1813-1814 Malta veba salgını, Malta ve Gozo adalarındaki son büyük veba salgınıydı. Mart 1813 ile Ocak 1814 arasında Malta'da ve 1814 Şubat ile Mayıs arasında Gozo'da meydana geldi ve 1814 Eylül'ünde salgının resmen bittiği ilan edildi. Yaklaşık 4500 ölümle sonuçlandı, bu da adaların nüfusunun yaklaşık %5'iydi.
Veba salgını 1812'de Konstantinopolis'te başlamış ve Mısır dahil Osmanlı İmparatorluğu'nun diğer bölgelerine yayılmıştır. Hastalık, Mart 1813'ün sonlarında brigantine San Nicolagemisinde İskenderiye'den Malta'ya taşındı. Mürettebat üyelerinden bazıları hastalığa yakalanmış ve ölmüştü ve gemi ve mürettebat karantinaya alınmış olmasına rağmen, gemiden enfekte olmuş kargonun Valetta'da çalınması ve satılması nedeniyle hastalık yerel nüfusa yayıldı. Hastalık Nisan ortasında şehirde ortaya çıktı ve salgın Mayıs ortasına kadar şiddetliydi.
İngiliz sömürge hükûmeti vebayı kontrol altına almak için katı önlemler aldı, ancak bu, salgının ilk aşamalarında yayılmasını önlemek için çok geç kalındı. Büyük Liman çevresindeki kentsel alan adanın geri kalanından izole edildi ve yüksek ölüm oranlarına sahip yerleşim yerleri kordon altına alındı. Bu düzenlemelerin ihlali, ölüm cezası dahil olmak üzere ağır cezalarla karşılandı ve enfeksiyonlarını gizledikleri için birkaç kişi idam edildi. Salgın özellikle başkent Valletta ve banliyösü Floriana'da ve Birkirkara, Qormi ve Żebbuġ köylerinde şiddetliydi.
Salgın 1813'ün sonlarında azalmaya başladı ve Ocak 1814'e kadar bittiğine inanılıyordu. Bununla birlikte, hastalık Şubat ayında kontamine giysiler yoluyla Gozo'ya istemeden bulaştı ve Xagħra köyünde başka bir salgın meydana geldi. Sınırlama önlemleri derhal uygulandı, yayılmayı sınırladı ve Gozo'da çok daha düşük bir ölüm oranıyla sonuçlandı.
1813'te Malta bir İngiliz himayesiydi ve savaş ekonomisi ve Kraliyet Donanmasının varlığı, İngiliz fabrikalarının Palermo, Napoli ve Livorno'dan adalara taşınması ve serbest liman statüsü nedeniyle finansal ve demografik bir patlama yaşıyordu. Bu nedenlerle Malta'nın diğer Akdeniz limanlarıyla iyi bağlantıları olduğu anlaşılıyordu.[3][4] Veba salgını sırasında, Malta siyasi bir değişim geçiriyordu.[5]
1813-1814 salgınının kaynağının 1812'de Konstantinopolis'te başlayan bir salgın olduğuna inanılıyor[6] Veba Mısır'dakiİskenderiye'ye yayılmıştı ve Ocak 1813'te Malta'daki yetkililer bu salgının farkındaydı.[7]
Malta'da Salgın
Veba, İskenderiye'den Malta'ya giden gemilerdeki enfekte mürettebat ile Malta Adalarına ulaştı. İngiliz bayrağını taşıyan Maltalı bir brigantine olan San Nicola (veya St. Nicholas[4] 17 Mart 1813'te İskenderiye'den ayrılmıştı ve geminin limandan ayrılmasından bir hafta sonra mürettebatından ikisi hastalandı. 28 Mart'ta Malta'ya ulaşan gemi, Marsamxett Limanı'nda iki hafta karantinaya alındı. Gemi ile kıyı arasında iletişim olmaması için sağlık görevlileri gönderildi.[1] 28 Mart'ta İskenderiye'den Malta'ya gelen diğer iki gemi, İngiliz brigantine Nancy ve İspanyol polacca Bella Maria'da da veba vakaları vardı. Nancy'den iki mürettebat üyesi enfekte olurken, Bella Maria'daki bir mürettebat hastalıktan öldü.[4]
San Nicola'nın mürettebatı, standart önlemleri aldıktan sonra 29 Mart'ta Manoel Adası yakınlarındaki Lazzaretto'ya götürüldü. 1 Nisan'da geminin kaptanı Antonio Maria Mescara hastalandı ve bir gün sonra gemideki enfekte iki mürettebat üyesine bakan bir hizmetçi de hastalandı. Mescara ve hizmetçi 7 Nisan'da öldü ve cesetleri incelendi ve vebadan öldüklerine dair şüpheler doğrulandı. San Nicola, 10 Nisan'da HMS Badger eşliğinde İskenderiye'ye geri gönderildi.[4]
