ผักอินทรีย์ที่ตลาดเกษตรกรในอาร์เจนตินา อาหารอินทรีย์ (อังกฤษ : organic food ) เป็นผลผลิตจากการทำไร่นาอินทรีย์ ปัจจุบัน สหภาพยุโรป สหรัฐอเมริกา แคนาดา เม็กซิโก ญี่ปุ่น และประเทศอื่น ๆ อีกหลายประเทศได้ออกกฎให้ผู้ผลิตต้องมีใบรับรองอาหารอินทรีย์ หากต้องการทำตลาดอาหารอินทรีย์ในประเทศของตน โดยมีเงื่อนไขว่า อาหารอินทรีย์ต้องเป็นผลผลิตที่ได้มาตรฐานที่รัฐและองค์กรสากลตั้งขึ้น การผลิตอาหารอินทรีย์เป็นอุตสาหกรรมที่มีกฎระเบียบที่เข้มงวด และแตกต่างกับการซื้อขายโดยตรงระหว่างชาวสวนกับผู้บริโภค
แม้ว่ามาตรฐานของคำว่า "อินทรีย์" (organic) จะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ แต่โดยทั่วไปแล้ว การทำไร่นาอินทรีย์หมายถึง การทำไร่นาในสถานที่ที่กำหนดและการเพาะปลูกที่มีเงื่อนไขสนับสนุนให้เกิดการผสมผสานกระบวนการทางวัฒนธรรม ชีวภาพ และกลภาพที่จะดูแลวัฏจักรการหมุนเวียนของทรัพยากรให้เกิดความสมดุลทางธรรมชาติและรักษาความหลากหลายทางชีววิทยา โดยไม่อนุญาตให้มีการใช้ยาฆ่าแมลง แบบสังเคราะห์และปุ๋ยเคมี อย่างไรก็ตาม ยาฆ่าแมลงที่ผลิตจากผลผลิตทางธรรมชาติบางชนิดอาจยอมรับได้หากถูกนำมาใช้งานภายใต้ข้อยกเว้นแต่ในจำนวนไม่มากนัก โดยทั่วไป อาหารอินทรีย์ต้องเป็นอาหารที่ไม่มีการฉายรังสี ใช้สารเคมี หรือใช้วัตถุเจือปนอาหาร ทางเคมี[ 1]
มีหลักฐานมากพอที่จะยืนยันได้ว่า อาหารอินทรีย์มีความปลอดภัยและมีประโยชน์ต่อสุขภาพมากกว่าอาหารธรรมดาทั่วไป[ 2] [ 3] [ 4] [ 5] [ 6] [ 7] [ 8] [ 2] [ 4]
ถั่วงอก อินทรีย์แบบผสมหากพิจารณาจากประวัติศาสตร์แล้ว สามารถกล่าวได้ว่า การทำเกษตรกรรมที่ผ่านมาได้ใช้วิธีการตามธรรมชาติมาโดยตลอด โดยเริ่มจากคริสต์ศตวรรษที่ 20 เป็นต้นมาเท่านั้น ที่เริ่มมีการนำสารเคมีจำนวนมากมาใช้ในอุตสาหกรรมอาหาร[ 9] อุตสาหกรรม การเพาะปลูก ที่รู้จักกันในนามว่า การปฏิวัติสีเขียว [ 10]
ในปี 1939 ลอร์ดนอร์ทบอร์น บัญญัติคำว่า การทำไร่นาอินทรีย์ ในหนังสือของเขาที่ชื่อว่า Look to the Land (1940) จากมุมมองที่ว่า "ไร่นาคือระบบของสิ่งมีชีวิต" เป็นการอธิบายถึงภาพรวมของการทำไร่นาแบบรักษาความสมดุลทางชีววิทยา—ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาเรียกว่า การทำไร่นาโดยใช้สารเคมี ซึ่งต้องพึ่งพา "การนำเข้าปุ๋ย" และ "ไม่สามารถสร้างความพอเพียงในตัวเองหรือองค์รวมของอินทรีย์"[ 11] กลุ่มโมเลกุลที่มีคาร์บอน โดยเฉพาะสิ่งที่เกี่ยวกับสารเคมีพื้นฐานของสิ่งมีชีวิต ในกลุ่มโมเลกุลนี้รวมทุกอย่างที่เสมือนว่าจะกินได้ รวมถึงยาฆ่าแมลงและสารพิษส่วนใหญ่ด้วย ดังนั้น การใช้คำว่า "organic" (อินทรีย์) และคำว่า "inorganic" (อนินทรีย์ ซึ่งบางครั้งได้ถูกนำมาใช้อย่างผิด ๆ ว่าเป็นคำตรงกันข้ามของ อินทรีย์ ในสื่อทั่วไป) เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องทางเทคนิคและไม่เหมาะสมโดยสิ้นเชิงในการกล่าวถึงการทำไร่นา การผลิตอาหาร และในเรื่องของอาหารเอง
ผู้บริโภคที่สนใจในอาหารอินทรีย์ในยุคแรกมองหาอาหารที่ไม่ใช้สารเคมีหรือยาฆ่าแมลง อาหารที่สดหรือผ่านการกระบวนการแปรรูปแต่น้อย โดยส่วนใหญ่มักจะหาซื้อโดยตรงจากเกษตรกร ต่อมาในเดือนกันยายน ค.ศ. 2009 "รู้จักผู้ปลูก รู้จักอาหารที่คุณบริโภค" (Know your farmer, know your food) กลายมาเป็นคำขวัญของแผนงานใหม่ที่ตั้งขึ้นโดยกระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกา[ 12] การทำสวนอินทรีย์ โดยมีผู้บริโภคเป็นผู้สังเกตการณ์ ไม่ว่าจะมีหนังสือรับรองหรือไม่ก็ตาม[ 13]
สมาชิกสหกรณ์แห่งหนึ่งในโทรอนโตแบ่งปันอาหารและเล่นดนตรี ร้านอาหารสุขภาพขนาดเล็กและร้านสหกรณ์มีบทบาทที่จะทำให้อาหารอินทรีย์เป็นที่รู้จักกว้างขวางขึ้น[ 14] [ 15] [ 16]
แผนงานอินทรีย์แห่งชาติ (ดำเนินการโดยกระทรวงเกษตรสหรัฐ) มีหน้าที่กำหนดนิยามของคำ "อินทรีย์" และออกใบรับรองอาหารอินทรีย์ในสหรัฐอเมริกาการผลิตอาหารอินทรีย์เป็นภาคการผลิตที่มีการตั้งกฎดูแลตัวเองโดยมีรัฐบาลคอยควบคุมในบางประเทศแตกต่างจากการทำสวนส่วนตัว ปัจจุบัน ประเทศในสหภาพยุโรป สหรัฐอเมริกา แคนาดา ญี่ปุ่น และอีกหลาย ๆ ประเทศกำหนดให้ผู้ผลิตต้องมีใบรับรองอาหารอินทรีย์ ตามเงื่อนไขและมาตรฐานที่รัฐบาลกำหนดในการที่จะทำการตลาดอาหารอินทรีย์ในประเทศนั้น ๆ ในบริบทของกฎเหล่านั้น อาหารที่นำมาขายจะต้องผลิตตามมาตรฐานอาหารอินทรีย์ที่รัฐบาลและองค์กรการค้าอาหารอินทรีย์สากลเป็นผู้กำหนด
ในสหรัฐอเมริกา การผลิตอาหารอินทรีย์เป็นระบบการผลิตที่มีต้องมีการจัดการตามกฎหมายการผลิตอาหารอินทรีย์ (OFPA) และกฎข้อ 7 ส่วนที่ 205 ตามประมวลกฎหมายแห่งชาติที่จัดทำขึ้นเพื่อตอบสนองต่อเงื่อนไขเฉพาะ โดยการมองแบบบูรณาการทั้งทางวัฒนธรรม ชีวภาพ และกลภาพ เพื่อดูแลวงจรทรัพยากร เสริมสร้างความสมดุลทางธรรมชาติ และรักษาความหลากหลายทางชีวภาพ[ 17] ฮอร์โมนเร่งการเติบโต [ 18]
อาหารอินทรีย์แปรรูปต้องประกอบด้วยวัตถุดิบอินทรีย์เท่านั้น หรือไม่ก็ต้องมีสัดส่วนตามกฎหมายของประเทศนั้น ๆ กำหนด เช่น ในสหรัฐอเมริกา แคนาดา และออสเตรเลียมีการกำหนดว่า 95% ของส่วนประกอบต้องเป็นผลิตภัณฑ์อินทรีย์[ 19] สารเสริม , และมักจะผ่านการแปรรูปแต่น้อยทั้งทางด้านกระบวนการ วัตถุดิบ และสภาวการณ์ ตัวอย่างกระบวนการที่กล่าวถึง เช่น การใช้สารเคมีควบคุมการสุก การฉายรังสีอาหาร และการใช้วัตถุดิบที่มีการดัดแปรพันธุกรรม [ 20] [ 21] [ 22] นาโนเทคโนโลยี บนพื้นฐานหลักการระวังไว้ก่อน [ 23] [ 24] : 5–6 นาโนเทคโนโลยี ในกระบวนการผลิตอาหารอินทรีย์ในบางประเทศ เช่น แคนาดา สหราชอาณาจักร และออสเตรเลีย แต่ไม่มีการกำหนดไว้ในประเทศอื่น ๆ[ 25] [ 26] : 2, section 1.4.1 (l)
