พลิมัท (อังกฤษ: Plymouth) เป็นเมืองร้างบนเกาะมอนต์เซอร์รัตซึ่งเป็นดินแดนโพ้นทะเลของสหราชอาณาจักร ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหมู่เกาะลีเวิร์ดของเลสเซอร์แอนทิลลีส ในทะเลแคริบเบียน
ตั้งขึ้นบนแหล่งทับถมลาวาในอดีตใกล้กับภูเขาไฟซูฟริแยร์ฮิลล์ (Soufrière Hills) ที่ไม่มีการปะทุมานาน เมืองนี้ต้องถูกอพยพในปี พ.ศ. 2538 เมื่อภูเขาไฟกลับมาปะทุ ในที่สุดพลิมัทก็ถูกทิ้งอย่างถาวรในปี พ.ศ. 2540 หลังจากที่เมืองถูกไฟไหม้อย่างมาก และส่วนใหญ่ถูกฝังโดยกระแสตะกอนภูเขาไฟ (pyroclastic flow) และ ดินไหล (lahar) ในหลายศตวรรษที่ผ่านมาที่นี่เป็นท่าเรือเพียงแห่งเดียวในการเข้าสู่เกาะ พลิมัทยังคงเป็นเมืองหลวงทางนิตินัยของมอนต์เซอร์รัต ทำให้เป็นเมืองร้างแห่งเดียวที่ทำหน้าที่เป็นเมืองหลวงของดินแดนทางการเมือง[1] โดยศูนย์กลางการบริหารย้ายไปตั้งอยู่ที่หมู่บ้านเบรดส์ทางตอนเหนือของเกาะ
ประวัติศาสตร์
โบสถ์เซนต์แอนโทนี
หลังจากการก่อตั้งอาณานิคมแห่งแรกของยุโรปบนเกาะมอนต์เซอร์รัตในปี ค.ศ. 1632 โบสถ์เซนต์แอนโทนีได้รับการจัดตั้งขึ้นในพลิมัทในปี ค.ศ. 1636[2] แม้ว่าเซนต์แอนโทนีจะเป็นนักบุญในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก แต่เชื่อกันว่าข้าหลวงแอนโทนี บริสเก็ต ซึ่งเดินทางไปอังกฤษเพื่อหาเงินทุนมาสร้างโบสถ์แห่งนี้ ได้ตั้งชื่อโบสถ์ตามชื่อของเขา[3] โบสถ์ต้องสร้างใหม่หลายครั้งตลอดประวัติศาสตร์ เนื่องจากความเสียหายจากแผ่นดินไหว และเฮอริเคน[4]
เฮอริเคนฮิวโก
มอนต์เซอร์รัตถูกพายุเฮอริเคนฮิวโกถล่ม เมื่อวันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2532 พายุเฮอริเคนได้ทำลายเขื่อนกันคลื่นหินยาว 180 ฟุตในท่าเรือของพลิมัท[5] อาคารอื่น ๆ อีกมากมายรวมทั้ง โรงเรียน, สถานีอนามัย และอาคารโรงพยาบาลกลางที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่สามารถใช้งานได้จากความเสียหายจากพายุ เนื่องจากโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นเพียงแห่งเดียวบนเกาะ และมีความเสียหายมากจนต้องย้ายผู้ป่วยทั้งหมด การสำรวจโดยวิศวกรจากสำนักงานจัดการเหตุฉุกเฉินแห่งชาติของตรินิแดดและโตเบโกได้สรุปว่า โรงพยาบาลควรได้รับการออกแบบใหม่ เพื่อให้แน่ใจว่าโครงสร้างแข็งแรงสามารถทนต่อพายุในอนาคตได้[6]
ภูเขาไฟและการอพยพ
![]()
กระแสตะกอนภูเขาไฟได้เผาไหม้สิ่งที่ยังไม่ได้ปกคลุมด้วยเถ้าถ่าน (12 กรกฎาคม พ.ศ. 2540)
เถ้ากองสูงเท่าโคมไฟถนนในเมืองพลิมัท (พ.ศ. 2542)
ในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2538 การปะทุครั้งใหญ่ที่ภูเขาไฟซูฟริแยร์ฮิลล์ (Soufrière Hills) ซึ่งไม่มีการปะทุมานานหลายศตวรรษส่งให้เกิดการไหลของตะกอนภูเขาไฟ (pyroclastic flow) และขี้เถ้าตกลงไปทั่วพื้นที่กว้างทางตอนใต้ของมอนต์เซอร์รัตรวมถึงเมืองหลวงพลิมัท เห็นได้ชัดในทันทีว่าเมืองนี้ตกอยู่ในอันตรายอย่างร้ายแรง เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2538 ภูเขาไฟได้พ่นเศษหิน (tephra) ตกลงมาในพลิมัท และในเดือนธันวาคมผู้อยู่อาศัยถูกอพยพเพื่อความไม่ประมาท
