Kardeşi Vladislaus'un 1247'de ölmesiyle Otakar Bohemya tahtının varisi oldu. Halk arasında anlatılan rivayetlere göre, kardeşinin ölümü onu derinden sarsmıştır. Babası yeni varisi Moravya Margravı olarak atadı. Böylece Otakar, 1242'deki Moğol akınlarıyla harap olan Moravya topraklarının restore edilmesiyle meşgul olduğu Brno'ya yerleşti.
1248 yılında bazı soylular onu babası Kral Wenceslaus'a karşı bir isyan başlatmaya ikna ettiler. Bu isyan sırasında babasını geçici olarak Prag Kalesi'nden kovdu. Otakar, Kasım 1249'a kadar Bohemya Kralı ünvanını elinde tuttu. Ancak Papa IV. Innocentius, Otokar'ı aforoz etti ve Wenceslaus sonunda isyancıları yenmeyi başardı. Otakar isyan sonrası babası tarafından Přimda Kalesi'ne hapsetti.[1]
Son Babenberg dükü II. FriedrichLeitha Nehri Muharebesi'nde öldürüldü. Otakar ile babası Avusturya Dükalığı'nı ele geçirme amacı için barıştılar. [2] Kral Wenceslaus daha önce Otakar'ın abisi olan Vladislaus'u son dükün yeğeni Gertrude ile evlendirmişti. Bu evlilik, Vladislaus'un Ocak 1247'de ölümüyle sonra sona erdi ve Gertrude, 1248'de Zähringen hanedanı mensubu Baden'li VI. Herman ile evlendi. Avusturya soyluları tarafından reddedilen Herman dük olamadı.
Wenceslaus, kısa bir süre sonra oğlu Otakar'ı serbest bıraktı ve 1251 yılında onu tekrar Moravya margravı yaptı Avusturya soylularının onayıyla onu Avusturya dükü olarak atadı. Otokar, konumunu meşrulaştırmak için, Hohenstaufen Kralı VII. Heinrich'in dul eşi Margarete ile evlendi. Margarete son dük II. Friedrich'in kardeşiydi. Aynı zamanda Otokar'dan 29 yaş büyüktü. [3] 11 Şubat 1252'de Hainburg'da evlendiler. [4]
1253 yılında Kral Wenceslaus öldü ve Otokar babasının yerine Bohemya Kralı olarak tahta çıktı. Almanya Kralı IV. Konrad'ın 1254 yılında vefat etmesi ve oğlu Konradin'in henüz küçük yaşta olması üzerine Ottokar da Roma Kralı olmaya çalıştı. Ancak seçim girişimi başarısızlıkla sonuçlandı ve 1247'den beri kral karşıtı olanHollanda Kontu II. Wilhelm soyluların çoğu tarafından kral olarak tanındı.
Otakar'ın Leitha Nehri'nin ötesinde artan bölgesel gücünden tehdit hisseden kuzeni Macaristan Kralı IV. Béla,Wittelsbachli dük II. Otto ile bir ittifak kurdu. 1192'den beri Georgenberg Paktı uyarınca Avusturya ile şahsi birlik içinde yönetilen Steiermark dükalığına kendi oğlu István'ı dük yapmaya çalıştı. Papalık arabuluculuğu ile anlaşmazlık çözüldü. Otakar'ın Béla'ya Steiermark'ın büyük kısmını vermesi karşılığında Avusturya'nın geri kalanındaki haklarının tanınması konusunda anlaştılar.
Bırkaç yıllık barışın ardından Macarlar ile yeniden savaş başladı. Otakar, Temmuz 1260'ta Macarları Kressenbrunn Muharebesi'nde yenerek, IV. Béla ile Steiermark konusunda yıllardır süren anlaşmazlıklara son verdi. [5] Béla, Steiermark'ı Otakar'a geri verdi ve bu topraklar üzerindeki iddiası, o zamanların Almanya kralı olan Cornwall'lı Richard tarafından resmen tanındı. Otakar daha Margarete ile evliliğini sonlandırdı ve Béla'nın torunu Halcyhli Kunigunda ile evlendi; Kunigunda, çocuklarının annesi oldu. [4] Bunlardan en küçüğü, onun tek meşru oğlu olan II. Wenceslaus oldu.
Otokar'ın öldüğü savaşın yapıldı yerdeki bir anıt.
