Elektromanyetik kuvvetlerin insan anlayışının zaman çizelgesi olduğu elektromanyetizma zaman çizelgesi, iki bin yıl öncesine dayanmaktadır. Bu çizelge, elektromanyetizma, ilgili teoriler, teknoloji ve olayların tarihinin içinde oluşumlarını listeler.
MÖ 6. yüzyıl: Thales, çeşitli maddelerin, kehribar gibi, kürk üzerinde sürtündüğünde ikisi arasında bir etkileşim, günümüz de statik elektriklenme olarak bilinir, olduğunu gözlemledi.Antik Yunanlar kehribarın saç gibi hafif nesneleri çekebildiğini ve kehribarı yeterince ovuşturduklarında bir kıvılcımın atladığını belirtti.
MÖ 3. yüzyıl: Bağdat Pili bu döneme denk gelir. Bunun bir galvanik hücreye benzediği ve elektrikle kaplama için kullanıldığına inanılmaktadır, ancak bu cihazların bu amaçla kullanıldığına dair ortak bir fikir birliği yoktur.[1]
MÖ 1. yüzyılda: Plinius, kendi doğa tarihi kayıtlarında bazı demir taşların manyetik özelliklerini keşfettiği bir çoban hikâyesini kaydeder"dedi ki, toprakta gezerken ayakkabısı demir tozlarını ve çivileri çekti."[2]
Rönesans
1550: Girolamo Cardano elektrik ve manyetik kuvvetleri birbirinden ayırır.
1600: William Gilbert, De Magnete, Magneticisque Corporibus, et de Magno Magnete TELLURE ("Mıknatıs ve Manyetik organları üzerine ve büyük Mıknatıs Dünya"), isminde bir yazı yayınlamıştır. Daha sonra bu Avrupa'nın elektrik ve manyetizma üzerine mevcut standardı olmuştur. Ayrıca Gilbert, yaptığı deneyler ile elektrik ve manyetik güçlerin farklı karakterini ortaya çıkarmıştır. Ayrıca bilinen antik Yunanların kehribar taşını ovuşturduklarında elektriklenmesine ek olarak bir eksen üzerinde dönebilen iğne ile deneyler yapmıştır. Deneyler sonucunda, iğnenin doğrusal olmayacak şekilde bazı materyallerden etkilendiğini fark etmiştir, Bu materyaller; şap, arsenik, sert reçine, oltu taşı, cam, sakız-mastik, mika, kaya tuzu, mum, cürufların, kükürt gibi birçok malzeme ve ametist, beryl, elmas, opal ve safir gibi değerli taşlar. William Gilbert ayrıca ipek gibi iletken olmayan bir maddeyle vücut kaplandığında, vücudun elektrik yükünü depolayabileceğini kaydetti. Ayrıca Gilbert, yapay demir mıknatıslanma yöntemini tarif etti. Onun manyetik küresi (terrella)(küçük dünya), bir metal çark üzerinde kesilmiş bir Lodestone küre, bir Lodestone (manyetik demir cevheri) olarak yeryüzünü modellenmiş ve her bir mıknatıs kutbunun sabit olduğunu ve onları nasıl bulunacağını açıklamıştır.[3] O yerçekiminin bir manyetik kuvvet olduğunu kabul eder ve bunun Lodestone'nun kuvvetini arttırarak demir nesneleri çektiğini belirtmiştir. O, bu tür fiziksel modeller ile navigasyon gibi farklı manyetik pusula özelliklerinin sapma sorununu açıklayabilmek için deneyler yapmıştır. manyetik sapma ve manyetik eğim gibi. Onun deneyleri dünyanın manyetik çekim ile iğnenin dalma davranışını açıkladı ve dikey daldırmanın nerede bulunabileceğini tahmin etmek için kullanılmıştır. Böyle manyetik eğim yaptığı Meng Xi Bi Tan Shen Kuo tarafından erken 11. yüzyıl olarak tanımlanan ve Newe Cazip broşüründe anlatıldığı gibi ayrıca emekli denizci ve pusula yapımcısı Robert Norman tarafından 1581 yılında incelenmiştir. Gilbert, manyetomotorun kuvvet veya manyetik potansiyel birimi onun onuruna seçildi.