มีการแบ่งฉลากอาหารอินทรีย์เป็น 4 ระดับหรือหมวดหมู่
"อินทรีย์ 100%" หมายถึง ส่วนประกอบทั้งหมดถูกผลิตจากธรรมชาติ บางครั้งอาจได้ตรารับรองจากกระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกา
"อินทรีย์: อย่างน้อย 95%" ของส่วนผสมมาจากธรรมชาติ
"ผลิตจากส่วนผสมอินทรีย์" ประกอบด้วยส่วนผสมทางธรรมชาติอย่างน้อย 75%
"ประกอบด้วยส่วนผสมอินทรีย์น้อยกว่า 70%" หมายถึง ต้องมีส่วนผสม 3 อย่างที่เป็นอินทรีย์แจ้งไว้ในส่วนที่แสดงส่วนผสมในฉลากของผลิตภัณฑ์นั้น[ 27] ผลิตภัณฑ์ที่ได้รับรองว่าเป็นอินทรีย์จะต้องปลูกและผลิตตามมาตรฐานที่ประเทศที่ผลิตภัณฑ์นั้นจะนำไปขายได้ตั้งไว้
ออสเตรเลีย : NASAA Organic Standard[ 28]
แคนาดา :[ 29]
สหภาพยุโรป : EU-Eco-regulation
สวีเดน : KRAV[ 30]
สหราชอาณาจักร : DEFRA[ 31]
โปแลนด์ : Association of Polish Ecology[ 32]
นอร์เวย์ : Debio Organic certification[ 33]
อินเดีย : NPOP, (National Program for Organic Production)[ 34]
อินโดนีเซีย : BIOCert, run by Agricultural Ministry of Indonesia.[ 35]
ญี่ปุ่น : JAS Standards[ 36]
สหรัฐอเมริกา : National Organic Program (NOP) Standards กระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกา มีการตรวจไร่นาที่ผลิตอาหารที่มีการติดฉลากอินทรีย์ของกระทรวงเป็นประจำ[ 37] [ 38]
ภาคอุตสาหกรรมอาหารอินทรีย์ได้มีการทำประชาสัมพันธ์จนเกิดความเชื่อกันอย่างกว้างขวางในหมู่สาธารณชนว่า อาหารอินทรีย์มีความปลอดภัยกว่า มีคุณค่าทางอาหารมากกว่า และมีรสชาติมากกว่าอาหารทั่วไป ความเชื่อนี้ได้กระตุ้นให้เกิดความต้องการอาหารอินทรีย์เพิ่มขึ้นแม้จะมีราคาสูงและขาดหลักฐานทางวิทยาศาสตร์[ 3] [ 5] [ 6] [ 39]
ผลกระทบทางจิตวิทยา เช่น ผลราศี (halo effect) หรือกระบวนการคิดเชิงเทิดทูนที่เกี่ยวข้องกับการเลือกและการบริโภคอาหารอินทรีย์ก็เป็นปัจจัยกระตุ้นที่สำคัญในการซื้ออาหารอินทรีย์[ 2] [ 40] [ 2] [ 40]
ได้เกิดความต้องการอาหารอินทรีย์ทุกประเภทขึ้นในประเทศจีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผลิตภัณฑ์นม อาหารเด็ก และเด็กอ่อนที่ถูก "กระตุ้นโดยข่าวน่ากลัวเกี่ยวกับอาหารที่มีมาเป็นระยะ ๆ ที่เลวร้ายที่สุดคือการตายของเด็กหกคนที่ได้บริโภคสูตรอาหารทารกเจือด้วยเมลามีน" ใน ค.ศ. 2009 และเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับนมสำหรับเด็กใน ค.ศ. 2008 ทำให้ตลาดนมอินทรีย์สำหรับเด็กในจีนเป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุดในโลกในปี ค.ศ. 2014[ 41] [ 42] [ 43] [ 44]
มีการวิจารณ์สรุปใน ค.ศ. 2002 ว่า จากการศึกษาทดลองทางวิทยาศาสตร์ "ถึงแม้จะมีหลายรายงานที่แสดงให้เห็นว่า ผักผลไม้อินทรีย์มีความแตกต่างกับผักผลไม้ทั่วไปโดยคุณภาพด้านการรับความรู้สึก (sensory qualities) แต่ผลของการศึกษายังไม่ชัดเจน"[ 4] [ 2]
อาหารบางอย่าง เช่น กล้วย จะถูกเก็บขณะที่ยังดิบอยู่ แล้วจึงถูกกระตุ้นให้สุกโดยใช้สารเคมี เช่น โพรพิลีน หรือเอทิลีน ) ในระหว่างการขนส่ง จึงอยากทำให้เกิดรสชาติที่แตกต่างไป[ 45] [ 46]
ในส่วนข้อแตกต่างในโครงสร้างทางเคมีของอาหารอินทรีย์กับอาหารที่ปลูกทั่วไป ได้มีการศึกษาหลายครั้งเพื่อตรวจสอบความแตกต่างทางสารอาหาร , สารต้านโภชนาการ และสารกำจัดศัตรูพืช ที่ตกค้าง การศึกษาเหล่านั้นมักจะพบกับความยากลำบากจากความซับซ้อน ของตัวแปร และความยากที่จะลงความเห็นจากความแตกต่างในการทดสอบที่ทำ กรรมวิธีในการทดสอบ และความหลากหลายทางการเกษตรที่มีผลต่อส่วนประกอบทางเคมีของอาหาร ตัวแปรที่ว่านี้ รวมถึงความแตกต่างของสภาพอากาศในแต่ละฤดูและในที่แต่ละที่ การบำรุงรักษาพืชผล (ปุ๋ย และสารกำจัดศัตรูพืช เป็นต้น) ส่วนประกอบของดิน พันธุ์ที่ปลูก และในส่วนของเนื้อสัตว์และผลิตภัณฑ์นม ตัวแปรที่เกิดขึ้นด้วยเสมอในช่วงการผลิต[ 5] [ 5] [ 2]
การวิจัยในปี ค.ศ. 2012 ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญของปริมาณวิตามินในผลิตภัณฑ์พืชหรือสัตว์ระหว่างแบบอินทรีย์กับแบบทั่วไป และพบว่า มีความแตกต่างของผลในการศึกษาแต่ละครั้ง[ 5] กรดแอสคอร์บิก (วิตามินซี ) (การศึกษา 31 ครั้ง), บีตา-แคโรทีน (สารตั้งต้นของวิตามินเอ ) (ในการศึกษา 12 ครั้ง), และอัลฟา-โทโคฟีรอล (รูปแบบหนึ่งของวิตามินอี ) (ในการศึกษา 5 ครั้ง) การศึกษาเรื่องนมมีรายงานเรื่องบีตา-แคโรทีน (ในการศึกษา 4 ครั้ง) และระดับอัลฟา-โทโคฟีรอล (ในการศึกษา 4 ครั้ง) มีการศึกษา 2-3 ครั้งเพื่อตรวจสอบปริมาณวิตามินในเนื้อสัตว์ แต่ไม่พบความแตกต่างของบีตา-แคโรทีนในเนื้อวัว อัลฟา-โทโคฟีรอลในเนื้อหมูหรือเนื้อวัว หรือวิตามินเอ (เรตินอล) ในเนื้อวัว ในรายงานการศึกษาผลิตภัณฑ์ ผู้เขียนรายงานได้วิเคราะห์สารอาหารอื่น ๆ อีก 11 ชนิด มีสารอาหารแค่ 2 ชนิดที่มีมากกว่าอาหารผลิตทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด คือ ฟอสฟอรัส (ความแตกต่างจากมัธยฐาน 0.15 mg/kg [ความแตกต่างระดับล่าง −18 mg/kg; maximum ความแตกต่างระดับบน 