 'n Franse immunoloog wat probeer het om die geloofwaardigheid van homeopatiese middels "onafhanklik van homeopatiese belange" in 'n gesaghebbende wetenskaplike tydskrif te publiseer.[2] Om hierdie doel te bereik, het Benveniste en sy span by die Institut National de la Santé et de la Recherche Médicale (INSERM, Frans vir die Nasionale Instituut van Gesondheid en Mediese Navorsing) 'n oplossing van menslike teenliggaampies in water tot so 'n mate verdun dat daar feitlik geen moontlikheid was dat 'n enkele molekuul van die teenliggaam in die oplossing sou oorbly nie. Nietemin het, volgens hulle berig, menslike basofiele op die oplossings gereageer asof hulle die oorspronklike teenliggaam bevat het (deel van die allergiese reaksie). Hulle het die effek slegs waargeneem wanneer die oplossing tydens die verdunningsproses heftig geskud is.[3] Benveniste het gesê: "Dit is soos om 'n motorsleutel in die rivier te roer, 'n kilometer stroomaf te gaan, 'n paar druppels water te onttrek, en dan jou motor met die water aan die gang te kry."[4] Benveniste het teen daardie tyd geen teoretiese verduideliking vir die effek aangebied nie, wat later deur 'n joernalis "water geheue" genoem is.[5]
Implikasies
Terwyl Benveniste se studie 'n meganisme gegee het waardeur homeopatiese middels sou kon funksioneer, het fisiese chemie geen verduideliking daarvoor gehad nie.[6][7] 'n artikel oor waterstofbindingsdinamika[8] word deur sommige sekondêre bronne[9][10] in verband met die ongeloofwaardigheid van watergeheue genoem.
Publikasie in Nature
Benveniste het sy navorsing aan die prominente wetenskap-tydskrif Nature vir publikasie voorgelê. Sekere lede van Nature se redaksie het gevoel dat die materiaal, indien gepubliseer, gebruik sou word om geloofwaardigheid aan homeopatie te verleen, selfs as die gevolge nie gerepliseer kon word nie.[4] Daar was ook kommer dat die navorsing eenvoudig verkeerd was, aangesien die resultaat onversoenbaar was met die bekende wette van fisika en chemie. Die redakteur van Nature, John Maddox, het gesê: "Dit was nie soseer dat ons nie ontvanklik was vir nuwe gedagtes nie, as dat ons ongewillig was om ons hele siening van hoe die wetenskap gebou word, te verander."[4] Aangesien daar op daardie stadium geen ooglopende metodologiese foute was nie, was daar egter geen objektiewe rede om die artikel te verwerp nie.
Uiteindelik is 'n kompromis bereik. Die papier is gepubliseer in Nature Vol. 333 op 30 Junie 1988,[3] maar dit is vergesel met 'n hoofartikel deur Maddox waar hy opgemerk het dat "daar goeie en spesifieke redes bestaan waarom verstandige mense vir eers hulle oordeel moet voorbehou" en sekere fundamentele wette van chemie en fisika uitgelig het wat bevraagteken sou word, as dit waar sou wees.[6] Maddox het verder daarop aangedring dat die eksperimente onder herhaal word onder die toesig van 'n uitgesoekte groep, wat bekend sou word as "ghostbusters", insluitend Maddox self, beroemde towenaar en paranormale navorser James Randi, en Walter W. Stewart, 'n chemikus en vryskut ontmaskeraar by die Amerikaanse National Institutes of Health.[11]
Post-publikasie eksperimente onder toesig
Onder toesig van Maddox en sy span, het Benveniste en sy span navorsers die oorspronklike studie se prosedure herhaal en resultate opgelewer wat soortgelyk was aan dié van die eerste gepubliseerde data. Maddox, het egter opgemerk dat die wetenskaplikes bewus was van watter proefbuise oorspronklik die teenliggaampies bevat het, en watter nie. Benveniste se span het toe 'n tweede, blinde eksperimentele reeks begin, met Maddox en sy span in beheer van die dubbel-verblinding: notaboeke is afgeneem, 'n video-opname van die laboratorium is gemaak, en die proefbuise is geskommel en in die geheim gekodeer. Randi het selfs so ver gegaan as om die etikette in koerant toe te draai, in 'n koevert te verseël, en dan op die plafon te plak sodat Benveniste en sy span hulle nie kon lees nie.[12] Die blinde eksperimentele reeks het geen watergeheue effek getoon nie.