1646: Sir Thomas Browne, Pseudodoxia Epidemica'da ilk kez elektrik kelimesini kullandı.
1725: Otto von Guericke (hava tahmini için barometre uygulanan ve vakum ile ilişkili atmosferik basınç özelliklerini gösteren hava pompası, icat etmiştir) triboelektrik etkisi yoluyla ilkel bir elektrostatik üreten (veya sürtünme) makineyi üretmiştir ve el veya bez ile ovuşturduğunda kükürt kürenin sürekli döndüğünü fark etmiştir. Isaac Newton kükürt yerine bir cam küre kullanılmasını önerdi.
1675: Robert Boyle elektriksel çekim ve itmenin vakum genelinde hareket edebileceğini belirtti.
1729: Stephen Gray ve Muhterem Granville Wheler düzenledikleri deneyde, izolatörler olarak ipek parçacığı kullanarak ince bir demir tel üzerinden uzun bir mesafe de (yaklaşık 900 ft (yaklaşık 270 m)) elektriksel kuvvetin üretilebileceğini, bir cam tüpteki ince pirinç yaprakları saptırarak keşfetmişlerdir. Bu, elektrik bağlantısının başlangıcı olarak tarif edilmiştir.[4][page needed] Bu, aynı zamanda Gray belirtti matematikçi ve Royal Society üyesi John Theophilus Desaguliers, tarafından uygulanan iletken ve yalıtkan isimlernini rolleri arasındaki ilk ayrım oldu ("Bütün bunların filozoflar ve son yaş daha elektrik deneylerin daha çeşitli hale getirdi." ).[4][page needed] Georges-Louis LeSage 1774 yılında bir statik elektrik telgraf inşa etmiştir. Temelde prensibi Gray tarafından keşfedileninkine dayanmaktadır, .
1734: "Reçineli": (elektrik deneyler gerçekleştirmek için Gray'in çalışmalarından esinlenerek), Charles François de Cisternay Dufay elektriği iki çeşit arasındaki ayrımın onun keşfini anlatan Royal Society Felsefi İşlemleri 38 sayfalık teorisinde cam, kaya kristali veya saç veya yün ile kıymetli taş olarak bedenleri sürterek ", vitreus" ipek veya kağıt ve birlikte kehribar, copal veya sakız-lak olarak sürtünme organları tarafından üretilen. O da formlar ve benzeri formların kovucu aksine ve karşılıklı etkileşim denilen bir ilkeyi ortaya koydu "bu ilke birinden kolaylıkla diğer olayların büyük sayıda açıklaya bilir." Reçineli ve camlı terimleri daha sonra William Watson ve Benjamin Franklin tarafından "olumlu" ve "olumsuz" olarak değiştirilmiştir.
1745: Pieter Van MusschenbroekLeyden şişesini (kavanozunu) icat etmiştir. Bu kavanoz ovalanarak üretilen elektriğin depolanmasına imkân sağlamaktadır. Temel olarak modern kondansatörlerin (kapasitörlerin) atasıdır. (İtalyan Condensatore türetilmiş 1782 yılında Volta tarafından adlandırılacaktır). O ve onun öğrencisi Andreas Cunaeus içine pirinç çubuk yerleştirilmiş su dolu bir cam kavanoz kullanılır. O bir taraftan kavanozun dışını tutarken, bir yandan da elektrik makinesinden gelen bir tele dokunarak kavanoz yüklüyordu. Kavanoz dış tarafı ile temas edecek şekilde yerleştirilir, enerji pirinç çubuk ve başka bir iletken arasındaki dış devreyi tamamlayarak boşalır. Ayrıca kavanoz bir masa üzerindeki metal bir parçaya yerleştirildiğin de, tek elle metal parçasına dokunarak ve diğer eliyle elektrikli makineye bağlı tel dokunarak bir şok dalgası alınacağını bulundu.