530 mg/kg]) และฟีนอลส์ รวม (ความแตกต่างจากมัธยฐาน 31.6 mg/kg [ความแตกต่างระดับล่าง −1700 mg/kg; ความแตกต่างระดับบน 10,480 mg/kg]) ผลของการทดสอบเกี่ยวกับฟอสฟอรัสถือว่าไม่แตกต่างกันในทางสถิติ แต่การไม่รวมการศึกษาหนึ่งฉบับจะลดขนาดผลกระทบโดยรวมและแสดงผลว่าขนาดผลกระทบไม่มีนัยสำคัญในเชิงสถิติ สิ่งที่พบเกี่ยวกับพีนอลส์รวมยังไม่ความแตกต่างกันในทางสถิติ และไม่มีนัยสำคัญในทางสถิติเมื่อการศึกษา 2 ฉบับไม่ได้รายงานว่าขนาดตัวอย่างได้ถูกถอดออก ไม่มีการศึกษามากพอที่จะสรุปเกี่ยวกับสารอาหารอื่น ๆ ที่จะมีผลให้สามารถคำนวณได้ ผู้เขียนยังได้เจอว่า ในการศึกษาบางฉบับเกี่ยวกับนม หากมีการศึกษาเกี่ยวกับ น้ำนมดิบ มีการกล่าวว่า น้ำนมดิบอินทรีย์อาจให้กรดไขมันโอเมกา-3 (ความแตกต่างจากมัธยฐาน 0.5 g/100 g [ความแตกต่างระดับล่าง 0.23 g/100 g; ความแตกต่างระดับบน 4.5 g/100 g]) และกรดแวกซีนิก (ความแตกต่างจากมัธยฐาน 0.26 g/100 g [ความแตกต่างระดับล่าง 0.11 g/100 g; ความแตกต่างระดับบน 3.1 g/100 g]) มากกว่าอย่างมีนัยยะเมื่อเปรียบเทียบกับน้ำนมดิบทั่ว ๆ ไป
เช่นเดียวกับ เนื้อไก่อินทรีย์จะมีปริมาณกรดโอเมกา 3 มากกว่าเนื้อไก่ที่เลี้ยงทั่วไป (ความแตกต่างจากมัธยฐาน 1.99 g/100 g [ความแตกต่างระดับล่าง 0.94 g/100 g; ความแตกต่างระดับบน 17.9 g/100 g]) ผู้เขียนไม่พบความแตกต่างของปริมาณโปรตีนหรือไขมันระหว่างน้ำนมดิบอินทรีย์กับน้ำนมดิบทั่วไป มีการค้นพบความแตกต่างเล็กน้อยของกรดแอสคอร์บิก โปรตีนเข้มข้นและแร่ธาตุอาหาร หลายอย่างระหว่างอาหารอินทรีย์กับอาหารทั่วไป[ 47] [ 48]
การศึกษาในปี ค.ศ. 2003 พบว่า ปริมาณฟีโนลิกรวมในแมเรียนเบอร์รี สตรอเบอร์รี และข้าวโพดที่ปลูกโดยวิธีอินทรีย์มีมากกว่าผลิตผลที่ปลูกโดยกรรมวิธีทั่ว ๆ ไปในชนิดเดียวกัน[ 49]
พบว่า ไนโตรเจน ในผักบางชนิดโดยเฉพาะผักใบ ที่มีสีเขียวและพืชที่มีหัวอยู่ใต้ดิน ทั้งหลายจะมีปริมาณน้อยกว่าหากปลูกแบบอินทรีย์โดยเปรียบเทียบกับผักที่ปลูกทั่วไป[ 3] โลหะหนัก กระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกาได้บันทึกไว้ว่าไก่ ที่ถูกเลี้ยงแบบอินทรีย์อาจจะมีระดับสารหนู [ 50] แคดเมี่ยม หรือโลหะหนักระหว่างผลิตภัณฑ์อินทรีย์กับผลิตภัณฑ์ทั่วไป[ 2] [ 3]
การวิเคราะห์อภิมาน ในปี ค.ศ. 2012 ได้มีข้อสรุปว่า พบสารกำจัดศัตรูพืชตกค้างใน 7% ของตัวอย่างผลิตภัณฑ์อินทรีย์และ 38% ของตัวอย่างผลิตภัณฑ์ทั่วไป ผลสรุปยังมีความแตกต่างกันในทางสถิติอาจจะเป็นเพราะความแตกต่างในระดับการตรวจพบในการศึกษาเหล่านั้น มีเพียงการศึกษา 3 ฉบับที่รายงานผลการปนเปื้อนที่เกินค่าสูงสุดที่อนุญาต ทั้ง 3 มาจากสหภาพยุโรป[ 5] [ 51]
สถาบันคุ้มครองสิ่งแวดล้อม :
สถาบันคุ้มครองสิ่งแวดล้อม (อีพีเอ) ได้ออกแนวทางอย่างเข้มงวดเรื่องการควบคุมสารกำจัดศัตรูพืช อีพีเอได้ออกกฎควบคุมปริมาณของสารกำจัดศัตรูพืชแต่ละชนิดโดยการตั้งค่าสูงสุดที่ยอมรับได้ ค่านี้จะกำหนด ค่าสูงสุดของสารกำจัดศัตรูพืชตกค้างที่ยอมรับได้ในอาหารแต่ละชนิด ค่าที่ตั้งนี้ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดและการเกินต้องน้อยกว่าร้อยละ 1 ของเวลานั้น[ 52]
การวิเคราะห์อภิมานในปี ค.ศ. 2012 ได้มีข้อสรุปว่า การแพร่หลายของการปนเปื้อนของเชื้อ อี. โคไล นัยสำคัญทางสถิติ (7% ในผลผลิตอินทรีย์และ 6% ในผลผลิตทั่วไป) จาก 4 ใน 5 รายงานการศึกษาพบความเสี่ยงในการปนเปื้อนที่สูงกว่าในผลผลิตอินทรีย์ หากผู้เขียนไม่รวมการศึกษาฉบับหนึ่งเกี่ยวกับผักกาดหอมที่พบการปนเปื้อนมากกว่าในผลผลิตทั่วไปออก จะพบว่า ผลผลิตอินทรีย์มีความเสี่ยงในการปนเปื้อนมากกว่าผลผลิตทั่วไปอยู่ 5% ในขนาดที่การปนเปื้อนของเชื้อแบคทีเรียในผลิตผลจากสัตว์ทั้งที่เป็นอินทรีย์และผลผลิตทั่ว ๆ ไปถือเป็นเรื่องปกติ ในทางสถิติ ถือว่าไม่มีความแตกต่างอย่างเป็นนัยยะในเรื่องการปนเปื้อนระหว่างผลผลิตจากสัตว์ทั้งอินทรีย์และทั่วไป[ 5]
การรับรองเนื้อสัตว์อินทรีย์ในสหรัฐอเมริกาเป็นการรับรองว่า สัตว์ในไร่นานั้นผ่านกฎเกณฑ์การผลิตอาหารอินทรีย์ของกระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกา กฎเกณฑ์ควบคุมเหล่านี้รวมไปถึงการที่สัตว์เหล่านี้จะถูกเลี้ยงดูด้วยอาหารอินทรีย์ที่ได้รับการรับรองและไม่มีของที่เหลือจากสัตว์ นอกจากนี้ สัตว์ที่ถูกเลี้ยงในไร่นาอินทรีย์ต้องไม่ได้รับฮอร์โมนเร่งการเติบโตหรือยาปฏิชีวนะ สัตว์เหล่านี้ยังต้องถูกเลี้ยงดูด้วยกระบวนการที่ปกป้องสายพันธุ์พื้นบ้านและทรัพยากรทางธรรมชาติอื่น ๆ ไม่อนุญาตให้มีการฉายรังสี การใช้กากตะกอนน้ำเสียของมนุษย์ และวิศวพันธุกรรมในกระบวนการปศุสัตว์อินทรีย์[ 53] [ 54] [ 54] [ 55]
ไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ในเรื่องประโยชน์หรือโทษต่อสุขภาพของผู้บริโภคอาหารอินทรีย์เป็นหลัก และการที่จะจัดทำการทดลองอย่างจริงจังในเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ยากมาก การวิเคราะห์อนุมานในปี ค.ศ. 2012 ได้กล่าวไว้ว่า "ไม่มีการศึกษาระยะยาวเกี่ยวกับผลต่อสุขภาพของประชากรที่บริโภคอาหารอินทรีย์เป็นหลักเปรียบเทียบกับกับอาหารที่ผลิตทั่วไปควบคุมสำหรับปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคม การศึกษาดังกล่าวจะมีราคาแพงในการจัดทำ"[ 5] [ 6]
