Comfortably Numb, İngiliz progresif rock grubu Pink Floyd'un 1979 yılında yayınlanan The Wall albümünde yer alan şarkı. Parça aynı sene Hey You ile birlikte single olarak da yayınlandı. The Wall albümündeki Roger Waters - David Gilmour ortak çalışması olan üç şarkıdan biridir. Melodinin Gilmour'a ait olduğu eserin, müziğinin çoğunu da o yazdı. Öte yandan Waters sözlere katkıda bulundu. "Comfortably Numb" gitar soloları ile tanınır. 2004 yılında Rolling Stone dergisi tarafından hazırlanan "En iyi 500 Şarkı" listesinde 314. sırada yer aldı. Yazar Tom Stoppard, Tony Ödülü kazanan eseri The Coast Utopia'yı bu şarkıyı dinlerken yazdığını açıkladı.[2]
Tarihi
The Wall albümündeki şarkıların çoğu Waters tarafından yazılmış olmasına rağmen, "Comfortably Numb" David Gilmour tarafından ilk solo albümünde kaydedilmek üzere yazıldı. Gilmour, daha sonra parçayı kendi albümünde kullanmaktan vazgeçti ve demosunu The Wall'ın kayıtlarına getirdi. "Comfortably Numb", albümde komşu parçalarla iç içe geçmemiş, tek başına duran iki şarkıdan biridir. (Diğeri ise Mother)
Rolling Stone Dergisi'ne göre şarkının sözleri, Roger Waters'ın Animals albümlerini tanıtmak için 1977'deki çıktıkları konser turları sırasında, hepatiti sebebiyle bir doktorun kendisine sakinleştirici iğne yapması tecrübesi üzerine yazıldı.[3][4] Waters konuyla ilgili: "Hayatımın en uzun iki saatiydi. Kolumu zor kaldırırken, bir gösteriye çıkmam gerekiyordu."
Waters ve Gilmour bu şarkıyı nasıl kaydedecekleri konusunda sık sık tartıştılar. En sonunda, Waters parçanın açılışını yapmayı tercih etti ve Gilmour'ın final gitar solosu albümde kullanıldı. Gilmour, daha sonraları, "Comfortably Numb hakkında çılgınlar gibi tartıştık. Çok uzun süren büyük kavgalarımız oldu" açıklamasını yapacaktı.[5]
Konusu
Albümdeki diğer şarkılar gibi, "Comfortably Numb" da albümün başkahramanı, Pink'in hikâyesinin bir parçasını anlatır. Pink, kendini toplumdan soyutlanmış hissetmektedir ve bir rock yıldızı olarak yaşamın getirdiği baskılara dayanamamaktadır. Konsere çıkmadan evvel otel odasında bunalırken, odaya bir doktor gönderilir ve doktor Pink'e, ihtiyacı olan enerjiyi kazanması için iğne yapar. Sohbet şeklinde yazılan sözlerde, Waters doktoru, Gilmour ise Pink'i seslendirir.
Pink'in menajeri (Bob Hoskins tarafından canlandırıldı), otel yöneticisi (Michael Ensign), sağlık görevlisi ve yol planlayıcılar Pink'in otel odasına daldıklarında, kendinde olmayan bir Pink'le karşılaşır. Onun bu durumunu hoş karşılamayan otel yöneticisine, menajeri onun bir sanatçı olduğunu anımsatır. Kolundan iğne yapılan Pink, dışarı çıkar ve limuzinine biner. Verilen ilaç etkisini gösterir ve Pink halüsinasyon görmeye başlar.
Pink'in çocukluğuna geri dönüş, sahneyi keser. Genç Pink, vahşi bir fare bulur ve fareyi aşırı korumacı annesine gösterir. Annesinin olumsuz tavrı, Pink'i fareyi saklamaya iter. Daha sonra ise sabaha kadar yatakta kalmasına sebep olacak şekilde ateşlenir. Ertesi gün, fareyi sakladığı barakaya giden Pink, yokluğunda farenin öldüğünü görür.