ผู้อยู่อาศัยได้รับอนุญาตให้กลับมาในอีกไม่กี่เดือนต่อมา แต่ในวันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2540 การปะทุครั้งใหญ่อีกครั้งทำให้เกิดการไหลเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของตะกอนภูเขาไฟซึ่งทำให้มีผู้เสียชีวิต 19 คน และไหลไปเกือบถึงสนามบินซึ่งอยู่ทางฝั่งตะวันออกของเกาะ ผู้อาศัยในพลิมัทถูกอพยพอีกครั้ง
ระหว่างวันที่ 4–8 สิงหาคม พ.ศ. 2540 การปะทุครั้งใหญ่เป็นชุดได้ทำลายประมาณ 80% ของเมืองโดยฝังไว้ใต้เถ้าสูง 1.4 เมตร (4.6 ฟุต) วัสดุที่ร้อนจัดนี้ได้เผาอาคารหลายหลัง ทำให้แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่อาศัยสำหรับชาวเมืองส่วนใหญ่
การไหลของกระแสตะกอนภูเขาไฟ (pyroclastic flow), ลาวา, เถ้า และหินภูเขาไฟอื่น ๆ ส่วนใหญ่อัดแน่นโดยมีความหนาแน่นใกล้เคียงกับคอนกรีต การกำจัดภาระที่ล้นเกินจะต้องใช้วัตถุระเบิด, รถปราบดิน และทรัพยากรอื่น ๆ ที่มีราคาแพงเกินไปสำหรับการใช้งานอย่างกว้างขวาง คาดว่าดินใต้โคลนแข็งและลาวาน่าจะไหม้เกรียมและไม่สามารถเพาะปลูกได้อย่างสมบูรณ์ จากความร้อนที่รุนแรงของการไหลของกระแสตะกอนภูเขาไฟ
รัฐบาลสั่งอพยพเมืองพลิมัทโดยกองทัพเรืออังกฤษให้ความช่วยเหลือโดยพาประชาชนไปยังที่ปลอดภัย ครึ่งทางใต้ของเกาะได้รับการประกาศให้เป็นเขตที่กันออกไป (exclusion zone)[7] เนื่องจากมีการระเบิดของภูเขาไฟที่ซูฟริแยร์ฮิลล์ (Soufrière Hills) อย่างต่อเนื่อง รัฐบาลของเกาะถูกย้ายไปทางเหนือไปยังหมู่บ้านเบรดส์ (Brades) แม้ว่าพลิมัทจะยังคงเป็นเมืองหลวงทางนิตินัย ในปี พ.ศ. 2556 ท่าเรือและเมืองหลวงแห่งใหม่อยู่ระหว่างการก่อสร้างที่ลิตเติลเบย์ (Little Bay) บนชายฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะ
การถูกทำลายล้างทั้งหมดของพลิมัท ทำให้เกิดปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรงสำหรับเกาะมอนต์เซอร์รัต พลิมัทเคยเป็นที่ตั้งถิ่นฐานที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะโดยมีประชากรประมาณ 4,000 คน และด้วยเหตุนี้จึงเคยเป็นที่ตั้งของร้านค้าและบริการเกือบทั้งหมดของเกาะ นอกจากนี้ยังเคยเป็นที่ตั้งของรัฐบาล สิ่งอำนวยความสะดวกที่สูญหายบางส่วนถูกสร้างขึ้นใหม่ในเวลาต่อมา ในที่อื่นของมอนต์เซอร์รัต แต่สิ่งนี้ไม่ได้ป้องกันการอพยพ ระหว่างปี พ.ศ. 2538 ถึง 2543 ประชากร 2/3 ของทั้งเกาะถูกบังคับให้อพยพ โดยหลายคนตั้งรกรากอยู่ในสหราชอาณาจักร โดยในปี พ.ศ. 2540 เหลือน้อยกว่า 1,200 คนที่ยังอาศัยอยู่บนเกาะ จำนวนประชากรเพิ่มขึ้นเป็นเกือบ 5,000 คนในปี พ.ศ. 2559
ภูมิศาสตร์
พลิมัท ตั้งอยู่บนเนินทางตะวันตกเฉียงใต้ตอนล่างของภูเขาไฟซูฟริแยร์ฮิลล์ (Soufrière Hills) อยู่ในเขตที่กันออกไปเนื่องจากภูเขาไฟ ซึ่งถือว่าไม่สามารถอยู่อาศัยได้ทั้งหมด
ภูมิอากาศ
| ข้อมูลภูมิอากาศของพลิมัท
|
| เดือน
|
ม.ค.
