การพิชิตมักกะฮ์

ยึดครองมักกะฮ์
ส่วนหนึ่งของ สงครามระหว่างชาวมุสลิม–กุเรช
วันที่ เดือนธันวาคม ค.ศ. 629 หรือมกราคม ค.ศ. 630 สถานที่ มักกะฮ์ ผล ฝ่ายมุสลิมชนะ สิ้นสุดสงครามระหว่างชาวมุสลิม–กุเรช
คู่สงคราม
มุสลิม	เผ่ากุเรช
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
มุฮัมมัด	อบูซุฟยาน อิบน์ ฮัรบ์
กำลัง
10,000 นาย	ไม่ทราบแน่ชัด
ความสูญเสีย
2[1]	12[2]

การพิชิตมักกะฮ์ (อาหรับ: فتح مكة ฟัตฮ์ มักกะฮ์)เป็นเหตุการณ์ที่เมืองมักกะฮ์ถูกครอบครองโดยชาวมุสลิมที่นำโดยศาสดามุฮัมมัดในเดือนธันวาคม ค.ศ. 629 หรือ มกราคม ค.ศ. 630^[3][4] (ปฏิทินจูเลียน) วันที่ 10-20 รอมฎอน ฮ.ศ. 8^[3]

วันที่

มีรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่หลายแบบ เช่น

• วันที่มุฮัมมัดออกจากมักกะฮ์น่าจะเป็นวันที่ 2, 6 หรือ 10 รอมฎอน ช่วงก่อนฮิจเราะฮ์ศักราช^[3]
• วันที่มุฮัมมัดเข้ามักกะฮ์น่าจะเป็นวันที่ 10, 17/18, 19 หรือ 20 รอมฎอน ฮ.ศ.8^[3]

ถ้านำข้อมูลนี้ให้เป็นปฏิทินจูเลียนทำให้เกิดข้อมูลที่คาดเคลื่อน ตัวอย่างเช่น วันที่ 18 รอมฎอน ฮ.ศ.8 อาจจะเป็นวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ.629, 10 หรือ 11 มกราคม ค.ศ.630 และ 6 มิถุนายน ค.ศ.630^[3]

เบี้องหลัง

ในปี ค.ศ.628 เผ่ากุเรชและชาวมุสลิมในมะดีนะฮ์ลงนามสนธิสัญญาฮุดัยบิยะฮ์โดยมีระยะเวลา 10 ปี แต่ในปี ค.ศ.630 มีการยกเลิกสัญญาหลังจากเผ่าของบนูบักร์ พันธมิตรของเผ่ากุเรชได้โจมตีเผ่าบนูคุซาอ์ที่เป็นพันธมิตรของชาวมุสลิม

หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น เผ่ากุเรชจึงส่งผู้แทนมาหามุฮัมมัดว่าจะรักษาสนธิสัญญากับชาวมุสลิมและเสนอค่าสินไหม แต่ว่าพวกเขาถูกผู้คนบอกว่าพวกเขาไม่รักษาคำสัญญา^{[5] [ไม่อยู่ในแหล่งอ้างอิง] [6] [ไม่อยู่ในแหล่งอ้างอิง]}

เข้าไปในมักกะฮ์

หลังจากอบูซุฟยาน อิบน์ ฮัรบ์ออกไปแล้ว มุฮัมมัดจึงรวบรวมทหารขนาดใหญ่ทันที โดยที่ท่านไม่บอกสถานที่ที่พวกเขาจะไป แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดและแม่ทัพก็ไม่รู้เช่นกัน^[7]

จากนั้นกองทัพมุสลิมจึงเดินทางไปมักกะฮ์ในวันพุธที่ 29 พฤศจิกายน ค.ศ.629 (6 รอมฎอน ฮ.ศ.8)^[3] โดยรวมอาสาสมัครและทหารจากเมืองที่ยอมรับมุฮัมมัด จึงทำให้มีทหารกว่า 10,000 นาย นี่เป็นจำนวนทหารมุสลิมที่ใหญ่ที่สุดในสมัยนั้น หลังจากนั้นมุฮัมมัดได้นำกองทัพตั้งค่ายที่มัรรุซ-ซะฮ์ราน โดยห่างจากมักกะฮ์ไป 10 ไมล์ทางตะวันตกเฉียงเหนือ แล้วสั่งให้ทหารจุดไฟให้ห่างๆ รอบมักกะฮ์ เพื่อที่จะทำให้ชาวมักกะฮ์หวาดกลัว^[2]

ในขณะเดียวกัน อบูซุฟยาน อิบน์ ฮัรบ์ กำลังกลับไปที่มักกะฮ์ ตามรายงานเขียนว่าเขาพบกับอับบาซ ลุงของมุฮัมมัดโดยบังเอิญ