ในปี ค.ศ. 2012 มีความเห็นทางวิทยาศาสตร์ไปในทางเดียวกันว่า ขณะที่ "ผู้บริโภคอาจจะเลือกที่จะซื้อผักผลไม้และเนื้อสัตว์อินทรีย์ เพราะพวกเขาเชื่อว่าสินค้านั้นมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าอาหารอย่างอื่น...แต่ก็ไม่ได้มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์สนับสนุนความเชื่อนั้น"
[ 56] London School of Hygiene & Tropical Medicine อ้างถึงการเก็บรวบรวมหลักฐานที่มีมากว่า 50 ปีได้สรุปว่า "ไม่มีการพบหลักฐานเพียงพอที่จะสรุปว่า การบริโภคอาหารอินทรีย์มีประโยชน์กับสุขภาพในแง่ของปริมาณสารอาหาร "[ 57] [ 3]
การกล่าวอ้างในเรื่องความปลอดภัยที่ดีกว่าของอาหารอินทรีย์มักจะมุ่งเน้นในเรื่องสารกำจัดศัตรูพืชตกค้าง [ 3] [ 3] ออกแบบการทดสอบศึกษา และจำนวนการทดสอบเปรียบเทียบระหว่างอาหารอินทรีย์กับอาหารทั่วไปโดยตรงยังถือว่ามีน้อย[ 2] [ 3] [ 4] [ 39] [ 58]
นอกจากนี้ โครงการศึกษาความเป็นไปได้ในการเกิดมะเร็ง[ 59] EPA ในประเทศสหรัฐอเมริกา,[ 60] [ 61] วิทยาศาสตร์
การตรวจสอบพิษวิทยาของสารเคมีสังเคราะห์โดยไม่ได้มีการตรวจสอบเช่นเดียวกันกับสารเคมีในธรรมชาติไม่ได้ให้ผลที่เท่าเทียมกันในเชิงข้อมูลและการรับรู้เรื่องสารเคมีที่ก่อให้เกิดมะเร็ง ในสามประเด็นที่ได้มีการพิจารณาชี้ให้เห็นว่า การเปรียบเทียบน่าจะมีการทดสอบกับสารเคมีในธรรมชาติเช่นเดียวกัน
1) สารเคมีจำนวนมากที่คนเราสัมผัสมีอยู่ตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม คนทั่วไปมักจะคิดถึงสารเคมีในกรณีเป็นสารสังเคราะห์ และคิดว่าสารเคมีสังเคราะห์เป็นพิษ ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริงสารเคมีในธรรมชาติก็เป็นพิษถ้าบริโภคในปริมาณที่ทำให้เกิดผล ค่าเฉลี่ยในการสัมผัสของคนอเมริกาที่จะเผาผลาญสสารในอาหารเท่ากับ ~2000 mg ต่อวัน และการสัมผัสสารกำจัดศัตรูพืชธรรมชาติ (สารเคมีที่พืชผลิตเพื่อป้องกันตัวเองจากศัตรู) เท่ากับ ~1500 mg ต่อวัน เปรียบเทียบกับ ค่ารวมเฉลี่ยต่อวันในการสัมผัสสารกำจัดศัตรูพืชสงเคราะห์ตกค้างรวมกันเท่ากับ ~0.09 mg. ดังนั้น เราประมาณว่า 99.99% ของสารกำจัดศัตรูพืชที่เรารับประทานมาจากธรรมชาติ แม้ว่ามีการสัมผัสกับสารเคมีธรรมชาติมีจำนวนมากกว่าสารเคมีสังเคราะห์อย่างเห็นได้ชัด แต่ในการทดสอบสารที่ก่อให้เกิดมะเร็งในหนู ได้มีการใช้สารเคมีสังเคราะห์ (ที่ไม่ได้เป็นสารเคมีธรรมชาติ) ถึง 79% (378 จาก 479 ชนิด)
3) สำหรับด้านพิษวิทยาแล้ว สารเคมีทั้งโดยธรรมชาติและที่สังเคราะห์ขึ้นออกฤทธิ์เหมือนกัน มีการคาดการณ์ (และพบว่า) อัตราบวกของสารก่อมะเร็งในสารเคมีจากธรรมชาติและจากสารสังเคราะห์มีค่าไล่เลี่ยกัน อัตราบวกในสารเคมีที่ทดสอบในหนูมีค่าประมาณ 50% ดังนั้น จากการที่คนเราได้สัมผัสกับสารเคมีทางธรรมชาติมากมายกว่าสารเคมีสังเคราะห์ (ทั้งโดยน้ำหนักและจำนวน) สรุปได้ว่า คนได้สัมผัสสารก่อมะเร็งที่หนูมากมายมหาศาลเป็นพื้นเดิมจากที่พบได้จากการทดสอบบนหนูโดยใช้ปริมาณที่สูงในการทดสอบ ผลแสดงว่า ถึงแม้จะพบสารกำจัดศัตรูพืชธรรมชาติในจำนวนน้อยแค่ไหนก็ตาม มี 29 ที่เป็นสารก่อมะเร็งที่หนูในจำนวน 57 ที่ถูกตรวจสอบเกิดขึ้นในอาหารที่ปลูกแบบปกติมากกว่า 50 ชนิด สรุปว่า มีความเป็นไปได้ว่า ผักและผลไม้เกือบทุกชนิดในตลาดมีสารกำจัดศัตรูพืชธรรมชาติที่เป็นสารก่อมะเร็งที่หนู[ 62]
ในขณะที่การศึกษาวิเคราะห์ทางเคมีได้แสดงผลที่กล่าวข้างบนว่า ผักและผลไม้ที่ปลูกแบบอินทรีย์มีสารกำจัดศัตรูพืชตกค้างอยู่ในระดับที่น้อยกว่า ความสำคัญของการค้นพบเรื่อง ความเสี่ยงทางสุขภาพที่น้อยกว่าในอาหารอินทรีย์ก็ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่เพราะ ทั้งอาหารทั่ว ๆ ไปและอาหารอินทรีย์โดยทั่วไปก็มีระดับต่ำกว่าเกณฑ์ที่ทางภาครัฐกำหนดไว้ว่าเป็นระดับที่ปลอดภัย[ 2] [ 3] [ 5] กรมวิชาการเกษตรสหรัฐอเมริกา [ 50] สำนักงานมาตรฐานอาหาร ของสหราชอาณาจักร[ 7]
การศึกษาที่ได้รับการตีพิมพ์โดยสภาการวิจัยแห่งชาติสหรัฐอเมริกา ในปี ค.ศ. 1993 สรุปว่า แหล่งที่มาของการสัมผัสสารกำจัดศัตรูพืชของทารกและเด็กส่วนใหญ่ผ่านทางอาหาร[ 63] [ 64] [ 65] [ 66]
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การอ้างถึงสารกำจัดศัตรูตกค้างว่าเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นในภาวะมีบุตรยาก หรือจำนวนสเปิร์ม ที่น้อยลงไม่ได้รับการสนับสนุนจากหลักฐานเอกสารทางการแพทย์ใด ๆ[ 3] สมาคมมะเร็งอเมริกัน (ACS) ได้กล่าวว่า จุดยืนอย่างเป็นทางการของสมาคม คือ "ยังไม่สามารถสรุปได้ว่า อาหารอินทรีย์มีความเสี่ยงน้อยกว่าที่จะก่อให้เกิดมะเร็ง สืบเนื่องมาจากอาหารเองมีโอกาสน้อยกว่าที่จะถูกปนเปื้อนโดยสารที่อาจจะก่อให้เกิดมะเร็ง"[ 67] จุลชีววิทยา หรือพิษ โดยธรรมชาติมีความสำคัญมากกว่าความเสี่ยงจากสารกำจัดศัตรูพืชตกค้างในระยะสั้นหรือเฉียบพลัน[ 2] [ 3]
จากการมองหาความเป็นไปได้ในการเพิ่มความเสี่ยงเรื่องความปลอดภัยในการบริโภคอาหารอินทรีย์พบว่า ถึงแม้จะมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นจากการปนเปื้อนทางจุลชีววิทยาจากการใช้ปุ๋ยคอก ที่เป็นปุ๋ยจากสิ่งมีชีวิต เช่น จากเชื้อ E. coli O157:H7[ 2] [ 3] [ 4] [ 68] [ 69]
ความต้องการอาหารอินทรีย์ได้รับแรงผลักดันจากความสนใจเรื่องสุขภาพส่วนบุคคลและสิ่งแวดล้อมเป็นหลัก[ 70] [ 71] [ 72] [ 73]