|
ก.พ.
|
มี.ค.
|
เม.ย.
|
พ.ค.
|
มิ.ย.
|
ก.ค.
|
ส.ค.
|
ก.ย.
|
ต.ค.
|
พ.ย.
|
ธ.ค.
|
ทั้งปี
|
| อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F)
|
32
(90)
|
33
(91)
|
34
(93)
|
34
(93)
|
36
(97)
|
37
(99)
|
37
(99)
|
37
(99)
|
36
(97)
|
34
(93)
|
37
(99)
|
33
(91)
|
37
(99)
|
| อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F)
|
28
(82)
|
33
(91)
|
29
(84)
|
30
(86)
|
31
(88)
|
31
(88)
|
31
(88)
|
31
(88)
|
32
(90)
|
31
(88)
|
29
(84)
|
28
(82)
|
30
(86)
|
| อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F)
|
21
(70)
|
21
(70)
|
21
(70)
|
22
(72)
|
23
(73)
|
24
(75)
|
24
(75)
|
24
(75)
|
23
(73)
|
23
(73)
|
23
(73)
|
22
(72)
|
23
(73)
|
| อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F)
|
17
(63)
|
17
(63)
|
17
(63)
|
17
(63)
|
19
(66)
|
19
(66)
|
21
(70)
|
21
(70)
|
19
(66)
|
19
(66)
|
15
(59)
|
18
(64)
|
15
(59)
|
| หยาดน้ำฟ้า มม (นิ้ว)
|
122
(4.8)
|
86
(3.39)
|
112
(4.41)
|
89
(3.5)
|
97
(3.82)
|
112
(4.41)
|
155
(6.1)
|
183
(7.2)
|
168
(6.61)
|
196
(7.72)
|
180
(7.09)
|
140
(5.51)
|
1,640
(64.57)
|
| แหล่งที่มา: BBC Weather [8]
|
การคมนาคม
ท่าอากาศยานวิลเลียม เฮนรี แบรมเบิล (W. H. Bramble) ที่ให้บริการแก่พลิมัท ถูกปิดลงอย่างสมบูรณ์ในปี พ.ศ. 2540 และถูกทำลายในเวลาต่อมาเนื่องจากถูกฝังในเถ้าภูเขาไฟ ท่าอากาศยานจอห์น อัลเฟรด ออสบอร์น (John A. Osborne) แห่งใหม่ เปิดให้บริการใกล้กับหมู่บ้านเบรดส์ (Brades)
ท่าเรือพลิมัทได้รับอนุญาตให้เปิดใช้อีกครั้งในปี พ.ศ. 2555 สำหรับการส่งออกทรายโดยผู้ประกอบการที่ได้รับอนุญาต[9]
อ้างอิง
- ↑ "Central America :: Montserrat". cia.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-08-04. สืบค้นเมื่อ September 26, 2020.
- ↑ "Montserrat's Archaeology and History" เก็บถาวร 2022-05-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Retrieved October 12, 2019.
- ↑ "Montserrat History" Retrieved October 12, 2019.
- ↑ "Visit Montserrat" Retrieved October 12, 2019.
- ↑ "Montserrat History" Retrieved October 13, 2019.
- ↑ "Hurricane Hugo; A Survey of Damage in Montserrat and Antigua"[ลิงก์เสีย] M.W. Chin & W.H.E. Suite, National Emergency Management Agency of Trinidad and Tobago. February 19, 1990.
- ↑ "No unauthorised entry into Plymouth says Governor Davis". Government of Montserrat. June 21, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 20, 2016.
- ↑ "Average Conditions Plymouth, Montserrat". BBC Weather. สืบค้นเมื่อ July 14, 2010.
- ↑ "Plymouth Port back in operation after 15-year pause". Government of Montserrat. February 27, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 20, 2016.
แหล่งข้อมูลอื่น
- วีดิทัศน์ของพลิมัท จากเฮลิคอปเตอร์ของหอสังเกตการณ์ภูเขาไฟมอนเซอร์รัต (24 สิงหาคม พ.ศ. 2555)
