Hayvan coğrafyası ya da zoocoğrafya, biyocoğrafya biliminin bir alt dalı olup yeryüzündeki hayvantürlerinin dağılımını (bugün bulundukları alanları ve geçmişteki yayılışlarını) ve bu dağılımın nedenlerini inceler.[1]
İlk olarak Sümerler çevrelerindeki bitki ve hayvanları tanımlamaya başlamalarına rağmen zoocoğrafyanın atası bilimsel metot uyguladığı gerekçesiyle Aristo sayılır.[2]
Hayvan türlerinin dağılışı açısından kendine has özelliklere sahip, komşu bölgelerden belli bir sınırla ayrılan alanlara Zoocoğrafik bölge adı verilir. Önce R.L Schlaret'ın kuşlar için geliştirdiği bölümlemeyi, Alfred Russel Wallace memelilere uygulayarak yeryüzünü 6 karasal zoocoğrafik bölgeye ayırmıştır.[2]
Palearktik biyocoğrafik bölgesi: Avrupa, Asya ve Kuzey Afrika'yı içine alan, bölgedir. Avrupa, Akdeniz, Sibirya ve Akdeniz alt bölgelerine ayrılır.
Palearktik ve Nearktik zoocoğrafik bölgeleri bazı araştırmacılar tarafından Holarktik zoocoğrafik bölgesi olarak tek parça kabul edilmektedir.[3]
Hintmalay (Oryantal) zoocoğrafik bölgesi: Hindistan, Güney Çin, Seylan, Güney Asya, Malezya bazı Batı Hint adaları, Bali, Borneo, Java ve Filipinler adaları bu bölgeyi oluşturur.
Neotropikal zoocoğrafik bölgesi: Güney ve Orta Amerika, Meksika'nın ovaları, Karayip adaları ve Florida'nın güneyini kapsar.
Hintmalay biyocoğrafik bölgesi ile Avustralasya biyocoğrafik bölgesi arasında her iki bölgeye de dahil edilemeyen bir geçit bölgesi yer alır: Wallace Çizgisi. Bu alan barındırdığı faunanın bileşimi açısından özeldir. Endonezya adaları üzerinde Hintmalay faunasıyla Avustralasya faunası arasında karşılaşma, bir arada bulunma ve geçiş alanıdır. Birbirlerine 30 km uzaklıkta olan Lombok ve Bali adaları Asya ve Avustralya hayvanları türleri için sınır oluşturur.[3]
^abAVCI, Dcoç.Dr. Meral. "Yeryüzünün Zoocoğrafya Bölgeleri". Yeryüzünün Zoocoğrafya Bölgeleri ve Türkiye'nin Yeri. 2 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2014.