Valetta'ya yayılım
İlk vakaların bildirildiği Valletta'dakiStrada San Paolo
Başlangıçta, hastalığın nüfusla temas etmeden kontrol altına alındığına inanılıyordu,[4] ancak San Nicola karantinadayken, muhafızlarından bazıları, enfekte olan kargosundan keten çalmıştı. Bu, 227, Strada San Paolo, Valletta'da yaşayan bir ayakkabıcı ve kaçakçı olan Salvatore Borg'a satılmadan önce Sliema'daki bir şarap dükkânında saklandı.[1][8]
16 Nisan'da Salvatore Borg'un 8 yaşındaki kızı Anna Maria hastalandı ve üç gün sonra öldü.[4] Ölüm nedeninin veba olduğu hemen anlaşılmadı ve Ta' Ġieżu kilisesinde geleneksel bir cenaze töreni düzenlendi ve kilisenin mahzenine gömüldü.[9] Kız öldükten kısa bir süre sonra annesinin de ateşi yükseldi,[4] durumu yetkililere bildiren doktorlar arasında alarma geçti.[4] Kadın 3 Mayıs'ta[10] öldü ve kocası Salvatore de hastalandı ve sonunda öldü.[9] 4 Mayıs'ta Sağlık Kurulu, halk sağlığının tehlikede olduğuna dair bir uyarı yayınladı ve bir gün sonra hastalığın veba olduğunu doğruladı.[4]
Panik Valetta'ya yayıldı ve birçok insan şehri terk etti ve adaları terk etmek için kırsal bölgelere gitti veya gemilere bindi. İngilizlerin çoğu ve bazı Maltalılar kendilerini evlerinde izole ettiler.[4] O zamanlar hastalığa sahip olduğu bilinen tek kişi Borg'du ve Lazzaretto'ya transfer edildi,[4] 7 Mayıs'a kadar bir dizi şüpheli vaka vardı, ancak hastalık başlangıçta yavaş yayıldı, öyle ki insanlar hastalığın varlığından şüphe etmeye başladı.[4] Borg'un babasının hastalanıp ölmesi ve Valletta çevresinde özellikle Strada Reale, Strada San Cristoforo, Strada San Giuseppe, Strada Pozzi ve Strada San Giovanni'de birçok yeni vakanın rapor edilmesiyle salgın 16 Mayıs'ta arttı.[4] 17 Mayıs'a kadar hastalık tüm şehre yayılmıştı.[4] Çarşafları çalan gardiyanlar ile çalıntı malları depolayan ve satın alanlar, vebaya yakalanıp ölen ilk kişiler arasındaydı.[4]
Malta'nın geri kalanına yayılım
Giornale di Malta'nın 19 Haziran 1813 baskısı, vebanın yayılmasına atıfta bulunuyor
Valletta dışındaki ilk veba vakaları, beş vakanın bildirildiği 21 Mayıs'ta Mdina'da tespit edildi. Birkaç gün içinde ülkedeki diğer kasaba ve köylere yayıldı ve bazıları diğerlerinden daha ciddi şekilde etkilendi.[4] Salgın özellikle liman bölgesi dışındaki en büyük yerleşim yerlerinden biri olan ve Valletta'dan vebadan kaçan yaklaşık 3000 mültecinin nüfusu artan Birkirkara'da şiddetliydi.[4]
Temmuz 1813'ün sonunda, ölü sayısı 1602 kişiye ulaştı.[7]
Vebadan ciddi şekilde etkilenen kasaba ve köyler, Qormi ve Żebbuġ'u içeriyordu.[1] Qormi'de, hastalığın uzun sürmesi, sakinlerin salgını kontrol etmeye çalışan hükûmetin önlemlerine karşı direnç göstermesine bağlandı.[4] Għargħur, Balzan, Kirkop, Safi, Għaxaq, Qrendi ve Senglea dahil bazı kasaba ve köyler vebadan hiç etkilenmedi.[1]
Sınırlama önlemleri
Yetkililer, salgını kontrol altına almak için önlemler aldı, ancak bunlar başlangıçta etkisizdi. Yayılma ağırlaştı çünkü o sırada hastalığın nedenleri bilinmiyordu, sınırlama önlemleri hemen uygulanmadı,[1] ve bazı insanlar enfekte olanları hükûmet tarafından belirlenmiş depolara transfer etmeyi reddederek direndi.[4]
