Çevre etiği, çevre ile ilgili, doğadaki ortak yaşamla ilgili sorunlarla sadece bilim ve teknolojik bakış açısıyla bakmayıp bu sorunları felsefe ve etik bağlamında sorgulayan ve çözümler üreten uygulama etiği alanlarından biridir. Genel olarak düşünüldüğünde, çevre etiğinin insanın doğayla ya da geniş anlamda kendi dışındaki dünya ile nasıl ilişkide bulunması gerektiğini incelediğini söyleyebiliriz.[1]
Çevre etiği ya da çevreci etik kuramlar, 20. yüzyılın başlarından itibaren ortaya çıkmıştır. Çevre problemleri insan yaşamının bütün alanları ile doğrudan ilişkili olup, yaşam alanımızın ayrılmaz bir parçasını oluşturduklarından kayıtsız kalınamayacak bir problemler yumağı olarak karşımızda durmaktadır. Çevre problemlerinin politik yapıyla, uluslararası ticaretle, ekonomik zenginlikle, yoksullukla, bilimle ve teknoloji ile bağlantısı düşünüldüğünde, bu problemlerin bütününü göz önüne almadan çözülebilmesi olanaksız görünmektedir.[1]
Çevre etiğini felsefenin bir disiplini olarak bilimsel/akademik alana taşımasının resmen 1973 yılında başladığı söylenebilir. 1973'te Peter Singer Animnl Liberation'ı, Ama Naess Inquiry dergisideki ilk makalesini art arda yayınladılar. Richard Sylvan
Routley tartışmalara olan ilgiyi doruk noktasına taşıyacak sorusunu 15. Dünya Felsefe Kongresi'nde, Vama'da sordu: "Yeni bir
etiğe, Çevre(ci) Etiğe ihtiyacımız yok mu?" Bu soru 1979 yılında Eugene G. Hargrove'un "Çevre Etiği" (Environmental Ethics) dergisini yayınlamasıyla yepyeni kapıları açtı.[1][2]
Kaynakça
