Denizlerdeki yırtıcı balık sayılarının sanayileşme öncesi dönemlerden bu yana %10 azaldığı hesaplanmıştır.[1]Soy tükenmesi riski en yüksek olanlarsa yırtıcı balıklardır. 66 milyon yıl önceki Kretase-Tersiyer yok oluşu'nda ağırlıklı ölçüde soyu tükenenler de hep büyük yırtıcı balıklar olmuştur.[2]Deniz koruma alanlarının oluşturulmasının hani ve deniz levreği gibi büyük yırtıcı balıkların korunmasını sağladığı keşfedilmiştir.[3]
Yırtıcı balıklar, avlarını çevrelerinde bulunan türlerin bolluklarına göre seçer. Daha bol bulunan türleri tercih etmek, yiyeceklerini tüketmelerine engel olarak onlara evrimsel bir avantaj sağlar.[4] Yırtıcı balıklar, yeni süper avcı oldukları bir ekosisteme yerleştirildikleri zaman zararlı hayvanlara dönüşebilirler. Bunun bir örneği Maryland ve Florida'da çok büyük zararlar yaratan kuzey yılanbaşıdır.[5]
^Garry R. Russ; Angel C. Alcala (2003), "Marine Reserves: rates and patterns of recovery and decline of predatory fish, 1983–2000", Ecological Applications, 13 (6): 1553–1565, doi:10.1890/01-5341
^WW Murdoch; S Avery; MEB Smyth (1975), "Switching in predatory fish", Ecology, Ecological Society of America, 56 (5): 1094–1105, doi:10.2307/1936149, JSTOR 1936149 3 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