1745: Ewald Georg von Kleist bağımsız olarak içi ve dışı metalle kaplanmış cam bir kavanozu kapasitör olarak icat etti. İç kaplama, metal kürede son bulan ve kapaktan geçen bir çubuğa bağlanmıştır. Von Kleist hiçbir yalıtkan olmadan elde edilen enerji durumu ile bu iki yakın levha arasındaki ince camın (dielektrik) varlığındaki durum ile karşılaştırdığında camın ciddi ölçüde enerjiyi arttırmış olabileceğini fark etti. Daniel Gralath tasarımı geliştirdi ve birkaç kavanozu bir arada kullanarak üzerindeki yük boşalırken kuşları ve bazı küçük hayvanları öldürebilecek kadar güçlü olduğunu ortaya çıkardı.
1752: Benjamin Franklin bir fırtınada uçan bir uçurtma kullanarak yıldırım ve elektrik arasındaki bağlantıyı kurdu. Leyden kavanozunun içerisine biraz yük aktararak özelliklerinin bir elektrik makinesi tarafından üretilen şarj ile aynı olduğunu gösterdi. Daha sonra bilinen elektrik fenomeninin açıklanmasında pozitif ve negatif yük kavramlarının kullanımlası onun sayesinde olmuştur. O bütün malzemelerin parçasında ve boş alanlarda elektriğin akışkan olduğunun teorisini üretmiştir. (bu ışığı saçanın esir (luminiferous ether) olabileceğini söyledi ki bu kendisinden önce ve sonra başkaları tarafından kullanıldı, ışığın dalga teorisini açıklayan). Bu sıvının konsantrasyonu hem içinde hem de nesnenin dışında aynı olsaydı herhangi bir nesnenin yükü nötr olurdu, eğer nesne bu sıvıdan aşırı içeriyorsa pozitif, eğer nesne de bir açık varsa negatif olurdu. 1749 yılında yıldırımın ve elektriğin benzer özelliklere sahip olduğunu belgelemiştir. Öyle ki bir elektrik kıvılcımı ve yıldırım ile üretilen ışık ve ses hem hayvanları öldürebilir, yangınlara neden olabilir, metali eritebilir hatta yok edebilir hem de manyetizma kutuplarını ters çevirebilir. Ayrıca iletkenlerin keskin noktalarına konsantre olabilir. O daha sonra paratoner bularak keskin noktalarda konsantrasyon özelliğini uygulamayı başarmıştı ve hiç kâr amacı gütmedi. O da diğerlerinin kabul ettiği gibi su yerine camda yük depolanmış olduğunu Leyden kavanozu araştırdı.
1753: C.M. (Greenock İskoçya, muhtemelen Charles Morrison ya da Aberdeen Charles Marshall) İskoç Dergisinin 17 Şubat sayısında, her bir telin alfabedeki bir harfe karşılık geldiği, elektrostatik makineler bağlı 26 yalıtılmış telden oluşan telgraf sistemini önerdi. Alıcı sonu elektrostatik ilgili harfi ile işaretlenmiş bir kağıt diski çekmek oldu.
1767: Joseph Priestley bir elektrik ters kare kanunu önermektedir.
1774: Georges-Louis LeSage, elektroskop için Leyden-kavanozun içerisinde her biri alfabedeki bir harfe karşılık gelen iletken 26 tel ile esas topu elektriklendiren bir elektrostatik telgraf sistemi kurdu. Ancak bu sistemin menzili sadece evindeki odaların arası kadardı.
1785: Coulomb Charles elektrostatiğin ters kare yasasını tanıttı.
