Yavaş gazetecilik, ana akım basının gazetecilik kalitesindeki hayal kırıklığı sonucunda 2000'li yıllarda doğmuş bir haber alt kültürüdür.
Bir olay gerçekleşirken her saat başı hızla değişen güncellemeler yapmak yerine haber hikâyesi bittikten sonra olanları ayrıntılı bir şekilde anlatmayı hedefleyen, hikâyenin tamamını anlatmaya odaklanan bir habercilik yaklaşımıdır.[1] Hızlı tüketim alışkanlıklarını yaşamın her alanında sorgulayan daha büyük "yavaş" hareketin bir devamı olan yavaş gazetecilik, iyi, temiz ve adil bir ürün üretme çabalarında diğer "yavaş" hareket alt kümeleriyle aynı değerleri paylaşır.[2] Yavaş gazetecilik savunucuları, yavaş gıda hareketinden esinlenerek, gazetecilerin ofislerinin dışında olay yerinde inceleme yaparak, belge soruşturarak işlerini olması gerektiği gibi yapmak için zamana gereksinim duyduklarını iddia ederler.[1]
Geçmişi
"Yavaş Gazetecilik" terimi ilk kez 2007'de, akademisyen ve eski gazeteci Susan Greenberg tarafından literatüre kazandırıldı. Bu kavramla "anlatı sanatına ve olgusal keşfe eşit değer veren öykü anlatımı"nı tanımladığını söyleyen Greenberg,[3] bir şeyleri bulmaya zaman ayırma, başkalarının kaçırdığı öyküleri fark etme ve bunları en yüksek standartlarla iletmeye çalışma"yı ifade etmek için yavaş gazetecilik terimini kullandığını belirtmektedir. Greenberg'in yazısı 25 Şubat 2007'de İngiltere merkezli aylık dergi Prospect'te yayınlandı.[4] Bu yazı daha sonra Oxford Dictionary of Journalism'de (Oxford: OUP, 2014) terimin orijinal kaynağı olarak gösterildi.[5]
Yavaş gazeteciliğin günümüz için yeni olsa da kimi yazarlar yavaş üretilen ve tüketilen gazetecilik türlerinin yüzyıllardır bulunduğuna dikkat çekmişlerdir. Kimilerine göre İbn Batuta'nın ya da Marco Polo'nun seyahatleri, yavaş gazeteciliğin örnekleri olarak değerlendirilebilir.[3]
Yavaş gazetecilik alanında çalışmaların başlangıcı kabul edilen 2008 sonrası dönemde bu alanda dünya çapında uzmanlıklar oluştu ve yavaş gazetecilik, "tekrarlanan basın bültenleri, teslimiyet, reklam saçmalıkları ve churnalism" ile ağzına kadar dolu olan ana akım medyaya panzehir olarak ilan edildi.[6] Yavaş gazetecilik uzun raporlara ve derinlemesine araştırmalara odaklanma eğilimindedir.[7]
Profesör Peter Laufer 2011'de Slow News: A Manifesto for the Critical News Consumer'ı (Yavaş Haber: Eleştirel Haber Tüketicisi için Bir Manifesto)[8] yayınladı.
Ağustos 2018'de, alternatif medya, medya aktivizmi ve popüler kültüre odaklanan eğitimci ve araştırmacı Jennifer Rauch, Oxford University Press tarafından yayınlanan Slow Media: Why Slow is Satisfying, Sustainable & Smart[9] kitabını yazdı.
Mart 2019'da Daniele Nalbone (İtalyan bir gazeteci) ve Alberto Puliafito (İtalyan bir gazeteci, yazar ve yönetmen, İtalyan dijital gazetesi Slow News'in Genel Yayın Yönetmeni) Slow Journalism - Chi ha ucciso il giornalismo?[10]'ı yayınladı.
Alberto Puliafito, Mart 2020'de yapımcılığını Fulvio Nebbia'nın yaptığı ve Java Films tarafından uluslararası olarak dağıtılan Slow News belgeselinin yönetmenliğini üstlendi.[11]
Yavaş gazetecilik kuruluşları
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ a b Duman, Kenan. "Yeni Medyada Alternatif Ekonomik Model Arayışları ve Yavaş Gazetecilik: L'ora Del Pellice Üzerine Vaka Çalışması". Bilişim Teknolojileri Online Dergisi, Cil 11, Sayı 40, 2020 kış. 9 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2021.
- ^ Masurier (4 Mart 2015). "What is Slow Journalism?". Journalism Practice. 9 (2): 138-152. doi:10.1080/17512786.2014.916471. ISSN 1751-2786.
- ^ a b Ata, Fırat. "Yavaş gazetecilik: Yeni medya gazeteciliği, hızının kurbanı mı oluyor?" (PDF). Uluslararası Sosyal ve Beşeri Bilimler Araştırma Dergisi, 30.11.2019. 5 Aralık 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 13 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Dictionary of Journalism - Oxford Reference". oxfordreference.com. oxfordreference.com. 2014. 10 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Delayed Gratification - Why Slow Journalism Matters". www.slow-journalism.com. 21 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2016.
- ^ Jean-François Sacré (14 Haziran 2017). ""Wilfried", le nouveau magazine belge de "slow journalism"". L'Echo (Fransızca). 27 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2020.
- ^ "Slow News | OSU Press". osupress.oregonstate.edu. 5 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ Rauch, Jennifer (8 Kasım 2018). Slow Media: Why Slow is Satisfying, Sustainable, and Smart. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-064179-5. 8 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ Laufer, Peter (2014). Slow News: A Manifesto for the Critical News Consumer (İngilizce). Oregon State University Press. ISBN 978-0-87071-734-5.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 23 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 9 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 21 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2022.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 8 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 5 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 3 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2021.