ในขณะที่อาหารอินทรีย์มีส่วนแบ่ง 1-2% ในปริมาณการผลิตอาหารรวมทั่วโลก สมาคมการค้าสินค้าอินทรีย์แจ้งว่า ตลาดการขายอาหารอินทรีย์ได้เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วอยู่ในช่วงระหว่าง 5-10% ของส่วนแบ่งตลาดอาหารในสหรัฐอเมริกา[ 74]
ยอดขายอาหารอินทรีย์ทั่วโลกกระโดดจาก 23,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐในปี ค.ศ. 2002[ 75] [ 76]
การผลิตและการบริโภคผลิตภัณฑ์อินทรีย์กำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในเอเชีย โดยทั้งจีนและอินเดียกลายเป็นผู้ผลิตพืชผลอินทรีย์ระดับโลก[ 77] [ 41] [ 78] [ 79]
ตลาดอาหารอินทรีย์ในประเทศจีนเป็นตลาดที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลก[ 41] [ 80] ศูนย์การพัฒนาอาหารอินทรีย์ ของจีนได้ประมาณยอดขายผลิตภัณฑ์อาหารอินทรีย์ว่า มีมูลค่าประมาณ 500 ล้านเหรียญสหรัฐต่อปี ในปี ค.ศ. 2013 และคาดว่าจะเพิ่มขึ้นอีก 30-50% ในปี ค.ศ. 2014[ 81]
ในขณะที่ สหรัฐอเมริกายังคงเป็นตลาดเนื้ออินทรีย์ที่ใหญ่ด้วยยอดขายที่ 1,350 ล้านเหรียญสหรัฐในปี ค.ศ. 2013[ 82] [ 83] [ 82]
ตลาดจีนเป็นตลาดนมผงดัดแปลงสำหรับทารก ที่ใหญ่ที่สุดในโลกโดยมียอดขายอยู่ที่ 12,400 ล้านเหรียญสหรัฐต่อปี;[ 84] นมผงดัดแปลงสำหรับทารกอินทรีย์ และอาหารเด็กมียอดอยู่ประมาณ 5.5% ของยอดขายในปี ค.ศ. 2011[ 81] เบลลามีส์อินทรีย์ ได้รายงานยอดขายที่เพิ่มขึ้นถึง 70% ทุกปีในช่วงปี ค.ศ. 2008-2013 ในขณะที่กลุ่มเกษตรกรโคนมอินทรีย์ของออสเตรเลีย ได้รายงานยอดส่งออกน้ำนมอินทรีย์ไปยังจีนว่า เพิ่มขึ้น 20-30% ต่อปีในช่วงเวลาเดียวกัน[ 85]
สหรัฐอเมริกา ในปี ค.ศ. 2012 มูลค่าตลาดรวมของอาหารอินทรีย์ในสหรัฐอยู่ที่ประมาณ 30 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (จากมูลค่าตลาดรวมของสินค้าอุปโภคบริโภคที่เป็นผลิตภัณฑ์อินทรีย์และธรรมชาติที่ประมาณ 81,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)[ 86] [ 87] ยอดขายอาหารอินทรีย์เพิ่มขึ้นปีละ 17-20% ต่อปีในช่วงต้นทศวรรษ 2000[ 89] [ 90] [ 88] ในปี ค.ศ. 2003 มีอาหารอินทรีย์จำหน่ายอยู่ในร้านอาหารธรรมชาติจำนวนเกือบ 20,000 ที่ และคิดเป็น 73% ของร้านขายของชำทั่วไป[ 91] อาหารอินทรีย์มียอดขายเท่ากับ 3.7% ของยอดขายอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมด และเท่ากับ 11.4% ของยอดขายผลไม้ และผัก ในปี ค.ศ. 2009[ 78] ใน ปี ค.ศ. 2012 ผู้ผลิตอาหารอินทรีย์อิสระในสหรัฐอเมริกาส่วนใหญ่ได้ถูกเข้าซื้อโดยบริษัทข้ามชาติหลายบริษัท[ 93] แคนาดา ในปี ค.ศ. 2006 ยอดขายอาหารอินทรีย์มียอดมากกว่า 1,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ คิดเป็น 0.9% ของยอดขายอาหารในแคนาดา[ 94]
ยอดขายอาหารอินทรีย์ในร้านขายของชำเพิ่มขึ้น 28% ในปี ค.ศ. 2006 เมื่อเปรียนเทียบกับปี ค.ศ. 2005.[ 94]
รัฐบริติชโคลัมเบียมีประชากรอยู่ 13% ของประชากรแคนาดาทั้งหมด แต่มียอดซื้ออาหารอินทรีย์อยู่ 26% ของยอดขายทั้งหมดในประเทศในปี ค.ศ. 2006[ 95]
ออสเตรีย ในปี ค.ศ. 2011, 7.4% ของผลิตภัณฑ์อาหารที่ขายในซูเปอร์มาร์เก็ตของออสเตรีย (รวมร้านขายสินค้าราคาถูก) เป็นอาหารอินทรีย์[ 96] [ 97] อิตาลี เริ่มเมื่อปี ค.ศ. 2000 มีการบังคับให้ใช้อาหารอินทรีย์บางชนิดในโรงเรียนและโรงพยาบาลบางแห่งในประเทศอิตาลี ในกฎหมายที่เขียนขึ้นในปี ค.ศ. 2002 ของแคว้นเอมีเลีย-โรมัญญา ที่ถูกบังคับใช้ในปี ค.ศ. 2005 ได้เขียนอย่างชัดเจนว่า อาหารในสถานรับเลี้ยงเด็กและโรงเรียนระดับประถมศึกษา (จาก 3 เดือนถึง 10 ปี) จะต้องเป็นอาหารอินทรีย์ 100% และมื้ออาหารในโรงเรียน มหาวิทยาลัย และโรงพยาบาลจะต้องประกอบด้วยผลิตภัณฑ์อินทรีย์อย่างน้อย 35%[ 98] โปแลนด์ ในปี ค.ศ. 2005 ร้อยละ 7 ของผู้บริโภคชาวโปแลนด์ได้ซื้ออาหารที่ถูกผลิตตามระเบียบสิ่งแวดล้อมของสหภาพยุโรป มูลค่าของตลาดอินทรีย์โดยประมาณอยู่ที่ 50 ล้านเหรียญยูโรในปี ค.ศ. 2006[ 99] โรมาเนีย ในปี ค.ศ. 2010 โรมาเนียมีการส่งออก 70%–80% ของผลิตภัณฑ์อินทรีย์ในประเทศซึ่งมีมูลค่ารวม 100 ล้านเหรียญยูโร ตลาดผลิตภัณฑ์อินทรีย์ได้เติบโตเป็นมูลค่า 50 ล้านเหรียญยูโร ในปี ค.ศ. 2010.[ 100] ยูเครน ในปี ค.ศ. 2009 ยูเครนอยู่ในลำดับที่ 21 ของโลกหากวัดตามพื้นที่การเพาะปลูกอาหารอินทรีย์ โดยผลผลิตส่วนใหญ่จะถูกส่งออก ทำให้ไม่มีอาหารอินทรีย์เพียงพอสำหรับความต้องการอาหารอินทรีย์ที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในประเทศ[ 101] [ 102] [ 103] [ 104] แปลงสวนครัว ของตัวเองซึ่งอาจจะเป็นผลให้การประเมินปริมาณการบริโภคอาหารอินทรีย์ของชาวยูเครนต่ำกว่าความเป็นจริง กฎหมายเรื่องการผลิตแบบอินทรีย์ได้ผ่านการอนุมัติจากรัฐสภาของยูเครน ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2011 นอกจากจะกล่าวถึงคุณสมบัติโดยทั่วไปสำหรับอาหารอินทรีย์ที่ได้รับการรับรองแล้ว ยังได้เพิ่มเรื่องการห้ามการใช้กรรมวิธี GMO หรือผลิตภัณฑ์ที่ประกอบด้วยส่วนผสมที่เป็น GMO[ 105] [ 106] สภาสูงสุดของประเทศยูเครน [ 107] [ 108] สหราชอาณาจักร ยอดขายอาหารอินทรีย์เพิ่มขึ้นจาก 100 กว่าล้านปอนด์สเตอร์ลิงในปี 1993/1994 เป็น 1,210 ล้านปอนด์สเตอร์ลิงในปี ค.ศ. 2004 (เพิ่ม 11% ในปี ค.ศ. 2003)[ 109] [ 110]