Maddox se span het in die volgende uitgawe (Julie 1988) van Nature 'n verslag gepubliseer oor die eksperimente wat onder toesig uitgevoer is.[13] Maddox se span het tot die gevolgtrekking gekom "dat daar geen aansienlike basis is vir die bewering dat anti-IgE teen 'n hoë verdunning (by faktore so groot soos 10120) sy biologiese doeltreffendheid behou nie, en die hipotese dat water met die geheue van vorige opgeloste stowwe ingeprent kan word, is net so onnodig as wat dit denkbeeldig is." Maddox se span het aanvanklik bespiegel dat iemand in die laboratorium vir Benveniste gekul het,[4] maar het later tot die gevolgtrekking gekom dat die laboratoriumspan 'n wanindruk oor die interpretasie van hulle data gekweek en toe gekoester het. Maddox het ook daarop gewys dat twee van Benveniste se navorsers betaal is deur die Franse homeopatiese maatskappy Boiron.[13]
Nadraai
In 'n reaksiebrief wat in die dieselfde Julie-uitgawe van Nature gepubliseer is, het Benveniste teruggekap teen Maddox en gekla oor die "beproewing" wat hy onder die Nature span deurgemaak het, en dit vergelyk met die Salem heksejag of McCarthy-agtige vervolgings.[14] In hierdie brief en tydens 'n later episode van die Kanadese wetenskap-televisieprogram Quirks & Quarks, het Benveniste veral gekla oor Stewart, wat volgens hom opgetree het asof hulle almal bedrog pleeg, en hulle met minagting behandel het, en gekla oor sy beterweterigheid. In sy brief in Nature, het Benveniste ook geïmpliseer dat Randi probeer het om die eksperimentele span om die bos te lei deur toorkunsies uit te voer, en die leidende tegnikus te steur. Hy was meer gematigd op Quirks & Quarks, waar hy eerder geimpliseer het dat Randi die span geamuseer het, en dat sy teenwoordigheid oor die algemeen verwelkom is. Hy het ook daarop gewys dat hoewel dit waar was det twee van sy spanlede deur 'n homeopatiese maatskappy betaal is, die dieselfde maatskappy Maddox se span se hotelrekening betaal het.
Maddox was onapologeties, en het gesê "ek is jammer dat ons nie iets meer interessant gevind het nie." Op dieselfde Quirks & Quarks program het hy Benveniste se klagtes van die hand gewys, en verduidelik dat die moontlikheid dat die homeopatie-industrie buit sou maak uit die artikel, 'n onmiddellike her-toets nodig gemaak het. Die mislukking van die tweede toets het getoon dat die aanvanklike resultate waarskynlik te wyte was aan die eksperimenteerder effek. Hy het ook daarop gewys dat alle partye vooraf ooreengekom het oor die toetsprosedure waaroor Benveniste later gekla het, en dat Benveniste slegs daarna sy toepaslikheid betwis het..
Die debat het vir 'n paar uitgawes in die briewe-afdeling van Nature voortgewoed, totdat dit deur die redaksie beëindig is. Dit is ook vir 'n geruime tyd in die Franse pers bespreek,[15] en in September het Benveniste op die Britse televisie besprekingsprogram After Dark verskyn om die gebeure met Randi en ander te debatteer. Ten spyte van al die twis oor die hertoets, het Maddox se vrese waar geword; selfs in die lig van die mislukking, word die artikel nog steeds gebruik om voor te gee dat die eksperimente "bewys" dat homeopatie werk.[16] Een van Benveniste se mede-outeure, Francis Beauvais, het later gesê dat alhoewel proewe wat nie blind uitgevoer is nie gewoonlik "korrekte" resultate oplewer (m.a.w. ultraverdunde monsters is biologies-aktief, maar nie die kontrole nie), die resultate van blinde monsters byna altyd willekeurig was, en nie die verwagte resultate gepas het nie: sommige kontroles was "aktief" en sommige "aktiewe" monsters het geen effek op die biologiese stelsel gehad nie.[17]
Verdere navorsing
In die stryd oor koue kernfusie of poliwater, het baie wetenskaplikes onmiddellik probeer om die resultate te herhaal, want die onderliggende teorieë het geen fundamentele wetenskaplike beginsels teengestaan nie. Benveniste se eksperiment, daarenteen, het direk teen verskeie beginsels ingedruis, wat veroorsaak het dat die meeste navorsers die resultate summier verwerp het, en hulle as foute of verdigsels gesien het, en slegs 'n paar navorsers was bereid om die eksperimente te herhaal, of verdere eksperimente uit te voer om die hipoteses verder te toets.[18]
Na afloop van die Nature kontroversie, het Benveniste openbare ondersteuning verkry van Brian Josephson,[19] 'n nobelpryswenner in die Fisika, met 'n reputasie vir die openheid teenoor paranormale konsepte. Hulle het eksperimente in die selfde rigting uitgevoer, en uiteindelik 'n 1997 artikel gepubliseer waarin hulle beweer het dat die effek oor telefoonlyne oorgedra kon word.[20] Dit is gevolg deur twee addisionele artikels in 1999[21] en nog een in 2000, waarin hulle selfs beweer het dat dit oor die Internet gestuur kon word.[22]
In 1999, in 'n reaksie op die skeptisisme van die fisikus Robert Park, het Josephson die American Physical Society (APS) uitgedaag om toesig te hou oor 'n replikasiepoging deur Benveniste. Hierdie uitdaging sou 'n lukraak dubbel-blind toets wees van sy bewering dat die eienskappe van homeopaties-veranderde oplossings oor die Internet gestuur kon word.