1791: Luigi Galvani, bir neşter ile kurbağa bacaklarına dokunarak kasları statik elektrik üreten makineye maruz bırakmış ve kasıldıklarını görmüştür. Düzenlediği bu deney aracılığıyla galvanik elektrik ve biyolojik elektriği keşfeder. dokunaklı maruz kalan kaslarda kurbağa bacağı ile bir neşter olan oldu kapatmak için bir statik elektrik makine neden onları atlamak. O buna "hayvan elektriği" adını vermiştir. 1780'lerde yıllardır süren deneyler sonunda iki metal parçayı bağlayarak iki farklı metalden bir yay yaptı (bakır ve çinko için örnek) ve onların açıkta olan uçlarını kendi bacaklarına bağlayarak (devreyi tamamladı) aynı kas tepkisini yanlışlıkla gözlemledi. Bir elektrik kıvılcımı üretmek için farklı metallerin kullanımı temeli 1799 yılında Alessandro Voltanın bulduğu voltaic kazık olmuştur. Daha sonraları bu galvanik pil olarak adlandırıldı.[5]
1799: Alessandro Volta, Birkaç bakır (veya gümüş) ve çinko diskleri "kazıklı", tuzlu suya (veya iletkenliği artırmak için aside ) batırmış, arasını bir bez ya da karton ile ayırarak alternatif çift etki ile bir elektrik akımı üreten voltaj hücresini oluşturdu. 1800 yılında elektrik ileten parlayan telden ışık üretimini göstermektedir. İlk elektrikli batarya 1801 yılında Volta'nın gözlemleri doğrultusunda üretildi ve birden fazla volta hücresi kullanıldı. Onun büyük keşifleri öncesinde, Royal Society de 1793 yayınladığı bir mektupta Volta, 1780'lerde Luigi Galvani deneylerini "en güzel ve en önemli keşifler" olarak bildirdi. Volta'nın buluşları ucuz, kontrol edilebilir elektrik akımı ürettiği için devrim niteliğinde köklü değişikliklere yol açmıştır. Elektrik pilleri bütün deneysel laboratuvar standartlarında temel donanım haline geldi ve elektriğin pratik uygulamaları için bir müjdeleyici oldu.[4][page needed] Birim olarak volt, kendisinin yaptığı katkılardan ötürü isimlendirilmiştir.
1800: William Nicholson ve Anthony Carlisle suyun üzerinden akım geçirerek elemanları hidrojen ve oksijene ayrışmasını sağlayan elektrolizi keşfetti.
1802: Gian Domenico Romagnosi, İtalyan bir hukuk bilgini, elektrik ve manyetizma yakındaki bir volta pilinin manyetik iğneyi saptırdığını keşfetti. Romagnosi, bir İtalyan gazetesinde bunun hesabını yayınladı, ancak bu bilimsel topluluk tarafından göz ardı edildi.[6]
1820: Hans Christian Ørsted, Danimarkalı fizikçi ve kimyager, ayrı olan elektrik ve manyetizma bilimlerini birleştirdi. Batarya açılıp kapatıldığında oluşan elektrik akımının pusula iğnesinin manyetik kuzey tarafından etkilendiğini incelediği bir deney yapmıştır. Manyetik alanlar da elektrik ve manyetizma arasında doğrudan bir ilişki olduğunu, ışık ve ısı yok gibi bir tel taraftan her tarafa yayıldığına ikna olmuştur. Akımın yönüne bağlı olarak pusula iğnesinin ya aynı yönde ya da zıt yönde olduğunu gözlemlemiştir. Yoğun araştırmalar sonrasında Hans, bir tel üzerinden elektrik akımı geçerken bir manyetik alan ürettiğini kanıtlayan bulgularını yayınladı. Manyetik indüksiyon Oersted birimi olarak onun katkılarından dolayı adlandırılır.
