Bizans tıbbı, Bizans İmparatorluğu'nun yaklaşık MS 400 ile MS 1453 arası yaygın tıbbi uygulamalarını kapsar. Bizans tıbbı, Greko-Romen öncülleri tarafından geliştirilen bilgi temeli üzerine inşa edilmesiyle dikkate değerdir. Bizans tıbbı, antik çağlardan kalma tıbbi uygulamaları koruyarak İslam tıbbını etkiledi ve Rönesans döneminde Batı'nın tıbbın yeniden doğuşunu destekledi.
Bizanslı hekimler genellikle tıbbi bilgileri ders kitaplarında derlediler ve standartlaştırdılar. Kayıtları, hem teşhis açıklamalarını hem de teknik çizimleri içerme eğilimindeydi. Önde gelen doktor Paulus Aegineta tarafından yazılan Yedi Kitapta Tıbbi Özet, özellikle kapsamlı bir tıbbi bilgi kaynağı olarak varlığını sürdürdü. Yedinci yüzyılın sonlarında yazılan bu özet, takip eden 800 yıl boyunca standart bir ders kitabı olarak kullanılmaya devam etti. Bu derleme geleneği, onuncu yüzyıldan yirminci yüzyıla kadar, iatrosophia olarak bilinen tıbbi yazılar türü aracılığıyla devam etti.
Geç antik çağ, tıp biliminde bir devrime yol açtı ve tarihsel kayıtlar genellikle sivil hastanelerden bahseder (her ne kadar savaş alanı tıbbı ve savaş zamanı triyajı Roma İmparatorluğu'ndan çok önce kaydedilmiş olsa da). Konstantinopolis, kavşak noktası olması, zenginliği ve birikmiş bilgisinin yardımıyla Orta Çağ boyunca bir tıp merkezi olarak öne çıktı.
Arka plan
Muhtemelen, ilk Bizans hekimi, İmparator Olybrius'un kızı için MS 515 dolaylarında yaratılan Viyana Dioskurides el yazmasının yazarıydı. Bizans doktorlarının çoğu gibi, bu yazar da malzemesini Galen ve Hipokrat gibi eski otoritelerden aldı, ancak Bizans doktorları Yunan ve Roma kaynaklarından korunan bilgileri genişletti. Muhtemelen en üretken Bizans derleyicisi olan Oribasius, yanlış olduğu kanıtlanan tıbbi varsayımları sık sık not etti. Diğer Bizanslı hekimlerinkilerle birlikte onun eserlerinden bazıları Latinceye ve nihayetinde Aydınlanma ve Akıl Çağı sırasında İngilizce ve Fransızcaya çevrildi.
Diğer bir Bizans incelemesi, on üçüncü yüzyıl doktoru Nicholas Myrepsos'unki, 1651'e kadar Paris tıp fakültesinin başlıca farmasötik kodu olarak kalırken, Demetrios Pepagomenos'un (on üçüncü yüzyıl) gut üzerine Bizans kitabı, Bizans sonrası hümanist Marcus Musurus tarafından 1517'de Venedik'te Latinceye çevrildi ve yayınlandı. Bu nedenle, Bizans'ın Antik Tıp bilgisinin Rönesans'a sadece 'taşıyıcı' olduğu konusundaki önceki beyanların yanlış olduğu iddia edilebilir. Örneğin, geç on ikinci yüzyıl İtalyan doktorunun (Salerno'lu Roger), Bizanslı doktorlar Aëtius ve Trallesli Aleksandr'ın yanı sıra Paulus Aegineta'nın incelemelerinden etkilendiği bilinmektedir.
