Kişisel mülkiyet, taşınabilir bir mülkiyettir.[1] Kişisel mülkiyet, genel hukuk sistemlerinde taşınır mal veya özel eşya olarak da bilinir. Medeni hukuk sistemlerinde kişisel mülkiyet genellikle bir yerden diğerine taşınabilen herhangi bir mülk olan menkul mülkiyet veya menkul olarak bilinir.
Kişisel mülkiyet, gayrimenkul, taşınmaz mal veya gayrimenkul (arazi ve binalar gibi) ile karşılaştırılarak anlaşılabilir.
Arazi üzerindeki taşınabilir mülkler (büyük çiftlik hayvanları gibi) otomatik olarak arazi ile birlikte satılmaz. Bunun nedeni sahibin "kişisel" mülkü olması ve sahibe bağlı olmasıdır.
Kişisel mülkiyet ve özel mülkiyet
Siyasi/ekonomik teorinin özellikle sosyalist, Marksist ve çoğu anarşist felsefesinde özel ve kişisel mülkiyet arasındaki ayrım son derece önemlidir. Hangi mülkiyet unsurlarının hangilerini oluşturduğu tartışmaya açıktır. Kapitalizm gibi bazı ekonomik sistemlerde özel ve kişisel mülkiyet tam olarak eş değer kabul edilir.
- Kişisel mülkiyet veya mülkiyet, "kişisel kullanıma yönelik eşyaları" içerir (örneğin birinin diş fırçası, giysileri, araçları ve nadiren parası).[2] Kişisel mülkiyet, sosyal açıdan adil bir şekilde kazanılmalıdır[tanımlama gerek] ve mal sahibini diğerlerinden ayıran bir dağılımsal hakkı olmalıdır.
- Özel mülkiyet; bir kişi ile nesne arasında değil, mal sahibi ile yoksun kişiler arasındaki sosyal bir ilişkidir. Özel mülkiyet; eski eserleri, fabrikaları, madenleri, barajları, altyapıları, doğal bitki örtüsünü, dağları, çölleri ve denizleri içerebilir. Bunlar mal sahibinin iş gücü harcamadan sermaye üretmesini sağlar. Tersine, bir başkasının özel mülkiyetinde emek harcayanlar yaptıkları işin karşılığından mahrum bırakılır ve bunun yerine işçinin ürettiği değerden kopuk bir maaş verilir.
- Marksist teoride özel mülkiyet terimi tipik olarak sermayeye veya üretim araçlarına atıfta bulunurken kişisel mülkiyet ise tüketici ve sermaye dışı mal ve hizmetleri ifade eder.[3][4]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
Dış bağlantılar
