Şehrin sakinleri Brezilya'da iguaçuenses olarak bilinmektedir. Arjantin ve Brezilya sınırında bulunan ve 2,7 km (1,7 mil) üzerinde yaklaşık 257 ayrı şelaleden oluşan Iguaçu Şelaleleri, "Dünyanın Yeni Doğal Yedi Harikası"'ndan biri olarak seçildi.[4]
Şehir, turizm ve kültürel çeşitlilik ile karakterizedir. En kalabalıkları İtalya, Portekiz, Lübnan, Çin, Paraguay ve Arjantin'den olmak üzere yaklaşık 80 değişik kökenden insan bulunmaktadır. Foz do Iguaçu, Arjantin şehri Puerto Iguazú ve Paraguay şehri Ciudad del Este sınırında üç uluslu bir bölgeye entegre edilmiştir. Şehrin ekonomisi, ticaret ve hizmetlere ağırlık vererek turizme dayalıdır.[5]
Brezilya Turist Enstitüsü (Embratur) ve Vakıf Ekonomik Araştırma Enstitüsü (FIFE) tarafından 2006, 2007 ve 2008 yıllarında yapılan araştırmaya göre Foz do Iguaçu, Rio de Janeiro'dan sonra yabancı turistler tarafından en çok ziyaret edilen ikinci eğlence destinasyonu oldu.[5] 2010 yılında Brezilya Turizm Bakanlığından En İyi Uygulamalar ve Rekabet Edebilirlik Endeksinde 10 ödül aldı.[5] Foz do Iguaçu Destinasyonu, çeşitli ulusal ve uluslararası medya tarafından da önerilmektedir. İngiliz The Guardian gazetesi, buranın Birleşik Krallık için en iyi yabancı destinasyon olduğuna dair bir haber yaptı.[5] ABD TV ağı CNN ise Foz do Iguaçu'yu en romantik 14 destinasyondan biri olarak sınıflandırdı.[5]
Foz do Iguaçu, Çin'deki Üç Boğaz Barajı'ndan sonra enerji üretiminde dünyanın en büyük ikinci hidroelektrik santrali olan Itaipu Barajı'na ev sahipliği yapmaktadır. 20 jeneratör ünitesi ve 14.000 MW kurulu güç ile Brezilya'da tüketilen enerjinin yaklaşık % 15'ini, Paraguay'da tüketilen enerjinin ise % 86'sını sağlamaktadır.[6] Şehir, Brezilya standartlarına göre düşük suç oranına sahiptir.[7]
Coğrafyası
İklim
Foz do Iguaçu Ulusal Parkı
Foz do Iguaçu'nun iklimi, iki farklı mevsime sahip nemlisubtropikaldir. Şehir yazın nemli ve sıcak, diğeri kışın kuru ve soğuktur. Şehrin yıllık ortalama sıcaklığı 23,8 °C'dir, ancak yazın 40 °C 'ye kadar yüksek veya -5 °C kadar düşük olabilir. Sıcaklıklar yaz aylarında ortalama 26,5 °C ve kışın 15,4 °C'dir.
Şehrin iklimi, coğrafi olarak nispeten düşük rakımda olması nedeniyle (deniz seviyesinden sadece 173 m, 567 ft (173 m) yüksekte), yıl boyunca genellikle sıcak veya ılıktır.
Genelde şehir yıl boyunca güneşlidir, ancak ilkbahar ve yaz aylarında yağmur oldukça yaygındır. Ancak şehrin havası çok sürekli değişmektadir, çünkü şehrin bulunduğu bölge üç cephenin sıklıkla buluştuğu bölgede bulunmaktadır. Sonuç olarak, şehirde 35 °C kadar yüksek ve yazın 8 °C kadar düşük sıcaklıklar ve sık sık gök gürültülü fırtınalar görülebilir.
Tarihi
Şehirdeki Güney Amerika ülkelerinin bayrakları.
