Eski Tatarca (İske imlâsı: يسكى تاتار تلى, Tatar: İske Tatar Tele, иске татар теле[1]Volga Türkçesi; Başkurtça; Урал-Волга буйы төрки теле[2]), Orta Çağ'dan 19. yüzyıla kadar Volga-Ural bölgesindeki bazı etnik gruplar (Tatarlar ve diğerleri) tarafından kullanılan edebi bir dildi.
Yazılı biçiminde dil, Kıpçak grubunun farklı Türk dillerini konuşan farklı etnik gruplar arasında aynı şekilde idi. Ancak telaffuz bir halktan diğerine farklılık gösteriyordu ve konuşma diline yakındı. Bu durum yazı biçimini farklı diller için evrensel hale getirdi. Bu evrensel kullanımın temel nedeni, Kıpçak grubu dilleri arasındaki temel fark alanının, Arap yazısı tarafından kullanılmayan ünlülerin telaffuzunu içermesidir.
Dil önceleri Arap yazısını ve daha sonra onun varyantı olan İske imlâ'yı kullandı. Eski Tatar Dili, İdel-Ural şiir ve edebiyatının bir dilidir. Osmanlı Türkçesi, Azeri, Kıpçak,[3]Uygur[4] ve Çağatayca ile birlikte Orta Çağ'da kullanılan tek Türk edebi dilleriydi. İlk Tatar gazetesinin, o zamana kadar yalnızca sözlü olarak kullanılan modern Tatar dilinde yayınlanmaya başladığı 1905 yılına kadar yayıncılıkta aktif olarak kullanıldı.
Kaynakça
^«Кыпчакские языки Урало-Поволжья: опыт синхронической диахронической характеристики» Т. М. Гарипов. М.: Наука, 1979