Nisan 1272'de Cornwall'lu Richard'ın ölmesinin ve Papa X. Gregorius'un Kastilyalı Alfonso'nun iddialarını reddetmesinin ardından, 1273'te Almanya tahtı için yeni bir seçim yapıldı. Ancak Bohemya Kralı, elektörlerin Otakar'ın rakibi olan Habsburg'lu Rudolf'a oy vermesi nedeniyle imparatorluk tacını bir kez daha kazanamadı.
Otakar, Rudolf'un seçimini tanımayı reddetti ve Papa'yı da benzer bir politika benimsemeye çağırdı. 1274 yılında Nürnberg'de toplanan İmparatorluk Diyeti toplantısında Rudolf, son Hohenstaufen imparatoru II. Friedrich'in ölümünden sonra el değiştiren tüm İmparatorluk topraklarının taca iade edilmesi gerektiğine karar verdi. Bu durum Otakar'ı yalnızca Egerland'dan değil, aynı zamanda Avusturya, Steiermark ve Karintiya düklüklerinden de mahrum bırakacaktı. 1275 yılında Rudolf, Ottokar'ı imparatorluk yasağı altına aldı ve Viyana'dakiHofburg sarayını kuşattı. Bu sırada Bohemya'da Falkenstein'lıVítkovci soylusu Záviš'in önderliğinde bir isyan çıktı. Bu durum, Otakar'ı Kasım 1276'da Avusturya ve komşu dükalıklar üzerindeki tüm iddialarından vazgeçtiği ve yalnızca Bohemya ile Moravya'yı elinde tuttuğu yeni bir antlaşma imzalamaya zorladı. Otakar'ın oğlu Václav, Rudolf'un kızı Judith ile nişanlandı. Bundan sonra huzursuz bir barış dönemi yaşandı.
İki yıl sonra kaybettiği toprakları geri almak için son bir kez girişimde bulundu. Otakar, Bavyera, Brandenburg ve Polonya'da yeniden müttefikler buldu. 26 Ağustos 1278'de Rudolf ve müttefiki Macaristan Kralı IV. Ladislaus'un güçlerine karşı Marchfeld Muharebesi'nde büyük bir ordu topladı ve burada yenilerek öldürüldü. [5] 6 yaşındaki oğlu II. Wenceslaus, Bohemya Kralı olarak onun yerine geçti.
Evlilikleri ve çocukları
11 Şubat 1252'de II. Otakar, Avusturyalı Margaret ile evlendi. [3] Margaret ondan 29 yaş büyüktü ve çiftin çocuksuz evliliği iptal edildi. [3] 25 Ekim 1261'de Ottokar, Slavonyalı Kunigunda ile evlendi. [4] Muhtemelen dört çocukları vardı:
Otakar'ın ayrıca evlilik dışı iki oğlu ve kızı da vardı. En önemlisi ilk oğlu Mikuláš'tı . [7] Papa tarafından Bohemya tacının vârisi olarak asla kabul edilmedi, ancak 1269'da kendisine Opava dükalığı verildi. [7]
I. Mikuláš (1255 - 25 Temmuz 1318): 1269'dan ölümüne kadar Opava dükü. Kral Rudolf'un yeğeni Adelheid ile evlendi. 3 çocuğu oldu.
Alfons Mucha'nın 20 tuvalden oluşan Slav Destanı adlı eserinin bir parçası olan Přemysl Otakar II: Slav Hanedanlarının Birliği (1924) adlı resimde Otakar, yeğeninin düğün töreninde, katılan diğer Slav hükümdarlarıyla ittifaklar kurarken tasvir edilmiştir.
Otakar, IV. Karl ile birlikte Bohemya'nın en büyük krallarından biri olarak kabul edilir. Pek çok yeni kasabanın kurucusuydu. Ticaretin, kanunun ve düzenin güçlü bir savunucusuydu.
Hükümdarlığı sırasında ortaya atılan pek çok ilke, sonraki yüzyıllarda Çek hukukunun özünü oluşturmuştur. Çek hukukunun en eski korunmuş kaynağı olan Zemské desky onun zamanından kalmadır. Jihlava (Almanca: Iglau) şehrini madenlerle destekleyerek, sonraki Bohemya krallarının gümüş zenginliğinin temellerini attı.