1820: André-Marie Ampere, Ecole Polytechnique'de matematik profesörü, bir manyetik iğne volta akımı tarafından harekete geçirilen Ørsted'in keşfini öğrendikten sonra kısa bir süre bunun üzerine deney yapar ve elektrik ve manyetizmanın birlikte var olduğu teorisini Annales de Chimie et'de yayınlar. O akım taşıyan bir tel bobinin sıradan bir mıknatıs gibi davrandığını ve elektromanyetiğin telgraf sisteminde kullanılabileceğini önerdi. O matematiksel olarak iki elektrik akımı arasındaki manyetik kuvveti açıklayan Ampère yasasını geliştirdi. Onun matematiksel teorisi bilinen elektromanyetik olayları açıkladı ve yenilerini öngördü. Onun elektrodinamik yasaları, aynı yönde akım taşıyan paralel iletkenlerin birbirini çektiğini, zıt yönde olduklarında ise birbirlerini ittiğini söylemektedir. Bir elektrik ölçme tekniği geliştirmek için Ampere, elektrik akımını ölçebilmek için serbest hareket edebilen iğne kullanan bir cihaz inşa etti. Bu cihaz galvanometre'nin gelişmesine katkı sağlamıştır. 1821 yılında, her harfi belirtmek için her bir "galvanometreden" başına bir tel kullanılan bir telgraf sistemi önerdi ve böyle bir sistemin başarılı olduğu deneysel olarak rapor edildi. Ancak, 1824 yılında, Peter Barlow bu sistemin maksimum mesafesinin sadece 200 feet olduğunu ve kullanışlı olmadığını rapor etti .[kaynak belirtilmeli] 1826 yılında elektrodinamik olayların matematiksel teorisi yayınlar, böylece eşsiz elektrodinamik kuvvet yasasının matematiksel türemesini içeren deneyimi çıkarılabilir.1831 yılında elektromanyetik indüksiyonun Faraday tarafından bulunmasının ardından, Ampère Faraday'ın keşfinin son derece güvenilir olduğunu kabul etti.
1820:Johann Salomo Christoph Schweigger, Alman kimyager, fizikçi ve profesör, ilk hassas galvanometreye oluşturdu. Bir dereceli pusula etrafında tel bobin sararak, elektrik akımının küçük miktarlarını tespit edebilecek gerçek ölçüm için kabul edilebilir bir aleti oluşturdu.Daha sonradan Luigi Galvani olarak adlandırıldı.
~1825: William Sturgeon, ilk İngilizce Elektrik Dergisinin kurucusu, Yıllıklar Elektrik, bir bataryaya bağlı sarmal kafes telin içindeki bir demir barının manyetik alanı ciddi ölçüde attırdığını keşfetmiştir. Böylece ferromanyetik çekirdek kullanan daha güçlü elektromıknatıslar mümkün hale gelmiştir. Sturgeon ayrıca, birbirine yakın kutupları getirmek için bir demiri U-biçimli çekirdek şekline eğdi. Böylece manyetik alan çizgilerini konsantre hale getirmiş oldu. Bu keşifler bir sarmal tel üzerinden geçen elektriğin manyetik kuvve türettiği Ampère keşiflerini izledi. Dominique François Jean Arago bu akım taşıyan tel bobinin içine bir demir çubuk koyarak mıktanıslandığını buldu. Ancak, Arago demir bar mıknatıslanırken alandaki güçlenmeyi gözlemleyemedi.
1826: Georg Simon Ohm, elektrik direncinin OHM yasasını Schweigger and Poggendroff'un gazetesinde ifade etti. Ayrıca, 1823 yılında Die galvanische Kette mathematisch bearbeitet dergisinde kendi ifadesini yayınladı. Elektrik direncinin birimi ohm (Ω) onun onuruna adlandırılmıştır.[7]
1829 ve 1830: Francesco Zantedeschi yayınlamaktadır kağıtları üretim elektrik akımları içinde kapalı devre yaklaşımı ve çekilme mıknatıs, böylece tahmin Michael Faraday klasik deneyler 1831.