Gitar Sololar
Bu şarkı, David Gilmour'un iki gitar solosunu içerir ve bu sololar Pink Floyd hayranlarının favorileri arasındadır. Özellikle ikinci solonun Gilmour'ın en iyi solosu olduğu ve rock tarihinde bir ilk olduğu söylenir.[kime göre?]
1989'da Pink Floyd fanziniThe Amazing Pudding, tüm zamanların en iyi Floyd şarkısı anketi düzenledi ve Comfortably Numb bu anketten birinci çıktı. Guitar World Dergisi'nin okuyucuları David Gilmour'ın solosunu tüm zamanların en iyi 4. solosu seçtiler.[6] Aynı dergide Gilmour'ın şarkıdaki son solosu ile ilgili olarak müzisyenin o dönem denediği soloların her birinden parçaları bir araya getirerek oluşturduğuna dair bir yorum yayınlandı. Solo, Ağustos 2006'da ise, Planet Rock Radyosu'nun düzenlediği ankette tüm zamanların en iyi gitar solosu seçildi.[7]
Canlı Performanslar
Pink Floyd
1980-1981'deki The Wall turnesi sırasında, şarkı sahneye kocaman bir duvar inşa edilirken söylendi. Bu performansta duvarın alt tarafında duran Roger Waters doktor gibi giyindi. Öte yandan David Gilmour, duvarın üst tarafına kurulmuş ve spot ışıkları ile aydınlatılan bir platformda çaldı ve söyledi. David Gilmour açıklamasına göre bu konserlerde özgürce doğaçlama yapabildiği tek an şarkının final solosu idi. 1990'da, Roger Waters'ın Pink Floyd'dan ayrıldıktan sonraki turnelerinde ise, Gilmour hem şarkının sözlerini tercih ettiği şekilde değiştirdi hem de daha "grungevari" bir tarzla çaldı.
Waters'ın Pink Floyd'dan ayrılmasından sonraki dönemde, onun söylediği vokallerde Waters'ın sesini kopya etmek yerine şarkıda düzenlemeye gitmeyi tercih ettiler. 1987-1988 ve 1994'te, Waters'ın vokalleri Richard Wright-Guy Pratt ve Jon Carin tarafından seslendirildi.
Aralık 1988'de, şarkının "Delicate Sound of Thunder"'da bulunan canlı versiyonunun videosu MTV'nin en iyi 20 Video Klip listesinde 11 numarada yer aldı. Video, şarkının orijinaline göre iki dakika daha kısaydı.
20 Ekim 1994'te, The Division Bell turnesi kapsamında Londra'da Earls Court Exhibition Centre'da verilen konserde şarkının 10 dakikalık versiyonu çalındı. Bu konserin kayıtlarını içeren P*U*L*S*E videosunda şarkıdaki son solonun 1.5 dakikasının düzenlenmiş olması Pink Floyd hayranlarını hayal kırıklığına uğrattı. Gilmour daha sonraları, bu turne sırasında New Orleans Louisiana Superdome'da çaldıkları Comfortably Numb'ın çaldığı en iyi Comfortably Numb olduğunu açıkladı.
David Gilmour
Gilmour, bu şarkıyı kendi solo turneleri sırasında da seslendirdi. 1984 yılındaki konserlerinde, Gilmour şarkıyı grup üyeleri Gregg Dechart ve Mickey Feat ile birlikte söyledi. 2001 ve 2002 yıllarındaki konserlerde ise farklı misafir şarkıcılar vardı: Robert Wyatt, Bob Geldof, Kate Bush ve Durga McBroom.
2006 yılı boyunca, şarkıda Waters'ın söylediği kısmı Rick Wright seslendirdi. 29 Mayıs 2006'da Royal Albert Hall'da verilen konserde ise Waters'ın kısmını özel konuk olarak konsere katılan David Bowie seslendirdi. Şarkı çoğu zaman C-Numb olarak da anıldı.
