Arata Isozaki (Japonca: 磯崎 新, Isozaki Arata, 23 Temmuz 1931, Ōita - 28 Aralık 2022, Naha), Japonmimar, şehir planlamacısı ve akademisyen. 20. yüzyılın önde gelen mimarlarından birisi olarak kabul edilen Kenzō Tange ile bir dönem birlikte çalışan Isozaki, "doğu-batı diyaloğunun post-modern sentezini" yansıtmasıyla tanındı. 2019 yılında "Mimarlığın Nobeli" olarak görülen Pritzker Mimarlık Ödülü'ne layık görüldü.
İlk yılları ve eğitimi
Arata Isozaki, 23 Temmuz 1931 tarihinde Japon İmparatorluğu'na bağlı Ōita prefektörlüğünün başkenti Ōita şehrinde doğdu. İkinci Dünya Savaşı sırasında henüz 14 yaşında iken Hiroşima ve Nagasaki şehirlerine Amerika Birleşik Devletleri tarafından düzenlenen atom bombası saldırıları, Isozaki üzerinde derin bir etki bıraktı.[1] Isozaki daha sonra yaptığı bir açıklamada çocukluk dönemini şöyle açıkladı: "Dünyayı anlamaya başlayacak kadar büyüdüğümde, memleketim yakıldı. Kıyının karşısında, Hiroşima'ya atom bombası atıldı, bu yüzden sıfır noktasının yakınında büyüdüm. Şehirler tamamen harabe halindeydi ve mimari, bina ve hatta bir şehir bile yoktu. Etrafımda sadece kışlalar ve sığınaklar vardı. Böylece, ilk mimarlık deneyimim mimarlığın boşluğuydu ve insanların evlerini ve şehirlerini nasıl yeniden inşa edebileceklerini düşünmeye başladım."[2] Şehirlerin yıkımını görmek, mimariye olan ilgisini artırdı. Isozaki, lise eğitimini Ōita Uenogaoka Lisesinde (eski Ōita Ortaokulu) tamamladı. 1954'te Tokyo Üniversitesi Mühendislik Fakültesi'nin Mimarlık Bölümü'nden mezun oldu ve aynı üniversitede mimarlık alanında doktora yaptı.
Kariyeri
Arata Isozaki'nin üstlendiği bir binanın yapım aşaması.
Kariyerine 1987 Pritzker Ödülü sahibi Kenzō Tange'nin rehberliğinde çıraklık yaparak başladı. II. Dünya Savaşın yıkımından kaynaklanan siyasi, ekonomik ve kültürel belirsizliğin ortasında fiziksel olarak yeniden yapılanma arayışında olan Japonya'da 1963 yılında Arata Isozaki & Associates'i kurdu. Çalışmaları, memleketi ve Fukuoka'daki birçok bina ile yerel olarak başladı ve hızla Gunma, Osaka ve Tokyo ile devam etti. Kariyerinin ilk yıllarındaki önemli eserleri arasında Ōita Valilik Kütüphanesi (1962-1966), Osaka Expo '70 Festival Plaza (1966-1970), The Museum of Modern Art, Gunma (1971-1974) ve Kitakyushu Belediye Sanat Müzesi, Fukuoka (1972-1974) yer aldı. Reyner Banham'a göre Isozaki ilk projelerinde, Yeni Brutalizm ve Metabolist Mimari (Oita Medical Hall, 1959–1960) arasında karışık bir stille Avrupa deneyimlerinden etkilendi. Mimari stili, Fujimi Country Club (1973–74) ve Kitakyushu Merkez Kütüphanesi (1973–74) gibi yapılarla gelişmeye devam etti.
