Hippomenes, evlenme fikrinden hiç hoşlanmayan bakire avcı Atalanta'ya aşık oldu. Bir kahinden evlenme konusunda bir uyarı aldıktan sonra onunla evlenmek isteyenlerin onu bir koşu yarışında yenmesi gerektiğini (kendisi hızlı bir koşucu olmasıyla ünlüdür) ve deneyip kaybedenlerin ise anında ölümle cezalandırılacağını işitti. Başka bir versiyonda (ardından Hyginus'un geldiği), babasının Atalanta ile evlenmek istediği ama onun istemediğiydi. Asla kaybetmeyeceğini düşündüğü için taliplerine karşı yarışmayı kabul etti.
Atalanta tüm talipleriyle yarıştı ve onu hızla değil kurnazlıkla yenen Hippomenes dışında hepsini yendi. Hippomenes, Atalanta ile adil bir yarışı kazanamayacağını biliyordu bu yüzden yardım için Afrodit'e dua etti (bu arada tanrıça Atalanta'nın sevgiyi ihmal etmesinden hoşlanmamıştı).
Afrodit ona - Ovid'e göre Kıbrıs'ın Tamasus kentindeki kutsal elma ağacından[9] veya Servius'a göre Hesperides bahçesinden gelen üç altın elma verdi ve dikkatini dağıtmak için her seferinde bir tane atmasını söyledi. İlk iki elmanın her birinin ardından Atalanta liderliği geri kazanmayı başardı ancak üçüncü için durduğunda yarışı Hippomenes kazandı. Üç elmayı aldı ancak Hippomenes sonunda başarılı oldu, yarışı ve Atalanta'yı kazandı.
Bazı rivayetlere göre Hippomenes (Melanion) Parthenopaeus'un babasıydı.[10] Bazı rivayetler ise Atalanta'nın Hippomenes ile evlenmeden önce oğlunu Ares veya Meleager'dan aldığını söyler.[11]
Notlar
^"Melanion" is used by Apollodorus, 3.9.2, Pausanias, 3.12.9; "Meilanion" occurs at Xenophon (On Hunting 1.2 & 7); "Hippomenes" occurs in Theocritus, Idyll 3.40; Euripides (as noted in the Bibliotheca l. c.; Euripides' work in question hasn't survived) and in most Roman authors. Ovid in Ars Amatoria (2.188) and Propertius, Elegies 1.1.9, use Milanion, apparently the Latin spelling for "Meilanion". It may have been that Melanion, son of Amphidamas, and Hippomenes, son of Megareus, were two distinct figures appearing in the same role interchangeably.
Maurus Servius Honoratus, Vergilii carmina yorumunda.Vergilii carmina commentarii'de Servii Grammatici qui feruntur; yeniden değerlendirme Georgius Thilo ve Hermannus Hagen. George Thilo. Leipzig. BG Teubner. 1881. Perseus Digital Library'deki çevrimiçi sürüm 27 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. .