Son büyük Bizans hekimi, 14. yüzyılın başlarında Konstantinopolis'te yaşayan John Actuarius'tur. İdrar ile ilgili çalışmaları, daha sonra ürolojide yapılacak çalışmalar için temellerin çoğunu oluşturdu. Bununla birlikte, 12. Yüzyılın sonlarından İstanbul'un 1453'te Türklerin eline geçmesine kadar, büyük ölçüde İmparatorluğun Latin İmparatorluğu'ndan sonra yeniden dirilişi ve Konstantinopolis'in veba ve savaş nedeniyle azalan nüfusunu takiben her iki cephede de karşı karşıya olduğu kargaşa nedeniyle, tıbbi bilginin çok az yayılması oldu. Yine de Bizans tıbbı, hem o dönemde (Batı Avrupa'nın çalkantılı olduğu bir dönemde) yapılan yeni keşifler, hem de eski Yunan ve Roma bilgilerinin toplanması ve hem Rönesans İtalya'sına hem de İslam dünyasına yayılması açısından son derece önemlidir.
Hastaneler
Bizans İmparatorluğu gelişen tıp kurumlarına sahip ilk imparatorluklardan biriydi. Bundan önce, birleşik Roma İmparatorluğu'nun özellikle askerler ve köleler için hastaneleri vardı. Ancak, bu kuruluşların hiçbiri halka yönelik değildi. Bizans'taki hastaneler, başlangıçta kilise tarafından yoksulların temel olanaklara erişebileceği bir yer olarak hizmet vermeye başladı. Hastaneler genellikle kadın ve erkek olarak ayrılmıştı. Bu hastanelerin kalıntıları arkeologlar tarafından keşfedilmemiş olsa da, Bizans İmparatorluğu'na ait hastanelerin kayıtları, temel özelliği açık bir ocak olan büyük binaları tanımlamaktadır.[1] Bizans İmparatorluğu'nun kuruluşları, günümüzde modern hastaneler olarak bildiğimiz hastanelerin başlangıcını andırıyordu.
İlk hastane 344-358 yılları arasında Antakyalı Leontius tarafından yaptırılmış ve yabancıların ve göçmenlerin sığınma yeri olmuştur. Aynı zamanda, Marathonius adlı bir diyakoz Konstantinopolis'teki hastane ve manastırlardan sorumluydu. Ana hedefi, hastaneleri Bizans şehirlerinin önemli bir parçası olarak gösteren kentsel estetiği geliştirmekti. Bu ilk hastaneler yoksullar için tasarlandı. Aslında, Bizans İmparatorluğu'ndaki çoğu hastane neredeyse yalnızca yoksullar tarafından kullanılıyordu. Bunun nedeni hastanelerin " Nenizili Gregorios'un hastaneyi cennete giden bir merdiven olarak adlandırarak, iyileşmeyi desteklemekten ziyade yalnızca kronik veya ölümcül hastaların ölümünü kolaylaştırmayı amaçladığını ima ettiği" gibi hastanelerin tanımları olabilir.[1]
Bu kurumların neden kilise tarafından başlatıldığı konusunda bilim adamları arasında bir tartışma var. Bu hastaneler için durum ne olursa olsun, imparatorluğun her yerine yayılmaya başladılar. Kısa bir süre sonra, Caesarea'lı Aziz Basil, hastalara ve evsizlere sığınak sağlayan hastalar için bir yer geliştirdi.[2]
Dördüncü yüzyılın ortalarından sonlarına kadar hastanelerdeki akınını takiben, hastaneler imparatorluğun her yerine yayıldı. Beşinci yüzyılın başlarında hastaneler Akdeniz boyunca Ostia, Roma ve Hippo'ya yayılmıştı. Ancak, bu hastaneler Bizans Afrikası ve İtalya'da daha fazla hastanenin çoğalmasına neden olmadı. Ayrıca beşinci yüzyılda, Bizans Mısır ve Suriye'de hastanelerin filizlendiğine dair kanıtlar var. Suriye'de, The Life of Rabbula of Edessa'da anlatılan hastane, sakinleri için temiz giysi ve çarşafların mevcut olduğunu belgeliyor.[1] Ek olarak, Piskopos Rabbula ve Edessa'daki hastane, hasta ve yoksullar için ilk hastane olarak bilinir.[2]