Modern Gelişmeler
1831: Francesco Zantedeschi çalışmalarında keşif beklenmesine rağmen Michael Faradayelektromanyetik indüksiyon yasasını bulmasın sağlayacak deneylere başladı.Faraday bir sandalyeye cıvatalı büyük bir demir halka etrafında tel iki izole bobin sarmış ve bir anlık elektrik akımı lie diğer bobinde indüklenen bir bobin aracılığıyla akım geçtikten sonra onun atılımını gözlemledi.Daha sonra o tel ya da tam tersi bir döngü ile bir mıknatıs hareket ederse, bir elektrik akımının da telden aktığını buldu.Daha sonra elektrikli dinamo, ilk elektrikli jeneratörü oluşturmak için bu ilkeyi kullandı.Faraday elektromanyetik kuvvetlerin iletken etrafında boş uzaya genişlediği söyledi, ancak bu çalışmalarını tamamlamadı. Yüklenmiş nesneler ve mıknatıslardan kaynaklanan akı çizgilerinin Faraday konsepti elektrik ve manyetik alanlar görselleştirmek için bir yol sağladı.Bu zihinsel model 19. yüzyılda hakim olan elektromekanik cihazların başarılı gelişimi için çok önemli oldu. Onun bulguları sonucudeğişen bir manyetik alan bir elektrik alanı oluşturur,matematiksel modeliFaraday'ın indüksiyon yasası tarafından yapılmıştır, daha sonra Maxwell denklemlerinden biri olacaktır.Bu sonuç alan teorisinin genellemesine dönüştü.
1832: Baron Pavel L'vovitch Schilling (Paul Schilling) bir tek iğne sistemi ile bir kod olduğunu belirtmek için kullanılan karakterlerden oluşan ilk elektromanyetik telgraf sistemini yarattı. Sadece aylar sonra, Göttingen profesörler Carl Friedrich Gauss ve Wilhelm Weber Schilling, Schilling telgrafını üretime sürmeden önce iki yıldır çalışan bir telgrafı inşa etmişlerdi. Schilling, uzun mesafede iletim sinyallerini dairesindeki iki farklı oda arasında gösterdi ve ikili sistem sinyal iletimi için ilk oldu.
1833: Heinrich Lenz, Lenz Kanununu ileri sürdü. Lenz kanununa göre eğer bir manyetik akı artarsa (ya da azalırsa) elektromotif kuvvete(EMF) sebep olur. Oluşan akım artışın(azalışın) zıddı yönündedir. Lenz yasası enerjinin korunumu ilkesinin bir sonucudur. Eğer bir mıknatıs hareket doğru bir kapalı döngü, indüksiyon akımı içinde döngü oluşturur bir alanı, giderek artan bir güce karşı hareket mıknatıs. Lenz Kanunu olması gelmektedir. Faraday Kanunu indüksiyon ile dikkat çeken negatif işareti sağ tarafında denklemi. O da bağımsız olarak tespit Joule yasası olarak 1842; onun şerefine çabaları, Rus fizikçiler başvurmak gibi "Joule-Lenz Yasası."
1835: Joseph Henry bir elektromıknatıs sargıları ile zayıf akım değiştirme anahtarı açmak veya kapamak için bir armatür çekecek bir elektrik anahtarı elektrik röle, icat etti. Bu, başka bir daha yüksek güç devre (açılması ya da kapatılması ile) kontrol edebilir çünkü, bu geniş bir anlamda, elektrik yükseltecinin bir şeklidir. Bu gelişme elektrikli telgrafın yapımını mümkün kıldı. Henry, William Sturgeo'nun tasarımını geliştirerek çok güçlü elektromıknatıs üretmek için bir demirin etrafına sararak bir bobin elde eden ilk kişidir. Henry ayrıca bağımsız Michael Faraday'ın öz endüktans özelliğini keşfetti.
1836: Dr. David Alter Pennsylvania Elderton'da ilk Amerikan elektrikli telgrafını icat etti ve tanıklara bunu gösterdi. Kitapta bir sonraki röportajda, biyografik ve Indiana ve Armstrong ilçeler tarihsel ansiklopedi şöyle demektedir: "Morse ve diğerlerinin telgrafı ile kendim arasında hiçbir bağlantı olmadığını söyleyebiliriz... Profesör Morse çok yüksek ihtimalle beni ya da benim Elderton telgrafımı asla duymadı." İ1840 yılında, otomobillerin öncüsü bir iki tekerlekli elektrikli yük taşıma arabası icat etti. Onun buluşları bir elektrikli saati ve Alexander Graham Bell'in telefonunun atası olan kısa menzilli bir telefon içermektedir. O da gazların optik özelliklerini içerecek şekilde her elemanın kendi emisyon spektrumu olduğunu söyledi ve onun fikrine göre Spektrum Analizi kökenleri ve spektrum analizi bir genişleme ile yatırılmaktadır.