เมืองมักกะฮ์ตั้งอยู่ในเทือกเขาอิบรอฮีม และหุบเขาสีดำที่อาจจะสูงประมาณ1,000 ft (300 m)ในบางพื้นที่ โดยมีทางเข้ามักกะฮ์อยู่สี่ทาง ได้แก่: ทางตะวันตกเฉียงเหนือ, ทางตะวันตกเฉียงใต้, ทางใต้ และทางตะวันออกเฉียงเหนือ มุฮัมมัดได้แบ่งทหารออกเป็นสี่ส่วนโดยให้อบูอุบัยดะฮ์ อิบน์ อัล-ญัรรอฮ์เข้าทางตะวันตกเฉียงเหนือ, อัซซุบัยร์เข้าทางตะวันตกเฉียงใต้, อะลีเข้าทางใต้ และคอลิด อิบน์ วะลีดเข้าทางตะวันออกเฉียงเหนือ^[8]

ยุทธวิธีของพวกเขาคือการเดินเข้าไปที่จุดศูนย์กลางจากทุกด้าน จึงทำให้ข้าศึกไม่สามารถตีวงให้แตกได้ง่าย และหยุดไม่ให้ชาวกุเรชคนใดแอบหนีออกไปได้^[2]

มุฮัมมัดจึงกำชับว่าอย่าต่อสู้จนกว่าพวกกุเรชจะเริ่มต่อสู้ ดังนั้นชาวมุสลิมเข้ามักกะฮ์ในวันจันทร์ที่ 11 ธันวาคม ค.ศ.629 (18 รอมฎอน ฮ.ศ.8)^[3] การเข้าครั้งนี้ไม่มีการสู้รบหรือนองเลือดเลยทั้งสามฝั่ง ยกเว้นฝั่งของคอลิดถูกกลุ่มของเผ่ากุเรชที่นำโดยอิกริมะฮ์และซอฟวาน โดยพวกกุเรชโจมตีชาวมุสลิมด้วยดาบและธนู แล้วสู้รบกันจนฝ่ายกุเรชยอมแพ้หลังจากที่สูญเสียผู้ชายไป 12 คน ในขณะที่ชาวมุสลิมเสียชีวิตไปแค่ 2 คน^[2]

ผลที่เกิดขึ้น

อบูซุฟยานเข้ารับอิสลาม และเชื่อว่าเทพเจ้าของชาวมักกะฮ์ไม่มีพลังใดๆ ช่วยมันได้ พร้อมกับกล่าวว่า "ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮ์" เพื่อเป็นการตอบแทนเขา มุฮัมมัดจึงให้พวกเขาประกาศว่า:

"แม้แต่ใครที่อยู่ในบ้านของอบูซุฟยานจะปลอดภัย ใครที่ยอมวางอาวุธจะปลอดภัย ใครที่ใส่กลอนที่ประตูจะปลอดภัย"^[9]

หลังจากที่มุฮัมมัดและผู้ติดตามมาที่กะอ์บะฮ์ ทั้งรูปปั้นและพระเจ้าของพวกเขาถูกทำลายหมด โดยที่ศาสดามุฮัมหมัดได้อ่านอายะฮ์หนึ่งของอัลกุรอาน ความว่า:"และจงกล่าวเถิด เมื่อความจริงปรากฏขึ้นและความเท็จย่อมมลายไป แท้จริงความเท็จนั้นย่อมมลายไปเสมอ"(17:81)

ผู้คนเริ่มชุมนุมกันที่กะอ์บะฮ์ และมุฮัมมัดได้กล่าวว่า:

"ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮ์องค์เดียว พระองค์ทรงทำสัญญาของพระองค์เป็นจริงแล้ว และได้ช่วยเหลือบ่าวของพระองค์ พระองค์เท่านั้นที่ทำลายพวกสมรู้ร่วมคิดไปแล้ว ต่อไปนี้ พิธีกรรม อภิสิทธิ์ การอ้างสิทธิ์ที่จะล้างแค้นตอบแทน และการจ่ายสินไหมทดแทนอยู่ใต้เท้าของฉัน ยกเว้นการดูแลกะอ์บะฮ์ และการให้น้ำแก่ผู้มาทำฮัจญ์ ภายใต้สถานที่ศักดิสิทธิ์แห่งนี้ แม้แต่การตัดต้นไม้ก็ไม่เป็นที่อนุญาต ชาวกุเรชทั้งหลาย อัลลอฮ์ได้ทรงลบล้างการเคารพกราบไหว้เจว็ดบูชา และความทะนงในเชื้อสายแล้ว เพราะมนุษย์ทุกคนคือลูกหลานของอาดัม และอาดัมถูกสร้างมาจากดิน"

จากนั้นมุฮัมมัดจึงพูดกับชาวกุเรชว่า: "โอ้ชาวกุเรช พวกท่านคิดว่าฉันจะทำอะไรกับพวกท่านหรือ?" พวกเขาตอบว่า "เราหวังว่าท่านจะทำอย่างดีทีสุด ท่านเป็นพี่น้องที่มีเกียรติ ลูกชายของพี่น้องที่มีเกียรติ" เช่นนั้น มุฮัมมัดจึงกล่าวว่า: "ฉันจะพูดเหมือนกับที่ยูซุฟพูดกับพี่ชายของพวกเขาว่า 'ไม่ต้องกลัวอะไรในวันนี้ จงทำตัวตามสบาย พวกท่านเป็นอิสระแล้ว' "^[10]