Altıncı yüzyıldan sonra hastaneler yavaş yavaş sivil yaşamın normal bir parçası haline geldi. Yeni hastanelerin inşasına dair kanıtlar, Michael Psellos'unChronographia'sından gelmektedir. Kitabında imparator I. Basileios, I. Romanos ve IX. Konstantinos'un Konstantinopolis'te bulunan yeni hastaneler inşa ettiğini anlatıyor. Konstantinopolis'in dışında, Selanik'te bir hastanenin, hastalarına yatak ve barınak sağlamanın yanı sıra, on ikinci yüzyılda yürüyerek gelen hastalara da ilaç dağıttığına dair kanıtlar var.[1] Şimdi Viyana Dioscorides olarak bilinen 5. yüzyıldan kalma Bizans el yazması, o şehirde oluşturulduktan yaklaşık bin yıl sonra Konstantinopolis'te hala bir hastane ders kitabı olarak kullanılıyordu; 1406 yılında Nathaniel adında bir Yunan hemşire tarafından geri tepmesinin emredildiği el yazması kaydında marginalia.[3]
Orta Çağ boyunca, imparatorluktaki gerçek hastane sayısını takip etmek zordur. Bazı uzmanlar 169'dan fazla hastaneyi tahmin ediyor[2] Bu hastanelerin büyüklükleri çok farklıydı. Konstantinopolis'teki gibi büyük hastanelerin iki yüzden fazla yatağı olduğu tahmin ediliyordu. Yine de, o zamandan beri diğer hastanelerin çoğu, onlarca insanda yalnızca yatak sayısına sahip görünüyor.[2]
Uygulamalar
Bizans İmparatorluğu'nun tıbbi uygulamaları, Yunan hekim Hipokrat ve Roma etnik Yunan Vatandaşı Hekim Galen'den kaynaklanmıştır. Antik Yunan tıbbi fikirlerinin kullanımının kanıtı, Bizanslı hekimin hastalıkları teşhis etmek için mizahlara güvenmesiyle görülür. Bizanslı doktorlar, vücudun dört sıvıdan, kan, balgam, sarı safra ve kara safradan oluştuğuna dair Hipokrat Teorisini takip ettiler. Bu mizaçlar, sıcak veya soğuk, kuru veya nemli belirli mevsimlere bağlıydı. Bizanslı hekimler bu huyları tespit etmek için büyük ölçüde Galen'in eserlerine güvendiler.[4]
Bizans teşhis teknikleri, doktorun hastanın nabzını ve idrarını gözlemlemesi etrafında şekillendi. Ayrıca bazı hastalıklarda doktorlar dışkıyı, solunum hızını ve konuşma üretimini incelemiş olabilir. Nabız alanında doktorlar, nabzı büyüklük, kuvvet, hız, bir serinin sıklığı ve sertlik veya yumuşaklığa göre tanımlayarak Galen'in öğretilerini izlediler. Bizanslı hekim John Zacharias Aktouarios, bir hekimin son derece hassas bir ele ve açık bir akla ihtiyacı olduğunu belirtir. John Zacharias Aktouarios'un üroloji alanında da büyük etkisi oldu. Bizans tanısında farklı hastalık türlerini tanımlamak için idrar kullanıldı.[4] John Zacharias Aktouarios, idrarı on bir farklı bölüme ayıran bir şişe yarattı. Şişede tortuların veya farklı renklerin göründüğü bölüm, farklı bir vücut bölümüyle ilişkilendirildi. Örneğin, şişenin tepesinde bulutlar varsa, bunun kafa enfeksiyonlarını temsil ettiği düşünülüyordu.[4]
Nabız veya idrar gözlemleri yoluyla mizah türünü teşhis ettikten sonra, doktorlar diyet değişiklikleri, ilaç veya kan alma reçetesi vererek mizahı ortadan kaldırmaya çalışacaklardı. İnsanların tedavi edildiği bir başka yol da ameliyattı. Paulus Aegineta, ameliyatın ön saflarındaydı.[4] Fıtığı düzeltmek için yapılan ameliyatı şöyle anlatıyor: "Tümörün üzerinden kasıklara enine üç parmak genişliğinde bir kesi yaptıktan ve zarları ve yağı çıkardıktan ve peritonun kaldırıldığı ortada ortaya çıktıktan sonra. bir noktaya kadar, bağırsakların derinlere bastırılacağı sondanın düğmesinin uygulanmasına izin verin. O halde, sondanın topuzunun her iki tarafında oluşan peritonun çıkıntısı, dikişlerle birleştirilir ve sonra, ne peritonu keser, ne testisleri çıkarır, ne de başka bir şey, ancak sertleşir, probu çıkarırız. taze yaralar için kullanılan uygulamalarla."[5] Diğer ameliyat türleri bu süre zarfında meydana geldi ve Paulus Aegineta'nın Epitome of Medicine adlı çalışmasında tarif edildi. Bu çalışma, kırktan fazla ameliyat türüne ve yaklaşık on beş cerrahi alete atıfta bulunmaktadır. Ek olarak, "akonetes" adı verilen cerrahi aletleri temiz tutmak için işe alınan kişilerin olduğuna dair kanıtlar vardır.[4] Bu, Bizans hastanelerinin ameliyata olan ilgisini göstermektedir.
