And-Sahra buzullaşması (ErkenPaleozoyik Buzul Çağı,[1]Geç Ordovisiyen buzullaşması, Ordovisiyen sonu buzullaşması veya Hirnasiyen buzullaşması olarak da bilinir), PaleozoyikZaman'da, Geç Ordovisiyen ve Silüriyen Dönemi arasında, yaklaşık 460 milyon yıl öncesinden 420 milyon yıl öncesine kadar, gerçekleşen bir buzullaşmadır. Bu dönemdeki ana buzullaşmanın daha önce yalnızca Hirnasiyen buzullaşmasından ibaret olduğu düşünülüyordu, ancak şimdi Darriviliyen[1] hatta Floyen[2] kadar erken bir tarihte başlayan, daha uzun ve kademeli bir olay olarak bilinmektedir.[3][3][4] Bu buzullaşmanın kanıtları, Arabistan, Kuzey Afrika, Güney Afrika, Brezilya, Peru, Bolivya, Şili, Arjantin ve Wyoming gibi yerlerde görülebilir.[5][6][7][7] İzotop verilerinden elde edilen kanıtlar, Geç Ordovisiyen'de tropikal okyanus sıcaklıklarının günümüze göre yaklaşık 5 °C olduğudur. Bu durum buzullaşma sürecine katkıda bulunan dikkate değer bir faktör olabilir.[8]
Geç Ordovisyen buzullaşması, Geç Ordovisyen kitlesel yok oluşunun önde gelen nedeni olarak kabul edilir[9][10] ve deniz canlılarının yaklaşık %61'inin yok olmasıyla aynı zamana denk gelen tek buzullaşmadır.[11] Buz örtüsünün zirveye ulaştığı andaki hacim tahminleri 50 ila 250 milyon kilometreküp arasında ve süresi de 35 milyon ila 1 milyon yıldan az arasında değişir. Hirnasiyen'de zirvesinde olan bu buzul çağının, Pleyistosen sonunda meydana gelen Son Buzul Maksimumundan kayda değer ölçüde daha şiddetli olduğu düşünülmektedir.[8] Kuzey Yarımküre'deki buzullaşma ise minimum düzeydeydi çünkü karasal arazinin büyük bir kısmı Güney Yarımküre'de bulunuyordu.
