กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียกลาง (อังกฤษ: Central malayo-polynesian languages) เป็นสาขาของภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน[2][3] มีผู้พูดในหมู่เกาะซุนดาน้อยและหมู่เกาะโมลุกกะในทะเลบันดา ใกล้เคียงกับจังหวัดนูซาเติงการาตะวันออก จังหวัดมาลูกู ประเทศอินโดนีเซีย และประเทศติมอร์-เลสเต (ยกเว้นกลุ่มภาษาปาปัวของติมอร์และเกาะใกล้เคียง) โดยมีกลุ่มภาษาบีมาที่แพร่กระจายในจังหวัดนูซาเติงการาตะวันตกและภาคตะวันออกของเกาะซุมบาวา และกลุ่มภาษาซูลาทางตะวันตกเฉียงใต้ของจังหวัดมาลูกูตอนเหนือ เกาะหลัก ๆ ของบริเวณนี้ได้แก่ เกาะซุมบาวา เกาะซุมบา เกาะโฟลเร็ซ เกาะติมอร์ เกาะบูรู และเกาะเซรัม ภาษาที่สำคัญได้แก่ ภาษามัวฆาไรของเกาะโฟลเร็ซตะวันตกและภาษาเตตุนที่เป็นภาษาประจำชาติของติมอร์-เลสเต
การจัดแบ่งกลุ่มภาษานี้มีหลักฐานอ่อน โดยเฉพาะข้อด้อยที่ไม่มีลักษณะร่วมของภาษาในเขตภูมิศาสตร์เดียวกัน นักภาษาศาสตร์บางคนจัดให้กลุ่มนี้เป็นกลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียกลาง–ตะวันออกที่ต่างจากกลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียตะวันออก (Grimes, 1991) ภาษาจำนวนมากทางทางตะวันออกของเกาะโฟลเร็ซและเกาะใกล้เคียงโดยเฉพาะเกาะซาวู มีศัพท์พื้นฐานที่ไม่อยู่ในตระกูลออสโตรนีเซียนมาก และอาจจะต้องพิสูจน์ต่อไปว่าเป็นภาษาในตระกูลออสโตรนีเซียนแน่นอนหรือไม่ (Würm, 1975)
กลุ่มของภาษา
ภาษาที่จัดอยู่ในกลุ่มนี้ได้แก่
- กลุ่มภาษาบีมา-ซุมบา (ภาษาซุมบาวาและภาษาซุมบา)
- กลุ่มภาษาติมอร์
- กลุ่มภาษาดามัรตะวันตก
- กลุ่มภาษาบาบัร
- กลุ่มภาษามาลูกูตะวันตกเฉียงใต้
- กลุ่มภาษาอารู
- กลุ่มภาษาบอมเบไรเหนือ (ตามชายฝั่งของคาบสมุทรบอมเบไรในเกาะนิวกินี)
- กลุ่มภาษามาลูกูกลาง
อ้างอิง