Ameliyata ek olarak, ilaçlar da hastalıkları tedavi etmenin yaygın bir yoluydu. Trallesli Aleksandr, hastalıkları denemek ve tedavi etmek için kullandığı altı yüzden fazla ilaç yazdı. Oniki Kitabı, modern doktorların depresyon olarak tanımlayacağı "melankoli" olarak tanımladığı hastalık da dahil olmak üzere her türlü hastalığı tedavi etmek için tıbbın kullanımını örneklendirir.[6] Bu ilaçlardan bazıları günümüzde kolşisin gibi hala kullanılmaktadır.[4] Trallesli Aleksandr, Bizans'ın en önemli hekimlerinden biriydi ve tıbbın Bizans yaşamı üzerinde nasıl büyük bir etkisi olduğunu örneklendirdi.
Yapışık ikizleri ayırmanın ilk kaydı 900'lerde Bizans İmparatorluğu'nda gerçekleşti. Yapışık ikizlerden biri zaten ölmüştü, bu yüzden cerrahlar ölü ikizi hayatta kalan ikizden ayırmaya çalıştı. Kalan ikiz ayrıldıktan sonra üç gün yaşadığı için sonuç kısmen başarılı oldu. Yapışık ikizleri ayıran bir sonraki vaka, birkaç yüzyıl sonra Almanya'da 1689'da kaydedildi.[7][8]
Bizans teşhisi tipik olarak Hipokrat geleneğine dayanıyordu.[9] Delilik ve en önemlisi "Delilik" tipik olarak mizaçlardaki bir dengesizlikle açıklanırdı.[9]
Hristiyanlık
Hristiyanlık, hastanelerin inşasında ve bakımında önemli bir rol oynadı. Birçok hastane kendi bölgelerinde piskoposlar tarafından inşa edildi ve bakımı yapıldı. Hastaneler genellikle kiliselerin yanına veya çevresine inşa edildi ve kurtuluş yoluyla iyileşme fikrine büyük önem verildi. İlaç başarısız olduğunda, doktorlar hastalarından dua etmelerini isterdi. Bu genellikle tıp ve doktorların koruyucu azizleri olan Cosmas ve Damian'ın simgelerini içeriyordu.
Hristiyanlık, hayırseverlik fikrinin yayılmasında da önemli bir rol oynadı. Oregon Eyalet Üniversitesi tarihçisi Gary Ferngren'e (antik tıpta uzmanlığıyla antik Yunan ve Roma tarihi profesörü) göre tıp "herkesin erişebileceği ve... basit" oldu.
Gerçek tıp pratiğinde, Hristiyan etkisinin kanıtları vardır. John Zacharias Aktouarios, epilepsiyi tedavi etmenin bir yolu olarak, bir pelitatör bitki ile karıştırılmış Kutsal Su kullanılmasını önerir.[4]
^abcdMiller, Timothy (1985). "The Birth of the Hospital in the Byzantine Empire". The Henry e. Sigerist Supplements to the Bulletin of the History of Medicine. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins (10): 142-146. PMID3902734.
