![]()
ใบชาเกียวกูโระ
เกียวกูโระ (ญี่ปุ่น: 玉露; โรมาจิ: gyokuro) เป็นชาญี่ปุ่น ชนิดหนึ่ง ตามมาตรฐานการติดฉลากชาเขียวของสมาคมกลางอุตสาหกรรมชาแห่งประเทศญี่ปุ่น ได้ให้คำจำกัดความไว้ว่าหมายถึง "ใบชาที่เก็บเกี่ยวมาจากสวนชาที่ถูกบังแสงอาทิตย์เกือบหมด เรียกว่า โออิชิตะเอ็ง (ญี่ปุ่น: 覆下園; โรมาจิ: oishita-en) โดยถูกคลุมด้วยวัสดุปิดเช่นฟางและผ้าขาวม้าตั้งแต่ตูมแรกของต้นชาแรกงอกขึ้นเป็นเวลาประมาณ 20 วัน และผลิตด้วยกรรมวิธีเดียวกันกับเซ็นจะ"[2]
โดยทั่วไปสารเทอานีน ซึ่งมีบทบาทในการให้รสอูมามิในชานั้นผลิตได้จากรากและเก็บไว้ในใบผ่านทางลำต้น เมื่อเทอานีนถูกแสงแดดจะเปลี่ยนเป็นคาเทชิน ซึ่งทำให้เกิดรสฝาด กล่าวอีกนัยหนึ่ง ใบชาซึ่งเป็นวัตถุดิบของเกียวกูโระนั้นถูกเคลือบด้วยสารเคลือบที่กันแสงแดดเป็นเวลาอย่างน้อยสองสัปดาห์ก่อนการเก็บเกี่ยว ทำให้มีผลในการเพิ่ม กรดอะมิโน เช่น เทอานีน และลด คาเทชิน (หรือ แทนนิน)[3]
ที่มา
ชื่อ "เกียวกูโระ" (玉露) มาจากชื่อผลิตภัณฑ์ของยามาโมโตยามะ บริษัทผู้ผลิตชา
ในปี 1835 เมื่อคาเฮ ยามาโมโตะ (山本嘉兵衛) ประธานของยาโมโตยามะรุ่นที่ 6 ยังอายุ 18 ปี เขาไปที่โรงงานชาของคิจิเอง คิโนชิตะในหมู่บ้านอูจิในเกียวโต และลองกวนใบนึ่งด้วยตัวเอง เมื่อแห้งจะเกาะมือและจับตัวเป็นก้อนชา หลังจากลองสร้างขึ้นใหม่หลายครั้งจนได้รสชาติเหมือนน้ำหวานที่มีรสชาติที่หรูหราและสีที่สดใสจึงตั้งชื่อว่า "เกียวกูโระ" หลังจากกลับมาที่เอโดะ เขาได้นำเสนอสิ่งเหล่านี้ต่อขุนนางศักดินา, ฮาตาโมโตะ, นักชงชา และปัญญาชน เป็นผลให้ได้รับคำวิจารณ์อย่างล้นหลามและถูกนำไปทำเป็นผลิตภัณฑ์ชั้นสูงอย่างกว้างขวาง กลายเป็นหนึ่งในผลิตภัณฑ์พิเศษของเอโดะและแพร่หลายไปทั่ว[4] ในเวลานั้นใบชาถูกคั่วเป็นก้อนกลมเหมือนน้ำค้าง หลังจากนั้นในช่วงต้นยุคเมจิ บริษัทสึจิริ ผู้ผลิตชาได้ปรับปรุงวิธีการคั่วที่ใช้ในปัจจุบัน
นอกจากนี้ ในบริเวณ ศาลเจ้าโองูระ ในเมืองอูจิ จังหวัดเกียวโตก็มี "อนุสาวรีย์ต้นกำเนิดของเกียวกูโระ'' (玉露製茶発祥の碑) ตั้งอยู่ด้วย[5]
อ้างอิง