1549'da, İspanyol kaşif Cabeza de Vaca, nehirden aşağı giderken şelaleleri buldu. Çok etkilendi, onlara "Quedas de Santa Maria" adını verdi. Daha sonra isim "Quedas del Iguazu" olarak değiştirildi. Bu isim, yerel Guarani yerlilerinin yerel adından türetilmiştir.[8]
1860'a kadar Brezilya ve Paraguay arasındaki tartışmalı bölge altındaydı, ancak Paraguay Savaşı sonrasında, şelaleler Brezilya topraklarının bir parçası olarak kabul edildi.[8]
Bölge neredeyse ıssızdı ve bölgede bir posta ofisinin kurulmasıyla 1897'ye kadar yalnızca askeri bir koloni vardı. Siyasi otoritelerin az ilgisi göz önüne alındığında, bölge yabancılar, özellikle Arjantinliler tarafından daha çok önemseniyordu.[8]
1910'da koloninin statüsü "Vila Iguazu" olarak adlandırılan "vila" (kasaba veya köy) konumuna ve 1914'te şehre yükseltildi. O zamanlar şehir "Foz do Iguassu" olarak biliniyordu.[8]
1916'da Alberto Santos-Dumont bölgeyi ziyaret etti ve bölgenin güzelliğinden etkilenerek hükûmetin bölgeye daha fazla ilgi göstermesini önerdi ve şu anda Parque do Iguaçu (Iguaçu Parkı) olan arazinin tahsis edilmesini istedi. 1917'ye kadar bu bölgenin Jezus Val adında bir sahibi vardı. Devlet bir yıl sonra araziye el koydu ve 1939'da Parque Nacional do Iguaçu ("Iguaçu Milli Parkı") kuruldu.[8]
1945'te Brezilya Edebiyat Akademisi ve Lizbon Akademisi arasındaki bir anlaşma şehrin adını Foz do Iguaçu olarak değiştirdi. Şehir, 1960'lardan 1980'lerin sonuna kadar, ilk olarak 1965'te tamamlanan Dostluk Köprüsü'nün ve 1984'ten beri faaliyette olan Itaipu Barajı'nın inşasıyla büyük bir ekonomik patlama yaşadı.[8]
Foz do Iguaçu'daki Budist tapınağı.
19 Ekim 2005'te, şehir adının Foz do Iguassu olarak değiştirilmesi önerildi. Öneri ilk tartışmada onaylandı ve daha sonra Belediye Binasında (Câmara Belediyesi) yapılan ikinci bir tartışmada dört lehte ve sekiz aleyhte oyla reddedildi. Tasarı, Brezilya Sosyal Demokrasi Partisi'nden belediye meclisi üyesi Djalma Pastorello tarafından başlatıldı.[8]
Şehir adına yapılan tartışmaların sebebi, 1914'te şehrin kuruluşunda olduğu gibi, yazımı orijinal haline döndürmekti. Değişiklik, Brezilya Portekizcesinin yazımını değiştiren 1945'teki dil reformları nedeniyle gerçekleşti. Ancak mevcut özel isimlerin değiştirilmesi zorunlu değildi. Önerilen düzenlemenin aslına geri döndürülmesinin bir başka nedeni de Birleşmiş Milletler'e üye 198 ülkeden 146'sının alfabelerinde "ç" karakteri bulunmamasıdır.[8]
Foz do Iguaçu daha çok Iguassu Şelalesi olarak bilinen şelaleler ile tanındığından, isim değişikliği ile arama motorlarında şehir için herhangi bir arama ile daha çok popüler olacağını savunuluyordu. Djalma Pastorello, Foz do Iguaçu şehrine turizmin, şimdi ünlü Iguassu Şelaleleri ile olan ilişkisinin açıklığa kavuşturulmasıyla büyük ölçüde geliştirileceğini hissetti. Ancak, şehir nüfusunun % 70'inin isim değişikliğine karşı olduğu sonucuna vardı. Çünkü yerel medya değişikliği öngördü ve çarpıtılmış bir şekilde sundu, böylece yerel halk, bu fikre genel olarak karşı çıktı.[8]
Sakinleri ağırlıklı olarak Roma Katolikidir, ancak nispeten büyük bir Müslüman ve Budist azınlığı vardır. Şehrin büyük bir camisi ve bir Budist tapınağı var.
Fenartec, şehrin çok kültürlü çeşitliliğini anmak için Mayıs ayında düzenlenen yıllık bir etkinliktir.
Kaynak: Paranaense Ekonomik ve Sosyal Kalkınma Enstitüsü (2014)
Arap etkisi
Lübnanlılar ve diğer Araplar, 1940'tan beri güneybatıdaki Foz do Iguaçu kentine, Paraguay, Arjantin ve Brezilya'nın gevşek bir şekilde kontrol edilen sınırların bir bölgesinde birleştiği "Üçlü Sınır" (Tríplice Fronteira) bölgesine yerleştiler.[9]
Lübnan mirasına sahip insanlar, şehirdeki Orta Doğu nüfusunun yaklaşık% 90'ını oluştururken diğerleri Mısır, Irak, Ürdün, Kuveyt, Suriye ve Filistin'den geliyor.