1837: Samuel Morse kalitesiz tel üzerinden uzun mesafelerde iletebilen bir alternatif elektrik telgraf tasarımını geliştirir. O ve asistanı Alfred Vail sinyalizasyon alfabesi olan Mors kodu geliştirdi. 1838 yılında Morse başarıyla Morristown, New Jersey civarındaki Speedwell Ironworks'deki cihazı, test edilmiş ve kamuya Philadelphia, Pennsylvania'da Franklin Enstitüsü'nde bir bilim komitesi tarafından tanıtılmıştır. Bu cihaz kullanılarak iletilen ilk elektrikli telgraf mesajı, Washington'a Baltimore 24 Mayıs, 1844 tarihinde Morse tarafından gönderilen "Tanrı nelere kadir?"
1840: James Prescott Joule, Joule Yasasını (Joule-Lenz yasası olarak da bilinir) formülize eder. Bir devredeki üretilen ısı miktarı, ürünün zaman aralığı, direnç ve devreden geçen akımın karesiyle orantılıdır.
1845: Michael Faraday ışık demetinin bir malzeme içerisinde harici manyetik alanlar tarafından etkilendiğini keşfeder.
1861: İlk kıtalararası telgraf sistemi, Salt Lake City aracılığıyla Omaha ve Carson City arasında kurulan bir bağlantı tarafından Kaliforniya'da küçük bir ağ ile Amerika Birleşik Devletleri'nde var olan ağı bağlayarak Kuzey Amerika'yı kapsamaktadır. The slower Pony Express sistem bir ay sonra operasyona sona verdi.
1865: James Clerk MaxwellMaxwell denklemleri denilen elektrik ve manyetik kuvvetlerin, elektromanyetizmanın birbirini tamamlayan iki yönü olduğunu gösterdiği bir bildiri yayınlamıştır. Bu onun dönüm noktası olan elektromanyetik Alan Dinamik Teorisi. 3.0 x 10^8 m / s sabit bir hızla, dalga şeklinde, uzayda elektromanyetik seyahat tamamlayıcı elektrik ve manyetik alanlar ilişkili olduğunu gösterdi.O ışığın titreşen elektrik ve manyetik alanların dalgalarını basit elektrik deneylerden tahmin edilebilir bir hızda boş uzayda hareket ettiğini, elektromanyetik radyasyonun bir formu olduğunu önermektedir.Mevcut verileri kullanarak, 310.740.000 m / s bir hız kazanır "Bu hız (varsa radyant ısı da dahil olmak üzere ve diğer radyasyon), elektromanyetik yasalarına göre elektromanyetik alan ile yayılır dalgalar biçiminde bir elektromanyetik rahatsızlık biz o ışığı kendisi sonucuna güçlü neden var gibi görünüyor, bu yüzden neredeyse o ışık biridir"
1866: İlk başarılı transatlantik telgraf sistemi tamamlandı. 1857 ve 1858 yüklü önceki denizaltı kablosu transatlantik kablolar birkaç gün ya da hafta çalıştıktan sonra başarısız olmuştu.
1873: J. C. Maxwell, ışığın bir elektromanyetik fenomen olduğunu belirten Elektrik ve Manyetizma üzerine bir tez yayınladı.
1874: Alman bilim insanı Karl Ferdinand Braun kristallerinin "tek taraflı iletimini" keşfeder.[8][9] Braun ilk katı hal diyot, kristal doğrultucunun patentini 1899'da aldı.[10]
1878: Thomas Edison, bir "multiplex telgraf" sistemi ve fonograf çalışmasının ardından, geliştirilmiş bir akkor ampul icat eder. Bu ilk elektrikli ampüldü ama ilk ticari pratik akkor ışık değildi. 1879 yılında çok yüksek vakum altında yüksek direnç üreten işe ışık üreten lamba yüzlerce saat yanar. Daha önce mucitler laboratuvar koşullarında elektrik aydınlatması üretirken, Edison ticari uygulamar üzerine yoğunlaştı. Uzun süreler yanıp ışık vermesi sonucu ev ve işyerlerine satılması konusunda başarılı oldu. Ayrıca, karmaşık bir dağıtım ve üretim sistemi kurdu.