Die APS het die uitdaging aanvaar en aangebied om die koste van die toets te dek. Toe hy hiervan gehoor het, het Randi aangebied om sy $1 miljoen-prys wat hy vir enige positiewe demonstrasie van die paranormale aangebied het daarby te voeg, wat Benveniste aanvaar het.[23][24]
'n Onafhanklike toets van die afstandsoordrag eksperiment is in 2000 in die VSA uitgevoer deur 'n span wat deur die VSA se Departement van Verdediging befonds is. Met behulp van die dieselfde eksperimentele toerusting en opstel as die Benveniste span, het hulle geen effek gevind nie. Verskeie "positiewe" resultate is opgemerk, maar slegs wanneer 'n bepaalde lid van Benveniste se navorsingspan die toerusting gebruik het. Hulle gevolgtrekking was dat, alhoewel hulle geen sistematiese invloede soos verskille in pipettering, kontaminasie, of breuk van verblinding of skommeling waargeneem het wat die positiewe resultate van die Benveniste spanlid sou verklaar nie, dat hulle waarnemings nie hierdie moontlikhede uitgesluit het nie.
Benveniste het erken dat hy self opgemerk het dat sekere individue konsekwent sukses behaal, terwyl ander individue geen effekte kry, of hulle "blokkeer".[25]
Derde-party pogings om die Benveniste eksperiment te repliseer het nie positiewe resultate opgelewer wat onafhanklik herhaal kon word nie. In 1993 het Nature 'n artikel gepubliseer wat 'n aantal van die opvolgeksperimente beskryf het wat negatiewe resultate opgelewer het,[26] en 'n onafhanklike studie wat in Experientia in 1992 gepubliseer was, wat ook negatief was.[27] 'n Internasionale span onder leiding van Professor Madeleine Ennis van die Queen's University of Belfast het in 1999 beweer dat hulle die Benveniste resultate suksesvol herhaal het.[28][29] Randi het toe die $1 miljoen uitdaging aan die BBCHorizon program aangestuur om die Ennis se eksperimentele prosedure te herhaal. In reaksie hierop is eksperimente uitgevoer waar die vise-president van die Royal Society, Professor John Enderby, toesig oor die verrigtinge gehou het. Geen geheue effek is toe waargeneem nie.[30] In 'n program oor homeopatie, het die ABC program 20/20 ook onsuksesvol probeer om Ennis se resultate te herhaal.[31]
↑Beauvais, Francis (2016) Ghosts of Molecules - The case of the "memory of water", Coll. Mille-Mondes [1], Ed. Lulu.com, ISBN 978-1-326-45874-4 (Chapter 1, page 15).
↑ 6,06,1"When to believe the unbelievable". Nature. 333 (6176): 787–787. 1988. doi:10.1038/333787a0.
↑Cowan, ML (2005). "Ultrafast memory loss and energy redistribution in the hydrogen bond network of liquid H2O". Nature. 434 (7030): 199–202. doi:10.1038/nature03383.
↑Benveniste, J (Januarie 1997). "Transatlantic Transfer of Digitized Antigen Signal by Telephone Link". Journal of Allergy and Clinical Immunology. 99 (1): S101–S200. doi:10.1016/S0091-6749(97)81064-0.
↑Benveniste, J. "The molecular signal is not functional in the absence of "informed" water". FASEB Journal. 13 (4): A163–A163.
↑Thomas, Y. (2000). "Activation of human neutrophils by electronically transmitted phorbol–myristate acetate". Medical Hypotheses. 54 (1): 33–39. doi:10.1054/mehy.1999.0891.
↑Hirst, S. J. (9 Desember 1993). "Human basophil degranulation is not triggered by very dilute antiserum against human IgE". Nature. 366 (5): 525–527. doi:10.1038/366525a0.
↑Ovelgönne, J. H. (1992). "Mechanical agitation of very dilute antiserum against IgE has no effect on basophil staining properties". Experientia. 48 (5): 504–508. doi:10.1007/BF01928175.
↑Belon, P. (April 1999). "Inhibition of human basophil degranulation by successive histamine dilutions: Results of a European multi-centre trial". Inflammation Research. 48 (Supplement 1): 17–18. doi:10.1007/s000110050376.
