พรรคแรงงาน (เนเธอร์แลนด์)

พรรคแรงงาน Partij van de Arbeid
ชื่อย่อ	PvdA
หัวหน้า	โลเดอไวก์ อัชเชอร์
ประธาน	เน็ลเลอเกอ เฟเดอลาร์
ผู้นำในวุฒิสภา	ไม ลี โฟส
ผู้นำในสภาผู้แทนราษฏร	โลเดอไวก์ อัชเชอร์
ผู้นำในรัฐสภายุโรป	เปาล์ ตัง
ก่อตั้ง	9 February 1946; 78 ปีก่อน (9 February 1946)
รวมตัวกับ	พรรคกรรมกรประชาธิปไตยสังคมนิยม สันนิบาตประชาธิปไตยเพื่อเสรีภาพทางความคิด สหภาพประชาธิปไตยคริสเตียน
ที่ทำการ	Partijbureau PvdA Leeghwaterplein 45 เดอะเฮก
ฝ่ายเยาวชน	เยาวชนสังคมนิยม
สมาชิกภาพ  (ปี 2020)	41,078 คน[1]
อุดมการณ์	ประชาธิปไตยสังคมนิยม[2] อดีต: ทางเลือกที่สาม คริสเตียนฝ่ายซ้าย[3]
จุดยืน	กลางซ้าย[4][5]
สี	แดง
วุฒิสภา	6 / 75
สภาผู้แทนราษฎร	9 / 150
ข้าหลวงในพระมหากษัตริย์	3 / 12
สภาจังหวัด	53 / 570
รัฐสภายุโรป	6 / 26
เว็บไซต์
www.pvda.nl
การเมืองเนเธอร์แลนด์ รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง

พรรคแรงงาน (ดัตช์: Partij van de Arbeid หรือย่อเป็น PvdA) เป็นพรรคการเมืองในประเทศเนเธอร์แลนด์ฝ่ายประชาธิปไตยสังคมนิยม^[6] ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1946 จากการรวมตัวกันของพรรคกรรมกรประชาธิปไตยสังคมนิยม สันนิบาตประชาธิปไตยเพื่อเสรีภาพทางความคิด และสหภาพประชาธิปไตยคริสเตียน มีนายกรัฐมนตรีมาจากพรรคแรงงานมาแล้ว 3 คน ได้แก่ วิลเลิม ดรีส (ค.ศ. 1948-1958) โยป เดน เอาล์ (ค.ศ. 1973-1977) และวิม โกก (ค.ศ. 1994-2002)

ช่วงระหว่างปี ค.ศ. 2012 ถึง 2017 พรรคแรงงานเป็นพรรคที่ได้ที่นั่งในสภามากที่สุดเป็นอันดับที่สอง และได้จัดตั้งรัฐบาลร่วมกับพรรคประชาชนเพื่อเสรีภาพและประชาธิปไตย ทว่าในการเลือกตั้งปี ค.ศ. 2017 ได้มาเพียง 9 ที่นั่งและไม่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมรัฐบาล

อุดมการณ์

พรรคแรงงานเป็นพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม มีส่วนสำคัญในการสร้างผลักดันระบบรัฐสวัสดิการขึ้นในเนเธอร์แลนด์  ได้ออกมาสนับสนุนสิทธิเสรีภาพของสตรี การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และการพัฒนาโลกที่สามโดยในช่วงทศวรรษที่ 1970 ราวสองทศวรรษต่อมาได้มีการปรับโครงสร้างระบบโดยทำให้เศรษฐกิจและสังคมมีความเป็นกลางมากขึ้น มีการปรับระบรัฐสวัสดิการและส่งเสริมให้รัฐวิสาหกิจแปรรูปเป็นเอกชน ต่อมาในปี ค.ศ. 2005 พรรคได้ประกาศว่าจะใช้นโยบายกลางซ้าย โดยเน้นเรื่องการจ้างงาน ประกันสังคม สวัสดิการ และการลงทุนในการศึกษา ความปลอดภัย และสาธารณสุข

อ้างอิง

1. "Forum voor Democratie qua ledental de grootste partij van Nederland" (PDF). Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen (ภาษาดัตช์). สืบค้นเมื่อ 27 January 2020.
2. Nordsieck, Wolfram (2017). "Netherlands". Parties and Elections in Europe. สืบค้นเมื่อ 4 สิงหาคม 2018.
3. Notermans, Ton (2001). Social Democracy and Monetary Union. ISBN 9781571818065.
4. Josep M. Colomer (24 July 2008). Comparative European Politics. Taylor & Francis. p. 221f. ISBN 978-0-203-94609-1. สืบค้นเมื่อ 13 July 2013.
5. Score 4.0/10 in 2003 Chapel Hill expert survey, see Hooghe et al. (2003) Chapel Hill Survey เก็บถาวร 25 กรกฎาคม 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
6. พรรคแรงงานเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นพรรคฝักใฝ่ประชาธิปไตยแบบสังคมนิยม:
   • Andeweg, R. B.; Galen A. Irwin (2002). Governance and politics of the Netherlands. Basingstoke: Palgrave Macmillan. p. 51. ISBN 978-0-333-96157-5.
   • Merkel, Wolfgang; Alexander Petring; Christian Henkes; Christoph Egle (2008). Social Democracy in Power: the capacity to reform. London: Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-43820-9.
   • Rudy W Andeweg; Lieven De Winter; Patrick Dumont (5 April 2011). Government Formation. Taylor & Francis. p. 147. ISBN 978-1-134-23972-6. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
   • Ricky Van Oers; Eva Ersbøll; Dora Kostakopoulou; Theodora Kostakopoulou (30 June 2010). A Re-Definition of Belonging?: Language and Integration Tests in Europe. BRILL. p. 60. ISBN 978-90-04-17506-8. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
   • Barbara Wejnert (26 July 2010). Democratic Paths and Trends. Emerald Group Publishing. p. 28. ISBN 978-0-85724-091-0. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
   • Dimitri Almeida (27 April 2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. p. 71. ISBN 978-1-136-34039-0. สืบค้นเมื่อ 14 July 2013.