คิวบา หลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ในปี ค.ศ. 1991 ผลิตผลทางการเกษตรที่เคยถูกซื้อจากประเทศค่ายตะวันออก ก็ไม่มีจำหน่ายอีกต่อไปในประเทศคิวบา ทำให้ไร่นาในคิวบาหลาย ๆ แห่งได้เป็นตัวเองเป็นการทำไร่นาอินทรีย์เพราะความจำเป็น[ 111] ดัดแปลงทางพันธุกรรม ตัวอย่างเช่น[ 112] [ 113] [ 114]
↑ http://www.ocf.berkeley.edu/~lhom/organictext.html ↑ 2.00 2.01 2.02 2.03 2.04 2.05 2.06 2.07 2.08 2.09 2.10 Blair, Robert. (2012). Organic Production and Food Quality: A Down to Earth Analysis. Wiley-Blackwell, Oxford, UK. ISBN 978-0-8138-1217-5
↑ 3.00 3.01 3.02 3.03 3.04 3.05 3.06 3.07 3.08 3.09 3.10 3.11 Magkos F et al (2006) Organic food: buying more safety or just peace of mind? A critical review of the literature Crit Rev Food Sci Nutr 46 (1) 23–56 | pmid=16403682
↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 Bourn D, Prescott J (January 2002). "A comparison of the nutritional value, sensory qualities, and food safety of organically and conventionally produced foods" . Crit Rev Food Sci Nutr . 42 (1): 1–34. doi :10.1080/10408690290825439 . PMID 11833635 . ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 5.7 5.8 Smith-Spangler C, Brandeau ML, Hunter GE, Bavinger JC, Pearson M, Eschbach PJ, Sundaram V, Liu H, Schirmer P, Stave C, Olkin I, Bravata DM (September 4, 2012). "Are organic foods safer or healthier than conventional alternatives?: a systematic review" . Annals of Internal Medicine . 157 (5): 348–366. doi :10.7326/0003-4819-157-5-201209040-00007 . PMID 22944875 . ↑ 6.0 6.1 6.2 Dangour AD et al (2009) Nutritional quality of organic foods: a systematic review The American Journal of Clinical Nutrition 92 (1) 203–210
↑ 7.0 7.1 "Organic food" . UK Food Standards Agency. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 มิถุนายน 2011. สืบค้นเมื่อ 3 มิถุนายน 2014 .↑ Williams, Christine M. (February 2002). "Nutritional quality of organic food: shades of grey or shades of green?" (PDF) . Proceedings of the Nutrition Society . 61 (1): 19–24. doi :10.1079/PNS2001126 . ↑ "History of food, p. 3" (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-11-04. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ Drinkwater, Laurie E. (2009). "Ecological Knowledge: Foundation for Sustainable Organic Agriculture". ใน Francis, Charles (บ.ก.). Organic farming: the ecological system ISBN 978-0-89118-173-6 ↑ John, Paull (2006). "The Farm as Organism: The Foundational Idea of Organic Agriculture" (PDF) . Elementals: Journal of Bio-Dynamics Tasmania . 80 : 14–18. ↑ Philpott, Tom. "Quick thoughts on the USDA's 'Know Your Farmer' program" . Grist * A Beacon in the Smog . Grist Magazine, Inc. สืบค้นเมื่อ 2014-01-28 . ↑ Desmond Klingler. 21st Century Homestead: Organic Food ↑ Albala, Ken (2015-03-27). The SAGE Encyclopedia of Food Issues ISBN 978-1-5063-1730-4 ↑ Marlon Henkel. 21st Century Homestead: Sustainable Agriculture I ↑ US EPA, OECA (2015-07-24). "Organic Farming" . US EPA (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-09-22 . ↑ "Agricultural Marketing Service – National Organic Program" . Ams.usda.gov. 2008-10-31. สืบค้นเมื่อ 2012-09-09 .↑ "Access to Pasture Rule for Organic Livestock" . Ams.usda.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-08-31. สืบค้นเมื่อ 2012-09-09 .↑ "Labeling: Preamble" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-05-14. สืบค้นเมื่อ 2012-09-09 .↑ Allen, Gary J; Albala, Ken, บ.ก. (2007). The Business of Food: Encyclopedia of the Food and Drink Industries ISBN 978-0-313-33725-3 ↑ Staff, National Pesticide Information Center Organic Pesticide Ingredients
↑ "Code of Federal Regulations 7 CRF § 205.206 (2e)" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2015-06-08. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ Paull, J. & Lyons, K. (2008) Nanotechnology: The Next Challenge for Organics , Journal of Organic Systems, 3 (1) 3–22
↑ National Research Council. A Research Strategy for Environmental, Health, and Safety Aspects of Engineered Nanomaterials National Academies Press: Washington DC. 2012
↑ Staff, The Organic & Non-GMO Report, May 2010. Canada bans nanotechnology in organics เก็บถาวร 2023-06-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
↑ Canada General Standards Board %202009, %202011_Repr_Aug_2011_incorpCorr_1.pdf Organic Production Systems General Principles And Management Standards (CAN/CGSB-32.310-2006)
↑ “USDA organic: what qualifies as organic?" Massage Therapy Journal Spring 2011: 36+. Academic OneFile.
↑ "Steps to Certification – Within Australia" . NASAA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2011-02-16. สืบค้นเมื่อ 2012-09-09 .↑ "Organic Products Regulations" . Canada Gazette, Government of Canada. December 21, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2012-07-26. สืบค้นเมื่อ 2012-10-02 .↑ "KRAV" . Krav.se. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2012-10-12. สืบค้นเมื่อ 2012-10-02 .↑ "Department for Environment, Food and Rural Affairs" . DEFRA. สืบค้นเมื่อ 2012-10-02 .↑ "About Us" . (Google translated into English) . Stowarzyszenie "Polska Ekologia". สืบค้นเมื่อ 2013-08-14 .↑ "Debio Organic certification" . Debio.no. สืบค้นเมื่อ 2012-10-02 .↑ NPOP, (National Program for Organic Production) ↑ "BIOCert" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-10-05. สืบค้นเมื่อ 3 November 2013 .↑ "JAS Standards" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-04-26. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ Nestle, Marion. 2006. What to Eat .ISBN 978-0-86547-738-4
↑ Neuman, William (March 19, 2010). "U.S. Plans Spot Tests of Organic Products" . The New York Times. สืบค้นเมื่อ 2012-09-09 . ↑ 39.0 39.1 Canavari, M., Asioli, D., Bendini, A., Cantore, N., Gallina Toschi, T., Spiller, A., Obermowe, T., Buchecker, K. and Lohmann, M. (2009). Summary report on sensory-related socio-economic and sensory science literature about organic food products
↑ 40.0 40.1 Schuldt, J.P. and Schwarz, N. (2010). The "organic" path to obesity? Organic claims influence calorie judgments and exercise recommendations " Judgment and Decision Making 5: 144–150.
↑ 41.0 41.1 41.2 Chen, Jue (February 2014). "Food safety in China opens doors for Australia's agri sector" . Australia China Connections . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-03-27. สืบค้นเมื่อ 27 March 2014 . ↑ Stewart, Emily. "Chinese babies looking for more Aussie organic milk" . abc.net.au . Australian Broadcasting Corporation. สืบค้นเมื่อ 27 March 2014 . ↑ "Organic exports to China on the rise" . Dynamic Export . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2023-06-05. สืบค้นเมื่อ 27 March 2014 .↑ Wikes, Richard. "What Chinese are worried about" . Pew Research Global Attitudes Project . Pew Research. สืบค้นเมื่อ 27 March 2014 . ↑ 00.html "Banana Wars" , by Joanna Blythman (The Observer, 13-Mar-2005) and "Bananas & Plantains" เก็บถาวร 2011-10-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Honduran Agricultural Research Foundation (FHIA).↑ "The organic label just won't stick if feds keep this up" เก็บถาวร 2014-11-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , by Julie Deardorff (Chicago Tribune , 9-Dec-2005) and "Dole urges organics board to approve ethylene use" เก็บถาวร 2016-03-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , by Joan Murphy (The Produce News , 22-Nov-2005).↑ Magkos F et al (2003 Organic food: nutritious food or food for thought? A review of the evidence International Journal of Food Sciences and Nutrition 54 (5) :357–71
↑ Pretty, J.N.; Ball, A.S.; และคณะ (2005). "Farm costs and food miles: An assessment of the full cost of the UK weekly food basket" (PDF) . Food Policy . 30 (1): 1–19. ISSN 0306-9192 . ↑ Asami, Danny K. "Comparison of the Total Phenolic and Ascorbic Acid Content of Freeze-Dried and Air-Dried Marionberry, Strawberry, and Corn Grown Using Conventional, Organic, and Sustainable Agricultural Practices" . Journal of Agricultural and Food Chemistry (American Chemical Society), 51 (5), 1237–1241, 2003. doi :10.1021/jf020635c S0021-8561(02)00635-0 . สืบค้นเมื่อ 10 เมษายน 2006.
↑ 50.0 50.1 Gold, Mary. "Should I Purchase Organic Foods?" . USDA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2011-07-21. สืบค้นเมื่อ 2011-03-05 . ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-05-27. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ 2013 November, “The ruling on organic foods: are they worth the extra price?” “Healthy Years” ISSN 1551-4617, 11/2013, Volume 10, Issue 11, p. 1
↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-08-21. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ 54.0 54.1 "สำเนาที่เก็บถาวร" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2015-10-09. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 .↑ http://www.centerforfoodsafety.org/issues/1050/sewage-sludge/how-do-i-know-if-my-food-was-grown-in-sewage-sludge# ↑ "The Food Standards Agency's Current Stance" (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 31 มีนาคม 2010. สืบค้นเมื่อ 3 มิถุนายน 2014 .↑ Sophie Goodchild for the London Evening Standard. July 29, 2009 "Organic food 'no healthier' blow" เก็บถาวร 1 สิงหาคม 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
↑ Rosen, Joseph D. (พฤษภาคม 2010). "A Review of the Nutrition Claims Made by Proponents of Organic Food" . Comprehensive Reviews in Food Science and Food Safety . 9 (3): 270–277. doi :10.1111/j.1541-4337.2010.00108.x . ↑ "Carcinogenic Potency Project Official Website" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 3 กันยายน 2012. สืบค้นเมื่อ 3 มิถุนายน 2014 .↑ National Center for Computational Toxicology (NCCT) DSSTox Official Website
↑ Publicly available Toxnet database from US NLM ↑ Gold, L.S., et al (1992) Rodent carcinogens: Setting priorities " Science 258: 261–265
↑ National Research Council. Pesticides in the Diets of Infants and Children เก็บถาวร 6 ตุลาคม 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . National Academies Press; 1993. ISBN 0-309-04875-3 . Retrieved 10-Apr-2006.
↑ Lu, Chensheng; และคณะ (2006). "Organic Diets Significantly Lower Children's Dietary Exposure to Organophosphorus Pesticides" (PDF) . Environmental Health Perspectives . 114 (2): 260–263. doi :10.1289/ehp.8418 . PMC 1367841 PMID 16451864 . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2006-05-14. สืบค้นเมื่อ 2014-06-03 . ↑ Krieger RI et al (2006) OP Pesticides, Organic Diets, and Children’s Health " Environ Health Perspect 114 (10) A572.
↑ Alex Avery (2006) Organic Diets and Children’s Health Environ Health Perspect.114 (4) A210–A211.
↑ "Food additives, safety, and organic foods" . American Cancer Society. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-04-19. สืบค้นเมื่อ 11 July 2012 .↑ "Analysis: E.coli outbreak poses questions for organic farming" . Reuters . 6 June 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-06-26. สืบค้นเมื่อ 22 June 2012 .↑ "Tracing seeds, in particular fenugreek (Trigonella foenum-graecum) seeds, in relation to the Shiga toxin-producing E. coli (STEC) O104:H4 2011 Outbreaks in Germany and France" (PDF) . European Food Safety Authority. สืบค้นเมื่อ 23 July 2012 .↑ Conflicting demands of agricultural production and environmental conservation: consumers' perception of the quality and safety of food (2004). Filho, Walter Leal (บ.ก.). Ecological agriculture and rural development in Central and Eastern European countries ISBN 978-1-58603-439-9 ↑ Global organic sales reach $63 billion, U.S. is largest market เก็บถาวร 2013-11-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Ag Professional, June 25, 2013.↑ OECD Compendium of Agri-Environmental Indicators , OECD, June 25, 2013.↑ Winter, Carl K.; Davis, Sarah F. (November 2006). "Organic Foods". Journal of Food Science . 71 (9): R117–R124. doi :10.1111/j.1750-3841.2006.00196.x . ↑ Organic Food Facts เก็บถาวร 2013-06-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Organic Trade Association, 2010.↑ "The Global Market for Organic Food & Drink" . Organic Monitor . 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2006-06-26. สืบค้นเมื่อ 2006-06-20 .↑ Global organic sales reach $63 billion, Ag Professional
↑ Food Scandals Driving Organic Food Sales (Report). The Asian Market for organic Food & Drink (2nd ed.). Ecovia Intelligence. February 2011. p. 56. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014 .↑ 78.0 78.1 "Industry Statistics and Projected Growth" . Organic Trade Association. June 2010. สืบค้นเมื่อ 2011-05-28 .↑ Paull, John. "The Uptake of Organic Agriculture: A Decade of Worldwide Development" (PDF) . Journal of Social and Development Sciences . Institute of Social and Cultural Anthropology, University of Oxford. 2 (3): 111–120. ISSN 2221-1152 . สืบค้นเมื่อ 14 April 2014 . ↑ "A healthy future for all? Improving food quality for Asia" (PDF) . The Economist.↑ 81.0 81.1 Chen, Jue. "Australia's Share of China's organic pie" . Australia China Connections. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-05-08. สืบค้นเมื่อ 8 May 2014 . ↑ 82.0 82.1 "The Census of Agriculture, National Agricultural Statistics Service, USDA, 2010" (PDF) . USDA Census of Agriculture . United States Department of Agriculture. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2014-05-08. สืบค้นเมื่อ 8 April 2014 .↑ "Annual report: Natural/Organic Share of Total Beef (Dollar and Pound)" . Cattlemen's Beef Board & National Cattlemen's Beef Association. สืบค้นเมื่อ 8 April 2014 .↑ Harney, Alexandra. "Special Report - How Big Formula bought China" . EuroMonitor. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-05-08. สืบค้นเมื่อ 8 May 2014 . ↑ Han, Esther (November 17, 2013). "Organic food: Companies pay $50,000 for Chinese certification" . Good Food . สืบค้นเมื่อ 27 March 2014 . ↑ Daniells, Stephen. "US organic food market to grow 14% from 2013-18" . สืบค้นเมื่อ 14 April 2014 . ↑ Carl Edstrom of IRI and Kathryn Peters of SPINS October 2013 Natural / Organic Consumer Segmentation, A Total Market Perspective เก็บถาวร 2014-07-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
↑ 88.0 88.1 Caroline Scott-Thomas for FoodNavigator-USA.com, April 24, 2012. US organic market continues to outpace conventional food sales growth Recent Growth Patterns in the U.S. Organic Foods Market
↑ Hansen, Nanette (2004). "Organic food sales see healthy growth" . MSNBC . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2006-06-22. สืบค้นเมื่อ 2006-06-20 . ↑ Warner, Melanie. "What Is Organic? Powerful Players Want a Say" . New York Times
↑ Greene, Catherine; Dimitri, Carolyn (2003). "Organic Agriculture: Gaining Ground" . USDA Economic Research Service . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2006-06-15. สืบค้นเมื่อ 2006-06-20 . ↑ Dryer, Jerry (2003). "Market Trends: Organic Lessons" . Prepared Foods . สืบค้นเมื่อ 2006-06-20 . ↑ Strom, Stephanie (July 7, 2012). "Has 'Organic' Been Oversized?" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ July 8, 2012 . ↑ 94.0 94.1 Macey, Anne (2007). "Retail Sales of Certified Organic Food Products in Canada in 2006" (PDF) . Organic Agriculture Center of Canada . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2008-05-28. สืบค้นเมื่อ 2008-04-09 . ↑ Macey, Anne (2007). "Retail Sales of Certified Organic Food Products in Canada in 2006. Organic food is not all organic. only food labeled with a 100% organic sticker are pesticide-free/" (PDF) . Organic Agriculture Center of Canada . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2008-05-28. สืบค้นเมื่อ 2008-04-09 . ↑ Typisch.at (RollAMA survey). "Bio-Aufwärtstrend in Österreich" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 28 เมษายน 2015. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2012 . ↑ BIO AUSTRIA. "Wirtschaftlicher Durchbruch für Bio-Fachhandel im Jubiläumsjahr" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 30 ธันวาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 13 พฤศจิกายน 2007 . ↑ Organic Consumers Association. "Italian Law Calls for All Organic Foods in Nation's Schools" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 15 มีนาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 21 มิถุนายน 2013 . ↑ SixtyTwo International Consultants. "The organic food market in Poland: Ready for take-off" . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 กันยายน 2007. สืบค้นเมื่อ 8 ตุลาคม 2007 . ↑ Cult Market Research. "Piata de produse bio din Romania in cifre" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 26 พฤศจิกายน 2011. สืบค้นเมื่อ 18 มกราคม 2012 . ↑ "В Україні зростає попит на органічні продукти" . unian.net .↑ Федерація органічного руху України organic.com.ua . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 27 มกราคม 2019. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2014 .↑ Rbc.ua. "Більшість споживачів бажають купувати більш дорогі екологічно чисті товари, - експерти" . rbc.ua (ภาษายูเครน). ↑ Исследование трендов: Готовы ли украинцы покупать экологически чистые товары? // дослідницький центр компанії INRISE Development , вересень 2010 р.(ในภาษายูเครน) เก็บถาวร 30 พฤษภาคม 2013 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ↑ Administrator. "Ухвалено Закон України "Про органічне виробництво"!" . www.organic.com.ua . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-08-22. สืบค้นเมื่อ 2013-04-08 . ↑ Administrator. "Президент відхилив Закон України "Про органічне виробництво" . www.organic.com.ua . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-08-22. สืบค้นเมื่อ 2013-04-08 . ↑ Rymar, Svyatoslav. "Верховною Радою України Закон України "Про органічне виробництво" відхилено" . organic.ua . ↑ https://www.ukrinform.net/rubric-economy/2508099-poroshenko-signs-law-establishing-basic-principles-and-requirements-for-organic-production.html Poroshenko signs law establishing basic principles and requirements for organic production↑ Organic Centre Wales. "Organic statistics – the shape of organic food and farming" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-10-07. สืบค้นเมื่อ 2007-10-08 . ↑ Soil Association. "Organic market report 2011" . สืบค้นเมื่อ 2012-01-18 . ↑ Auld, Alison. "Farming with Fidel" . สืบค้นเมื่อ 2007-10-08 . ↑ Center for Genetic Engineering and Biotechnology. "Cuban GMO Vision" (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-11-05. สืบค้นเมื่อ 2007-10-08 . ↑ Centro de Ingeniería Genética y Biotecnología de Cuba. "Dirección de Investigaciones Agropecuarias" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-09-27. สืบค้นเมื่อ 2007-10-08 . ↑ Office of Global Analysis (March 2008). "Cuba's Food & Agriculture Situation Report" (PDF) . FAS. USDA. p. 33. สืบค้นเมื่อ 2008-09-04 .
Canavari, Maurizio; Olson, Kent D., บ.ก. (2007). Organic food: consumers' choices and farmers' opportunities ISBN 978-0-387-39581-4 Duram, Leslie A. (2010). Encyclopedia of Organic, Sustainable, and Local Food ISBN 978-0-313-35963-7 Givens, D. Ian; และคณะ (2008). Health Benefits of Organic Food: Effects of the Environment ISBN 978-1-84593-459-0 Nestle, Marion (2007). Food Politics: How the Food Industry Influences Nutrition and Health ISBN 978-0-520-25403-9 PAN-UK (2008). Pesticides on a Plate . PAN-UK (UK). ISBN 978-0-9549542-6-0 Pollan, Michael (2006). The Omnivore's Dilemma: A Natural History of Four Meals ISBN 978-1-59420-082-3 Pretty, J. N.; และคณะ (2006). "Resource-Conserving Agriculture Increases Yields in Developing Countries" . Environmental Science and Technology . 40 (4): 1114–1119. Bibcode :2006EnST...40.1114P . doi :10.1021/es051670d PMID 16572763 .
Wikiquote