มีแค่ 10 คนเท่านั้นที่ถูกสั่งว่ามีความผิด:^[11] อิกริมะฮ์ อิบน์ อบีญะฮัล, อับดุลลอฮ์ อิบน์ ซะอัด, ฮับบัร อิบน์ อัสวัด, มิกยาส ซูบาบะฮ์ ลัยษี, ฮุวัยรัษ อิบน์ นุก็อยด์, อับดุลลอฮ์ ฮิลาล และผู้หญิงอีกสี่คนที่มีข้อหาว่าได้ก่อเหตุอาชญากรรม บางคนก่อคดีอื่น ๆ บางคนหนีสงคราม และไม่รักษาสันติภาพ^[11] แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครถูกฆ่านอกจากผู้หญิงสองคนที่ทำผิดกฎหมาย คนหนึ่งถูกประหารแต่อีกคนไว้ชีวิตเพราะเธอเข้ารับศาสนาอิสลาม^[12]

หลังจากเปิดมักกะฮ์แล้ว เผ่าที่ไม่ได้เข้าร่วมได้ก่อสงครามฮุนัยน์ขึ้น

หมายเหตุ

วันที่ที่ให้ในบันทึกสมัยก่อน
หลักฐานปฐมภูมิ	วันที่ออกเดินทางไปมักกะฮ์	วันที่เข้ามักกะฮ์	อ้างอิง
อิบรอฮีม		10 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8	[13]
อบูซะอีด อัลคุดรี	2 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8	17/18 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8	[14]
อัลฮะกัม	6 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8		[15]
อิบน์อับบาส, ตะบารี	10 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8		[16]
อิบน์อิสฮัก		20 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8	[17]
วะกีดี	วันพุธที่ 10 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8		[18]
อิบน์ซะอัด	วันพุธที่ 10 เาะมะฎอน ฮ.ศ. 8	วันศุกร์ที่ 19 เราะมะฎอน ฮ.ศ. 8	[19][20]

ดูเพิ่ม

• มุฮัมมัดตอนอยู่ในมักกะฮ์
• มุฮัมมัดตอนอยู่ในมะดีนะฮ์
• สงครามฮุนัยน์

อ้างอิง

1. Akram, Agha Ibrahim (10 August 2007). Khalid Bin Al-waleed: Sword of Allah: A Biographical Study of One of the Greatest Military Generals in History. Maktabah Publications. p. 57. ISBN 0954866525.
2. Akram 2007, p. 61.
3. F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events, Ta-Ha Publishers Ltd., London, 2001 pp 3, 72, 134-6
4. Gabriel, Richard A., Muhammad: Islam’s First Great General, pp. 167, 176
5. Peters, Francis E. (1994). Muhammad and the Origins of Islam. SUNY Press. p. 235 & 334. ISBN 978-0-7914-1875-8.
6. Lewis, Bernard (1967). The Arabs in history. Harper & Row. p. 200. ISBN 978-0-06-131029-4.
7. Seerah ibn Hisham p. 226/2,228.
8. Akram 2007, p. 60.
9. Page 329, Al-Kamil fi al-Tarikh by Ibn al-Athir (อาหรับ).
10. Related by Ibn Kathir, recorded by Ibn al-Hajjaj Muslim
11. The Message by Ayatullah Ja'far Subhani, chapter 48 referencing Sirah by Ibn Hisham, vol. II, page 409.
12. [1] Abu Dawood 8:2678 at International Islamic University Malaysia
13. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 158:
    Ibn Sa'd, Kitab at-Tabaqat al-Kabir, vol. 2, แปลโดย Moinul Haq, S., New Delhi, p. 172
14. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 159:
    Ibn Sa'd, Kitab at-Tabaqat al-Kabir, vol. 2, แปลโดย Moinul Haq, S., New Delhi, p. 171
15. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 160:
    Ibn Sa'd, Kitab at-Tabaqat al-Kabir, vol. 2, แปลโดย Moinul Haq, S., New Delhi, p. 177
16. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 161:
    Ibn Hisham, As-Sirah an-Nabawiyyah, vol. 2, p. 473
    al-Tabari (1982), Tarikhul Umam wal-Muluk, vol. 1, Deoband, p. 391
17. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 162:
    Ibn Hisham, As-Sirah an-Nabawiyyah, vol. 2, p. 522
18. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 163:
    Ishaqun Nabi Alvi (August 1964), "?", Burhan, p. 92 (Burhan was an Urdu-language magazine.)
19. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 164:
    Ibn Sa'd, Kitab at-Tabaqat al-Kabir, vol. 2, แปลโดย Moinul Haq, S., New Delhi, p. 167
20. Cited in F.R. Shaikh, Chronology of Prophetic Events pages 72 and 82 as footnote 165:
    Ibn Sa'd, Kitab at-Tabaqat al-Kabir, vol. 2, แปลโดย Moinul Haq, S., New Delhi, p. 170

• Gabriel, Richard A, Muhammad: Islam’s First Great General, pub University of Oklahoma Press, 2007, ISBN 978-0806138602.