1882: Edison 59 müşteriye 110 volt doğru akım (DC) sağlayan, dünyanın ilk elektrik dağıtım sistemi devreye sokar.
1884: Oliver Heaviside dört bilinmeyenli dört basit denklemler (Maxwell denklemlerinin modern vektör formu) içine yirmi bilinmeyenli yirmi denklemlerden elektromanyetik teorinin, Maxwell'in özgün matematiksel formülünü yeniden formüle eder.
1888: Heinrich Hertz (UHF bölgede veya mikrodalga) UHF radyo dalgalarını tespit eden bir cihaz kurarak elektromanyetik dalgaların varlığını gösterdi. Ayrıca Hertz, radio dalgalarının farklı maddeler tarafından da iletilebildiğini ve yansıtabildiğini fark etti.Bu radarlar için ilk adımdı. Onun deneyleri yansıma, kırılma, kutuplaşma, girişim ve elektromanyetik dalgaların hızını açıklar.
1900: Max Planck kara cisim radyasyonunun, enerji, ayrı paketler veya kuanta içerdiğini önererek ultraviyole yıkımı tekrar çözümledi. Her paket içindeki enerji, elektromanyetik dalgaların frekansına orantılıdır. Günümüzde orantı sabiti onun onuruna Planck sabiti olarak adlandırılmıştır.
1905: Albert Einstein o elektromanyetik dalgaların yayılmasını açıklayan gereksiz aether varlığını reddeden Özel Görelilik Teorisini önermektedir. Bunun yerine, Bunun yerine, Einstein ışık hızını referans tüm eylemsizlik referans çerçevelerinde sabit olduğunu iddia eder ve zaman genişlemesi, uzunluk daralması, eşzamanlılık görelilik de dahil olmak üzere devrim (ve son derece karşı sezgisel) sonuçları, bir dizi göstermek için gider, hız kütle bağımlılığı ve kütle ve enerji denkliği.
1905: Einstein Fotoelektronların absorpsiyon ve emisyon için, ışık kuanta veya foton Planck'ın fikrini uzatarak fotoelektrik etkiyi açıklar. Sonradan Einstein fizik kuantum devrimini başlattı bu keşfi için Nobel Fizik Ödülünü alacaktır.
1911: Süperiletkenlik, soğutucu akışkan olarak yeni keşfedilen sıvı Helyum kullanılarak kriyojenik sıcaklıklarda katı cıvanın özdirencini okuyan Heike Kamerlingh Onnes tarafından keşfedilir. 4.2 K sıcaklığında, o direnç aniden kaybolduğu görülmektedir. Bu keşif için, o 1913 yılında Nobel Fizik Ödülü'ne layık görüldü.
1924: Louis de Broglie dalgaların elektronların doğası olduğunu varsaydı ve bütün maddelerin dalga özelliğine sahip olduğunu ileri sürdü.
^Pliny the Elder. "Dedication". The Natural History. Perseus Collection: Greek and Roman Materials. Department of the Classics, Tufts University. Erişim tarihi: 20 Ekim 2015.
^Williams, Henry Smith. "Part IV. William Gilbert and the Study of Magnetism". A history of science. 2. Worldwide School. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2015.
^Williams, Henry Smith. "VII. The Modern Development of Electricity and Magnetism". A history of science. 3. Worldwide School. 3 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2015.
^Martins, Roberto de Andrade. "Romagnosi and Volta's pile: early difficulties in the interpretation of Voltaic electricity". Bevilacqua, Fabio; Fregonese, Lucio (Ed.). Nuova Voltiana: Studies on Volta and his Times. 3. Pavia: Ulrico Hoepli. ss. 81-102.