Roger Waters
Pink Floyd'dan ayrılmasının ardından, Waters şarkıyı ilk kez 21 Temmuz 1990'da Berlin'deki The Wall Live konserinde söyledi. Konserin amacı Berlin Duvarı'nın yıkılışını kutlamaktı. Waters, kendi kısmını söylerken, Van Morrison da Gilmour'ın vokal kısmını söyledi. Morrison'a Rick Danko ve The Band'den Levon Helm vokal yaptılar. Gitar soloları ise Rick DiFonzo ve Snowy White'a aitti. Şarkının bu versiyonu, 2006'da En İyi Film Oscarı'nı kazanan Martin Scorsese filmi The Departed'da kullanıldı. Ayrıca, televizyon dizisi The Sopranos'un "Kennedy and Heidi" bölümünde de ciddi bir trafik kazası geçirmeden önce Christopher Moltisanti The Departed'ın soundtrack albümünü arabasında çalarken, bu parçayı dinledi. Van Morrison'ın 2007'de çıkardığı toplama albümü "Van Morrison at the Movies"'de de şarkıya yer verildi. 7 Temmuz 2008'de Morrison, şarkıya konserlerinde yer vermeye başladı.
Waters, 1991 yılında, "Gitar Efsaneleri" festivalinde İspanya'da, şarkıyı seslendirdi. Ona Bruce Hornsby eşlik etti. Ayrıca, Los Angeles'ta 1992'de Waldon Woods destek konserinde de Don Henley ile birlikte söyledi.
1999-2000'de Waters'ın orkestrasında yer alan Doyle Bramhall II ve Snowy White, Gilmour'ın vokallerini ve gitar sololarını üstlendiler. 2002'de bu rolü Chester Kamen ve Snowy White üstlenirken, 2006-2007 konserleri sırasında Dave Kilminster, Jon Carin ve Snowy White, Waters'a eşlik ettiler.
Farklı Yorumlar
Farklı Pink Floyd'u anma albümleri bu şarkıyı içerir. Örnek olarak, Luther Wright and the Wrongs'un 2001 yılında çıkan Rebuild the Wall, Patricia Maertens'in 2002'de çıkan Echoes of Pink, Graham Parker'ın 2003'te çıkan A Fair Forgery of Pink Floyd, Billy Sherwood ve Yes grubu üyeleri Chris Squire ve Alan White'ın ortak çalışması Back Against The Wall (2005) verilebilir.
Anathema, The Sisters of Mercy, Dream Theater gibi gruplar konserlerinde şarkıyı seslendirdiler. Staind şarkının akustik versiyonuna toplama albümleri The Singles: 1996-2006'da yer verdi.
İngiltere listelerinde en yüksek rakama erişen yorum ise Scissor Sisters'ın 2004 yılında disko tarzında yaptığı versiyonu oldu. Şarkı listelerde 10 numaraya kadar çıktı. Bu grubun da ilk hiti oldu. Şarkının bu hali pek çok Floyd hayranını kızdırsa da David Gilmour ve Nick Mason gruptan hoşlandıklarını açıkladılar.[8] Roger Waters ise, grubu yorumlarından ötürü kutladığını açıkladı.[9] Grubun solisti olan Shears, Gilmour'la birlikte Comfortably Numb söylemesi için 2006'daki konserlere davet edildi. Fakat bu ortaklık son dakikada iptal oldu.[10]
2005'te Dar Williams, şarkının gitar solosuz bir versiyonunu My Better Self isimli albümünde seslendirdi. Şarkıda Ani DiFranco ile düet yapan Williams, "Bu şarkıyı bir kadının kaydetmesi gerektiğine inanıyordum, bu yüzden söylemeye karar verdim. Fakat başka bir kadına ihtiyacım vardı. Ani benim rüyalarımdaki yorumcuydu" dedi.
