กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ (อังกฤษ: Southwestern Tai languages) เป็นกลุ่มภาษาไทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กลุ่มภาษานี้มีภาษาไทย ภาษาลาว ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทใหญ่เป็นต้น
สาขาย่อย
ภาษาไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) มักจัดให้เป็นภาษาที่มีความหลากหลายมากที่สุด ดูเหมือนว่าภาษานี้จะยังคงสะท้อนการพัฒนาวรรณยุกต์ในตอนต้นซึ่งถูกบดบังในภาษาอื่น (ภาคกลาง - ตะวันออก) ภาษาที่สร้างใหม่มีชื่อว่า ภาษาไทดั้งเดิม ซึ่งถือเป็นบรรพบุรุษของภาษากลุ่มไททั้งหมด
รายการข้างล่างมาจากข้อมูลของ Ethnologue[2]
- ไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) (ไทย)
- สาขาย่อยเชียงแสน (10)
- ไทดำ (เวียดนาม, ไทย, ลาว)
- ไทยถิ่นเหนือ (ล้านนา, ไทยวน; ไทย, ลาว, พม่า)
- ไทลื้อ (ลื้อ; จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว, พม่า)
- พวน (ไทย)
- ไทโซ่ง (ไทย)
- ไทย (ไทยกลาง/มาตรฐาน, สยาม; ไทย)
- ไทขาว (ไทด่อน; เวียดนาม, จีน)
- ไทแดง (เวียดนาม)
- Tai Meuay (ลาว)
- ไทเติ๊ก (เวียดนาม)
- ทูลาว (เวียดนาม)
- สาขาย่อยลาว–ผู้ไท (4)
- ลาว (ลาว; ยกเว้นสำเนียงหลวงพระบางที่จัดเป็นกลุ่มภาษาเชียงแสน)
- Lao Nyo (กัมพูชา, ไทย)
- ผู้ไท (ไทย)
- อีสาน (ไทยถิ่นตะวันออกเฉียงเหนือ; ไทย, ลาว)
- Kaloeng (ไทย, ลาว)
- สาขาย่อยไทตะวันตกเฉียงเหนือ (ตระกูลภาษาฉาน) (9)
Ethnologue ได้รวมภาษาบางส่วนเข้าในสาขาย่อยตะวันตกเฉียงใต้ แต่ไม่จัดว่าอยู่ในกลุ่มใดจากรายการข้างบน เช่น ภาษาไทหย่า (จีน), ภาษาปูโก (ลาว), ภาษาปาซี้ (จีน), ภาษาไททัญ (เวียดนาม), ภาษาไทใต้คง (ลาว), ภาษาหงจินไต่ (จีน), ภาษายอง (ไทย) นอกจากนี้ Ethnologue ยังรวมบางภาษาเข้าในภาษาไทโดยไม่มีการจำแนกประเภทเพิ่มเติม เช่น ภาษากวน (ลาว), ภาษาไตโด (เวียดนาม), ภาษาไทปาว (ลาว) และภาษาคัง (ลาว) ตามหลักภูมิศาสตร์ ภาษาเหล่านี้น่าจะอยู่ในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้[3]
Ethnologue ยังรวมภาษาตั่ยซาปา (ซาปา) ของเวียดนามด้วย แต่ Pittayaporn ไม่รวมภาษานี้เข้าในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้แต่จัดให้เป็นภาษาที่มีความใกล้ชิดที่สุดนอกกลุ่มภาษานี้ ส่วน Pittayaporn รวมภาษาโย้ยเข้าไป ซึ่งทาง Ethnologue จัดให้เป็นกลุ่มภาษาไทเหนือ[3]
อ้างอิง
