PROFILBARU.COM

Düşmanı şeytanlaştırma veya düşmanı insanlıktan çıkarma,^[1] düşmanın yalnızca yıkıcı amaçlar taşıdığı; tehditkar ve kötü bir saldırgan olduğu fikrini öne süren bir propaganda tekniğidir.^[2] Şeytanlaştırma, düşmana daha kolay zarar vermeyi, müttefikleri korumayı ve harekete geçirmeyi, düşmanı demoralize etmeyi, düşmana karşı nefreti körüklemeyi amaçlayan en eski propaganda tekniğidir^[3]

Tarih

Düşmanın şeytanlaştırılması tarih boyunca rutin bir şekilde yapılmıştır. Thucydides, Antik Yunan'da örneklerini kaydetmiştir.^[4]

Phillip Knightley, düşmanın (ilk önce liderleri ve daha sonra düşman bireyleri) şeytanlaştırılmasının, Batı medyasının izlediği vahşet propagandası tarafından tahmin edilebilir bir model haline geldiğine inanıyordu.^[5]

İkinci Dünya Savaşı sırasında, düşman şeytanlaştırması ve bayrak sallayan vatanseverlik içeren propaganda belgeselleri ABD Dışişleri Bakanlığı ve ABD'nin diğer devlet kurumları tarafından hazırlandı ve onaylandıktan sonra dağıtıldı.^[6]

Birinci Dünya Savaşı sırasında Rus popüler medyası tarafından şeytanlaştırılan II. Kaiser Wilhelm gibi düşman tek bir adamda kişiselleştirilirse, düşmanı şeytanlaştırmak çok daha kolay olabilir.^[7]

Sonuçlar

Düşmanı şeytanlaştırma stratejisi, kaçınılmaz olarak, Carl von Clausewitz de dahil olmak üzere birçok yazar tarafından detaylandırılan bir kısır döngüye yol açar.^[8] Düşmanın şeytanlaştırılması diplomatik çözümü imkansız kılar ve kaçınılmaz olarak savaşa veya ilişkilerin kötüleşmesine yol açar.^[9] Düşmanı özellikle kötü olarak tasvir etmek, cinayetleri daha kolay hale getiren duygulara ilham verir.^[10]

Birinin düşmanını şeytani olarak tasvir etmesi, çoğu zaman, düşman grup veya liderle ilişkili tüm nüfusun veya siyasi aygıtın eşit derecede şeytani olarak muamele görmesine yol açmıştır. Bu aynı zamanda genellikle bir düşmanın daha karmaşık güdülerini saf kötülüğün basit bir şekilde teşvik edilmesine indirgeme eğilimi ile sonuçlanır.^[11]

Çinli devrimci teorisyen Mao Zedong, kişinin düşman tarafından şeytanlaştırılmasının iyi bir şey olduğunu savundu. "Düşmanın bize çılgınca saldırması ve bizi tamamen siyah ve tek bir erdemden yoksun olarak boyaması daha da iyidir; bu, düşmanla kendimiz arasında yalnızca net bir sınır çizgisi çizmekle kalmayıp, aynı zamanda savaşta çok şey başardığımızı gösterir." (Düşmanın Saldırması Kötü Değil İyi Bir Şeydir [26 Mayıs 1939])^[12]

Kaynakça

^ The Ethics of War and Peace. Polity. 7 Temmuz 2009. s. 91. ISBN 978-0-7456-4168-3. ...the demonization or dehumanization of the enemy...
^ The Power of Ideas: A Political Social-Psychological Theory of Democracy, Political Development and Political Communication. Universal-Publishers. October 2011. s. 162. ISBN 978-1-61233-769-2. State propaganda models are tactical strategies that employ enemy demonization techniques. The state promotes the idea that the threat (that is, tangible or intangible) is an evil aggressor whose sole goal is the destruction of the status quo.
^ Propaganda Techniques. AuthorHouse. 1 Şubat 2003. s. 3. ISBN 978-1-4107-0496-2. The oldest trick of the propagandist is to demonize and dehumanize the hated other or others and make the enemy a ...
^ Thucydides and Internal War. Cambridge University Press. 19 Temmuz 2001. s. 127. ISBN 978-1-139-42843-9. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2013. It is a banal fact that political leaders of nations fighting wars habitually demonize the enemy.... Hellenic speakers who strive to demonize and conceptually alienate other Hellenes....
^ The Language of War. Routledge. 12 Nisan 2006. s. 93. ISBN 978-0-203-00659-7. Erişim tarihi: 6 Aralık 2013. In an article published in The Guardian (4 October 2001), Philip Knightley points out: The way wars are reported in the western media follows a depressingly predictable pattern: stage one, the crisis; stage two, the demonisation of the enemy's leader, stage three, the demonization of enemy as individuals; and stage four, atrocities.
^ In Capra's Shadow: The Life and Career of Screenwriter Robert Riskin. University Press of Kentucky. 1 Ocak 2006. s. 169. ISBN 0-8131-7135-0. 26 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2013. They included scenes of enemy demonization and flag-waving patriotism, much in the vein of documentaries being prepared within the State Department and other bodies.
^ Russia on the Eve of Modernity: Popular Religion and Traditional Culture under the Last Tsars. Cambridge University Press. 28 Şubat 2008. s. 204. ISBN 978-1-139-47066-7.
^ The Ashgate Research Companion to Modern Warfare. Ashgate Publishing, Ltd. 28 Mart 2013. s. 284. ISBN 978-1-4094-9953-4. 15 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2013. When official doctrine and guidance demonize the enemy and play on soldiers' fears, atrocities become inevitable'. ... As Carl von Clausewitz noted in On War, when either side in a conflict adopts such a strategy, demonization inevitably followed by atrocities... and thus the vicious cycle of savage war endlessly repeats until one side ultimately prevails.
^ American Global Strategy and the 'war on Terrorism'. Ashgate Publishing, Ltd. 2005. s. 16. ISBN 978-1-4094-9589-5. 15 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2013.
^ Terrorism and the Politics of Naming. Routledge. 18 Ekim 2013. s. 150. ISBN 978-1-317-96986-0. 15 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Aralık 2013. Demonisation... In other words, portraying the enemy as malicious and repulsive creates feelings that makes killings easier.
^ Morality and Political Violence. Cambridge University Press. 8 Ekim 2007. s. 274. ISBN 978-1-139-46527-4. 20 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2019. The tendency to portray one's enemy as so evil as to be demonic has several bad effects. One is that of treating the whole enemy population - or, less drastically, the whole of the enemy civil and political apparatus - as tainted with the same satanic brush as the leadership itself.
^ "Quotations from Mao Tse Tung — Chapter 2". 9 Şubat 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi.