PROFILBARU.COM

ภาษาเช็ก
	čeština, český jazyk
ประเทศที่มีการพูด	เช็กเกีย
ชาติพันธุ์	ชาวเช็ก
จำนวนผู้พูด	14.0 ล้านคน (2558)
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน บอลต์-สลาฟ สลาฟ สลาฟตะวันตก เช็ก–สโลวัก ภาษาเช็ก; ; ; ; ;
ระบบการเขียน	อักษรละติน (อักษรเช็ก); อักษรเบรลล์เช็ก;
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	เช็กเกีย; สหภาพยุโรป;
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน	ออสเตรีย; บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา; โครเอเชีย; โปแลนด์; โรมาเนีย; สโลวาเกีย;
ผู้วางระเบียบ	สถาบันภาษาเช็ก; (ประจำบัณฑิตยสถานวิทยาศาสตร์เช็ก
รหัสภาษา
ISO 639-1	cs
ISO 639-2	cze (B); ces (T)
ISO 639-3	ces
Linguasphere	53-AAA-da < 53-AAA-b...-d; (วิธภาษา: 53-AAA-daa ถึง 53-AAA-dam)
	บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด

ภาษาเช็ก (อังกฤษ: Czech; เช็ก: čeština, ออกเสียง: [ˈt͡ʃɛʃcɪna]) ซึ่งในอดีตยังมีชื่อเรียกว่า ภาษาโบฮีเมีย^[4] (อังกฤษ: Bohemian, ออกเสียง: /boʊˈhiːmiən, bə-/;^[5] ละติน: lingua Bohemica) เป็นภาษาสลาฟตะวันตกภาษาหนึ่งในกลุ่มภาษาเช็ก–สโลวัก^[4]ที่มีผู้พูดมากกว่า 13 ล้านคน ถือเป็นภาษาทางการในประเทศเช็กเกีย ภาษาเช็กมีความใกล้ชิดกับภาษาสโลวักมากจนสามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้^[6] (เช่นเดียวกันกับภาษาโปแลนด์ในระดับที่น้อยกว่า)^[7] ภาษาเช็กเป็นภาษาหลอมรวมหน่วยคำ (fusional language) ซึ่งเต็มไปด้วยระบบหน่วยคำที่รุ่มรวยและการเรียงลำดับคำที่ค่อนข้างยืดหยุ่น วงศัพท์ในภาษานี้ได้รับอิทธิพลอย่างกว้างขวางจากภาษาละติน^[8] และภาษาเยอรมัน^[9]

ภาษาเช็กมีระบบสัทวิทยาขนาดกลาง โดยแบ่งออกเป็นหน่วยเสียงสระเดี่ยว 10 หน่วยเสียง, หน่วยเสียงสระประสมสองเสียง 3 หน่วยเสียง และหน่วยเสียงพยัญชนะ 25 หน่วยเสียง (แบ่งออกเป็น "แข็ง", "กลาง" และ "อ่อน") คำต่าง ๆ อาจมีพยัญชนะควบกล้ำซับซ้อนหรือไม่มีสระเลย ภาษาเช็กยังมีเสียงรัว ปุ่มเหงือก ลิ้นยก ซึ่งเป็นหน่วยเสียงที่พบในไม่กี่ภาษา และแสดงด้วยหน่วยอักขระ ř

การจำแนก

ภาษาเช็กเป็นสมาชิกหนึ่งในสาขาย่อยสลาฟตะวันตกของสาขาสลาฟจากตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียน ภาษาที่อยู่ในสาขานี้ ได้แก่ ภาษาโปแลนด์, ภาษาคาชูเบีย, ภาษาซอร์เบียตอนบนและตอนล่าง และภาษาสโลวัก ภาษาที่มีความใกล้ชิดกับภาษาเช็กมากที่สุดคือภาษาสโลวัก รองลงมาคือภาษาโปแลนด์และภาษาไซลีเชีย^[10]

พยัญชนะ

A a	Á á	B b	C c	Č č	D d	Ď ď	E e	É é	Ě ě	F f
á	dlouhé á	bé	cé	čé	dé	ďé	é	dlouhé é	ije, é s háčkem	ef
/a/	/aː/	/b/	/ʦ/	/ʧ/	/d/	/ɟ/	/ɛ/	/ɛː/	/ɛ, jɛ/	/f/
G g	H h	Ch ch	I i	Í í	J j	K k	L l	M m	N n	Ň ň
gé	há	chá	í, měkké í	dlouhé í	jé	ká	el	em	en	eň
/g/	/ɦ/	/x/	/ɪ/	/i:/	/j/	/k/	/l/	/m/	/n/	/ɲ/
O o	Ó ó	P p	Q q	R r	Ř ř	S s	Š š	T t	Ť ť
ó	dlouhé ó	pé	kvé	er	eř	es	eš	té	ťé
/o/	/oː/	/p/	/kv/	/r/	/ɼ, r̝/	/s/	/ʃ/	/t/	/c/
U u	Ú ú	Ů ů	V v	W w	X x	Y y	Ý ý	Z z	Ž ž
ú	dlouhé ú	ů s kroužkem	vé	dvojité vé	iks	ypsilon, tvrdé ý	dlouhé ypsilon	zet	žet
/u/	/uː/	/uː/	/v/	/v/	/ks, gz/	/ɪ/	/iː/	/z/	/ʒ/

ตัวอย่างข้อความ

นี่คือตัวอย่างจากข้อที่ 1 จากปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติ :

เช็ก: Všichni lidé se rodí svobodní a sobě rovní co do důstojnosti a práv. Jsou nadáni rozumem a svědomím a mají spolu jednat v duchu bratrství.^[11]

ไทย: "มนุษย์ทั้งปวงเกิดมามีอิสระและเสมอภาคกันในศักดิ์ศรี และสิทธิ ต่างในตนมีเหตุผลและมโนธรรม และควรปฏิบัติต่อกันด้วยจิตวิญญาณแห่งภราดรภาพ"^[12]

อ้างอิง

↑ ภาษาเช็ก ที่ Ethnologue (18th ed., 2015) (ต้องสมัครสมาชิก)
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 ^2.4 "Full list". Council of Europe.
↑ Ministry of Interior of Poland: Act of 6 January 2005 on national and ethnic minorities and on the regional languages
↑ ^4.0 ^4.1 "Czech language". www.britannica.com. Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ 6 January 2015.
↑ Jones, Daniel (2003) [1917], Peter Roach; James Hartmann; Jane Setter (บ.ก.), English Pronouncing Dictionary, Cambridge: Cambridge University Press, ISBN 978-3-12-539683-8
↑ Golubović, Jelena; Gooskens, Charlotte (2015). "Mutual intelligibility between West and South Slavic languages". Russian Linguistics. 39 (3): 351–373. doi:10.1007/s11185-015-9150-9.
↑ Swan, Oscar E. (2002). A grammar of contemporary Polish (ภาษาอังกฤษ). Bloomington, Ind.: Slavica. p. 5. ISBN 0893572969. OCLC 50064627.
↑ http://babel.mml.ox.ac.uk/naughton/lit_to_1918.html. University of Oxford
↑ http://slavic.ucla.edu/czech/czech-republic/ เก็บถาวร 2017-10-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. University of California, Los Angeles
↑ Sussex & Cubberley 2011, pp. 54–56
↑ "Všeobecná deklarace lidských prav" (PDF). United Nations Information Centre Prague. United Nations. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-03-31. สืบค้นเมื่อ July 30, 2014.
↑ "ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน". แอมเนสตี.

บรรณานุกรม

Agnew, Hugh LeCaine (1994). Origins of the Czech National Renascence. University of Pittsburgh Press. ISBN 978-0-8229-8549-5.
Dankovičová, Jana (1999). "Czech". Handbook of the International Phonetic Association (9th ed.). International Phonetic Association/Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-63751-0.
Cerna, Iva; Machalek, Jolana (2007). Beginner's Czech. Hippocrene Books. ISBN 978-0-7818-1156-9.
Chloupek, Jan; Nekvapil, Jiří (1993). Studies in Functional Stylistics. John Benjamins Publishing Company. ISBN 978-90-272-1545-1.
Eckert, Eva (1993). Varieties of Czech: Studies in Czech Sociolinguistics. Editions Rodopi. ISBN 978-90-5183-490-1.
Esposito, Anna (2011). Analysis of Verbal and Nonverbal Communication and Enactment: The Processing Issues. Springer Press. ISBN 978-3-642-25774-2.
Hajičová, Eva (1986). Prague Studies in Mathematical Linguistics (9th ed.). John Benjamins Publishing. ISBN 978-90-272-1527-7.
Harkins, William Edward (1952). A Modern Czech Grammar. King's Crown Press (Columbia University). ISBN 978-0-231-09937-0.
Komárek, Miroslav (2012). Dějiny českého jazyka (ภาษาเช็ก). Brno: Host. ISBN 978-80-7294-591-7.
Kortmann, Bernd; van der Auwera, Johan (2011). The Languages and Linguistics of Europe: A Comprehensive Guide (World of Linguistics). Mouton De Gruyter. ISBN 978-3-11-022025-4.
Koudela, Břetislav; และคณะ (1964). Vývoj českého jazyka a dialektologie (ภาษาเช็ก). Československé státní pedagogické nakladatelství.
Liberman, Anatoly; Trubetskoi, Nikolai S. (2001). N.S. Trubetzkoy: Studies in General Linguistics and Language Structure. Duke University Press. ISBN 978-0-8223-2299-3.
Mann, Stuart Edward (1957). Czech Historical Grammar. Helmut Buske Verlag. ISBN 978-3-87118-261-7.
Mathesius, Vilém (2013). A Functional Analysis of Present Day English on a General Linguistic Basis. De Gruyter. ISBN 978-90-279-3077-4.
Maxwell, Alexander (2009). Choosing Slovakia: Slavic Hungary, the Czechoslovak Language and Accidental Nationalism. Tauris Academic Studies. ISBN 978-1-84885-074-3.
Naughton, James (2005). Czech: An Essential Grammar. Routledge Press. ISBN 978-0-415-28785-2.
Pansofia (1993). Pravidla českého pravopisu (ภาษาเช็ก). Ústav pro jazyk český AV ČR. ISBN 978-80-901373-6-3.
Piotrowski, Michael (2012). Natural Language Processing for Historical Texts. Morgan & Claypool Publishers. ISBN 978-1-60845-946-9.
Qualls, Eduard J. (2012). The Qualls Concise English Grammar. Danaan Press. ISBN 978-1-890000-09-7.
Rothstein, Björn; Thieroff, Rolf (2010). Mood in the Languages of Europe. John Benjamins Publishing Company. ISBN 978-90-272-0587-2.
Short, David (2009). "Czech and Slovak". ใน Bernard Comrie (บ.ก.). The World's Major Languages (2nd ed.). Routledge. pp. 305–330.
Scheer, Tobias (2004). A Lateral Theory of Phonology: What is CVCV, and why Should it Be?, Part 1. Walter De Gruyter. ISBN 978-3-11-017871-5.
Stankiewicz, Edward (1986). The Slavic Languages: Unity in Diversity. Mouton De Gruyter. ISBN 978-3-11-009904-1.
Sussex, Rolan; Cubberley, Paul (2011). The Slavic Languages. Cambridge Language Surveys. ISBN 978-0-521-29448-5.
Tahal, Karel (2010). A grammar of Czech as a foreign language. Factum.
Wilson, James (2009). Moravians in Prague: A Sociolinguistic Study of Dialect Contact in the Czech. Peter Lang International Academic Publishers. ISBN 978-3-631-58694-5.