Salgının veba olarak tanımlanmasından hemen sonra ticaret durdu. 5 Mayıs'ta mahkemeler ve tiyatro da dahil olmak üzere kamu binaları kapatıldı. Liman bölgesindeki kentsel yerleşimler: Valletta ve banliyösü Floriana ve Üç Şehir, Birgu, Cospicua ve Senglea tıbbi gözlem altına alındı.[4] Özellikle pazarlarda, insanlar arasındaki doğrudan ve dolaylı temas yasaklandı.[4] 7 Mayıs'ta gemilerle kıyı arasında herhangi bir iletişim yasaklandı[4] ve Piskopos Ferdinando Mattei 9 Mayıs'ta tüm kiliselerin kapatılmasını emretti.[1] Hükûmet, bir salgının sonuçları hakkında halkı bilgilendirmek için Messina'daki 1743 vebasının kayıtlarını yayınladı.[4]
Sir Hildebrand Oakes, Sivil Komiser Ekim 1813'e kadar
17 Mayıs'ta Sivil Komiser Sir Hildebrand Oakes, şüpheli herhangi bir vakanın Sağlık Kuruluna bildirilmesini ve hastalığın varlığını gizleyen herkesin ölüm cezasına çarptırılmasını emretti.[1][4] Bu hüküm ilk olarak enfeksiyonunu yetkililerden gizleyen Anthony Borg'a verildi ve 17 Ağustos'ta Valletta'da kurşuna dizilerek halka açık bir şekilde idam edildi.[5] Enfekte olan insanların evleri kapatıldı, ancak başlangıçta onları arındırmak için hiçbir girişimde bulunulmadı. Bu binalardan enfekte olmuş bazı hayvanlar kaçmış ve vebanın yayılmasına katkıda bulunmuş olabilir.[1] Sonunda, evcil hayvanlar evlerde zaptedildi veya kafeslere konuldu[11] ve daha fazla yayılmayı önlemek için sokak hayvanları öldürülmeye başlandı.[5] Birçok kişi, yetkililer tarafından imha edilmesini önlemek için kontamine malları sakladı.[4]
19 Haziran'da Valletta, Floriana ve Tree Cities içinde ve çevresinde çeşitli bariyerler kuruldu. Bunlar karşılıklı duran insanların birbirleriyle temas etmeden konuşabilmelerini sağlayacak şekilde aralıklı korkuluklardı. Bu, kırsal kesimden şehirlere gıda tedarikini sağlamak için yapıldı.[7] Valetta sekiz bölgeye ayrıldı ve ölüm cezası altında insanların hareketi kısıtlandı.[5] Benzer kısıtlamalar Üç Şehir için de uygulandı.[11] Oakes, enfekte olmuş kişilerin evlerini izlemek ve yönetmelikleri uygulamak için bir Sivil Muhafızlar Birliği kurdu ve Teğmen-Albay Francesco Rivarola'yı, Sivil Muhafızlar ve polis üzerinde gücü olan geçici Genel Müfettişlik görevine atadı.[5] Yiyecek satan dükkânların günde sadece dört saat açılmasına izin verildi.[5] Salgın boyunca posta servisi çalışmaya devam etti ve Büyük Liman'ın karantinaya alınan şehirlerindeki ve adaların geri kalanındaki bireyler arasındaki tek iletişim aracıydı.[7]
Sınırlama önlemlerini uygulamak için görevlendirilen askerler arasında Malta Gazileri ve Malta İl Taburu yer aldı ve görevleri arasında polise ve sivil yetkililere yardım etmek de vardı.[12] Mahkûmlar, ölüleri evlerinden mezarlıklara özel yapılmış arabalarda taşımak zorunda kaldılar ve beccamorti olarak biliniyorlardı.[12] Bu süreçte birçok mahkûm kendi kendine enfekte oldu ve öldü ve yetkililer çalışmaya devam etmeleri için Sicilya'dan mahkûmlar getirdi, ancak bunlar da öldü.[1] Malta nüfusu, zaman zaman tecavüz ve soygun gerçekleştiren mahkûmlardan korkuyordu[5][13]
Eylül ortasına kadar, daha az yeni veba vakası vardı ve hastalık azalıyor gibiydi.[5]
Hastaneler ve izolasyon merkezleri
Veba kurbanları için birkaç geçici hastaneden biri olan Rabat'taki Aziz Dominic Manastırı
Enfekte insanlar, bulaşıcı hastalık salgınlarıyla başa çıkmak için inşa edilmiş bir hastane ve karantina tesisi olan Manoel Adası'ndaki Lazzaretto'ya götürüldü. Lazzaretto'nun bitişiğinde bulunan Fort Manoel, şüpheli veba vakalarının izole edildiği bir depoya dönüştürüldü. Haziran 1813'ün sonlarında, Lazzaretto kapasitesine ulaşmıştı ve hastalarla dolup taştı, bu nedenle Fort Manoel'de birbirine yakın toplanan doğrulanmış ve şüpheli vakalar arasında hiçbir ayrım yapılmadı. Bu nedenle kale, hastalığın ana odak noktalarından biri haline geldi.[4]
